บทที่ 108 ท่านแม่ออกโรงด้วยตนเอง (2)

...อย่าทำให้ท่านแม่โมโหเด็ดขาด 

“นี่สำหรับสามีที่น่ารักของข้า ที่เจ้ากล้าลงมือใส่เขา” 

ฝ่าเท้าของฮูหยินสูงศักดิ์ที่บรรจงแตะให้ตรงจุดเดิม ย้ำที่เดิมด้วยแรงที่มากกว่าเดิม

ซู้ด!!!

“นี่สำหรับลูกชายข้า ที่เจ้าตะคอกใส่จนตกใจ” มารดาที่รักของคุณชายจูเฉิงเยว่ มีแรงเหลือเฟือที่ยกฝ่าเท้ากระทืบลงซ้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า

อ่า…ซี้ด

“จำไว้ อย่ามาให้ข้ากับครอบครัวเห็นหนังหน้าเจ้าอีก ถ้าเจ้ายังอยากเป็นบุรุษที่สมบูรณ์อยู่” หานเฟยเอ่ยเสียงเย็นที่หนาวไปถึงหัวใจบุรุษทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ นางก้าวผ่านสวะที่คิดสกปรกไม่สนใจว่าจะเหยียบอะไร

อร๊ากกก ป๊อก!!! เสียงแหกปากร้องตะโกนด้วยความเจ็บปวดดังพร้อมกับสีมือที่ถูกเหยียบบี้บ

หญิงสาวปัดมือจัดเสื้อผ้าที่ไร้รอยยับ แล้วหันกลับมายิ้มหวานให้ลูกชาย เดินผ่านหลี่อี๋อย่างไม่สนใจว่านางเหยียบถูกมือของมัน 

ฝูงชนเห็นใจเล็กน้อย ... อ่า ดูท่าแล้วคงจะกระดูกหักเพิ่มอีกตำแหน่ง

“พาท่านพ่อเจ้าขึ้นไปด้านบนห้องพักกัน” 

หานเฟยข่มอารมณ์ปะทุของนางบอกบุตรชายให้ช่วยสามี จากนั้นหันไปหาชางเหอและซูผิงสองสามีภรรยาที่เป็นคนรับใช้คนสนิท สั่งคนไปหาหมอ และเตรียมน้ำเช็ดหน้าเช็ดตัว “ชางเหอเจ้าไปตามหมอ ซูผิงไปเตรียมน้ำล้างให้ท่านพี่เถอะ”

จูเฉิงเยว่พยุงบิดาร่างกำยำ โดยมีเยี่ยหยางช่วยพยุงอีกด้านหนึ่ง ขึ้นไปบนห้องพักในโรงเตี๊ยมชั้นสาม พวกเขาเดินตามหานเฟยผู้เป็นมารดาเข้าไปในห้องพักอันดับหนึ่ง

จูเหวินฟงนอนไม่ได้สติ ร่างกายกระสับกระส่ายบนเตียงในห้องพัก เหงื่อออกซึมทั่วใบหน้า สีหน้าทรมาน หายใจลำบากจากฝ่ามือที่ถูกกระแทกใส่หน้าอก

ผ้าฝ้ายชุบบิดน้ำเช็ดใบหน้าแผ่วเบาไล่ไปตามลำคอ ซับเหงื่ออย่างอ่อนโยน หานเฟยหันไปถามคนสนิทประจำตัวสามี “ชางเหอตามหมอมาได้หรือไม่?”

“ฮูหยิน...”

“ไม่ได้สินะ ที่นี่ไม่ใช่ราชอาณาจักรเป่ยฉิน เราจะทำอะไรก็ลำบาก มังกรหลงถิ่นไม่อาจสู้งูเจ้าที่จริง ๆ พวกมันคงกดดันหมอทั้งเมืองแล้ว” หานเฟยคาดการณ์ไว้อยู่แล้วว่าหลี่อี๋กับตระกูลของมัน ต้องใช้อำนาจมืดข่มขู่บรรดาหมอในเมืองนี้

“ท่านแม่ใจเย็น ๆ ต้องมีหมอที่ไม่เกรงอำนาจตระกูลหลี่” จูเฉิงเยว่ปลอบใจมารดา เยี่ยหยางกุมไหล่น้องชายไว้ทั้งสองสบมองคุยกันผ่านสายตา แล้วคนพี่ก็ผละออกไป

“ไปตามเถ้าแก่เผิงมาที่ห้อง ข้าให้เวลาครึ่งเค่อต้องพบคน เอาของชิ้นนี้ส่งให้เขาและอย่าให้เผิงเหล่ยแพร่งพรายเรื่องนี้เด็ดขาด” 

เยี่ยหยางออกมาจากห้องพัก พูดกับหลงจู้ผู้ดูแลที่ยืนรอคำสั่งของเขาใกล้ ๆ อยู่แล้ว รีบมารับคำสั่งจากนายท่าน 

แม้เขาจะรักษาท่านพ่อได้ แต่ก็ไม่หายดี และยังไม่สามารถตบตาท่านแม่ที่ยังไม่รู้ตัวตนของเขา จึงยังต้องอาศัยผู้อื่น ดีที่อาการของท่านพ่อไม่ได้ร้ายแรงนัก เขายื่นหยกประจำตัวชินอ๋องในถุงผ้าเล็กให้ผู้ดูแลไปจัดการ ครั้งนี้เขาลองเปิดโอกาสให้เถ้าแก่เผิงร้านยาได้กลับตัวว่า คนผู้นี้สามารถส่งเสริมได้หรือไม่ 

หลังจากซื้อกิจการของเผิงเหล่ย เยี่ยหยางก็ยอมให้อดีตเจ้าของร้านได้มาดูแลร้านที่สร้างใหม่ไฉไลกว่าเดิม ภาพลักษณ์ดีกว่าเดิม คุณภาพยอดเยี่ยมกว่าเดิม จนเถ้าแก่เผิงผู้ได้รับบทเรียนชนิดพลิกผันชีวิตจากหน้ามือเป็นหลังเท้า เปลี่ยนตัวเองจนที่คนรู้จักต่างตกใจอึ้งไม่เชื่อสายตา กลายเป็นเถ้าแก่ตัวอย่างที่ลูกจ้างอยากทำงานด้วยมากที่สุด ดูท่าที่เขาลงแรงไปจะได้ผล

“มาแล้ว?” เยี่ยหยางหันไปมองคนที่รอที่ใช้เวลาเพียงแค่จิบน้ำชา

“ชินอ๋…”

“ไม่ต้องมากพิธี” เยี่ยหยางวางถ้วยชาลง “ข้ามีเรื่องให้เจ้าช่วย เถ้าแก่เผิงคงรู้เรื่องจากพวกเขาแล้ว”

“ขอรับ” เผิงเหล่ยตอบและแอบเหล่มองรูปลักษณ์ที่เปลี่ยนไปของท่านอ๋องที่น่ายำเกรง และเกรงกลัว

...นี่ข้ารู้เรื่องที่ไม่สมควรรู้อีกแล้วหรือเนี่ย ลาก่อน ชีวิตอันสงบสุขของข้า…

เยี่ยหยางนำเผิงเหล่ยเข้ามาในห้องพัก ถึงแม้เขาจะเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการปรุงยาและผู้เยียวยาระดับสูงในระนาบมนตรา แต่อาการบาดเจ็บที่แฝงด้วยลมปราณยุทธ เขายังไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ เพราะปราณยุทธที่ไม่ใช่ของตัวเองแฝงในร่าง ก็เหมือนคนถูกพิษที่ต้องขับพิษออก ซึ่งเขาไม่สามารถทำได้ 

แถมตอนนี้ในเมืองเจียงตงคนที่ช่วยเขาได้ง่ายสะดวกที่สุด คงมีแต่เถ้าแก่เผิงคนนี้ ที่เป็นทั้งอดีตเจ้าของร้านสมุนไพรยาและหมอรักษาไข้ที่เคยสูญเสียจรรยาบรรณเพราะการค้า จากนายแพทย์ที่เก่งกาจกลายเป็นเถ้าแก่ที่แสวงหาแต่กำไร การที่เยี่ยหยางเรียกคนผู้นี้มาถือว่าพามาได้ถูกคน

“ต้าเกอ”

เผิงเหล่ยที่เดินตามหลังเหมือนโดนฟ้าผ่า ถึงกับผงะตกใจตาแทบถลน สั่นสะท้านไปทั้งร่าง

นี่ข้าตกข่าวอะไรไป! 

นี่คุณชายจู ส่วนนี่ก็ท่านอ๋อง สองคนนี้ญาติดีกันตอนไหนเนี่ย 

ไม่มีทางที่เขาจะลืมสองคนนี้ ที่ทำให้ชีวิตเขาลิ้มรสชาติจี๊ดจ๊าดซ่าบซ่าว่า อย่าไปเหยียบเล็บขบของทั้งคู่อย่างเด็ดขาด แต่ก็เก็บอาการรักษากิริยาอย่างชาญฉลาด

“ท่านหมอ?” หานเฟยเห็นเผิงเหล่ยเดินเข้ามาพร้อมกระเป๋ายาก็แปลกใจ

“ข้ามาตรวจดูอาการสามีของฮูหยิน” เถ้าแก่เผิงเก็บที่สีหน้าตกใจเรียบร้อยแสดงท่าทางของหมอผู้มีภูมิ ก้มศีรษะทักทายหานเฟย

“รบกวนท่านหมอแล้ว” หานเฟยถอยออกไปด้านหลัง ให้ท่านหมอที่สามารถเชิญมาได้ ตรวจดูอาการสามี 

เถ้าแก่เผิงเข้ามาดูอาการคนป่วย ทันทีที่เห็นใบหน้าคนที่เขาทำการรักษาก็เหงื่อแตก