บทที่ 107 ท่านแม่ออกโรงด้วยตนเอง (1)

ท่านแม่ออกโรงด้วยตนเอง

ไม่ทันที่หานเฟยได้พูดกล่าวเตือน จูเฉิงเยว่ก็ยืนประจันหน้ากับหลี่อี๋ทันทีในฐานะบุรุษคนหนึ่งที่ปกป้องมารดา แต่เยี่ยหยางกลับขวางไว้ แล้วดันน้องน้อยไปด้านหลังพร้อมกับกระซิบบอก “ดูแลท่านพ่อกับท่านแม่ให้ดี พี่จัดการกับมันเอง”

เฉิงเยว่พยักหน้างึก ๆ ยิ้มกว้างมองแผ่นหลังพี่ชายที่ยืนด้านหน้าปกป้องเขาอย่างมีความสุข เขารู้ว่าพี่รับมือไอ้หลี่อี๋ได้สบาย ๆ อยู่แล้ว 

เสี่ยวเอ้อร์ที่เห็นนายท่านใหญ่จะลงมือ รีบกุลีกุจอไปแจ้งผู้ดูแลร้านว่าท่านประธานมาและเตรียมเช็ดกวาดมนุษย์ขยะผู้นี้ ก็เจอผู้ดูแลร้านที่กำลังเรียกกำลังคนเตรียมพร้อมสนับสนุนผู้เป็นนายทุกเมื่อซุ่มอยู่อีกด้าน

เอ่อ…เขาไม่ต้องแจ้งเถ้าแก่แล้ว

เหล่าลูกน้องที่อยู่ภายใต้อาณัติของสมาคมเหวินชาที่อยู่เจียงตง ก็รีบรวบรวมผู้คนให้เจ้านายพร้อมใช้สอย เผื่อนายท่านต้องการ แล้วเฝ้ามองอย่างใจจดใจจ่อที่จะได้แทนคุณนายท่าน พวกเขาแม้ไม่เคยพบเจอนายท่านคนนี้ แต่คนผู้นี้กลับมีพระคุณกับพวกมันมาก

เยี่ยหยางมองหลี่อี๋อย่างโกรธแค้น ท่านพ่อดูเหมือนจะไม่มีเวทมนตร์ปกป้องอยู่ในตัวเลย คาดว่าเรื่องราวในระนาบมนตราคงจดจำไม่ได้ ร่างกายอ่อนแอถูกมันผลักจนสลบ ครั้งนี้อย่าหาว่าเขาลงมือโหดเหี้ยมกับลูกหลานตระกูลหลี่

หลี่อี๋แค่นดูถูกคนตรงหน้า พวกมันเห็นเด็กหนุ่มที่อายุน้อยกว่ามันเดินมาหา ยกกิ่งไม้เล็กชี้จ่อหน้ามันดูอย่างน่าหัวร่อ

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า แกจะเอากิ่งไม้จิ้มข้าหรือไง” หลี่อี๋ผู้ยังไม่รู้ชะตาตัวเอง ยังคิดว่าตัวเองคือผู้ชนะ

ไม้กายสิทธิ์กระชับอยู่ในมือ คาถากรีดใจถูกร่ายชี้ตรงไปที่หลี่อี๋อย่างไร้ความปรานี มันดิ้นทุรนทุรายดังคนถูกแทงหัวใจจากข้างในครั้งแล้วครั้งเล่า ปากร้องตะโกนอย่างเจ็บปวดอย่างไม่รู้สาเหตุ

ผู้คนที่อยู่โดยรอบมองอย่างมึนงง ไม่เข้าใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า พวกเขาเห็นแค่เด็กหนุ่มชี้กิ่งไม้เล็กใส่คุณชายหลี่ จากนั้นคุณชายผู้นี้ก็ลงไปนอนดิ้นร้องควรญคราง

สีหน้าเรียบสนิทของเยี่ยหยางภายใต้หน้ากากไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ฟังเสียงกรีดร้องทรมานผู้ตกอยู่ภายใต้คาถา

เหล่าลูกสมุนลูกไล่ที่เห็นคุณชายของตน ทรุดตัวร้องเจ็บปวดอย่างไม่มีสาเหตุ ก็ทำอะไรไม่ถูก จะรีบเข้ามาช่วย แต่ก็เจอคาถาขยายขนาด ถูกขยายตะเกียบจนใหญ่ดุจพลองไม้ ฟาดกระเด็นออกไปนอกโรงเตี๊ยมกันครบทุกคนในสามลมหายใจ 

เนื้อตัวช้ำในบาดเจ็บด้วยกระแทกแรงมหาศาลที่ถูกทุบอัดเหวี่ยง นอนเกลื่อนหน้าโรงเตี๊ยม

ชาวบ้านต่างมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในพริบตาอย่างงุนงง เหล่าเสี่ยวเอ้อร์และผู้ดูแลลอบมองเหตุการณ์กลืนน้ำลายฝืดคออย่างหวาดหวั่น เนื้อตัวรู้สึกเจ็บปวดเหมือนถูกโดนกระทืบเอง

หานเฟยเห็นภาพเหตุการณ์ตรงหน้า ก็เอื้อมมือไปกุมมือที่ถือแท่งไม้เรียวที่ยกชี้อยู่ นางไม่รู้ว่าทำไมคุณชายผู้นี้ถึงยื่นมือเข้ามาช่วย แต่เขาลงมือเท่านี้ก็พอแล้ว “คุณชาย ท่านหยุดเถอะ”

“ท่านแม่” เยี่ยหยางพึมพำมองท่านแม่ที่จับมือห้ามเขา ความคิดถึงแล่นตรงเข้าสู่หัวใจ ไล่ความโดดเดี่ยวอ้างว้างให้อบอุ่นทันที ในแววตาของท่านแม่ไม่อยากให้เขาจำเป็นต้องลงมืออีก และเขาเชื่อฟังนาง“ขอรับ”

“ถอยออกมา ข้าจัดการเอง” 

ประโยคเดียวสั้น ๆ เด็ดขาดจากท่านแม่ที่ไม่ได้พบหน้ามานาน เยี่ยหยางรับฟังปฏิบัติตามไม่อิดออด ถอยกู่ไปอยู่หลังท่านแม่ทันที ใครจะไปกล้าขัดคำสั่งคุณนายวินเซอร์กัน 

ใครกล้า ก็บ้าเต็มที

ถึงดูท่าทางแล้ว ท่านแม่จะจำเขาไม่ได้ แต่เขาก็ไม่เสี่ยง ถ้านางเกิดจำได้เมื่อไหร่มีหวังต้องคิดบัญชีย้อนหลัง โทษฐานไม่ฟังนางแน่

หานเฟยเดินเข้าไปใกล้หลี่อี๋ ที่นอนหมดสภาพเพราะแรงของคาถา 

“เจ้าไม่ควรมาตอแยกับข้า” นางกระซิบเสียงเบา แต่เยี่ยหยางและเฉิงเยว่ที่ยืนอยู่ไม่ไกลได้ยินชัดเจน

ท่านแม่ออกโรงแล้ว…

ข้าจะไม่ยุ่ง สนับสนุนท่านเต็มที่

ฮูหยินตราตั้งตระกูลจูแห่งราชอาณาจักรเป่ยฉินไม่ได้ไร้ความสามารถอ่อนแออย่างที่เห็นภายนอก นางยกเท้าขึ้นใส่อัดพลังปราณยุทธระดับอัคราจารย์ยุทธขั้นเก้าที่ใกล้เลื่อนระดับ ขยี้ลงไปตรงจุดยุทธศาสตร์สำคัญของบุรุษทุกคนอย่างแรง 

“นี่สำหรับข้า ที่เจ้ากล่าววาจาข่มขู่คุกคามสตรีเพศ”

อื้อฮือ ซู้ด!!!

...เสียงซู้ดปากของบุรุษเพศทุกคนที่เห็นการกระทำนี้ ต่างปกป้องสมบัติอันล้ำค่าหนึ่งเดียวของตัวเองอย่างหวงแหน 

ไม่เว้นแม้แต่บุตรชายสองคนที่เห็นนางดุดันปานนี้ ให้คำมั่นสัญญากับตัวเอง และย้ำลงในสามัญสำนึกว่า

...อย่าทำให้ท่านแม่โมโหเด็ดขาด