บทที่ 109 ท่านแม่ออกโรงด้วยตนเอง (3)

ไอ้หย๋า....คนนี้ใช่เสนาบดีจูผู้ยิ่งใหญ่รองจากฮ่องเต้ราชอาณาจักรเป่ยฉินใช่หรือไม่ พักนี้ข้าตีสนิทคนดังบ่อยเกินไปแล้ว หัวข้าจะอยู่บนบ่าจนแก่ตายมั้ยเนี่ย

มือไม้ของท่านหมอเผิงสมกับคนที่เคยเป็นหมอขึ้นชื่อ ฝีมือยังไม่ตกและไม่กล้าตกใส่หน้าคนเหล่านี้ ที่ยืนประกบระยะใกล้ชิดอยู่ข้างหลังแผ่รังสีใส่เขา จนมือไม้สั่น 

เผิงเหล่ยนั้นมีระดับลมปราณแค่เพียงระดับปรมาจารย์ยุทธขั้นสูง แต่มากพอสำหรับหมอมากความสามารถคนหนึ่ง กำลังขับเคลื่อนไล่ปราณแปลกปลอมที่แฝงอยู่ในร่างของจูเหวินฟงอย่างค่อยเป็นค่อยไป โดยอาศัยประสบการณ์ที่สะสมมาอย่างยาวนาน

ลมปราณยุทธแฝงที่กลายเป็นเลือดคลั่งตรงอกกดทับ ทำให้เสนาบดีจูหายใจลำบากหัวใจเต้นผิดจังหวะ ค่อย ๆ เคลื่อนย้ายอย่างระมัดระวัง จนคนป่วยกระอักเลือดเสียออกมาทางปาก

“แค่ก...แค่ก ๆ” 

ในที่สุดปราณสกปรกก็หมดจากร่างจูเหวินฟง เผิงเหล่ยนั่งหอบอยู่ข้างเตียง เขาเสียพลังงานไปมาก หากใครมาดักทำร้ายเถ้าแก่เผิงตอนนี้เพียงทุบเบา ๆ เขาก็ช้ำในสลบเหมือดให้ปล้นสบาย ๆ เลยเทียว

“ตอนนี้นายท่านจูปลอดภัยแล้ว ลมปราณแฝงข้าได้กำจัดเรียบร้อย มีเพียงได้รับบาดเจ็บภายในกระทบถึงอวัยวะภายในตันทั้งห้าและอวัยวะกลวงทั้งหก ข้าจะจัดยาบำรุงให้”

“ไม่ต้อง” 

เยี่ยหยางรุดเข้าไปหาบิดาที่ไม่เจอหน้ากันสิบกว่าปี พยุงซ้อนให้นั่งพิงอก เขาร่ายเวทรักษาภายในภายนอกอย่างรวดเร็วทันทีที่ทำได้ 

มือยกป้อนน้ำยาแก้ฟกช้ำ ยาบำรุงกำลัง ยาเสริมสมรรถภาพ ยาคลายเครียดยกกระดก ๆ พรวด ๆ ไม่สนใจสายตาปริบ ๆ มึนงงของท่านหมอคนเดียวของห้อง ที่ขอเวลาปรับลมหายใจเพียงแป็บเดียว ก็โดนแย่งอาชีพการงานไปต่อหน้าต่อตา

จูเหวินฟงได้สติตั้งแต่ภรรยาลงมือกับเจ้าพวกนั้น แต่ไม่สามารถขยับตัวเอ่ยสิ่งใดได้ ตอนนี้กลับรู้สึกเบาสบายไปทั้งตัวแข็งแรงอย่างเด็กหนุ่มอายุสิบหก กำลังจ้องตากับท่านหมอที่ตาถลนมองไปที่ด้านหลังเขา

“นี่สำหรับค่าตอบแทนเถ้าแก่เผิง ข้าแนะนำให้ดื่มตอนนี้ ไม่เช่นนั้นเจ้าอาจจะไม่ได้ลิ้มรสมันอีก” 

เยี่ยหยางส่งน้ำยาบำรุงร่างกายและลมปราณสูตรพิเศษที่เขาปรุงขึ้นมาให้เผิงเหล่ย แทนค่าแรงที่ดูแล้วเถ้าแก่เผิงจะได้ไม่คุ้มค่าแรง แต่ถ้าเจ้าตัวได้เปิดจุกขวด และยกดื่มอาจจะเสียดายที่ตัวเองถูกใช้งานน้อยไป เขาอาจได้ยาแบบนี้เพิ่มหากถูกใช้งานมากกว่านี้ เพราะสรรพคุณของมันล้ำค่าและหาได้ยากยิ่ง

เถ้าแก่เผิงผู้หวาดหวั่นในตัวชินอ๋องอยู่เต็มหัวใจ ได้แต่ยกดื่มยาที่มีข้อกังขาอยู่เต็มอก เพียงเปิดจุกขวดกลิ่นหอมละมุนสดชื่นก็ลอยออกมา จนเจ้าตัวรีบกระดกหมดในรวดเร็ว เดี๋ยวถูกทวงคืนแล้วอดแดก

ยานี่แม้จะพิสดารแต่กลิ่นที่บ่งบอกถึงคุณภาพเยี่ยมกว่าที่คนเป็นหมอปรุงโอสถได้ปรุงขึ้นอีก ร่างกายที่อ่อนเพลียกลับมากระปรี้กระเปร่าวิ่งได้รอบเมืองของเผิงเหล่ยยิ้มแฉ่งประจบท่านอ๋องเต็มที่ทันที

“ท่านอ๋อ…”

“หมดหน้าที่เจ้าแล้ว กลับไปได้” เยี่ยหยางเอ่ยไล่พลางถีบส่งทันทีที่ใช้งานคนเสร็จ เขากลัวว่าเถ้าแก่จอมประจบจะเผลอหลุดเรียกตำแหน่งบัดซบของเขาออกมา

“ขอรับ” เผิงเหล่ยผู้ถูกถีบหัวส่งรู้หลบหลีก หลังจากถูกท่านอ๋องขัด ไม่ให้เอ่ยเรียกก็รู้ทันทีว่าท่านอ๋องกับคุณชายตระกูลจูยังไม่ได้สนิทสนมกัน ดูท่าจะรู้จักพูดคุยกันในอีกฐานะหนึ่ง จึงปกปิดอีกฐานะหนึ่งไว้

“ท่านหมอนี่สำหรับค่าตอบแทน” หานเฟยแม้จะอยู่ในห้องด้วยตลอดเวลา แต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามสิ่งใด เมื่อเห็นท่านหมอที่ถูกเชิญมากำลังจะกลับ ก็มอบค่ารักษาให้เป็นสินน้ำใจ

“ไม่ต้องหรอกฮูหยินจู ข้าได้รับค่าตอบแทนจากคุณชายท่านนั้นมาแล้ว ข้าต้องขอตัวก่อน” เผิงเหล่ยรีบปฏิเสธ 

เพราะสายตาท่านอ๋องที่จับจ้องเขามองมา บอกให้รู้ว่าอย่าโลภ “จริงสิ พิษในอดีตที่คลั่งค้างในร่างกายนายท่านจูจะเป็นปัญหาในภายภาคหน้า ข้าขอแนะนำว่ากำจัดทิ้งเป็นการด่วนจะดีต่อร่างกายเขาที่สุด”

เถ้าแก่เผิงออกจากโรงเตี๊ยมโดยมีคนของเหวินชาตามไปส่งอย่างเป็นความลับ ดังนั้นตอนนี้แม้หลี่อี๋ก็ยังไม่รู้ว่า สภาวะกดดันหมอในเมืองไม่ให้รักษาจูเหวินฟงจะไม่มีผลใด ๆ กับตระกูลจูอีก แถมตัวมันยังไม่รู้ตัวว่าไปเหยียบครอบครัวดงอสรพิษเข้าให้แล้ว กำลังนอนร้องครวญครางเจ็บปวดให้มารดาฟัง

หานเฟยในฐานะภรรยาเพียงคนเดียวของอัครเสนาบดีจูเหวินฟงได้แต่หนักใจเรื่องพิษที่สะสมในร่างกายสามี แม้ตอนนี้จะไม่ได้กำเริบหนัก แต่ยากที่จะกำจัดทิ้ง

“ท่านแม่” เฉิงเยว่ปลอบใจมารดาที่ปวดใจเรื่องในอดีตที่ไม่สามารถแก้ไขได้

“ไม่เป็นไรเฉิงเอ๋อร์” ฮูหยินตราตั้งตระกูลจูแห่งราชอาณาจักรเป่ยฉินสูดลมหายใจเรียกความเข้มแข็งกลับมา หันไปหาคุณชายแปลกหน้าที่สวมหน้ากากไว้ แต่กลับรู้สึกคุ้นเคย “ข้าขอขอบคุณคุณชายมากที่ยื่นมือให้ความช่วยเหลือครอบครัวและสามีข้า”

“ข้า…” 

เยี่ยหยางที่มีคำพูดนับพันอยากพูดเอ่ยกับมารดา อยากจะบอกเล่าว่าที่ผ่านมาเขาลำบากแค่ไหน ทุกข์ใจแค่ไหน สุขแค่ไหน แบ่งปันเรื่องราวกับมารดาผู้ให้กำเนิดที่คอยให้คำปรึกษาให้กำลังใจเขามาโดยตลอด กลับไม่รู้จะทำตัวยังไง 

เขาไม่สามารถเอ่ยเอื้อนเปล่งวาจาใดออกมาได้ ความรู้สึกที่มากมายล้นจุกอยู่ที่ลำคอ เขาทำให้ท่านแม่ต้องลำบากถึงเพียงนี้ ทุกข์ใจถึงเพียงนี้ ช่างเป็นบุตรชายที่ไม่ได้เรื่องจริง ๆ

จูเฉิงเยว่มองหน้าพี่ชายที่พูดอะไรไม่ออกได้แต่กลอกตามองบน ว่าทำไมต้องทีท่าเยอะแยะจนน่ารำคาญเช่นนี้ 

ผู้เป็นน้องชายลืมคำพูดที่พี่ชายกำชับไว้ก่อนหน้า จัดการแก้ปมเสื้อผ้าเปลื้องผ้าพี่ตัวเองอย่างชำนาญรวดเร็วดุจสายลมพัดผ่าน เสร็จแล้วจับตัวคนเป็นพี่หมุนยืนหันหลัง แสดงบางสิ่งให้มารดาที่ยืนงงกับการกระทำของลูกรัก …ก็แค่นี้แหละ

หานเฟยมองปานแดงที่เด่นชัดหลาอยู่บนผิวขาวเนียนเหนือเอวด้านหลังขวา น้ำตาก็เอ่อล้นจนตาฝ้า คลออยู่นัยน์ตาหวานกลิ้งหล่นร่วงดุจไข่มุก

ภาพความทรงจำที่อุ้มชูทารกชายโผล่วาบขึ้นมา มือที่เคยจับจูง มือที่เคยโอบอุ้มสั่นระริก 

นางไม่เคยคิดไม่เคยฝันว่า ตัวเองจะได้พบเขาอีกครั้ง ได้พบบุตรชายที่อยู่ในความฝันเลือนรางที่รู้ว่ามี แต่ไร้ความทรงจำ