บทที่ 111 ท่านพ่อ คืนนี้ข้าขอยืมเมียท่านกอดสักคืนนะ (2)

เยี่ยหยางไม่รู้ว่าวิธีตรวจสอบแบบนี้จะได้ผลหรือไม่ เพราะดูยากที่จะเชื่อถือ แต่เขาก็ไม่สามารถใช้วิธีเดียวกับที่ยืนยันกับเฉิงเยว่แสดงให้บิดาเห็น 

ด้วยเหตุผลที่ว่าท่านพ่อลืมเรื่องราวในระนาบมนตราสิ้นจากท่าทีที่แสดงออก เขาจึงขอเวลาในการฟื้นฟูความทรงจำของพวกท่านที่ลืมเลือนอย่างช้า ๆ ไม่ให้เกิดผลกระทบใด ๆ ดีที่น้องชายบอกกล่าวเรื่องทั้งหมดมาก่อน แล้วเขาก็เห็นแล้วว่าพวกท่านจำอะไรไม่ได้จริง ไม่ได้ทำอะไรผลีผลามใช้เวทมนตร์ จนกระตุ้นพลังเวทของพวกท่านทั้ง ๆ ร่างกายบาดเจ็บ

สายตาสี่คู่มองหยดเลือดสองหยดที่ค่อย ๆ รวมกันเป็นเม็ดใหญ่รอยอยู่ในภาชนะเป็นหนึ่งเดียว ไม่แตกแยก ไม่ตกตะกอนนอนก้น ซึ่งหมายความว่าเยี่ยหยางเป็นบุตรชายของจูเหวินฟง หรือจูเหวินฟง คือ มู่หรงหลงหมิง คือ แมทธิว วินเซอร์ 

“ฮือ ๆ  หยางหยางลูกแม่” 

จูเหวินฟงเห็นเมียรักน้ำตาไหลพรากด้วยความดีใจ กอดรับขวัญบุตรชายคนโต? พลางฟังลูกชายคนเล็ก? เล่าเรื่องราวที่รับรู้มาจากพี่ชายตัวเอง 

เขาเห็นทีไม่เชื่อจะไม่ได้ ลูกเมียเห่อคนเป็นพี่ชายลูกชายสักขนาดนี้แล้ว ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ แต่เขายังไม่ยอมรับลูกคนนี้หรอก

ยังอยู่ในช่วงประเมินคุณภาพ

ภาพครอบครัวพ่อแม่ลูกนั่งรับประทานอาหารค่ำอย่างมีความสุข ผู้เป็นมารดาคีบอาหารให้ลูกชายทั้งสองด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ลูกชายคนเล็กพูดเจื้อแจ้วกับพี่ชายไม่หยุด มีแต่คนเป็นพ่อที่อดมองตาขวางไม่ได้ เพราะโดนภรรยาเมินไม่สนใจตัวเอง

“หยางหยางตอนนี้ลูกอาศัยอยู่ที่ไหนหรือ?” หานเฟยถาม หลังจากจบมื้ออาหารของครอบครัวในรอบสิบปี

“เรียนท่านแม่ ข้าศึกษาอยู่สำนักเทียนถูหวู่ที่เดียวกับเสี่ยวเฉิงขอรับ” เยี่ยหยางตอบมารดา สายตาก็มองบิดาที่จ้องจับผิดเขาอยู่ตลอดเวลา ดูท่าท่านพ่อที่น่ารักคงยังไม่เชื่อว่า เขาเป็นลูกชายที่เจ้าตัวปั้นมากับมือ 

“ดี รู้จักศึกษาหาความรู้” จูเหวินฟงเอ่ยชม แต่เยี่ยหยางรู้ว่าจริง ๆ แล้ว ท่านพ่อเหน็บแนมเขาด้วยความหมั่นไส้

“ที่ผ่านมาอยู่กับใคร” ผู้เป็นบิดาถามเสียงเรียบด้วยสีหน้าเข้มขรึมเริ่มซักไซ้ไล่เลียงลูกชาย?

“สมาคมเหวินชาขอรับท่านพ่อ” เยี่ยหยางบอกเล่าความจริงไปเพียงกึ่งเดียว แล้วเขาก็ไม่ได้โกหกว่าเป็นคนของเหวินชา เพียงแต่เขาเป็นหัวหน้าใหญ่ของเหวินชาเท่านั้น

“ไม่เลว” 

แน่นอนอยู่แล้วก็ข้าเป็นถึงประธานผู้ก่อตั้งสมาคมเชียวนะ

“ลูกหยาง เจ้าใช้นามอะไรอยู่ตอนนี้” หานเฟยถาม เพราะนางจำได้แต่ชื่อเล่น ที่เอ่ยเรียกกันในครอบครัวเท่านั้น

“เส้าหยางขอรับ” 

เยี่ยหยางตอบท่านแม่ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม บางทีที่ทั้งสองคนจำไม่ได้ก็เป็นเรื่องดี เหอะ ๆ เพราะถ้ารู้ความจริงว่าเขาก่อเรื่องเล่นงิ้วโรงใหญ่จัดเต็ม เป็นท่านอ๋องที่ผู้คนต่างชื่นชม มีหวังได้ฟังเสียงบ่นกระหึ่มจนหูชาจากท่านแม่  โดนซ้อมมือหนักกับท่านพ่อเป็นแน่

“ข้าจะบอกปู่เจ้า ให้รับเจ้าเข้าตระกูลจู” จูเหวินฟงถึงแม้ใจจะยังไม่ยอมรับลูกชายตัวโต แต่ก็เอ่ยปากรับเข้าตระกูล “ต่อไปเจ้าคือ จูเส้าหยาง”

“ขอรับ” เยี่ยหยางไม่คัดค้าน ไม่ว่าจะชื่ออะไร นามอะไร สุดท้ายตัวตนของเขา คือ เกรกอรี่ วินเซอร์ ไม่เปลี่ยนแปลง

“ยามนี้ก็ดึกมากแล้ว พวกเจ้าพักผ่อนที่นี่เถอะ แม่จะไปนอนเป็นเพื่อนพวกเจ้าด้วย” หานเฟยจูงมือลูกชายทั้งสองเตรียมกล่อมเข้านอน โดยไม่ดูสีหน้าตัดพ้อของสามีที่คืนนี้ภรรยาไม่นอนด้วย

“ไม่ได้” เสียงขัดใจของจูเหวินฟงเอ่ยขัดบัญชาของภรรยา ตัดกับสีหน้าบุตรชายสองคนที่ยิ้มกระดี๊กระด๊า พวกเขาถึงกลับกลอกตาเหม็นเบื่อบิดาตัวเอง 

นี่ลูกชายนะท่านพ่อ...ท่านจะยึดท่านแม่ไว้คนเดียวไม่ได้

“ทำไมหรือท่านพี่” หานเฟยถาม

“ลูกชายเจ้าโตแล้ว”

“ถึงจะโต ต่อให้แก่ ก็ยังเป็นลูกข้า” ภรรยารักกล่าว พร้อมไม่สนใจอาการไหน้ำส้มแตกที่กำเริบของสามี หึงหวงได้แม้กระทั่งบุตรชาย

“ไปกันเถอะหยางหยาง เฉิงเอ๋อร์แม่อยากคุยกับพวกเจ้าก่อนนอนด้วย”

เยี่ยหยางและเฉิงเยว่รู้สึกได้รับชัยชนะในครั้งนี้อย่างสวยงาม ทำความเคารพคำนับท่านพ่อ ที่ต้องนอนโดดเดี่ยวเปล่าเปลี่ยวในคืนนี้เพียงผู้เดียว

จูเหวินฟงมีสีหน้ารับไม่ได้ทันทีที่ถูกภรรยาเมิน เขาจะไม่มีลูกอีกแล้ว ยิ่งมีลูก เมียเขาก็ยิ่งแบ่งความรักของเขาเป็นส่วน ๆ จนส่วนของเขาเหลือน้อยนิด เขายอมให้ไม่ได้

หานเฟยนอนบนกลางเตียงใหญ่ ที่ถูกเยี่ยหยางสั่งเปลี่ยนเตรียมรอไว้ล่วงหน้าข้างซ้ายเป็นเขา ข้างขวาเป็นน้องชายที่หันหน้าเข้าหาท่านแม่

“หยางหยาง ช่วงวันหยุดยาวที่เทียนถูหวู่ เจ้ากลับไปราชอาณาจักรเป่ยฉินกับแม่ได้หรือไม่” มารดาถามบุตรชาย

นางเป็นห่วงบุตรชายกลัวว่า เขาจะน้อยใจคิดว่านางละเลยเขา พลางมองใบหน้าลูกที่แม้แต่ยามนอน ก็สวมหน้ากากปกปิดใบหน้าที่แท้จริง เขาคงผ่านเรื่องลำบากมามาก จนเส้นผมเปลี่ยนสีทั้งหมด นางไม่บังคับให้เขาถอดหน้ากาก เพียงรอวันที่ลูกจะยอมบอกและเผยใบหน้าด้วยตัวเอง

“ได้ขอรับ แต่ข้าต้องทำงานของเหวินชาด้วย ช่วงกลางวันอาจไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนท่าน” เยี่ยหยางตอบรับ อีกสองเดือนข้างหน้าชีวิตเขาคงยุ่งอีกหลายร้อยหลายพันเท่า เขาต้องเทียวไปเทียวมาเป็นทั้งเส้าหยางให้กลับครอบครัว เป็นทั้งชินอ๋องมู่หรงเยี่ยหยางให้ราชอาณาจักรซีเว่ย ชีวิตเขาเริ่มจะบัดซบแล้ว

“ไม่เป็นไรลูก พาน้องไปเป็นเพื่อนเจ้าด้วยสิ”

ฮะ? … นี่ท่านแม่จะไม่ให้ข้าได้หายใจหายคอเลยหรอ เสี่ยวเฉิงยังไม่รู้ว่าข้าคือเยี่ยหยาง แล้วทีนี้จะทำยังไงกัน 

ดูท่าข้าต้องพึ่งฉงฉงสินะ งานนี้พังพอนเหลืองคงปวดกระบาลมากกว่าเดิมแน่ ที่ต้องเจอกับฉงหยิ๋นจอมบัดซบที่สืบทอดวิชาของข้าขั้นสูงสุด บูรณาการได้เยี่ยมยอด ข้าต้องขออภัยล่วงหน้าพ่ะย่ะค่ะเสด็จอา

“ข้าขอไปอยู่กับท่านพี่ด้วยนะขอรับ” เฉิงเยว่ตาใสแวววาวอย่างมีความสุข สบตาออดอ้อนกับพี่ชายที่แพ้ทางให้น้องชายที่น่ารัก ไม่เหลือภาพคุณชายงี่เง่าที่หยิ่งผยองคนนั้นเลย

“ขอรับท่านแม่”