ข้าจะแต่งนางเข้าจวน

หรูอวี้เลิกคิ้วขึ้นอย่างมึนงง “ท่านน้อยใจข้ารึ ท่านแก่แล้วยังทำตัวเป็นเด็กเช่นนี้อีกรึ” นางเอ่ยถามตามความรู้สึกของนาง

“เพ้ย ผู้ใดน้อยใจเจ้ากัน” เขาถลึงตามองนางอย่างไม่สบอารมณ์

“ผู้ใดจะรู้กันเล่า ก็เห็นทำหน้าไม่พอใจ” หรูอวี้ตามอารมณ์ของเขาไม่ทันจริงๆ “ท่านมาด้วยเรื่องนี้เท่านั้นรึ”

“ข้าจะมาดูแผลของเจ้าว่าเป็นเช่นใดบ้าง”

“ไม่ต้องแล้ว ข้าเป็นอันใด ท่านกลับไปได้แล้ว เรื่องในวันนี้ข้าต้องขอบคุณท่านมากที่ช่วยเอาคืนให้ท่านแม่ของข้า”

“ให้ข้าดูแผลก่อน ข้าถึงจะกลับ”

หรูอวี้หลับตาลง พร้อมทั้งสูดหายใจเข้าลึกๆ

“ท่านแม่ทัพ มิรู้หรือว่าชายหญิงมิควรถูกเนื้อต้องตัวกัน” นางเอ่ยถามเสียงลอดไรฟันออกมา

“รู้ แต่ข้าทำให้เจ้าบอกเจ็บ ข้าต้องดูให้แน่ใจว่าเจ้าไม่เป็นอันใดอย่างที่เจ้าว่า”

หรูอวี้ดึงแขนเสื้อขึ้น ครั้งนี้นางแกะผ้าพันแผลด้วยตนเอง โดยที่เขาจะได้ไม่ต้องแกะมันออกด้วยตนเอง

“อืม... เห็นไม่ชัด” เขาขยับเข้ามาดูใกล้ๆ แต่มันใกล้จนใบหน้าของเขาแทบจะอยู่ที่แขนของนางแล้ว

“เหอะ” หรูอวี้แค่นเสียงออกมาอย่างไม่สบอารมณ์

พอจ้าวลู่ฉือเงยหน้าขึ้นมอง ใบหน้าของเขากับนางก็แทบจะติดกันอยู่แล้ว ทั้งสองต่างชะงักนิ่งอย่างตกใจ ม