เล่นงิ้ว

ชาวบ้านที่เห็นต่างมองดูด้วยความสงสาร หรูอวี้เห็นเช่นนั้น นางก็ร้องไห้เสียงดังยิ่งกว่าเดิม

“ทะ ท่านดู สินเดิมของท่านแม่เหลือติดตัวไปเพียงน้อยนิด ที่ผ่านมาข้ากับท่านพี่ล้มป่วยก็เป็นท่านแม่ที่นำสินเดิมออกมาใช้จ่าย เงินเดือนที่สมควรได้ก็มิได้เช่นผู้อื่น แล้วพวกข้าจะขโมยของท่านได้อย่างไร”

“ท่านตรองดูสักนิดเถิด ข้าถูกสั่งให้อยู่แต่ภายในจวน เหตุใดเรื่องความร้ายกาจของข้าและท่านแม่ถึงได้ถูกชาวเมืองเอาไปนินทากันจนสนุกปาก ข้ากับท่านแม่เคยร้องขอความเป็นธรรมหรือไม่”

“วันนี้ที่ต้องออกจากจวนตระกูลเซี่ย กลับเข้าตระกูลตู้ ก็ด้วยข้าถูกรังแกจนเกือบจะรักษาชีวิตไม่ได้ ท่านแม่เห็นใจข้า กลัวว่าหากมีครั้งหน้าข้าคงต้องกลายเป็นวิญญาณจึงได้ขอร้องท่านให้ปล่อยพวกเราสามแม่ลูกไป” หรูอวี้ยังเล่นงิ้วของนางไม่เลิก ยิ่งมีคนเพิ่มขึ้น นางก็ยิ่งพูดสิ่งที่อยู่ในใจของเซี่ยหรูอวี้คนเดิมออกมาทั้งหมด

ภายในของหรูอวี้กำลังหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง นางไม่เคยแสดงด้านนี้ออกมาให้ผู้ใดได้เห็น เมื่อลองทำแล้วจึงรู้สึกแปลกใหม่และสนุกไม่น้อย

เซี่ยหยวนแทบจะไปดึงน้องสาวกลับขึ้นรถม้า แม้รู้ดีว่านางกำลังเรียกร้องความเป็นธรรม พร้อมทั้งทิ้งปัญหาก้อนใหญ่ให้ตระกูลเซี่ยเก็บกวาด แต่เห็นนางร้องไห้เช่นนี้เขาก็ปวดใจไม่น้อย (ไม่รู้เหรอ ว่าน้องสาวเจ้าเล่นงิ้วอยู่)

“ท่านผู้ตรวจการ อย่าหาว่าข้าน้อยปากมากเลย ท่านดูเถิดรถม้าเพียงสองคัน หนึ่งคนไว้นั่ง อีกหนึ่งคันบรรทุกสิ่งของ ท่านว่าสมบัติครึ่งจวนของท่านจะอยู่ภายในได้อย่างไร แล้วอีกอย่างแม่นางตู้จะทำร้ายฮูหยินเอกของท่าน โดยที่บ่าวไพร่ในจวนไม่รู้เรื่องเลยงั้นรึ”

ชาวบ้านที่ได้ยิน ต่างก็ตะโกนเห็นด้วยกันยกใหญ่ ทั้งยังต่อว่าตระกูลเซี่ยที่รังแกอนุจนต้องหอบลูกหนีกลับบ้านเดิม

“หยุด!!! ไม่ต้องค้นแล้ว” เขารู้ดีว่าตู้เหลียนกับบุตรทั้งสองไม่อาจจะนำของในคลังสมบัติเขาไปด้วยได้ แต่ไม่คิดว่าสินเดิมที่มากมายของนางจะเหลือเพียงไม่กี่หีบเท่านั้น

“...” เซี่ยถงวู่อับอายต่อคำพูดของหรูอวี้ไม่น้อย แต่เพราะมีคนอยู่ที่หน้าจวนจำนวนมาก ทั้งยังมีพานกงกงอยู่ด้วยเขาจึงไม่อาจทำสิ่งใดได้

ได้แต่เดินกลับเข้าจวนเพื่อไปจัดการเรื่องราวที่วุ่นวายให้แล้วเสร็จ เรื่องที่ถูกลือออกไปหลังจากนี้คงต้องหาทางจัดการที่หลัง

“ขอบคุณท่านกงกงมากเจ้าค่ะ ที่ช่วยพูดให้ข้าสามคนแม่ลูก” ตู้เหลียนจำต้องลงจากรถม้ามาขอบคุณพานกงกงอีกครั้ง

“หามิได้ นี่เป็นสิ่งที่ข้าน้อยสมควรทำ” ฮ่องเต้รับรู้เรื่องภายในจวนเซี่ยมาโดยตลอด แต่เพราะตู้เหลียนนางไม่เอ่ยขอร้องให้ช่วยเหลือ พระองค์จึงมิอาจยุ่งเรื่องในเรือนหลังของขุนนางได้

“ขอบคุณเจ้าค่ะ เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน”

“เดินทางปลอดภัยขอรับ”

ตู้เหลียนจับแขนบุตรสาวที่ยังนั่งตัวสั่นอยู่ที่พื้นกลับขึ้นไปบนรถม้า

“เช็ดหน้าตาเสีย ดูไม่ได้เอาเสียเลย” นางยื่นผ้าเช็ดหน้าให้พร้อมทั้งถลึงตามองตำหนิบุตรสาว

หรูอวี้ได้แต่ยิ้มแห้งออกมา เมื่อรู้ว่าผู้เป็นมารดารู้ทันตัวนาง

“เจ้าลงมือหนักเกินไปแล้ว” ตู้เหลียนดึงผ้าเช็ดหน้ามาช่วยนางเช็ด ทั้งยังตำหนิหรูอวี้ออกมา

เซี่ยถงวู่เป็นถึงผู้ตรวจการ หากเขาเห็นหลักฐานที่หรูอวี้ทิ้งไว้ ย่อมต้องรู้ได้ทันทีว่าเป็นฝีมือของนาง

“ข้าอยากจะทำมากกว่านี้เสียด้วย...โอ๊ยย” ตู้เหลียนหยิกเอวของหรูอวี้จนนางออกมาเบาๆ

“หากพ่อเจ้าจับได้ขึ้นมาเล่า จะทำเช่นไร”

“ท่านอย่าได้กังวล ข้าไม่มีทางทิ้งหลักฐานให้ถูกจับได้อย่างแน่นอน” นางหยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะเดินไปล้มตัวนอนที่เตียงตั่งภายในรถม้า

ตู้เหลียนมองบุตรสาวอย่างเป็นกังวล นิสัยของนางเปลี่ยนไปไม่น้อย หลังจากที่นางฟื้นขึ้นมาจากการล้มป่วย นางได้แต่คิดว่าอาจเป็นเพราะวิญญาณของนางได้หลุดออกจากร่างไปหรือแค้นใจที่ถูกเซี่ยหรันเซียนทำให้เกือบตาย

เซี่ยถงวู่ที่รีบร้อนไปดูสวีเหมยลี่ที่เรือนของนาง ก็ต้องชะงักเท้ากับเสียงร้องเรียกอย่างร้อนใจของสาวใช้เซี่ยหรันเซียน

“นายท่าน แย่แล้วเจ้าค่ะ คุณหนูใหญ่ไม่รู้ว่าถูกผู้ใดลอบทำร้าย ใบหน้าเปื้อนไปด้วยเลือด ฟันหน้าของนางก็หายไปเจ้าค่ะ” สาวใช้ตัวสั่นเทาไปด้วยความหวาดกลัว

นางหลับเป็นตายไม่รู้เรื่องได้อย่างไร ทั้ง ๆ ที่ก็นอนเฝ้าหน้าห้องอยู่ตลอด หากมีคนร้ายเข้ามาภายในห้อง นางต้องรู้ได้อย่างแน่นอน

“เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น!!! องครักษ์ไสหัวไปอยู่ที่ใดกันหมด” เซี่ยถงวู่กุมขมับด้วยความเครียด เขาไม่เชื่อว่าจะมีคนกล้าบุกเข้ามาถึงจวนผู้ตรวจการ เพื่อขโมยทรัพย์สิน ทั้งยังทำร้ายภรรยาและบุตรสาวอีกด้วย

องครักษ์ถูกตามตัวมาพบทันที เพื่อสอบถามเรื่องราวเมื่อคืนว่าพบคนน่าสงสัยเข้ามาภายในจวนหรือไม่ ทั้งยังส่งบ่าวไปตามเจ้าหน้าที่มาตรวจหาหลักฐานเพิ่มเติมอีกด้วย

เจ้าหน้าที่กระจายกำลังเปิดล้อมทางเข้าออกภายในเมืองหลวงทั้งหมด เพื่อตรวจสอบรถม้าที่เคลื่อนตัวออกจากเมืองหลวง ด้วยหีบสมบัติจำนวนไม่น้อย คงไม่อาจค้นออกไปได้โดยไม่มีผู้ใดพบเห็น

“ทำงานรวดเร็วดี” หรูอวี้เปิดผ้าม่านรถม้าขึ้นดู เพียงแค่รถม้าของนางเคลื่อนตัวออกมาได้ไม่นาน กลุ่มเจ้าหน้าที่ก็ทำการตรวจค้นภายในเมืองหลวงแล้ว

“เจ้าแน่ใจนะ ว่าไม่ทิ้งหลักฐานสิ่งใดไว้” ตู้เหลียนยังกังวลว่าเรื่องจะมาถึงตัวหรูอวี้

“โถ่ ท่านแม่ ท่านไม่เชื่อใจลูกหรืออย่างไร” นางกะพริบตาปริบๆ อย่างใสซื่อ

“อวี้เออร์ เจ้าเปลี่ยนไปมากรู้ตัวหรือไม่” ตู้เหลียนมองบุตรสาวอย่างปวดใจ เป็นนางที่ปล่อยให้บุตรสาวถูกรังแกมานานหลายปี จนจากเด็กสาวที่น่าเอ็นดูกลายเป็นแข็งกร้าวจนน่าตกใจ

“ถ้าข้าเปลี่ยนไปมาก ท่านยังจะรักข้าหรือไม่ ท่านแม่ พวกเราโดนรังแกมานานเพียงใดแล้ว หากข้ายังยอมเช่นเดิม ครั้งหน้าก็คงเป็นชีวิตของข้าแล้วที่คนพวกนั้นจะได้ไป” แววตาของหรูอวี้แข็งกร้าวของน่าหวาดกลัว เมื่อนึกถึงสวีเหมยลี่กับเซี่ยหรันเซียน

“เจ้าเป็นบุตรของแม่ เหตุใดแม่ถึงจะไม่รักเจ้า อย่าได้พูดเช่นนี้ออกมาอีกเล่า” นางละอายใจมากพอแล้ว ที่ปล่อยปละละเลยบุตรทั้งสองมานาน

“ข้ารู้แล้วเจ้าค่ะ” นางตอบรับเสียงเบา ภายในอกของนางรู้สึกพองโต เมื่อได้ยินคำว่ารักจากผู้เป็นมารดา

ขบวนรถม้าหยุดลงที่หน้าประตูเมือง เพื่อให้เจ้าหน้าที่ทำการตรวจค้นข้าวของภายในรถ ทุกคนจำต้องลงจากรถม้า

หรูอวี้นางจึงลงไปด้านล่างก่อน เพื่อรอรับมารดาของนาง พอเปิดผ้าม่านรถม้าขึ้นจะก้าวออกไป บุรุษที่นางคิดว่าเป็นพี่ชายแต่ว่ามิใช่

บุรุษวัยกลางคน ยืนอยู่หน้าทางลงรถม้าของนาง ทั้งสองมองสบกัน เป็นบุรุษผู้นั้นที่ตกตะลึงไม่น้อยเมื่อเห็นใบหน้าของหรูอวี้

“อาเหลียน” เขาเอ่ยเรียกนางออกมาเสียงเบา

“ท่านแม่ข้าอยู่ด้านในรถม้า” หรูอวี้มองเขาอย่างเย็นชา ก่อนจะเบี่ยงตัวหลบไปด้านข้าง เพื่อรอรับมารดาลงจากรถม้า

จ้าวลู่ฉือ เกาจมูกอย่างแก้เก้อ ผู้ใดจะคิดว่าบุตรสาวของตู้เหลียนจะคล้ายนางในวัยปักปิ่นมากเพียงนี้

“ท่านแม่ทัพ” ตู้เหลียนที่กำลังจะลงจากรถม้า ก็เอ่ยเรียกเขาเสียงเบาอย่างยินดี นานเพียงใดแล้วที่ไม่ได้พบเขาที่เปรียบเสมือนพี่ชายคนหนึ่งของนาง

“อาเหลียน ข้าได้ยินเรื่องของเจ้าแล้ว เจ้าเป็นเช่นใดบ้าง” เขาเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง ด้วยรู้ว่าสตรีที่หย่าร้างจะต้องใช้ชีวิตอย่างลำบาก

“หึหึ ดียิ่งเจ้าค่ะ หนนี้เป็นข้าที่เลือกถูก” นางยิ้มกว้างเพื่อให้เขาสบายใจ ตัวนางในตอนนี้ไม่เสียใจสิ่งใดแล้ว

"ดีแล้ว”

เขาเหลือบไปมองทางหรูอวี้วูบหนึ่ง ก่อนจะร้องสั่งให้เจ้าหน้าที่เร่งตรวจสอบรถม้าของตู้เหลียน

“เจ้าได้แจ้งข่าวให้ท่านอาจารย์กับอาจารย์หญิงรู้แล้วหรือยัง” จ้าวลู่ฉือเอ่ยถามตู้เหลียน