บทที่2

บทที่2

“ถามจริงเถอะ อยากโดนไล่ออกหรือไง” เสียงดังมาจากด้านหลัง นาเดียหรี่ตามอง ผู้จัดการโรงแรม และพนักงานหลายคนที่ยืนอยู่หน้าฟ้อนท์ของโรงแรม กวาดตามองทีล่ะคนอย่างช้าๆ และใจเย็น

“คุณนาเดีย!” พนักงานทุกคนหันมามองตามเสียง พอรู้ว่าเป็นใครก็ประสานเสียงอุทานออกมาเสียงดัง

“คุณพัดเชิญไปคุยที่ห้องเดียนะคะ เดี๋ยวนี้!” เสียงแหวดังไม่สนใจหน้าอินหน้าพรหมไม่สนใจหน้าไหนทั้งนั้นตอนนี้เรียกผู้จัดการโรงแรมให้ตามไปพบที่ห้องทำงานทันที หมุนตัวหน้าเชิด เดินฉับๆ ตรงไปยังลิฟต์เพื่อขึ้นไปห้องทำงานของตัวเอง

“พี่พัด ทำไงดี นางมารร้ายองค์ลงแล้ว”

“ตายแน่งานนี้ แม่งซวยซิบหาย ไหนแกบอกว่าวันนี้ยัยนาเดียไม่เข้ามาไง” พัดชาหันไปต่อว่าพนักงานรุ่นน้อง

“ก็เมื่อวานคุณเดียบอกเมย์ว่าวันนี้จะอ่านหนังสือสอบ ไม่เข้ามาจริงๆ นะพี่” เมย์รีบแก้ตัว เธอถามคุณนาเดียแล้วจริงว่าเธอจะเข้ามาวันไหนบ้าง

“ทำไงดีพี่พัด”

“เออเดี๋ยวพี่เข้าไปคุยเอง พวกแกทำงานต่อไปแล้วกัน” พัดพรูลมหายใจยาวเหยียด รีบเดินเข้าไปลิฟต์

ก๊อกๆ

“เชิญค่ะ” นาเดียหมุดเก้าอี้หันหน้าตรงมายังประตูทางเข้า

“คุณนาเดียเรียกพี่ มีงานอะไรสั่งพี่หรือเปล่าค่ะ” พัดทำใจดีสู้เสือ

“พี่ทำอะไรรู้อยู่แก่ใจดี”

“พี่ทำอะไร พี่ยืนสั่งงานน้องๆ อยู่หน้าฟ้อนท์ คุณนาเดียก็ตามพี่มาคุย” พัดตีหน้าซื่อ

“เดียว่าเราคงทำงานร่วมกันไม่ได้แล้วล่ะค่ะ ขนาดเดียจับได้คาหนังคาเขาพี่ยังไม่ยอมรับ แล้วที่เดียยังจับไม่ได้ไม่มีหลักฐานอีกหลายอย่าง พี่คงจะไม่ยอมรับ”

“น้องเดีย ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ พี่ทำงานให้คุณหยางเว่ยมาเกือบ 10 ปี ทำมาก่อนน้องเดียมานั่งบริหารด้วยซ้ำ พี่รู้ว่าน้องเดียถูกเลี้ยงมาแบบตามใจ ใครขัดใจก็ไล่ออก แต่พี่ไม่ยอมออกง่ายๆ หรอกนะคะ”

“เฮ้อ พวกพนักงานชอบนินทาว่าเดียใจร้ายบ้างล่ะ ไม่มีเหตุผลบางล่ะ แต่เคยมองความผิดตัวเองบ้างไหม ว่าทำไมถึงถูกเดียไล่ออก ล่าสุดพนักงานถือกระเป๋า รับจ๊อบนอก พาลูกค้านั่งเรือออกจากเกาะ โดยหลอกว่าเป็นแพคเกจหนึ่งของโรงแรมมีประกันภัยคุ้มครองลูกค้าจึงซื้อทริปด้วย ไม่รู้ไปทำอิท่าไหนลูกค้าประสบอุบัติเหตุ ลูกค้าต้องการเบิกค่ารักษาพยาบาลกับทางเราเพราะพนักงานเราพาเขาไป ทำมานานไม่คิดว่าวันหนึ่งจะเกิดอุบัติเหตุได้ พอความแตกเดียต้องเก็บพนักงานแบบนี้ไว้เหรอค่ะ เข้าใจว่าเป็นญาติกับพี่พัด พี่พัดเลยอาจจะโกรธแทนที่ญาติอยู่ๆ ก็ตกงาน” ใช่ตั้งแต่เธอมาช่วยงานที่โรงแรมพนักงานถูกไล่ออกหลายคน แต่เธอไม่ได้ไล่ออกเพราะอารมณ์ เธอมีเหตุผลทุกครั้ง แต่พนักงานส่วนใหญ่ที่ทำงานมานานล้วนเป็นญาติพี่น้อง เพื่อนฝูงกัน เลยมักจะเห็นอกเห็นใจ ฟังความแต่ฝั่งพวกตัวเอง

“น้องมันมีครอบครัวต้องดูแล ต้องใช้เงินจำนวนมากเลยหลงผิดไปบ้าง หากสำนึกผิดควรจะให้โอกาสไม่ใช่ไล่ออก” พัดยังคงแก้ตัวช่วยญาติตนเอง

“ใช้เงินจำนวนมากในบ่อนมากกว่า พี่พัดอย่าคิดว่าเดียโง่นักเลย ก่อนเดียจะไล่ออกเดียสืบมาหมดทุกอย่างแล้ว พักเรื่องคนอื่นไว้เท่านี้เถอะ มาคุยเรื่องของพี่ดีกว่า”

“พี่ยืนยันว่าไม่ได้ทำอะไรผิดค่ะ”

“เดียได้ยินพี่คุยกับลูกค้าเมื่อกี้ ลูกค้าไม่ได้จองห้องพัก แต่พี่กลับหาห้องพักให้เขาได้ เดียเปิดดูหลังบ้านเมื่อกี้ ในตารางการจองห้องพักของเราเต็มไปถึงปีหน้า และไม่มีลูกค้าคนไหนยกเลิก พี่ใช้เวทมนต์บทไหนหาห้องพักให้ลูกค้ารายเมื่อกี้ได้ค่ะ”

พัดชากลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ เธอมักจะรับเงินจากลูกค้าที่วอคอินเข้ามาและหาห้องพักให้ พอเรียบร้อยก็จะโทรไปยกเลิกกับลูกค้าที่จองเอาไว้ คืนเงินค่าจองและให้บัตรส่วนลดซึ่งเป็นบัตรก็อยู่ในโคต้าที่ผู้จัดการอย่างเธอมีไว้แจกลูกค้าหรือสมนาคุณกับลูกค้าที่มาพัก เท่ากับเธอไม่เสียอะไร มีแต่ได้

“ลูกค้าโทรมายกเลิกเมื่อเช้าค่ะ พี่วุ่นๆ ลืมแก้ไขในระบบหลังบ้าน”

นาเดียพรูลมหายใจออกมายาวเหยียด บิดริมฝีบางสีแดงสดเย้ยหยัน ‘คิดได้แค่นี้เหรอ’

“ขอชื่อและเบอร์โทรศัพท์ลูกค้าที่โทรมายกเลิกด้วยค่ะ เดียอยากทราบฟีดแบคจากลูกค้าว่าจองโรงแรมของเราล่วงหน้าถึง 3 เดือน ทำไมอยู่ๆ ถึงได้ยกเลิก ลูกค้ามีปัญหาอะไร หรือทางโรงแรมมีอะไรขาดตกบกพร่องที่ทำให้ลูกค้าเปลี่ยนใจ”

“พี่…” พัดชาอึดอักคิดคำแก้ตัวไม่ออก น้ำตาคลอเจียนจะไหล คงถูกไล่ออกดังที่นาเดียลั่นวาจาก่อนที่จะเรียกเธอให้มาพบ

“เดียให้โอกาสพี่พัดครั้งนี้ครั้งสุดท้าย หวังว่าจะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก เชิญออกไปได้แล้วค่ะ”

“ขอบคุณค่ะน้องเดีย ขอบคุณค่ะ พี่จะไม่ทำอีกแล้ว” รีบระล่ำระลักขอโทษขอโพยไปพรางขอบคุณไปพราง ก่อนจะออกจากห้องไป

ที่นาเดียยกโทษให้เพราะเป็นการจับได้คาหนังคาเขาครั้งแรก และอีกฝ่ายก็เป็นตัวตั้งตัวตีใหญ่ของพนักงานเกือบทั้งโรงแรม หากความผิดไม่หนักหนาจริงๆ เธอก็ยังไม่อยากไล่ออก เพียงเรียกมาตักเตือนเท่านั้น หากมีครั้งต่อไปคงไม่เก็บเอาไว้อีก

แต่รางวัลผู้นำที่ดีไม่มีอยู่จริง หลังจากพัดชาออกมาจากห้องทำงานของนาเดีย ก็ด่านาเดียซะไม่มีดี

“มึง แม่งจะไล่กูออกด้วยเรื่องแค่นี้ โถ่แต่สุดท้ายก็ไม่แน่จริง เพราะยังไงก็หาคนมาแทนคนทำงานเก่งอย่างกูไม่ได้หรอก ประสบการณ์บริหารงานอะไรก็ไม่มีเรียนก็ยังไม่จบ ถ้าไม่มีใช่ลูกเจ้าของมีเหรอจะได้มานั่งชูคอตำแหน่งรองประธาน” พัดชาลงมาถึงด้านล่างก็เปิดปากด่าเจ้านายทันที

“จริงพี่ เอะอะไล่ออกเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เอง ดีที่วันนี้พี่พัดอยู่ ถ้าหนูเป็นคนรับเงินลูกค้า โดนยัยมารร้ายนั้นไล่ออกทันทีแน่”

สามสาวพนักงานหน้าฟ้อนท์สุมหัวนินทาลูกสาวเจ้าของโรงแรมอย่างเช่นทุกวัน ไม่มีใครชอบนาเดียเพราะใบหน้าที่เชิดๆไม่เคยยิ้ม และข่าวความร้ายกาจของนาเดีย ก็มาจากฝีมือของสามสาวนั้นเอง