บทที่3

บทที่3

“อาจื่อ ทำไมไม่ไล่คุณพัดออกไปเลย ในเมื่อหนูก็เห็นเต็มสองตาว่าคุณพัดทุจริต”

นาเดียเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ป๊ากับม๊าฟัง เธอไม่เคยมีอะไรปิดบังพวกเขาทั้งสองคน

“เดียอยากให้โอกาสพี่พัดค่ะ” รอยยิ้มเล็กๆ ปรากฏที่ริมฝีปาก แม้จะยิ้ม แต่แววตาไม่เคยยิ้มเลย

“ปวดหัวอีกแล้วเหรอลูก” หยางเหม่ย เห็นสีหน้าและแววตาลูกสาวก็รีบ เอามือทาบหน้าผากมนของนาเดีย กวักมือเรียกให่พี่เลี้ยงไปหยิบยาแก้ปวดหัวมาให้

“เดียหยุดกินยาค่ะม๊า อาทิตย์หน้าเดียมีสอบ” นาเดียต้องกินยารักษาโรคซึมเศร้าตลอด แต่ช่วงนี้เธอหยุดกินเพราะอ่านหนังสือไม่รู้เรื่องเลย อีกไม่มีวันก็จะสอบแล้ว ไหนจะมีเรื่องของพนักงานวันนี้อีก เลยทำให้ปวดหัว

“เรียนไม่จบ สอบไม่ได้ก็ชั่งมัน สมบัติป๊ามีให้ลูกสาวคนเดียวใช้ได้อีกสิบชาติ”

“ป๊าาาา เดียอยากเรียนให้จบ อย่างน้อยๆ ก็ปริญญาตรี พนักงานจะได้นับถือเดียขึ้นอีกซักนิด” เธอรู้ว่าสกิวการเข้าถึงคนของเธอ มีผลทำให้พนักงานไม่ชิบเธอ และไม่นับถือเธอว่าเป็นเจ้านาย ด้วย้พราะเธอนั้นยังเด็กและเรียนยังไม่จบนั้นเอง

“ใครไม่นับถือลูกสาวม๊าก็ไล่มันออกไปเลย มีอย่างที่ไหนมาทำงานกับเราแต่ไม่นับถือเจ้านายเปิดรับสมัครใหม่เลยที่พักฟรีอาหารฟรีสามมื้อ คนอยากทำงานมีเยอะแยะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ม๊าจะเข้าไปจัดการให้หมดเลย”

“มะม๊าขา ใจเย็นๆ สูดหายใจเข้าลึกๆ ยุบหนอพอหนอ ก็ม๊าตามใจเดียแบบนี้ คนถึงได้ค่อยแต่ว่าเดียลับหลัง” แม้นาเดียจะจำความผูกพันทางสายเลือดระหว่างเธอกับป๊าม๊าไม่ได้เลย แต่ตลอด 5 ปีที่ผ่านมา ไม่มีวันไหนเลยที่ป๊าม๊าจะไม่แสดงออกว่าเธอนั้นคือแก้วตาดวงใจ

“อาจื่อม๊าคิดแบบเดียวกับป๊านะ ต่อให้หนูเรียนไม่จบ ไม่อยากบริหารโรงแรม อยากใช้ชีวิตไปวันๆ ม๊าก็ไม่ว่า แต่อย่าหยุดกินยาได้ไหม มันไม่ดีกับตัวหนู” หยางเหม่ยไม่อยากให้ หยางจื่อหรือนาเดียหยุดกินยาระงับประสาท กลัวว่าหากหยุดไปนานๆ เข้า เธอจะจำทุกอย่างได้อีกครั้ง

“ม๊า เดียไม่ได้ป่วยหนักขนาดนั้น หมอก็เคยบอกว่าเป็นผลกระทบจากสมองบางส่วนจากอุบัติเหตุทำให้ลืมทุกเรื่อง เลยมีผลต่อเนื่องทางระบบประสาทอื่นๆ ตามมา เดียหยุดยาแค่แปปเดียวเองค่ะ สัญญาว่าสอบเสร็จจะกลับมากินยาทุกวัน” ทุกครั้งที่หยุดกินยา นาเดียมักจะปวดหัวและมีความคิดแปลกๆ มือบางเอื้อมมากุมจี้ห้อยคอเอาไว้ สร้อยเส้นนี้เธอใส่ติดตัวเอาไว้ตลอด สร้อยเงินร้อยห้อยด้วยล๊อคเก็จ ข้างในล๊อกเก็จมีหยกเล็กๆ อยู่หนึ่งชิ้น เท่าที่จำได้เธอฟื้นขึ้นมาโดยกำหยกชิ้นนี้เอาไว้ในมือไม่ปล่อย ไม่ว่าใครจะพูดยังไงเธอก็ไม่ยอม จนป๊าและม๊าหาล๊อกเก็จมาให้เธอใส่หยกและห้อยติดตัวเอาไว้ ตั้งแต่นั้นนาเดียก็ไม่เคยถอดสร้อยคอเส้นนี้อีกเลย

ก่อนสอบสามวันนาเดียจะต้องเดินทางไปพักโรงแรมใกล้ๆ กับมหาวิทยาลัยเพื่อเตรียมตัวเข้าสอบ ที่ต้องเดินทางมาล่วงหน้าเพราะจะได้มีเวลาพักให้หายเหนื่อยจากการเดินทาง และไม่เครียดกับการสอบจนเกินไป ห้องชุดถูกจองเอาไว้สำหรับเธอและพี่เลี้ยง นาเดียต้องพักห้องเดียวกับพี่เลี้ยงเป็นเวลา 2 อาทิตย์

หากต้องเดินทางออกจากเกาะ นอกจากจะมีพี่เลี้ยงแล้ว เธอยังมีคนติดตามอีก 2คน ซึ่งเป็นหนึ่งในทีมบอดี้การ์ดของป๊าเธอนั้นเอง

“บางทีเดียก็แอบคิดว่าป๊ากับม๊ากลัวเดียหนีออกจากบ้าน” นาเดียขำกิ๊ก กับความคิดตัวเอง อยู่ที่เกาะเธอจะมีบอดี้การ์ดดูแลอยู่ห่างๆ แต่พอออกนอกเกาะจะมีพี่เลี้ยงตามติดยิ่งกว่าเงา ถ้าเข้าไปนั่งสอบด้วยได้คงเข้าไปด้วยแล้ว

“นายท่านกับนายหญิงเป็นห่วงคุณหนูต่างหากล่ะคะ”  พี่เลี้ยงวัยกลางคนรีบแก้ตัวแทนเจ้านาย เธอทำงานกับนายหญิงมานาน รู้ดีว่านายหญิงไม่มีวันให้คุณหนูห่างสายตาเด็ดขาด หากจำเป็นต้องออกจากเกาะ ก็จะต้องให้เธอตามมาคุมเห้ย ตามมาดูแล จริงๆ นายท่านกับนายหญิงไม่จำเป็นต้องเปิดโรงแรมหรือทำสัมปทานรังนกอะไรนั้นเลยก็ได้ แต่ที่ต้องทำเพราะต้องมีธุรกิจอะไรซักอย่างบังหน้าไม่ให้คุณหนูสงสัยในตัวตนที่แท้จริงของท่านทั้งสองคน