บทที่1

บทที่1 ⚠️ Trigger Warning มีเนื้อหาอ่อนไหว suicidal thoght, depression โรคซึมเศร้า/มีอาการซึมเศร้า

พ่อแม่รังแกฉัน สำหรับนาเดียนั้นไม่เกินจริงเลย คุณหนูลูกสาวคนเดียวของหยางเว่ย เจ้าของสัมปทานโรงแรมและรังนกของเกาะแห่งหนึ่งในประเทศไทย ไม่ว่าเธอจะทำอะไรบิดาและมารดาล้วนตามใจ ชี้นกเป็นนกชี้ไม้เป็นไม่ มีเพียงอย่างเดียวที่ไม่ตามใจคือ ห้ามไปไหนมาไหนคนเดียว ต้องมีพี่เลี้ยงและบอดี้การ์ดตามติดดังเงา ซึ่งตัวเธอเองนั้นก็ชินเพราะตั้งแต่รู้สึกตัวจากอุบัติเหตุก็ถูกปฎิบัติแบบนี้ ราวกับว่าที่ผ่านมาก่อนที่จะเกิดอุบัติเหตุก็มีคนคอยดูอยู่ไม่ห่างตลอดเวลา

แต่สำหรับพนักงานที่เกาะและคนในเกาะแล้วกลับรู้สึกว่า หยางเว่ยโอ๋ลูกสาวจนเกินไป แต่อย่างว่าล่ะ คนมีเงินชอบทำอะไรโอเวอร์

แม้นาเดียจะยังเรียนมหาวิทยาลัยอยู่แต่ก็มาช่วยงานที่โรงแรมเสมอเพราะเบื่อที่จะอยู่บ้านเฉย วันๆ เอาแต่เรียนๆๆตอนนี้เธออายุ 22 แล้ว แต่ยังเรียนมหาวิทยาลัยไม่จบ คนอื่นจึงมักจะดูแคลนเธอเสมอว่าถูกบิดามาราตามใจคนเสียคน ใครจะรู้ว่าแทนจริงแล้ว เธอใช้เวลาเพียง 2 ปี เริ่มหัด พูด อ่าน เขียนทั้งภาษาไทยและอังกฤษ เรียนหลักสูตรพื้นฐานจนสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้และปีนี้ก็เป็นปีสุดท้ายแล้ว

พนักงานที่ทำงานที่โรงแรม มักจะนินทาลับหลังตลอดว่าลูกสาวเจ้าของโรงแรมโคตรหยิ่ง อย่าเดินเข้าไปทักหากไม่มีความจำเป็น ไม่งั้นโดนมองจิกถึงกระดูก โคตรเกลียดเลยใบหน้าเชิดๆ คอตั้งตลอดเวลานั้น เวลามองใครก็มองด้วยหางตา หากใครทำอะไรผิดก็มักจะว่าตรงๆ แรงๆ จนพนักงานแอบตั้งฉายาเธอว่า’ นางมารร้าย’

นาเดียเองก็ไม่ได้อยากทำให้ใครไม่ชอบ แต่สกิวการเข้าสังคมของเธอคือ ศูนย์ ไข่ใบโตๆ เลย เหตุเพราะ

เธอทานยาต้านโรคซึมเศร้า ยานั้นกดประสาทให้เธอหน้านิ่ง เหม่อลอยในบางครั้ง ไม่ได้อยากจะโทษว่าเป็นสาเหตุจากโรค แต่เพราะมันคือเหตุผลเดียวที่คิดออก

อาการนี้เริ่มเป็นมาตั้งแต่เธอฟื้นจากอุบัติเหตุ เธอเดินทางตามบิดามารดาที่มาทำธุรกิจสัมปทานโรงแรมที่เกาะแห่งหนึ่งในประเทศไทย ระหว่างที่เดินทางมาครอบครัวของเธอประสบอุบัติเหตุ ป๊ากับม๊าบาดเจ็บเล็กน้อย ส่วนเธอนั้นได้รับการกระทบกระเทือนที่ศีรษะ จนทำให้ความจำหายไปไม่เหลืออะไรเลย ขนาดตอนที่ฟื้นขึ้นมายังจำบิดามารดาของตัวเองไม่ได้ อยู่โรงพยาบาลนานนับเดือนก็ยังจำอะไรไม่ได้ บิดามารดาจึงอยากให้เธอไม่ต้องสนใจความทรงจำเก่าๆและสร้างความทรงจำใหม่ๆ ขึ้นมาแทน ตอนนั้นเธออายุเพียง 17 ปี ต้องฝึกอ่านเขียนและฝึกพูดภาษาไทย ทักษะต่างๆ ก็ต้องเรียนรู้ใหม่ การศึกษาก็ต้องให้ครูมาสอนที่บ้านและสอบเทียบเอา

เธอเข้ากับคนลำบาก ไม่รู้ว่าเพราะโรคที่เป็นหรือนิสัยตั้งแต่กำเนิด บางครั้งก็แอบรู้สึกเหมือนไม่ใช่คนบนโลกนี้ อยากกลับยังที่เดิม แต่ที่ที่ว่านั้นคือที่ไหนกันล่ะ หรือจะเป็นโลกหลังความตาย แต่เธอไม่เคยคิดฆ่าตัวตายเลยซักครั้ง แค่รู้สึกว่าตัวเองนั้นจืดจางราวกลับไม่มีตัวตนบนโลกนี้เท่านั้น แค่เริ่มคิดก็ปวดหัวจนต้องหยิบยาแก้ปวดในกระเป๋าออกมากิน

###ไรท์ไม่ได้ตั้งใจเขียนขึ้นมาเพื่อทำให้รู้สึกจิตตกกังวลใจเกี่ยวกับโรคซึมเศร้าและการคิดฆ่าตัวตายเพียงเนื้อหาสอดคล้องกับตัวละครเท่านั้น

 หากใครที่กำลังเผชิญหน้าและรักษาโรคซึมเศร้าอยู่ ไรท์บีบมือเป็นกำลังใจให้ ตัวไรท์เองก็ไม่รู้หรอกนะว่าคนที่กำลังเป็นโรคนี้จะรู้สึกแย่สักแค่ไหน แต่ไรท์ยินดีจะอยู่เคียงข้างและให้กำลังใจเสมอนะคะ