ตอนที่ 17 สุราดีย่อมมีราคา

“เจ้าจะบอกว่าสิ่งนี้คือเหล้าองุ่น ?”

“ใช่ ส่วนองุ่นคือผลไม้ชนิดหนึ่ง”คู่สนทนามองสหายอย่างเป็นกังวล หลุบตามองไหสุรานับยี่สิบไหตรงหน้า แม้ตนจะเต็มใจช่วยเหลือสหายอย่างไม่มีข้อแม้ แต่ว่าการที่อีกฝ่ายขอให้ซื้อสุราที่ไม่เคยมีอยู่มาก่อน ทั้งยังต้องการให้ใส่ในรายการสุราของร้านก็ออกจะทำให้รู้สึกเป็นกังวล

“จางเหวินเจ้าลำบากหรือ ? หรือว่าต้องการยืมเงิน หากเจ้าต้องการยืมเงินบอกข้าได้ ข้ายินดีช่วยเหลือ”ชายหนุ่มเข้าใจความรู้สึกของอีกฝ่าย จึงดันไหเหล้าไปตรงหน้า

“เจ้าลองชิมดูก่อน หากยังรู้สึกว่าไม่ดีพอถึงตอนนั้นข้าจะไม่บังคับเจ้า”ยามเอ่ยประโยคนี้สายตาจางเหวินเหลือบไปมองด้านหลัง เขากังวลว่าคำพูดสหายจะทำให้เด็กสาวตัวน้อยรู้สึกแย่ แต่เมื่อนัยน์ตาสบเข้ากับดวงตาสุกสวาว ความกังวลนั้นพลันเหือดหายไป

ชายหนุ่มเห็นการกระทำของสหาย ในใจพลันเกิดคำถาม แต่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป ก่อนจะหันสายตามองไหสุราตรงหน้าด้วยสีหน้าไม่มั่นใจ แต่เพราะเป็นของที่สหายนำมาจึงยอมกลั้นใจพยักหน้าลองชิม

มือเรียวสวยขาวเนียนระเอียดอย่างคนไม่เคยตากแดดทำงานหนักยื่นออกมาเปิดผ้าปิดไหสุรา และทันทีที่ผ้าปิดถูกเปิดออก คิ้วที่ขมวดเข้าหากันของเขาพลันถูก