All Chapters of ท่านแม่อันอันจะช่วยท่านเอง: Chapter 1 - Chapter 9

“อันเอ๋อร์ไม่ออกมากินข้าวหรือลูก วันนี้แม่ทำน้ำแกงหัวไชเท้ามาให้กิน”เจ้าของชื่อเรียกนอนมองเพดานห้อง ? ที่ไม่รู้ว่าจะเรียกเพดานได้ไหม เพราะมีรูรั่วและรอยปะชุนที่ทำจากกระดาษโง่ ๆ ติดเต็มไปหมด เท่านั้นยังไม่พอ หลังคาบ้านยังเปิดอ้ารับแสงแดดบริสุทธิ์ที่เธอไม่ได้ต้องการเลยสักนิด !!มารดามันเถิด ไหนใครบอกว่าทะลุมิติแล้วจะได้ดิบได้ดียังไงล่ะ ไหน ? ตรงไหนที่พอจะเรียกว่าดีได้บ้าง !!“เห้อ ชีวิตแค่คิดก็ปวดหัวละ”เด็กสาวตัวน้อยบนฟูกนอนขาด ๆ เต็มไปด้วยรอยสีดำเป็นหย่อม ๆ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นเชื้อราซึ่งเกิดจากการใช้งานมานาน แต่เพราะบ้านไม่มีเงินจึงต้องทน ๆ ใช้ของที่มีแต่เดิมไปก่อน“อันเอ๋อร์ลูกตื่นแล้วใช่ไหม ?”เสียงมารดาของเด็กตัวน้อยยังคงเรียกด้วยความเป็นห่วง แต่เพราะตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเจ้าของร่างคนก่อนมัวแต่ดื้อดึงเอาแต่ใจไม่ยอมให้มารดาเข้าใกล้ ทำให้สตรีคนนั้นมีท่าทีกล้า ๆ กลัว ๆ ไม่กล้าเข้ามาด้วยกลัวมาบุตรสาวจะยิ่งเกลียดตนสุดท้ายเพราะความดื้อดึงจึงถูกสัตว์มีพิษกัดจนตายไปในที่สุดจะเรียกว่าเด็กเปรตหรือเด็กไม่รู้ความดี ? ทั้งที่ความผิดของเรื่องทั้งหมดไม่ใช่เพราะมารดาตนเองแท้ ๆ แต่เป็นเพราะบิดา

ระหว่างที่ทั้งสองก้าวเดินขึ้นเขาไปเรื่อย ๆ ก็พบเจอกับกลุ่มชาวบ้าน หลิงอันได้สัมผัสความรู้สึกของเด็กน้อยอย่างชัด ๆ ทำเอาเข้าใจขึ้นมาทันทีว่าเด็กวัยนี้จะรู้สึกยังไงหลังได้รับสายตาไม่ต้อนรับ ท่าทีรังเกียจ และสายตาที่มองมาราวกับว่าพวกนางเป็นตัวเชื้อโรคหลิงซุนที่เห็นสายตาเหล่านั้นรีบหันมองบุตรสาวทันที เมื่อเห็นว่านางไม่มีความรู้สึกอื่นใดกับสายตามากมายจึงได้ถอนหายใจออกมาบุตรสาวของนางโตขึ้นแล้วสินะเพียงเท่านี้ความกังวลของคนเป็นแม่ก็ลดลงไปมากแล้ว“แม่นางหลิงวันนี้จะไปที่ใดหรือ ?”ในบรรดาชาวบ้านมากมายที่มองมาอย่างนึกรังเกียจ ไม่น่าเชื่อว่าจะมีบุรุษอายุประมาณยี่สิบปลาย ๆ เดินเข้ามาทักทายทั้งสองคนหลิงอันเงยหน้ามองผู้มาใหม่ เป็นบุรุษร่างกายกำยำสูงใหญ่ ผิวคล้ำแดดเล็กน้อยคงเกิดจากการทำงานหนัก สายตาอีกฝ่ายเต็มไปด้วยความอ่อนโยนเอื้ออารี แตกต่างจากสายตารอบข้างที่เห็นมากนัก“ท่านแม่ท่านลุงคนนี้เป็นใครหรือเจ้าคะ ?”เด็กสาวตัวน้อยเห็นนัยน์อึดอัดใจในสายตามารดาจึงเอ่ยถาม ยกมือขึ้นจับมือนางนิ่ง“แม่หนูน้อยลุงชื่อจางเหวิน เป็นคนในหมู่บ้านนี้ บ้านของลุงอยู่ถัดจากบ้านหนูไปสี่หลัง”ไม่ว่าเปล่ายามเอ่ยพูดประโยคน

“เจ้า เจ้าชื่อหลิงอันใช่หรือไม่ เมื่อก่อนข้าเคยเห็นเจ้าครั้งหนึ่ง ตอนนั้นท่าทางของเจ้าไม่เหมือนตอนนี้เลย อะไรทำให้เจ้าเปลี่ยนไปหรือ ?”“...”“เจ้าผอมแห้งแรงน้อยขนาดนี้แต่มีความอดทนมากยิ่งนัก เดินขึ้นเขามาตั้งไกลแล้วยังไม่บ่นเหนื่อยสักคำ”“...”“เจ้า ข้ากำลัง อึก กำลังพูดกับเจ้าอยู่นะ เหตุใดถึงเอาแต่เมินเฉยข้า อึก”“...”“เจ้า ! รอเดี๋ยว อึก พักกันก่อนดีหรือไม่”หลิงอันเหลือบสายตามองเด็กน้อยที่ตลอดการเดินทางเอาแต่พูดไม่หยุดหย่อน ตนละเชื่อเด็กน้อยคนนี้จริง ๆ ไม่รู้เอาแรงมากมายจากไหนมาพูด ทั้งที่แสดงออกชัดเจนว่าเหนื่อยมากที่เขาบอกว่าเด็กมักมีพลังงานเหลือล้นคืออย่างนี้เองสินะ“เจ้าหันมาสนใจข้าแล้ว !”หยงซ่านเปาที่มีสีหน้าอิดโรยเปลี่ยนมาเป็นยิ้มแย้มเมื่อเห็นว่าสายตาที่เอาแต่มองตรงไปข้างหน้ามองมาที่ตน“เจ้าควรจะพูดให้น้อยแล้วเดินให้มากจะได้ไม่เหนื่อยมากเกินไป”“ข้าก็อยากจะทำเช่นนั้น แต่ข้าก็อยากจะคุยกับเจ้าด้วย”หลิงอันอยากจะกลอกตามองบนเสียเหลือเกิน แต่เพราะเห็นใจเด็กชายที่ยืนหอบอยู่ตรงหน้าจึงเอ่ยขึ้นมาว่า“นั่งพักก่อนแล้วค่อยเดินต่อ ระหว่างนี้ข้าจะเดินหาดูว่ามีของอะไรพอจะเก็บกลับบ้านได้หรื

“ข้าเจ็บจะตายอยู่แล้วเจ้ายังมีหน้ามายิ้มให้ข้าอีก ข้าจะตายไหม ขาข้าไม่รู้สึกอะไรเลย”หลิงอันยังคงยิ้ม เห็นสีหน้ากังวลของเขาแล้วในใจพลันรู้สึกอยากกลั้นแกล้งขึ้นมา“เห็นทีจะอันตรายแล้ว ขาเจ้าอาจจะต้องตัดทิ้ง”“เจ้าพูดจริงหรือ ขะ...ข้าจะกลายเป็นคนพิการแล้ว ฮึก”ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะร้องไห้ออกมาจริง ๆ หลิงอันที่รู้ตัวว่าทำเกินกว่าเหตุรีบเอ่ยอธิบายออกไปใหม่ เป็นจังหวะเดียวกับที่ผู้ใหญ่ทั้งสองเดินเข้ามาใกล้“ข้าล้อเล่นเจ้าไม่เป็นอะไรมาก แค่เจ็บมากเกินไปเท่านั้น เจ้าสิ่งนี้ไม่มีพิษ”“เจ้าพูดจริงใช่ไหม ?”หยงซ่านเปายังมีทีท่าไม่เชื่อ จ้องหน้าหลิงอันเขม็ง“ข้าพูดจริง ทำใจเย็น ๆ แล้วมุ่งความสนใจไปที่ขาเจ้าดี ๆ ความเจ็บเจ้าหายไปแล้วใช่ไหม”เด็กชายที่ตกใจกลัวจนสติเตลิดไปพยายามกลั้นเสียงร้องไห้ ก้มลงมองขา“จริงด้วยไม่เจ็บแล้ว”เมื่อสติกลับคืนมาแล้วถึงได้เงยหน้ามองคนตรงหน้า“เจ้า ! เจ้าหลอกข้า !”“ใครใช้ให้เจ้าน่าแกล้งกันเล่า เผลอเหยียบกองเกาลัดเองแท้ ๆ”“เกาลัด ? เจ้าสิ่งมีหนามนี่เรียกว่าเกาลัดหรือ ?”ดูเหมือนหยงซ่านเปาจะไม่ติดใจเอาความกับหลิงอันแล้ว สายตาอยากรู้อยากเห็นจึงหันไปสนใจผลไม้เปลือกแหลมตรงหน้

เด็กชายถูกใจกับคำว่า สหายมากถึงขั้นยิ้มกว้างไม่หุบ หยิบห่อเห็ดมาถือแล้วเดินจากไปแต่โดยดี ทว่าก็ยังมิวายหันมาโบกมือให้“พรุ่งนี้หลังข้าเรียนเสร็จแล้วจะมาเล่นกับเจ้า !”หลิงอันส่ายหัว ยกมือขึ้นโบกตอบ“ไม่ต้องรีบร้อน บ้านข้าต้อนรับเจ้าเสมอ”“ไว้เจอกันไหมนะ”เคลียเรื่องหยงซ่านเปาเสร็จแล้ว ตอนนี้ก็ถึงเวลาบอกลาจางเหวินเสียที“ไม่ต้องพูดอะไร ลุงจะเอาของไปส่งให้เจ้าที่บ้านก่อน แล้วจะกลับบ้าน”“ขอบคุณท่านลุงเจ้าค่ะ”ของที่ขนลงมาจากภูเขานั้นมีเยอะมาก ตอนแรกหลิงอันแค่คิดว่าจะขึ้นไปเก็บของป่าเล็กน้อย ขึ้นไปดูว่ามีอะไรพอให้นำกลับมาใช้ได้บ้าง ไม่คิดว่าจะเจอของดีเข้าจริง ๆเด็กสาวตัวน้อยมีความสุขมากที่การเริ่มต้นชีวิตไม่ได้แย่มากนัก จึงยิ้มออกมาอย่างมีความสุข แต่เหมือนว่าพระเจ้าจะไม่ได้ใจดีมากขนาดนั้นถึงได้ส่งคนมาทำลายความสุขของนาง“จางเหวินอย่าหาว่าป้ายุ่งเรื่องของเจ้าเลยนะ การที่เจ้าเข้าไปยุ่งกับสตรีแต่งงานแล้วเช่นนี้ดูจะไม่เป็นผลดีอันใดต่อเจ้าเลย มีแต่จะทำให้เจ้าดูแย่ในสายตาคนอื่น”หลิงอันเหลือบสายตามองอีกฝ่าย พอจะมองเจตนาของนางออกหญิงสูงวัยคนนี้คือคนเดียวกับที่แนะนำบุตรสาวให้ท่านลุงจาง เด็กสาวที