Share
บทที่ 209
Related chapters
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 210
ซูเนี่ยนกรอกตาบน ครั้งแรกเลยที่ได้เห็นคนระลึกความหลังกันแบบนี้กลิ่นยาสมุนไพรลอยมา ขอบตาแดงๆ ของฉู่อี้หานค่อยๆ จางหายไป กลับมาสดใสอีกครั้ง เมื่อเห็นซูเนี่ยนมองค้อนเขาทีหนึ่ง เขาก็กลับมามีสติอีกครั้งมีพวกเราอยู่ก็มีความหวังอย่างนั้นเหรอ?ประโยคนี้ตอนนั้นดูเหมือนเสด็จแม่ของเขาก็เคยพูดไว้ เหตุใดซูเนี่ยนถึงได้พูดประโยคเดียวกัน?เพลงเซียวเซียงเยียนอวี่ที่ซูเนี่ยนเล่นใรงานชมดอกท้อ ความจริงแล้วเป็นบทเพลงที่เสด็จแม่ของเขาเคยบรรเลงร่วมกับลู่เจียว พวกเขาทั้งคู่มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมาก วิธีการดีดพิณก็เหมือนกันในหลายจุดซูเนี่ยนไม่เพียงสามารถดีดพิณได้ วิธีการดีดยังได้รับการสืบทอดมาจากลู่เจียว ครั้งก่อนเขาได้ยินแล้วตอนอยู่อีกเรือน แถมยังส่งมั่วอีไปแอบดูมาแล้วด้วยเขาอยากฟังอีกสักครั้งจัง"ท่านอ๋อง รบกวนหลีกทางหน่อย" ซูเนี่ยนโบกมือไล่ฉู่อี้หานอย่างรำคาญแม่นมไป๋ที่อยู่ด้านหลังรีบเข็นฉู่อี้หานออกไปด้านข้างทันทีไทฮองไทเฮาเม้มปาก มองดูซูเนี่ยนที่ดึงมือของตัวเองไป ความจริงนางค่อนข้างตื่นเต้น เพราะว่านางไม่อยากกินยา และไม่อยากฝังเข็มซูเนี่ยนจับชีพจรให้ไทฮองไทเฮาอย่างละเอียด ทั้งยังตรวจดู
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 1
“เพียะ”เสียงตบดังขึ้น ซูเนี่ยนลืมตาขึ้น เห็นกลุ่มหญิงวัยกลางคนผู้เป็นบ่าวรับใช้ที่สวมใส่ชุดโบราณห้อมล้อมเธออยู่“เพียะ”เสียงตบดังขึ้นอีกครั้ง และคราวนี้ซูเนี่ยนสะดุ้งตื่นขึ้นทันทีเธอจำได้แม่นว่าเธอกำลังทำการทดลองศึกษายาต้านการอักเสบชนิดพิเศษตัวต่อไปที่กำลังจะออกขาย แต่คาดไม่ถึงเลยว่าเธอจะถูกผู้ช่วยของเธอแทงจนตายเสียก่อนอะไรเนี่ย นี่เราเดินทางข้ามมิติเวลามางั้นหรือ!“พระชายาเพคะ บ่าวขอให้พระชายาหยุดดิ้นรนและเอาเด็กในท้องออกแต่โดยดีเสียเถอะเพคะ จวนท่านอ๋องนี้ไม่มีที่สำหรับลูกนอกคอกหรอกนะเพคะ”คนตรงหน้าซูเนี่ยนคือผู้หญิงแต่งกายในชุดหัวหน้าบ่าวรับใช้คนหนึ่งถือถ้วยยาอยู่ในมือ และจ้องมองซูเนี่ยนด้วยสายตาดูถูกพระชายา? เด็ก?ซูเนี่ยนก้มศีรษะลง เหลือบมองท้องที่นูนป่องของเธอ มุมปากกระดกขึ้น ย้อนเวลามาแล้วยังมีเด็กติดมาด้วยหรือนี่!เมื่อมองดูท้องป่องของตน ซูเนี่ยนคิดอยากจะเอื้อมมือไปลูบ เธอจึงเพิ่งรู้ตัวว่ามือทั้งสองข้างของเธอถูกหญิงรับใช้จับขึงไว้ทันใดนั้น ความทรงจำแปลกๆ ก็พรั่งพรูออกมาเจ้าของร่างเดิมเป็นพระชายาเอกของฉู่อี้หาน ผู้ชนะศึกสงครามแห่งราชวงศ์สุย แต่นางไม่ได้เป็นที่โ
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 2
"พระชายา" มีเสียงอันอ่อนแรงดังลอยมาจากมุมข้างๆ นั่นก็คือเฟิ่งเอ๋อร์ สาวใช้แต่งเข้าบ้านตามเจ้าของร่างเดิม และเป็นเพียงคนเดียวที่ดีกับเจ้าของร่างเดิมด้วยใจจริง"พระ…พระชายา นี่เป็นคำสั่งของหมัวมัว ไม่เกี่ยวกับพวกเรานะเพคะ" สาวใช้สองคนที่จับฟิ่งเอ๋อร์ไว้ตัวสั่นเทา แล้วปล่อยตัวเฟิ่งเอ๋อร์ เพราะกลัวว่าตนจะถูกเฆี่ยนตี พวกนางไม่เข้าใจว่าพระชายาที่อ่อนแอมาโดยตลอดเหตุใดถึงได้เปลี่ยนไปเป็นคนละคนเช่นนี้"พระชายาผู้เปี่ยมล้นไปด้วยบารมี อะไรกัน แค่นี้ก็อดทนอดกลั้นไม่ได้แล้วหรือ" เสียงอันมืดมนเย็นเยียบดังมาจากด้านหลัง ซูเนี่ยนไม่ทันได้โต้ตอบอะไร ตัวนางก็ถูกบีบคอเสียแล้ว"แค่กแค่ก ปล่อยนะ" ซูเนี่ยนตบมือใหญ่ที่บีบคอตนเอาไว้"ท่านอ๋อง ท่านอ๋อง ช่วยบ่าวด้วย พระชายาต้องถูกวิญญาณร้ายสิงอยู่เป็นแน่ พระองค์ต้องให้ความเป็นธรรมกับบ่าวนะเพคะ"หลิวหมัวมัวพุ่งไปหาท่านอ๋องแล้วสะอื้นไห้ทั้งน้ำมูกและน้ำตา นึกไม่ถึงเลยว่าจะถูกองครักษ์ของฉู่อี้หานเตะออกไป นางหวาดกลัวจนไม่กล้าอาละวาด ฉู่อี้หานพินิจมองใบหน้าของซูเนี่ยนอย่างละเอียด ราวกับต้องการมองทะลุผ่านใบหน้าของซูเนี่ยนเข้าไป"แค่กแค่ก ท่านอ๋อง...ผู้สง่างาม นึก
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 3
"ตุ้บ" ซูเนี่ยนถูกโยนลงบนเตียงที่อยู่ในเรือนลั่วสุ่ย บาดแผลบนร่างกายฉีกขาด ที่หน้าผากของซูเนี่ยนมีเหงื่อไหลออกมาเรือนลั่วสุ่ยถูกปล่อยทิ้งให้ร้าง ไม่มีผู้ใดปัดกวาดเช็ดถูจึงเต็มไปด้วยฝุ่น อีกทั้งยังมีกลิ่นอับด้วย สาวใช้ทั้งสาวและแก่ต่างก็รังเกียจกัน สายตาที่มองดูซูเนี่ยนก็ดูเหยียดหยามมากยิ่งขึ้น"ถุ้ย ถึงอย่างไรก็เป็นสตรีสูงศักดิ์ สิ่งที่ทำลงไปกลับเทียบคนในเรือนโกวหลานไม่ติดเลยสักนิด สมควรแล้วจริงๆ"ใบหน้าของหลิวหมัวมัวบวมแดง แต่พอเห็นสภาพที่จนตรอกของซูเนี่ยนแล้ว ก็ถ่มน้ำลายอย่างภาคภูมิใจ"หุบปาก เจ้าเป็นใครกันถึงได้มาสั่งสอนข้าที่เป็นพระชายา ต่อให้ข้าไม่ดีอีกสักเพียงใด ข้าก็เป็นคนของราชวงศ์อวี้เตี๋ย ทั้งยังเป็นพระชายาด้วย"ซูเนี่ยนจ้องมองหลิวหมัวมัวด้วยสายตาที่เย็นชา ไอสังหารผุดขึ้นที่นัยน์ตาของนาง"อุ้ย บ่าวลืมไปเลยว่าท่านยังเป็นพระชายาอยู่ เช่นนั้นบ่าวไม่รบกวนพระชายาแล้วเพคะ ท่านก็อยู่ที่เรือนลั่วสุ่ยนี่ไปตามยถากรรมเถิด ท่านอ๋องสั่งการมาแล้ว ไม่ว่าท่านต้องการอะไร ก็ไม่ต้องเอาให้ท่านทั้งนั้น"หลิวหมัวมัวรับรู้ได้ถึงสายตาอันเย็นชาของซูเนี่ยนจนรู้สึกสั่นสะท้าน แต่ไม่นานก็ได้ตอบ
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 4
สามปีต่อมา ณ จวนอ๋องหลีวันนี้ที่จวนอ๋องหลีครึกครื้นเป็นอย่างมาก เหล่าคนรับใช้เข้าๆ ออกๆ บริเวณหน้าประตูแขวนโคมไฟสีแดงเอาไว้ มีผ้ามงคลพาดอยู่บนวงกบประตู พวกสาวใช้และเด็กรับใช้ต่างก็แต่งกายเนื่องในโอกาสอันน่ายินดีนี้ด้วยเช่นกัน ใบหน้าเปี่ยมล้นไปด้วยความสุขพรุ่งนี้เป็นวันที่จวนอ๋องหลีจะรับพระชายารองเข้ามา ว่ากันตามหลักแล้วการที่พระชายารองเข้าจวนมาไม่ใช่เรื่องสูงส่งอะไร แต่นั่นเป็นถึงสตรีโฉมงามอันดับหนึ่งในต้าสุย และเป็นคนที่อยู่ในใจของท่านอ๋องเชียวนะ เอาใจพระชายารองก็เหมือนกับได้เอาใจท่านอ๋อง เหล่าคนรับใช้จึงพยายามทำงานให้ดีที่สุดแน่นอนว่า พวกเขาลืมไปเลยว่าในจวนอ๋องยังมีพระชายาเอกอยู่ในจวนอ๋องที่กว้างใหญ่ ทุกคนกำลังยุ่งทั้งภายในและภายนอกไม่มีใครสังเกตเห็นร่างกลมๆ เล็กๆ ที่อ้อมจากลานหลังมายังห้องครัวอย่างรวดเร็ว พวกมันม้วนตัวหลบอยู่ในพงหญ้าแล้วมองออกไปด้านนอก ข้างๆ ยังมีหนูสีเทาตัวอ้วนติดตามมาด้วย“ไอ้หยา แย่แล้ว แย่แล้ว ไฟไหม้ห้องครัวแล้ว รีบมาดับไฟเร็วเข้า”หญิงรับใช้วัยกลางคนที่ทำอาหารใบหน้าเปื้อนขี้เถ้า ในมือยังคงถือมีดทำครัวอยู่ พยายามพุ่งออกจากห้องครัวอย่างสุดกำลังควันที่
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 5
หนึ่งเค่อ[footnoteRef:1]ต่อมา ในที่สุดจวนอ๋องก็สงบลง [1: เค่อ หน่วยบอกเวลา 1 เค่อ เท่ากับ 15 นาที] แต่เรื่องทุกอย่างมันวุ่นวายไปหมด ชุดของสาวใช้และเด็กรับใช้ต่างก็ยับยู่ยี่ บางคนที่ถูกหนูกัด ชุดก็เป็นรูอีกด้วย เมื่อครู่มีความสุขแค่ไหน ตอนนี้ก็รู้สับอับอายมากเท่านั้น ทั่วทั้งจวนอ๋องเหมือนกับถูกปล้นอย่างไรอย่างนั้นอกของฉู่อี้หานกระเพื่อม เห็นได้ชัดว่าเขาโมโหมาก"เหตุใดถึงเลี้ยงกระต่ายไว้ในจวน เอากระต่ายเหล่านี้ออกไปนอกจวนซะ"เมื่อเห็นว่ามั่วอียังถือกระต่ายอ้วนนั่นไว้อยู่ ฉู่อี้หานจึงกล่าวด้วยความโกรธ"ท่านอ๋อง กระต่ายตัวนี้นำมาตุ๋นเป็นอาหาร อ๋องคังบอกว่าจะมากินเนื้อกระต่ายตุ๋นน้ำแดง" มั่วอีรู้สึกไม่สบายใจ อ๋องคังเป็นโอรสองค์ที่หกของจักรพรรดิองค์ปัจจุบัน เขาตามติดฉู่อี้หานมาตั้งแต่เด็ก เป็นองค์ชายเพียงคนเดียวที่ได้ใกล้ชิดกับฉู่อี้หาน"กินอะไรกันนักหนา ต่อไปไม่อนุญาตให้อ๋องคังมาหาแล้ว""ท่านอ๋อง ท่านเองก็ชอบทานเหมือนกันไม่ใช่หรือ" มั่วอีลูบปลายจมูกพลางพึมพำเบาๆ ฉู่อี้หานเหลือบมองด้วยสายตาที่เฉียบคม มั่วอีจึงรีบก้มหน้า"ท่านอ๋อง กระหม่อมไร้ความสามารถ ตรวจสอบไม่เจอว่าเรื่องหนูเป็
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 6
สตรีผู้นี้สวมชุดเรียบๆ บนศีรษะปักปิ่นธรรมดาๆ ไว้อันหนึ่ง ดวงตาสดใสดั่งสายน้ำ ดูอ่อนหวานและมีเสน่ห์เป็นอย่างมาก"ซูอี่เฉิง ทำไมถึงเสียงดังขนาดนี้ เจ้าไปก่อเรื่องอะไรอีกแล้วใช่ไหม" ซูเนี่ยนหรี่ตามองเจ้าเด็กน้อยตัวอ้วนเจ้าเด็กน้อยตัวอ้วนมีชื่อเต็มว่าซูอี่เฉิง ชื่อเล่นว่าเสียวเป่า"ท่านแม่ ท่านตื่นแล้วหรือ เสียวเป่าเป็นเด็กดีเชื่อฟัง ไม่ได้ก่อเรื่องอะไรเลย หากไม่เชื่อท่านก็ลองถามเสี่ยวฮุยดูสิ" เสียวเป่าชี้นิ้วอ้วนๆ ไปยังเสี่ยวฮุยซูเนี่ยนจ้องไปยังเสี่ยวฮุยโดยไม่พูดอะไร แม้ว่าเสียวเป่าจะก่อเรื่องอะไรเจ้าหนูอ้วนตัวนี้ก็จะปกป้องเขา ถามไปก็ไม่ได้อะไรอยู่ดี"ท่านแม่ ท่านแม่ เสียวเป่าหิวแล้ว วันนี้กินเนื้อได้หรือไม่" เสียวเป่ากลัวว่าซูเนี่ยนจะจี้ถามไม่เลิก จึงได้ก้าวขาเล็กๆ ไปข้างๆ ซูเนี่ยนแล้วเกาะต้นขาของนางเอาไว้ซูเนี่ยนเม้มริมฝีปาก พฤติกรรมเช่นนี้ แสดงว่าไปก่อเรื่องมาแน่นอน นางจะไม่รู้จักลูกที่นางคลอดออกมาเองได้อย่างไร โดยเฉพาะอย่างยิ่งการที่เสียวเป่าสืบทอดพลังพิเศษมาจากนางด้วย ยิ่งไปกว่านั้นพลังยังกล้าแกร่งกว่านางอีก สัตว์ที่อยู่แถวๆ นี้ต่างก็หวาดกลัวเขาเป็นอย่างมากสามปีก่อนที่โดนไ
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 7
"ท่านอ๋อง..." มั่วอีลำบากใจสายตาของซูเนี่ยนให้ความรู้สึกที่คุณเคยแก่เขา ราวกับเห็นท่านอ๋องในแบบที่เป็นสตรีเลยสายตาท่าทางของฉู่อี้หานดูมืดหม่น เขาหมุนล้อไปด้านข้างของซูเนี่ยนอย่างรวดเร็ว มือหนึ่งก็บีบที่คอของซูเนี่ยน "ท่านอ๋อง" มั่วอีกังวล ตอนนี้ซูเนี่ยนยังเป็นคนของไทเฮาอยู่ จวนอ๋องหลีจะทำอะไรนางไม่ได้“ปล่อยท่านแม่ของข้านะ” เสียวเป่าอยากก้าวไปข้างหน้า แต่กลับถูกมั่วอีจับตัวเอาไว้"แค่กแค่ก" ซูเนี่ยนถูกบีบคอจนหายใจลำบาก ทำให้นางนึกถึงเมื่อสามปีก่อนที่ถูกฉู่อี้หานบีบคอเช่นนี้เหมือนกันอ๋องสุนัขชั่วช้าชอบบีบคอคนขนาดนี้ แต่เสียดายที่นางไม่ใช่ซูเนี่ยนในตอนนั้นอีกแล้ว"ฉึก"ทันใดนั้นก็มีแสงสีเงินสว่างวาบ เข็มเงินสามเล่มพุ่งออกมาจากแขนเสื้อซูเนี่ยน พุ่งตรงเข้าไปหาดวงตาของฉู่อี้หาน ในเมื่ออ๋องสุนัขผู้นี้ตาบอด เช่นนั้นนางจะช่วยเขาอีกแรง"ท่านอ๋องระวัง" ฉู่อี้หานหักเลี้ยวเก้าอี้ล้อ หลบสามเข็มนั่นอย่างรวดเร็ว แต่ก็ยังถูกเข็มหนึ่งในนั้นปาดเฉียดใบหน้าไปใบหน้าของฉู่อี้หานขาวเนียน จึงเห็นบาดแผลได้อย่างชัดเจนนัยน์ตาของฉู่อี้หานเต็มไปด้วยไอสังหารเสียวเป่าฉวยโอกาสในตอนที่มั่วอีกำลังไ
Latest chapter
- ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 210
- ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 209
- ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 208
- ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 207
- ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 206
- ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 205
- ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 204
- ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 203
- ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 202
