เพล้ง โครม
อาชวีปัดข้าวของบนโต๊ะหล่นกระจายก่อนเข้าไปเตะต่อยลูกน้องที่ยืนเรียงแถว แล้วชี้หน้าด่าลูกน้องด้วยความโมโห
" ไม่ได้เรื่อง พวกมึงมันไม่ได้เรื่อง แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียวหลายวันแล้วพวกมึงยังหาไม่เจอ นี่กูจะเลี้ยงพวกมึงไว้ทำไมห๊า ไป ไปเลยนะ ถ้าหาเมียกูไม่เจอพวกมึงก็อย่ากลับมาให้กูเห็นอีก ไป๊ ไสหัวไป"
อัญญาอรเดินเข้ามาสวนทางกับบอดี้การ์ดนับสิบที่รีบเร่งเดินออกไป แต่ละคนหน้าตาบวมช้ำปากแตก
" วีคะเกิดอะไรขึ้น พวกนั้นทำอะไรให้คุณไม่พอใจเหรอ"
" มาทำไม"
อาชวีตะคอกใส่เสียงดังจนอัญญาอรสะดุ้ง
" วีฉัน"
" ผมบอกคุณไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าคุณไม่ต้องมาทำงานที่นี่แล้ว แล้วทำไมยังมาอีก"
" ฉัน ฉันคิดถึงคุณ ก็คุณไม่ยอมไปหาฉันเลย โทรไปก็ไม่รับส่งข้อความก็ไม่ตอบกลับ ฉันเลยต้องมาหาคุณที่นี่"
" แล้วทำไมผมต้องไปหาคุณ ทำไมต้องรับสายคุณต้องตอบข้อความคุณด้วย คุณไม่ได้เป็นอะไรกับผมสักหน่อย"
" ทำไมคุณพูดแบบนี้ ฉันเป็นเมียคุณนะเราเอากันแล้ว"
" เฮอะ แค่ครั้งสองครั้งผมไม่นับหรอก "
" วี ทำไมคุณพูดกับฉันแบบนี้"
" ทำไมจะพูดไม่ได้ ผมก็แค่สนุกกับคุณก็แค่เล่นๆ ตอนนี้ผมไม่ต้องการคุณแล้ว ออกไปแล้วอย่ามาให้ผมเห็นหน้าอีก เพราะคุณ คุณเป็นคนทำให้น้ำต้องทิ้งผมไป วันนั้นในห้องน้ำคุณทำอะไรกับเธอผมเห็นหมดแล้ว ดีแค่ไหนแล้วที่ผมแค่ไล่คุณออก"
" ใช่ฉันตบเธอ แต่เธอก็ตบฉันคืนคุณก็เห็น วีคะฉันรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นก็แค่ตัวแทนของฉัน คุณไม่ใช่รอฉันมาตลอดรึไง ตอนเรียนมหาลัยคุณตามจีบฉัน สารภาพรักกับฉันคุณลืมไปแล้วเหรอ ตอนนั้นฉันปฏิเสธคุณทำให้คุณต้องผิดหวังเสียหน้า แต่ตอนนี้ฉันก็อยู่ตรงนี้แล้วไง ฉันจะชดเชยให้คุณทุกอย่าง"
" ตอนนั้นกับตอนนี้มันไม่เหมือนกัน คุณคิดว่าผมรักคุณ เป็นไอ้โง่รอให้คุณเลิกกับผัวแล้วกลับมาหาผมรึไง"
" แล้วไม่ใช่รึไง คุณรักฉันตามจีบฉัน"
" ตอนนั้นผมก็แค่จีบเล่นๆ ถ้าคุณเล่นด้วยเราก็แค่ไปสนุกกัน ผมก็แค่อยากเย่ดาวคณะอย่างคุณก็แค่นั้น"
" คุณ"
อัญญาอรไม่คิดเลยว่าที่เขาตามจีบเธอสารภาพรักกับเธอเมื่อก่อนเพราะเขาแค่อยากหลอกฟันเธอ
" แต่ในช่วงหลายปีมานี้คุณก็ไม่ได้มีใครอย่าบอกว่าคุณไม่ได้รอฉัน ทุกครั้งที่ฉันติดต่อมาคุณก็แสดงท่าทีกระตือรือร้นตลอด"
" เหรอ ผมทำแบบนั้นเหรอ นี่ผมไม่รู้ตัวเลยนะนี่ "
เมื่อก่อนเขาเป็นเสือผู้หญิง ถูกใจใครก็จีบได้เย่แล้วก็ทิ้ง อัญญาอรก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่ด้วยความที่เธอเป็นดาวคณะเลยเล่นตัว เขารู้ว่าเธอก็ชอบเขา แต่ทำเป็นเล่นตัวไปงั้น พอจีบยากเขาก็เลยไม่สนใจ ตอนนั้นเธอเรียนปี4เขาเรียนปี3 ต่อมาเธอเรียนจบและไปเรียนต่อต่างประเทศ เขาก็ไม่ได้สนใจเธออีก เขารักอิสระไม่อยากผูกมัดกับใครจนกระทั่งเจอธารธารา เขายอมรับว่าเธอสวยอึ๋มถูกใจ เลยจีบเธอในผับแล้วได้วันไนต์กัน พอได้แล้วก็เกิดหวงของขึ้นมาจึงขอให้เธอเป็นของเขาแค่คนเดียว แม้จะไม่เปิดเผยแต่ทั้งบริษัทก็รู้ถึงความสัมพันธ์ของเรา และเธอเองก็ไม่เคยเรียกร้องอะไร มันยิ่งทำให้เขาได้ใจ ว่าเธอจะเป็นของตายที่ไม่มีวันทิ้งเขาไป แต่เขาดันคิดผิด ตอนนี้เธอหนีเขาไปแล้ว ไปที่ไหนไม่รู้ เขารู้ว่าเธอรักเขามาก แต่เขาก็ยังทำร้ายเธอ ตอนนี้เขารู้ตัวแล้วว่าผิด และก็พึ่งจะรู้ตัวว่าเขารักเธอมาก เขาเสียเธอไปไม่ได้ ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน สุดหล้าฟ้าเขียวเขาจะไปตามเธอกลับมา
" วีคะตอนนี้ฉันเป็นเมียคุณแล้วนะ ฉันจะอยู่กับคุณดูแลคุณเอง"
" เมียของผมมีคนเดียว ชื่อน้ำ ธารธารา"
เขาเน้นย้ำเสียงดังฟังชัด
" ฮึ ตอนเธออยู่คุณไม่ยอมรับไม่เปิดเผยให้ใครรู้ จะมายอมรับอะไรตอนนี้ตอนที่เธอทิ้งคุณไปแล้ว แต่ฉันคนนี้จะไม่ทิ้งคุณไปไหน "
อาชวีนิ่งค้าง ใช่ ตอนที่เธออยู่ทำไมเขาถึงไม่ประกาศบอกใครให้รู้ว่าเราเป็นอะไรกันมายอมรับตอนนี้ มันจะมีประโยชน์อะไร แต่มันยังไม่สาย ขอแค่เขาตามเธอกลับมา เขาจะชดเชยให้เธอทุกอย่าง เขาจะจัดงานเลี้ยงใหญ่โต ประกาศให้ทุกคนรับรู้ว่าเธอเป็นคนรักของเขา และเขาจะขอเธอแต่งงานในวันนั้น เธอต้องดีใจมากแน่ๆ แต่เขาต้องหาเธอให้เจอก่อน
"วีคะ ใครๆต่างก็พูดกันว่าคุณรอฉัน คุณยอมรับความจริงเถอะ ตอนนี้ฉันกลับมาแล้วคุณไม่ต้องรออีกต่อไปแล้ว เราแต่งงานกันดีไหมคะ ฉันพร้อมเสมอสำหรับคุณ"
" แต่งงาน"
" ใช่ค่ะ เราแต่งงานกันนะ นะคะวี"
อัญญาอรเข้าไปกอดซบอาชวี
" แต่งอยู่แล้ว แต่เจ้าสาวของผมต้องชื่อน้ำธารธาราเท่านั้นส่วนคุณจะไปแต่งกับผีที่ไหนก็ไป "
อาชวีผลักอัญญาอรออก แสดงท่าทีรังเกียจ
"ออกไป"
" วี"
" อย่าให้ต้องพูดซ้ำ"
อัญญาอรจำต้องเดินออกไปด้วยความไม่พอใจ เลิกกับผัวฝรั่งที่รวยแต่เปลือกคิดว่าจะมาเกาะอาชวี ได้แต่หลงคิดว่าเขายังรักยังรอเธออยู่ แต่ดันคิดผิด เขาแค่หลอกฟันเธอ พอได้แล้วเขาก็ไม่สนใจไยดี น่าเจ็บใจนัก
โอววซี้ดดผับ
" เฮ้ยเบาๆไอ้วี นี่มึงจะกินหรือมึงจะอาบกันแน่วะ"
" ปล่อยมันเถอะ มันกลุ้มใจที่เมียหาย"
" เมีย น้องน้ำเมียเก็บมันหน่ะเรอะ อ้าวนี่เธอยังไม่กลับมาอีกเหรอวะ"
" ถ้ากลับมาแล้วมันจะเป็นแบบนี้เหรอวะ นี่แหละน้า ตอนเขาอยู่ไม่เห็นค่า ตอนเขาทิ้งไปเลยต้องเป็นหมา"
" แล้วพี่อัญสุดสวยของมึงหล่ะไม่เอาแล้วเหรอวะ ไม่ใช่รอมาตลอดรึไง"
" ก็มันได้แล้วไง เย่แล้วก็ทิ้งตามสไตล์มัน"
" นั่นไงกูว่าละ ว่าแต่เป็นไงวะ เด็ดไหมสมกับที่มึงอยากลองป่ะ"
อาชวีส่ายหน้า
" แม่งโดนผัวฝรั่งเล่นจนโบ๋หมดละ "
" ฮ่าฮ่าฮ่า"
" แต่ตอนนี้เธอโสดแล้วก็ตั้งใจกลับมาหามึงเลยนะ มึงจะไม่เอาเธอเป็นตัวจริงเหรอวะ"
"นั่นสิ ใครๆก็พูดกันว่าเธอเป็นคนในใจของมึง ที่มึงรักและรอจนไม่ยอมมีใครเป็นตัวเป็นตนซักที"
" คนที่พูดกันนี่มันใคร พวกไหนวะ ทำไมแม่งเสือกรู้ดีกว่าตัวกูอีก ที่กูยังไม่มีใครเพราะกูยังรักอิสระอยู่ กูยังไม่อยากผูกมัด ยังไม่อยากแต่งงานก็แค่นั้น กูอยากมีภาพลักษณ์เป็นหนุ่มโสดอยู่"
อาชวีคิดในใจว่าตอนนี้เขาไม่อยากโสดแล้วเขาอยากประกาศให้ทุกคนรู้ว่าเขามีเมียแล้ว เมียของเขา ตัวจริงของเขา ชื่อธารธารา
" พวกมึงทุกคน จำเอาไว้ด้วย ว่าตอนนี้กูไม่โสดแล้ว กูมีเมียแล้ว เมียของกูชื่อน้ำ ธารธารา รอให้กูหาเธอเจอก่อน กูจะจัดงานแต่งงานให้ยิ่งใหญ่เลย พวกมึงเตรียมตัดชุดรอเลยนะโว้ย"
อาชวีจำได้ว่าธารธาราชอบกุหลาบสีขาว ในงานแต่งเขาจะให้คนใช้กุหลาบสีขาวประดับให้ทั่วงาน เนรมิตให้เป็นสวนกุหลาบสีขาว เธอต้องชอบมากแน่ แล้วเขาก็หลับตาเห็นภาพธารธาราสวมชุดเจ้าสาวเดินมาหาเขา
" นาย นายครับนาย นายครับ"อาชวีลืมตาขึ้นมาเห็นลูกน้องยืนมองอยู่ มองไปรอบๆตัวนี่มันห้องนอนเขาที่บ้านใหญ่นี่นา" ใคร ใครพากูกลับมา"" เอ่อ ก็พวกเพื่อนๆนายนั่นแหละครับ"" นี่กี่โมงแล้ว"" 6โมงครึ่งครับนาย"" 6โมงครึ่ง พึ่งจะ6โมงครึ่งแล้วพวกมึงมาปลุกกูทำไม ห๊า หรือพวกมึงอยากตกงานกัน"" ไม่ ไม่อยากครับนาย คือพวกผมมีเรื่องด่วนจึงรีบมารายงานนายครับ"" เรื่องอะไร"" นี่ครับนาย"อาชาส่งแท็บเเลตที่เปิดหน้าข่าวค้างไว้ อาชวีอ่านข่าวแล้วแสยะยิ้มหัวเราะลั่น ผบ.ตรทัดเทพ พ่อของอัญญาอร ถูกจับข้อหาทุจริตและเอี่ยวการพนันออนไลน์ ถูกส่งเข้าคุกและยึดทรัพย์ทั้งหมดที่มี สมน้ำหน้า ชอบทำตัวกร่างเบ่งอำนาจดีนัก" ยังมีอีกเรื่องครับนาย"อาชวีรีบขับรถมาที่สถาบันวิจัยทันทีที่ลูกน้องรายงานว่าธารธาราอยู่ที่นี่ เขาเหยียบเกือบมิดไมล์ เมื่อรถเลี้ยวเข้าสถาบันก็สวนทางกับรถตู้คันหนึ่งที่ขับออกไป โดยไม่รู้ว่าธารธาราก็นั่งอยู่ในรถตู้คันนั้น และกำลังจะเดินทางไปหุบเขามรณะบรืนน เอี๊ยดดดด ปังอาชวีเปิดประตูลงจากรถก็เจอศาสตราจารย์ที่กำลังจะเดินเข้าข้างในศาสตราจารย์หันกลับมามองดูอาชวี" ผมมาหาธารธารา"" เธอไม่ได้อยู่ที่นี่"" อย่
ทีมงานเดินทางมาถึงหมู่บ้านก็ช่วงหัวค่ำพอดี หมู่บ้านแห่งนี้ตั้งอยู่ใจกลางป่าโอบล้อมด้วยหุบเขา ถูกตัดขาดจากโลกภายนอก มีแม่น้ำไหลผ่านหมู่บ้าน ซึ่งชาวบ้านที่นี่คงใช้วิธีออกจากหมู่บ้านด้วยการล่องแพ ซึ่งเป็นวิธีที่ประหยัดเวลาและรวดเร็วกว่าเดินเท้า บ้านทุกหลังใช้ใบไม้ทำเป็นหลังคาและฝาบ้าน ทุกคนดีใจแทบหายเหนื่อยเลยทีเดียว พอก้าวขาเข้าหมู่บ้านชาวบ้านก็พากันมองมาที่ทุกคนด้วยสายตาแปลกๆ" ทำไมพวกเขามองเราแบบนั้นวะ"" ก็คงเห็นว่าพวกเราเป็นคนแปลกหน้าล่ะมั้ง"" แต่ฉันว่าสายตามันดูแปลกๆอ่ะ หวังว่าหมู่บ้านนี้คงจะไม่ใช่แบบหมู่บ้านกินคนหรอกนะ"ได้ฟังดุษฎีพูดทุกคนก็ลังเลที่จะเดินต่อ ดารินกับโมรีขยับเข้าหากันจับมือกันแน่นสายตามองดูรอบๆตัวด้วยความหวาดระแวง" เฮ้ยไอ้กรุ๊ป มึงแน่ใจนะว่าพาพวกเรามาถูกหมู่บ้านหน่ะ "ภาสกรที่เดินนำหน้าเข้าหมู่บ้านพร้อมดุษฎีถอยหลังกลับไปถามกิตติศักดิ์ " ไม่ผิด ที่นี่แหละกูมาตามแผนที่ที่ศาสตราจารย์ให้มาเลย "" ศาสตราจารย์ได้บอกไหมว่าแถวนี้มันมีกี่หมู่บ้าน เราอาจจะมาผิดหมู่บ้านก็ได้นะ"ดารินถามขึ้นมา " ไม่ได้ถาม แต่ถึงยังไงเราก็มาถึงที่นี่แล้วถึงต่อให้ผิดยังไง คืนนี้เราก็คงต้องพั
" แก ฉัน ฉันว่าฉันปวดท้องแล้วหล่ะ "ดารินเอามือกุมท้อง แล้วเรื่องที่เธอไม่อยากให้เกิดก็เกิดขึ้นจริงๆ ไม่ใช่ปวดฉี่แต่ปวดอึต้องเป็นอาหารที่กินเข้าไปเมื่อตอนค่ำแน่เลย กระเพาะลำไส้เธอไม่ค่อยดีกินอาหารแปลกไปทีไรท้องเสียทุกที" แกไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ"" ให้ฉันไปเฝ้าแกขี้เนี่ยนะ ไม่เอาอ่ะฉันกลัวผี"" แต่เซโพบอกว่าห้ามไปคนเดียวต้องมีเพื่อนไปด้วย แล้วแกก็เป็นเพื่อนของฉันถ้าแกไม่ไปแล้วจะให้พี่กรุ๊ปไปรึไง"" แต่ฉันก็กลัวนะ"" แกคิดว่าฉันไม่กลัวรึไง เราถึงต้องไปด้วยกันนี่ไง"" แกหน่ะปวดอะไรไม่รู้จักเวล่ำเวลา อั้นเอาไว้ก่อนไม่ได้รึไง อดเอาเดี๋ยวก็เช้าแล้ว"" โอ้ยจะบ้าเหรอ ฉันปวดจะแย่แล้ว เหมือนจะท้องเสียด้วยไม่ไหวแล้ว "ธารธาราเห็นทั้งสองคุยกัน โมรีก็ดูท่าจะไม่ยอมไปด้วยเลยอาสาไปเป็นเพื่อน" เดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อนเอง ไปเถอะ"ดารินหันขวับไปมองธารธารา ไม่คิดว่าในยามลำบากคนที่ไม่รู้จักกันดีจะช่วยเธอ แต่เพื่อนสนิทที่คบกันมาหลายปีจะไม่สนใจเธอเเบบนี้ธารธาราถือตะเกียงพาดารินตรงไปที่ป่าหลังบ้าน" ฉันยืนรอตรงนี้นะ รีบไปเถอะ"" ได้ๆขอบใจนะ บุญคุณครั้งนี้ฉันจะไม่ลืมเลย กลับไปกรุงเทพฉันจะเลี้ยงหมูกะทะเธอเลย"
" รีบเก็บของแล้วรีบไปจากบ้านของข้าซะแล้วอย่ากลับมาที่นี่อีก ข้าจะให้คนถ่อแพไปส่งพวกเอ็งที่ทางเข้าหมู่บ้าน"" เดี๋ยว เดี๋ยวก่อนสิครับพราน ขอแค่พรานนำทางพวกผมไป พรานต้องการเท่าไหร่ว่ามาเลย นี่นี่ครับ พรานดูก่อน"ดุษฎีเปิดกระเป๋าที่ภายในเต็มไปด้วยเงินเป็นปึกให้มูเล่ดู มูเล่มองด้วยแววตาเฉยชาต่อให้เอามากองท่วมหัวเขาก็ไม่เอา เพราะการไปหุบเขามรณะมันทำให้พ่อของเขาต้องตาย ตั้งแต่วันนั้นเขาก็โทษตัวเองมาตลอด ว่าถ้าไม่ใช่เพราะเขา พ่อของเขาก็คงไม่ต้องตาย" หรือว่าไม่พอ งั้นก็เอาไปแค่นี้ก่อนกลับออกมาผมจะบอกศาสตราจารย์ให้เอามาให้อีก"มูเล่มองหน้าทุกคนแล้วพูดเสียงแข็งกร้าว" ต่อให้พวกเอ็งขนเอามากองท่วมหัวข้าก็ไม่สน พวกเอ็งรีบไปจากบ้านข้าเดี๋ยวนี้เลย ไป๊"" ใจเย็นๆ เรื่องนี้เราคุยกันได้ "" ข้าไม่มีอะไรจะคุยกับพวกเอ็ง "" แต่พรานคะพวกเราขอร้องเถอะค่ะ นะคะ"" ทำไงดี ถ้าพรานไม่นำทางพวกเราแล้วเราจะไปหุบเขามรณะได้ยังไง"" ก็ถ้าเขาเล่นตัวไม่ยอมไป ก็หาพรานคนอื่นสิ ไม่เห็นจะยาก"ดุษฎีออกความเห็น ก็แค่พรานไม่ใช่เหรอในหมู่บ้านนี้คงไม่ได้มีพรานแค่คนเดียวหรอก" จริงอย่างที่ไอ้ด้วงมันพูด ในเมื่อพรานมูเล่ไม่ยอมนำท
" นายครับคุณน้ำเธอคงไปหุบเขามรณะแล้ว แล้วนายจะเอายังไงต่อครับ"อาชวีหันไปมองดูเขาสูงตะหง่านเบื้องหน้าด้วยสายตาเยือกเย็น เซโพกอดลาลูกเมียบอกทั้งสองไม่ต้องเป็นห่วง แล้วสั่งให้เมียเอาเช็คไปขึ้นที่ธนาคารในเมืองให้เรียบร้อย เขาจำเป็นต้องใช้เงินเพื่ออนาคตของลูกชายและลูกอีกคนที่อยู่ในท้องที่กำลังจะเกิดมา หากมีโอกาสรอดชีวิตกลับมา เขาตั้งใจจะพาลูกเมียย้ายเข้าไปอยู่ในเมือง แต่หากเขาไม่ได้กลับมาเงินค่าจ้างที่ได้มาหลักล้านก็เพียงพอที่จะทำให้ลูกเมียของเขาอยู่ได้สุขสบาย" มึงแน่ใจว่าจะตามทัน"" แน่ใจ แต่ต้องใช้เวลาหน่อย"" นานไหม"" บอกไม่ได้ ขึ้นอยู่กับสถานการณ์"เซโพแกะรอยตามมูเล่ไปเรื่อยๆจนกระทั่งใกล้ค่ำจึงหยุดเดิน" อ้าว หยุดทำไมวะ"" ใกล้ค่ำแล้วพวกเราต้องหาที่พัก เอ็งสองคนไปช่วยกันหากิ่งไม้มาสุมไฟ หามาเยอะๆพวกสัตว์ป่ามันกลัวไฟ เราต้องสุมไฟให้ติดทั้งคืนจะได้ไม่มีอันตราย"ลูกน้องสองคนมองหน้าอาชวีเมื่ออาชวีพยักหน้า พวกเขาก็เดินออกไปหากิ่งไม้ทันทีพอก่อกองไฟเสร็จ เซโพก็หยิบของบางอย่างใส่ลงไปในกองไฟ ก่อนจะลุกขึ้นโรยผงสีขาวรอบๆบริเวณเป็นวงกลมล้อมรอบทุกคนเอาไว้" พราน พรานโรยผงอะไรอ่ะ"ดำรงถามด้วยคว
พวกลูกน้องมองหน้ากัน พวกเขาก็เหนื่อยมาทั้งวันต่างก็ง่วงนอน ถึงได้หลับไปด้วยความเพลีย ใครจะไปคิดว่าจะเกิดเหตุขึ้น ทั้งที่พรานก็เตือนแล้วว่าอย่าออกนอกเส้นที่ขีดไว้ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่นายของพวกเขาดันคิดถึงเมียมาก เห็นเสือสมิงแปลงกายเป็นเธอก็หน้ามืดตามัวรีบตามออกไป ทั้งที่เรียกพวกเขาคนใดคนหนึ่งไปเป็นเพื่อนก็ได้แต่ที่ไม่เรียกเพราะคิดว่าจะไปแอบเย่กันหน่ะสิ แต่แทนที่จะได้เย่เมีย ดันเกือบถูกเสือกินแทน แล้วทีนี้ก็มาโทษลูกน้องอย่างพวกเขาอาชารีบเข้าไปกอดขาอาชวี" พวกผมผิดไปแล้วครับนาย ยกโทษให้พวกเราด้วยเถอะครับ ต่อไปพวกเราจะไม่หลับพร้อมกันอีกแล้ว ตั้งแต่คืนพรุ่งนี้พวกเราจะแบ่งเวรกัน ผลัดกันเฝ้ายามครับนาย "แสงแดดสาดส่องลงมาแม้เป็นเวลาสายแต่ก็ไม่ร้อนมาก เพราะมีต้นไม้ใหญ่หนาบดบัง เซโพเดินนำหน้าพาอาชวีกับลูกน้องเดินลัดเลาะขึ้นเขาข้ามลำธาร จนกระทั่งพบซากกองไฟ เซโพตรงเข้าไปทันที" ซากกองไฟนี่ยังใหม่ๆอยู่ แสดงว่าพวกเขาพึ่งไปได้ไม่นาน"" จะเป็นพวกน้ำไหม"อาชวีรีบถามขึ้นมาด้วยความดีใจ เซโพมองไปรอบๆซากกองไฟมีผงขาวโรยรอบอยู่ก็พยักหน้า " คนที่รู้วิธีโรยผงป้องกันแบบนี้มีเพียงพ่อข้ากับข้าเท่านั้น ข้าคิดว
ในขณะที่ทุกคนกำลังเอร็ดอร่อยกับมันเผาอยู่ ไม่รู้เลยว่ามีสายตาหลายคู่จับจ้องพวกเขาอยู่ในพุ่มไม้ ดึกสงัดเงียบสนิทได้ยินเพียงเสียงลมพัดหวีดหวิว เซโพยังไม่นอนเขารู้สึกได้ถึงความผิดปกติของป่าบริเวณนี้ แปลกที่ไม่มีเสียงสัตว์ป่าร้องเลยสักแอะ เขานอนอย่างระแวดระวังจนกระทั่งได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา มันมีมากกว่า1คู่ สวบ สวบ สวบ เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เซโพลุกขึ้นเตือนให้ทุกคนระวังตัว แต่ไม่ทันจะได้ตอบโต้ก็ถูกบางสิ่งบางอย่างพุ่งโจมตีก่อนที่สติจะดับลงมูเล่เดินนำทุกคนขึ้นเขาลงเขาสู่หุบเขาใหญ่อีกลูก ก่อนจะหยุดลงแล้วหันมาบอกทุกคน" ป่าบริเวณนี้ดูแปลกไปทุกคนระวังตัวกันด้วย"ทุกคนมองไปรอบๆเห็นว่าต้นไม้แถวนี้ต้นใหญ่กว่าทางที่ผ่านมา ใบไม้ก็ใหญ่มากด้วยยิ่งเดินเข้าไปก็ยิ่งรู้สึกตัวเล็กเหมือนมด " นั่นมันอะไรหน่ะ เหมือนหม้อข้าวหม้อแกงลิงเลย"ภาสกรชี้ให้ทุกคนดู" ใช่ หม้อข้าวหม้อแกงลิง แต่เป็นหม้อข้าวหม้อแกงลิงที่โคตรใหญ่เลย"" ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเราไปโดนมัน มันจะต้องสวบเราแน่ๆ"" พวกเอ็งรีบเดิน เราต้องออกจากที่นี่ให้ได้ก่อนค่ำ พวกเอ็งเห็นเขาลูกนั้นไหม"ทุกคนมองตามที่มูเล่บอก เห็นเขาลูกใหญ่อีกฟาก
สัตว์ประหลาดก้มหน้าลงไปชิดกับเป้า ทำจมูกฟุดฟิดสูดดมกลิ่น อาชวีถลึงตาใส่มันทั้งกลัวทั้งโมโห สัตว์ประหลาดอีกสามตัวถือคบไฟเข้ามาทำท่าจะจุดไฟ สัตว์ประหลาดที่ดมอยู่ที่หว่างขาอาชวีก็แผดเสียงแหลมเล็กเเสบแก้วหูขึ้นมา ก่อนจะลุกขึ้นตวัดมือตบไปที่สัตว์ประหลาดทั้งสามที่พยายามจุดไฟ จากนั้นก็เกิดการตะลุมบอนขึ้น" ดูเหมือนว่ามันจะทะเลาะกันเอง ตัวนั้นที่ดมเป้านายน่าจะอยากได้นายไปทำผัว แต่ตัวอื่นไม่ยอมเพราะต้องการจะกินนาย"" ข้าก็คิดแบบนั้น อาศัยช่วงที่พวกมันทะเลาะกันมาช่วยกันหาทางออกจากที่นี่ดีกว่า"ทุกคนช่วยกันทั้งแหกทั้งแงะทั้งกัดก็ไม่มีวี่แววว่าจะออกไปจากกรงขังได้ ปัง ปัง เสียงปืนดังขึ้นทุกอย่างเงียบสนิททั้งคนทั้งสัตว์ประหลาดต่างพากันมองหาต้นเสียง ก็เห็นสัตว์ประหลาดตัวหนึ่งสะพายย่ามอยู่ ในมือถือปืนเล็งไปที่พวกมันแล้วก็กราดยิงไปทั่วปัง ปัง ปัง ปัง เสียงกรีดร้องของสัตว์ประหลาดดังขึ้นไปทั่วทั้งบริเวณ เสียงดังแสบแก้วหูจนทุกคนต้องเอามือมาปิดหูตัวเองไว้ ความโกลาหลเกิดขึ้นเมื่อพวกมันบางตัวล้มตายจมกองเลือด ที่เหลือต่างก็พากันวิ่งหนีแตกตื่น สัตว์ประหลาดตัวที่ถือปืนสะพายย่ามก็ตกใจตัวเอง โยนปืนและย่ามที่สะ
เพราะมีคนได้รับบาดเจ็บจากการถูกงูกัดทุกคนเลยตกลงกันว่าจะพักอยู่ที่นี่ต่ออีกสักสองคืน อีกอย่างไม่ไกลจากบริเวณที่พักมีต้นมันขึ้นอยู่เยอะ เท่ากับว่าทุกคนจะมีอาหารกินกันโดยไม่ต้องไปหาไกลๆมูเล่บอกว่าจะออกไปสำรวจรอบๆบริเวณพร้อมหาอาหารเพิ่ม ธารธาราขอตามไปด้วย แน่นอนว่าธารธาราไปไหนอาชวีก็ตามติด พวกเขาเดินเลาะริมแม่น้ำไปเรื่อยๆ จนได้มาเจอต้นพุทราอยู่ต้นหนึ่งออกลูกเต็มไปหมด ลูกใหญ่ด้วย ธารธาราสังเกตุเห็นนกหลายตัวมาจิกกินก็คิดว่าน่าจะปลอดภัยกินได้ จึงลองเด็ดมากินลูกหนึ่งปรากฏว่าหวานกรอบอร่อยมาก จึงให้อาชวีกับอาชาและดำรงที่ตามมาด้วยช่วยกันเก็บ ดารินนั่งรอทุกคนอยู่อย่างเบื่อๆเซ็งๆ จะไปด้วยก็ไม่ได้ขายังเดินไม่มั่นคง พอเห็นธารธารากลับมาก็ดีใจรีบลุกเดินกระโผลกกะเผลกไปหา " น้ำกลับมาแล้ว ได้อะไรมาด้วยเยอะเลย"" พุทรา หวานกรอบมาก ลองชิมดู"ดารินรับพุทรามากัดกินดูแล้วก็พยักหน้า" อือหวานกรอบอร่อยจริงๆ"" ทุกคนวันนี้เรามีพุทราเพิ่มมาให้กินด้วยนะมาเอากันเร็ว"" แล้วพ่อของข้าหล่ะไม่ได้กลับมาพร้อมพวกเอ็งรึ"" ตอนที่พวกเราเก็บพุทราอยู่พรานมูเล่บอกว่าจะไปสำรวจอีกทางหนึ่ง ให้พวกเรากลับก่อนเลย เดี๋ยวเขาตามมา
" ก็แค่งูเห่าตัวเดียว โธ่เอ๊ย นึกว่าพวกกูจะกลัวเหรอ แน่จริงมากันให้เป็นฝูงเลยเซ่ "ลูกน้องคนหนึ่งของอาชวีเดินไปพูดเยาะเย้ยใกล้ๆซากงู แล้วยังถ่มน้ำลายใส่มันอีกอาชวีจับบ่าสองข้างของธารธาราถามด้วยความห่วงใย" เมื่อกี้ตกใจหรือเปล่า "ธารธาราส่ายหน้า" ขอบคุณ"" ผมต้องปกป้องคุณอยู่แล้ว คุณต้องอยู่ใกล้ๆผมนะ ห้ามอยู่ไกลจากผมเด็ดขาดรู้ไหม"คนอื่นๆเห็นว่าไม่มีอะไรแล้วจึงกลับไปเหลาไม้ต่อ ไม่มีใครสังเกตุว่างูเห่าเป็นฝูงกำลังเลื้อยมาทางพวกเขา ลูกน้องของอาชวีที่ถ่มน้ำลายใส่ซากงู กำลังจะหันหลังกลับก็ถูกฉกเข้าที่ขา พอเขาก้มลงดูก็ตกใจ อ้าปากค้างเมื่อเห็นงูเห่าหลายตัวแผ่แม่เบี้ยและพุ่งเข้ามากัดเขาจนล้มลง" โอ้ย ช่วย ช่วยด้วย"ทุกคนหันไปดูก็ตกใจกับภาพที่เห็นงูเห่ารุมฉกกัดชายคนนั้นจนแทบมองไม่เห็นร่าง คนที่มีปืนก็ยิงปืนใส่พวกมัน แต่ยิ่งยิงจำนวนพวกมันก็ยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆเหมือนแตกตัวได้" ขืนเป็นแบบนี้ไม่ไหวแน่พราน พวกมันมาจากไหนกันเยอะแยะขนาดนี้ ปืนมีแค่สี่กระบอกต่อให้ยิงหมดลูกกระสุนก็ต้านพวกมันไม่ไหวหรอก"" กรี๊ดดด พรานดูนั่นพวกมันมาจากทางนั้นด้วย"ดารินชี้ให้มูเล่ดูงูเห่านับจำนวนไม่ถ้วน พากันเลื้อยเข
เมื่อมูเล่กลับเข้าถ้ำมา ก็ได้ถามทุกคนว่าจะไปต่อหรือเปลี่ยนใจกลับออกจากป่า" ก็ต้องไปต่อสิพราน นี่พวกเรายังไปไม่ถึงไหนเลยนะ ยังไงก็ต้องนำกล้วยไม้สีรุ้งกลับไปด้วย"" มีใครจะเปลี่ยนใจไหม ฉันจะไม่บังคับหากใครเปลี่ยนใจก็ให้กลับพร้อมกับคุณอาชวีได้ พรานเซโพจะนำทางทุกคนออกจากป่ากลับกรุงเทพ แต่ถ้าใครจะไปต่อเราก็จะไปด้วยกัน พรานมูเล่จะนำทางเราสู่หุบเขามรณะ"กิตติศักดิ์ถามทุกคนในทีม ดารินลังเลเธอก็อยากกลับ จึงมองหน้าธารธาราเพราะคิดว่าธารธารายังไงก็ต้องกลับกับอาชวี แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อธารธาราพูดขึ้นมาว่าจะไปต่อกับทีม กิตติศักดิ์ยิ้มดีใจ อาชวีรีบเดินเข้ามาจับแขนธารธารา" ไม่ได้นะน้ำ คุณไปต่อไม่ได้ คุณต้องกลับกับผม"" ปล่อย ฉันไม่ใช่ลูกน้องของคุณที่ต้องทำตามคำสั่งคุณ คุณจะกลับก็กลับไปคนเดียวฉันไม่กลับ จนกว่าจะได้กล้วยไม้สีรุ้งกลับไปด้วย นี่เป็นความตั้งใจของฉันตั้งแต่แรกอยู่แล้ว"" ไอ้กล้วยไม้บ้าบอนั่นมันมีอยู่จริงที่ไหนหล่ะ กลับไปคุณอยากได้สีรุ้งหรือสีเลือดผมจะให้คนพ่นสีจะเอาสักกี่ร้อยกี่พันดอกก็ได้"" คุณจะบ้าเหรอ มันต้องเป็นสีที่เกิดเองตามธรรมชาติ ไม่งั้นจะมีสรรพคุณทางยาได้ยังไง"" ผมไม่สน ยังไง
" เลิกบอกใครว่าฉันเป็นเมียคุณสักที"" ก็คุณเป็นเมียผม"" ฮึ ตอนนั้นถ้าคุณบอกใครๆแบบนี้ฉันคงจะดีใจมาก ในตอนที่ฉันต้องการการยอมรับจากคุณแต่คุณก็ไม่สนใจ ตอนนี้ฉันไม่ต้องการมันแล้ว ฉะนั้นอย่ามายัดเยียดให้ฉัน"" น้ำผมขอโทษ ผมผิดไปแล้ว ให้โอกาสผมได้ไหม"" อาชวีเราจบกันแล้ว"" ไม่ คุณจบของคุณคนเดียวผมไม่รับรู้ด้วยเรายังเป็นเหมือนเดิม คุณยังเป็นเมียผม"" มันสายไปแล้ว ฉันไม่ต้องการเกี่ยวข้องอะไรกับคุณอีก"" ผมรู้ว่าผมผิดแล้ว ผมถึงได้ตามมาง้อคุณถึงที่นี่ไง"" ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ต้องการ พอฝนหยุดคุณก็พาลูกน้องของคุณกลับกรุงเทพไปซะที่นี่ป่าเขาไม่ใช่ที่เล่นสำหรับคุณ"" ถ้าผมจะกลับคุณก็ต้องกลับไปกับผมด้วย"" ฉันมาทำงานไม่ได้มาเที่ยวเล่น ถ้างานของฉันไม่เสร็จฉันจะไม่มีวันกลับ"" ไอ้งานที่คุณว่าคือไปตามหากล้วยไม้บ้าบออะไรนั่นมาวิจัยหน่ะเหรอ ฮ่าฮ่า น้ำ คุณคิดว่ามันมีอยู่จริงเหรอ คุณหน่ะโดนไอ้แก่นั่นหลอกแล้วหล่ะ "" ฉันเชื่อว่ามันมีอยู่จริง พรานมูเล่เคยเห็นมันมาแล้ว เเล้วเขาก็เป็นคนที่กินกล้วยไม้สีรุ้งแล้วหายจากโรคร้ายจริงๆ นั่นยังไม่ใช่ข้อพิสูจน์อีกเหรอ"" ไอ้พรานแก่นั่นกับไอ้แก่ที่สถาบันมันรวมหัวกันหลอก
" เฮ้ยน้ำ น้ำทำไมมาถึงนี่แล้ววะกรุ๊ป"ดุษฎีแตกตื่นเห็นว่าน้ำเริ่มขึ้นมาถึงตรงที่เขาหลบฝน จึงรีบตะโกนบอกกิตติศักดิ์ กิตติศักดิ์กับดุษฎีรีบวิ่งไปหาเพื่อนที่บาดเจ็บทั้งสามคน ก็เห็นว่าน้ำท่วมเข้าไปถึงข้อเท้าแล้ว ดารินนอนอยู่บนเปลไม้ไผ่เปียกไปทั้งตัวข้างๆมีดุษฎีกับโมรีที่นั่งกอดเข่าอยู่" ทำไมไม่พากันออกมาจะรอให้น้ำท่วมตายห่าก่อนรึไง"ดุษฎีสบถอย่างหัวเสีย" กูเจ็บแขน รินก็นอนเดี้ยงอยู่แบบนี้แล้วจะให้หนีไปไหน"ภาสรตอบ เขาเองก็อยากหนีไปจากตรงนี้แต่เขาจะทิ้งดารินไปได้ยังไง เลยรอให้คนอื่นมาช่วยแล้วค่อยออกไปพร้อมกัน กิตติศักดิ์หันไปมองโมรี อดต่อว่าไม่ได้" โมเธอแค่หัวแตกเจ็บที่หัว แต่มือกับขาสองข้างยังใช้การได้ ทำไมไม่ช่วยพาพวกเขาออกจากตรงนี้ก่อน"" จะให้พาไปไหน ฝนก็ตกหนักแบบนี้ไปทางไหนก็เปียกอยู่ดี"" เธอไม่เห็นเหรอว่าน้ำกำลังจะท่วมแล้วน้ำป่าเวลามันมามันมาเร็วมาก คนปกติยังหนีแทบไม่ทัน ตอนนี้เรามีเพื่อนที่บาดเจ็บอยู่อะไรช่วยได้ก็ต้องช่วยกันไปก่อน"" แต่พรานเซโพก็บอกแล้วนี่ว่าพรานมูเล่กำลังไปหาที่หลบฝนใหม่ให้เราอยู่"" ตอนนี้พรานมูเล่ยังไม่กลับมา น้ำเริ่มขึ้นมาเรื่อยๆแล้วเห็นไหม เราต้องช่วยเหลื
กิตติศักดิ์อุ้มโมรีไปได้ไม่ถึงไหน ก็เจอดุษฎีกับมูเล่ จึงบอกให้ทั้งสองไปช่วยดารินมูเล่มองดูสามคนที่บาดเจ็บนอนอยู่ก็ถอนหายใจ กิตติศักดิ์เดินเข้ามาหามูเล่" พวกเราคงต้องหยุดเดินทางก่อน จนกว่าทั้งสามคนจะหายดีถึงไปต่อได้"" ก็คงต้องเป็นอย่างงั้น "ภาสกรแขนเดาะ หน้ามีรอยบาดเป็นแผลใหญ่ยาวครึ่งซีกซ้าย โมรีหัวแตกตอนนี้จับไข้ตัวร้อน ดารินหนักสุดขาหักสองข้างต้องใช้ไม้ดามเอาไว้ ส่วนคนที่เหลือบาดเจ็บแค่เล็กน้อยอาชวีมองดูผลไม้หลากสีลูกใหญ่ที่ลูกน้องของเขาพากันเก็บมาแล้วขมวดคิ้ว" พวกมึงแน่ใจนะว่ากินได้ "" แน่ใจสิครับนายมันเป็นผลไม้ก็ต้องกินได้อยู่แล้ว นายกินสิครับกินเลย ลูกใหญ่ๆสีสวยๆทั้งนั้น"" กูไม่ชอบกินผลไม้"" โธ่นายครับ นี่มันในป่านะครับมีผลไม้ให้กินก็บุญหัวแล้วนายอย่า"คำว่าเรื่องมากยังไม่ทันหลุดออกจากปากดำรงก็รีบกลืนลงไป เมื่อเห็นสายตาดุดันของอาชวี เขารู้ตัวว่าพูดมากไปจึงรีบหยิบผลไม้ออกไปกินห่างๆ ก่อนจะโดนบาทาเจ้านาย" นายครับแล้วนายจะไปไหน"" กูไปหาเดินเล่นแถวนี้แหละ"" ไปคนเดียวไม่กลัวเหรอครับ ถ้าเกิดเจออะไรขึ้นมาจะทำไง"อาชวีหยุดชะงัก อยากออกไปสูดอากาศคิดอะไรเพลินๆคนเดียวหน่อย เมื่อนึ
สัตว์ประหลาดก้มหน้าลงไปชิดกับเป้า ทำจมูกฟุดฟิดสูดดมกลิ่น อาชวีถลึงตาใส่มันทั้งกลัวทั้งโมโห สัตว์ประหลาดอีกสามตัวถือคบไฟเข้ามาทำท่าจะจุดไฟ สัตว์ประหลาดที่ดมอยู่ที่หว่างขาอาชวีก็แผดเสียงแหลมเล็กเเสบแก้วหูขึ้นมา ก่อนจะลุกขึ้นตวัดมือตบไปที่สัตว์ประหลาดทั้งสามที่พยายามจุดไฟ จากนั้นก็เกิดการตะลุมบอนขึ้น" ดูเหมือนว่ามันจะทะเลาะกันเอง ตัวนั้นที่ดมเป้านายน่าจะอยากได้นายไปทำผัว แต่ตัวอื่นไม่ยอมเพราะต้องการจะกินนาย"" ข้าก็คิดแบบนั้น อาศัยช่วงที่พวกมันทะเลาะกันมาช่วยกันหาทางออกจากที่นี่ดีกว่า"ทุกคนช่วยกันทั้งแหกทั้งแงะทั้งกัดก็ไม่มีวี่แววว่าจะออกไปจากกรงขังได้ ปัง ปัง เสียงปืนดังขึ้นทุกอย่างเงียบสนิททั้งคนทั้งสัตว์ประหลาดต่างพากันมองหาต้นเสียง ก็เห็นสัตว์ประหลาดตัวหนึ่งสะพายย่ามอยู่ ในมือถือปืนเล็งไปที่พวกมันแล้วก็กราดยิงไปทั่วปัง ปัง ปัง ปัง เสียงกรีดร้องของสัตว์ประหลาดดังขึ้นไปทั่วทั้งบริเวณ เสียงดังแสบแก้วหูจนทุกคนต้องเอามือมาปิดหูตัวเองไว้ ความโกลาหลเกิดขึ้นเมื่อพวกมันบางตัวล้มตายจมกองเลือด ที่เหลือต่างก็พากันวิ่งหนีแตกตื่น สัตว์ประหลาดตัวที่ถือปืนสะพายย่ามก็ตกใจตัวเอง โยนปืนและย่ามที่สะ
ในขณะที่ทุกคนกำลังเอร็ดอร่อยกับมันเผาอยู่ ไม่รู้เลยว่ามีสายตาหลายคู่จับจ้องพวกเขาอยู่ในพุ่มไม้ ดึกสงัดเงียบสนิทได้ยินเพียงเสียงลมพัดหวีดหวิว เซโพยังไม่นอนเขารู้สึกได้ถึงความผิดปกติของป่าบริเวณนี้ แปลกที่ไม่มีเสียงสัตว์ป่าร้องเลยสักแอะ เขานอนอย่างระแวดระวังจนกระทั่งได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา มันมีมากกว่า1คู่ สวบ สวบ สวบ เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เซโพลุกขึ้นเตือนให้ทุกคนระวังตัว แต่ไม่ทันจะได้ตอบโต้ก็ถูกบางสิ่งบางอย่างพุ่งโจมตีก่อนที่สติจะดับลงมูเล่เดินนำทุกคนขึ้นเขาลงเขาสู่หุบเขาใหญ่อีกลูก ก่อนจะหยุดลงแล้วหันมาบอกทุกคน" ป่าบริเวณนี้ดูแปลกไปทุกคนระวังตัวกันด้วย"ทุกคนมองไปรอบๆเห็นว่าต้นไม้แถวนี้ต้นใหญ่กว่าทางที่ผ่านมา ใบไม้ก็ใหญ่มากด้วยยิ่งเดินเข้าไปก็ยิ่งรู้สึกตัวเล็กเหมือนมด " นั่นมันอะไรหน่ะ เหมือนหม้อข้าวหม้อแกงลิงเลย"ภาสกรชี้ให้ทุกคนดู" ใช่ หม้อข้าวหม้อแกงลิง แต่เป็นหม้อข้าวหม้อแกงลิงที่โคตรใหญ่เลย"" ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเราไปโดนมัน มันจะต้องสวบเราแน่ๆ"" พวกเอ็งรีบเดิน เราต้องออกจากที่นี่ให้ได้ก่อนค่ำ พวกเอ็งเห็นเขาลูกนั้นไหม"ทุกคนมองตามที่มูเล่บอก เห็นเขาลูกใหญ่อีกฟาก
พวกลูกน้องมองหน้ากัน พวกเขาก็เหนื่อยมาทั้งวันต่างก็ง่วงนอน ถึงได้หลับไปด้วยความเพลีย ใครจะไปคิดว่าจะเกิดเหตุขึ้น ทั้งที่พรานก็เตือนแล้วว่าอย่าออกนอกเส้นที่ขีดไว้ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่นายของพวกเขาดันคิดถึงเมียมาก เห็นเสือสมิงแปลงกายเป็นเธอก็หน้ามืดตามัวรีบตามออกไป ทั้งที่เรียกพวกเขาคนใดคนหนึ่งไปเป็นเพื่อนก็ได้แต่ที่ไม่เรียกเพราะคิดว่าจะไปแอบเย่กันหน่ะสิ แต่แทนที่จะได้เย่เมีย ดันเกือบถูกเสือกินแทน แล้วทีนี้ก็มาโทษลูกน้องอย่างพวกเขาอาชารีบเข้าไปกอดขาอาชวี" พวกผมผิดไปแล้วครับนาย ยกโทษให้พวกเราด้วยเถอะครับ ต่อไปพวกเราจะไม่หลับพร้อมกันอีกแล้ว ตั้งแต่คืนพรุ่งนี้พวกเราจะแบ่งเวรกัน ผลัดกันเฝ้ายามครับนาย "แสงแดดสาดส่องลงมาแม้เป็นเวลาสายแต่ก็ไม่ร้อนมาก เพราะมีต้นไม้ใหญ่หนาบดบัง เซโพเดินนำหน้าพาอาชวีกับลูกน้องเดินลัดเลาะขึ้นเขาข้ามลำธาร จนกระทั่งพบซากกองไฟ เซโพตรงเข้าไปทันที" ซากกองไฟนี่ยังใหม่ๆอยู่ แสดงว่าพวกเขาพึ่งไปได้ไม่นาน"" จะเป็นพวกน้ำไหม"อาชวีรีบถามขึ้นมาด้วยความดีใจ เซโพมองไปรอบๆซากกองไฟมีผงขาวโรยรอบอยู่ก็พยักหน้า " คนที่รู้วิธีโรยผงป้องกันแบบนี้มีเพียงพ่อข้ากับข้าเท่านั้น ข้าคิดว