บทที่ 3 รอยร้าวที่แผ่ขยาย

หลังแต่งงานมานานหกเดือน ความรักของนลินยังคงหวานชื่นในสายตาของเธอเอง

พีระดีกับเธออย่างเสมอต้นเสมอปลาย เขาเอาใจเธอเสมอ โทรมาทุกเช้า ส่งข้อความหวานทุกบ่าย และกลับบ้านตรงเวลาทุกเย็น

กลับเป็นนลินเองเสียด้วยซ้ำที่กลับบ้านช้าเพราะติดงานหรือประชุม ซึ่งก็เป็นพีระที่คอยทำความสะอาดบ้านให้ และเตรียมอาหารเย็นไว้รอเธอ

ในสายตาของคนอื่น นลินคือเจ้าสาวผู้โชคดีที่ได้สามีแสนดี

และในหัวใจของเธอเอง เธอรู้สึกราวกับว่าตนเองเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลก

✤

แต่ไม่เคยมีสิ่งใดที่คงอยู่ตลอดไป ความสุขเองก็เช่นกัน

มันเป็นสิ่งเล็กๆ ที่นลินสังเกตเห็นตอนซักเสื้อให้สามี กลิ่นน้ำหอมที่เธอไม่เคยใช้มาก่อน

เธอขมวดคิ้ว ดึงเสื้อขึ้นแนบจมูก สูดลึกอีกนิดเพื่อให้แน่ใจ

มันไม่ใช่น้ำหอมกลิ่นไม้หอมที่เขาใช้ประจำ และไม่ใช่กลิ่นเปลือกส้มที่เธอชอบใช้ แต่เป็นกลิ่นหวานเจือกลิ่นดอกไม้จางๆ

เป็นกลิ่นน้ำหอมของผู้หญิง และไม่ได้อ่อนจางเหมือนแค่เดินผ่านกัน

มันติดเสื้อเขาอย่างชัดเจนจนเธอรู้สึกถึงแรงกระเพื่อมบางอย่างในใจ

หัวใจของนลินเต้นแรงอย่างไม่มีเหตุผลที่ชัดเจน มือที่ถือเสื้อแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว ความสงสัยแล่นวูบในอก ก่อนจะถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกไม่มั่นคงแผ่วๆ

✤

หลังจากนั้น พีระเริ่มกลับบ้านดึกบ่อยครั้ง

“คุณพีระกำลังประชุมค่ะ” เสียงเลขาสาวของสามีที่ปลายสายพูดกับนลินอย่างสุภาพ เมื่อเธอโทรไปที่บริษัท

“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมากนะมีนา” นลินตอบกลับก่อนจะวางสายไป

ในฐานะรองประธาน เธอสามารถตรวจสอบได้ว่ามีการประชุมจริงหรือไม่ และหญิงสาวโล่งใจทุกครั้งที่พบว่าอีกฝ่ายไม่ได้โกหก

หญิงสาวเผยรอยยิ้มโล่งใจออกมาจางๆ รู้สึกราวกับว่าก้อนหินที่กดทับในอกสลายไปในที่สุด

เธอรู้อยู่แล้วว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะทรยศเธอ

แต่เธอไม่รู้ว่าสาเหตุที่การประชุมจัดขึ้นหลังเลิกงาน นั่นเป็นเพราะพีระมัวแต่เอาเวลางานมาขลุกอยู่กับเลขาคนสวยของเขานั่นเอง

มีนา เลขาที่แสนเรียบร้อยอ่อนหวานภายในสาย แต่สีหน้ากลับไม่อาจปิดบังความเย้ยหยัน

ทุกอย่างมันเป็นเกม เกมที่คนแพ้ไม่มีโอกาสรู้ว่าตัวเองแพ้

นลินยังคงคิดว่าเธอกำลังใช้ชีวิตแต่งงานที่เรียบง่ายและอบอุ่น เธอพยายามเป็นภรรยาที่ดี ทำอาหารให้สามี กินข้าวพร้อมกันทุกมื้อ และพูดคุยถึงอนาคตของครอบครัวในทุกค่ำคืน

แต่สำหรับพีระ ทุกอย่างล้วนน่าเบื่อ

เขาเริ่มกลับบ้านช้าขึ้น เริ่มอ้างงาน และเริ่มพูดน้อยลงเวลานลินถามเรื่องงาน

รอยร้าวที่เริ่มขึ้นจากกลิ่นน้ำหอมไร้ที่มาเริ่มแผ่ขยายออกช้าๆ

ห้องนั่งเล่นที่เคยเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและบทสนทนา กลับเงียบงันจนได้ยินเสียงเข็มวินาทีของนาฬิกาแขวนผนังดังชัดเจน

เขานั่งอยู่ฝั่งหนึ่งของโซฟา

เธอนั่งอีกฝั่ง

มีเพียงโต๊ะเล็กๆ คั่นกลาง แต่กลับให้ความรู้สึกว่ามันหนายิ่งกว่ากำแพงใด ๆ

เขาก้มหน้ามองโทรศัพท์ เลื่อนหน้าจอไปเรื่อยๆ โดยไม่พูดอะไร ในบางครั้งยังพิมพ์อะไรบางอย่าง ราวกับกำลังคุยอยู่กับใครอีกคน

หญิงสาวทำได้เพียงจ้องมองเขาเงียบๆ สายตาเต็มไปด้วยคำถาม

แม้แสงไฟสีอุ่นจะยังเปิดอยู่ แต่บรรยากาศกลับมืดมิดอึมครึม ความเย็นชาอย่างบอกไม่ถูกทำให้ใจเธอเริ่มสั่น แต่นลินยังไม่กล้าคิดไปไกล

หญิงสาวได้แต่ปลอบใจตัวเองว่าเธอไม่ควรคิดมาก แต่ไม่รู้ว่าเพราะกลิ่นน้ำหอมเมื่อคราวนั้น หรือเพราะแค่การกระทำที่เปลี่ยนไปของเขาในช่วงนี้

มันทำให้หัวใจของเธอ... เริ่มมีคำถามที่ไม่น่าถามผุดขึ้นมาเงียบ ๆ

เธอบอกตัวเองว่า มันเป็นแค่ช่วงเวลาที่เขาเหนื่อย เดี๋ยวทุกอย่างก็กลับมาเหมือนเดิม

แต่เธอไม่รู้เลยว่า สำหรับพีระ ทุกอย่างแค่กลับไปเป็น “เหมือนเดิม”

✤

“เดี๋ยวแม่นั่นก็สงสัยหรอก”

เป็นมีนาที่เอ่ยเตือนเมื่อสัมผัสได้ถึงบรรยากาศอันน่าอึดอัดระหว่างทั้งสองคน พีระถอนหายใจ การเล่นละครมานานหลายเดือนกินพลังงานเกินกว่าใครจะคาด แต่เขาก็รู้ดีว่าเพื่อแผนการแล้วเขายังต้องอดทน

“ต้องให้รางวัลฉันหน่อยแล้วนะ” เขาว่าอย่างออดอ้อน ราวกับสุนัขที่ขอรางวัลหลังจากทำงานได้ดี

เวลานี้ทั้งคู่นั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานตัวเดียวกันด้วยท่วงท่าสุดล่อแหลม เลขาสาวหัวเราะคิกคัก เอื้อมมือปลดกระดุมเสื้อของชายหนุ่มอย่างยั่วเย้า ร่างพลันถูกกระชากเข้ามาให้แนบชิดขึ้นไปอีก

พีระสลัดคราบหัวหน้างานผู้สุขุมทิ้งไปไม่เหลือชิ้นดี ฟอนเฟ้นร่างกายขาวผุดผาดตรงหน้าอย่างอดใจรอแทบไม่ไหว เสื้อผ้าของทั้งสองหลุดลุ่ย กระโปรงทำงานตัวสั้นของมีนาถูกเลิกขึ้นจนสุดโดยไม่ถอดออกจากตัวเสียด้วยซ้ำ ชายกระโปรงคลุมทับลงบนหน้าขาของเขา เช่นเดียวกับส่วนเร้นลึกอันอ่อนนุ่มที่บดทับลงมา

เสียงครางครวญดังขึ้นแผ่วๆ หญิงสาวไม่ปล่อยเวลาให้เสียเปล่าแม้แต่วินาทีเดียว เริ่มต้นบรรเลงบทรักที่ตนถนัดที่สุดอย่างอดใจไม่ไหวเช่นเดียวกัน

มีนารู้จักร่างกายของคนตรงหน้าเป็นอย่างดี ดีพอที่เธอจะรู้ว่าต้องทำอย่างไรให้พีระอารมณ์ดี หญิงสาวขยับสะโพกเป็นจังหวะเนิบนาบ โน้มใบหน้าเข้าไปแนบชิดริมใบหูของชายคนรัก ปลอบโยนด้วยเสียงกระซิบที่แฝงไว้ด้วยปริศนา

“ทนอีกไม่นานแล้วน่า”