บทที่ 7 เจอกันครั้งแรก

@บริษัท TK กรุ๊ป

การประชุมผู้บริหาร เพื่อแนะนำปกรณ์ผ่านไปได้ด้วยดี ถึงแม้ว่าจะมีการลองภูมิจากผู้บริหารเก่าแก่บ้าง แต่ปกรณ์ที่มีประสบการณ์ทำงานมาจากต่างประเทศ ก็สามารถรับมือได้อย่างดี และทำให้ได้รับความไว้วางใจจากผู้บริหารทั้งหมดในท้ายที่สุด

“เก่งมาก ลูกแม่ ตอนนี้แม่ก็วางมือได้แล้วหละ” คุณหญิงอรพินท์กล่าวชื่นชมลูกชายด้วยความภูมิใจ

“ใช่คะ คุณแม่ พี่กรณ์เก่งมากเลย” น้องมินท์รีบพูดเยินยอพี่ชาย ‘ฮิฮิ ต่อไปงานส่วนใหญ่ก็ส่งต่อให้พี่กรณ์ เราก็มีเวลาหนีเที่ยวแล้ว นึกถึงก็มีความสุขแล้ว’

“ตอนนี้เพิ่ง 11 โมง เดี๋ยวแม่ขอโทรหาน้าอัญก่อนนะคะ จะได้นัดหนูฟ้าใสมาเจอกันเย็นนี้ น้องมินท์อย่าลืมดูสถานที่ให้แม่ด้วยนะลูก ขอส่วนตัว พี่เขาจะได้ไม่เขิน” คุณหญิงพูดไปยิ้มไปอย่างอารมณ์ดี ลูกชายจะทั้งลัคกี้อินเกมส์ และลัคกี้อินเลิฟด้วยหรือเปล่าน้า คิดแล้วก็มีความสุข

“คะ คุณแม่ รอคุณแม่คุยเสร็จได้เวลาแน่นอน แล้วมินท์จะได้จองให้ทันทีเลยคะ”

“โอเคคะ งั้นแม่รีบโทรเลยนะ”

“ฮัลโหล อัญเหรอ สบายดีมั้ย พอดีอยากจะนัดเธอกับหนูฟ้าใสทานข้าวเย็นนี้หน่อยจ๊ะ จะได้ถือโอกาสให้เจอกับตากรณ์เลย” อรพินท์เอ่ยปากทักทายพร้อมถามเพื่อนสนิททันทีที่เพื่อนรับสาย

“ฮัลโหล อร ฉันสบายดี แล้วเธอหละ ปกรณ์กลับมาแล้วเหรอ ตั้งแต่เมื่อไหร่จ๊ะ เย็นนี้เหรอ ขอถามฟ้าใสก่อนนะ ว่าเขาสะดวกมั้ย”

“ได้สิจ๊ะ งั้นเธอรีบไปโทรเลยจ๊ะ”

“โอเค” อัญชลีรีบวางสาย แล้วโทรหาลูกสาวทันที

“ฟ้าลูก สะดวกคุยมั้ยคะ พอดีเย็นนี้ ป้าอรพินท์ เพื่อนแม่ อยากนัดทานข้าวจ๊ะ เราสะดวกมั้ย” ทันทีที่ลูกสาวรับสาย คุณแม่ก็รีบถามออกไปทันที เพราะรู้ว่าเวลานี้ไม่ใช่เวลาที่ลูกเคยบอกว่าสามารถโทรหาได้

“สะดวกคุยคะ คุณแม่ เย็นนี้เหรอคะ คุณป้าอรพินท์ คือใครคะ”

“คุณแม่ของปกรณ์ไงลูก ว่าที่คู่หมั้นหนูไงจ๊ะ”

‘อ๋อ แม่ของตาคู่หมั้น ก็ดีเหมือนกัน กำลังหาทางติดต่ออยู่พอดี จะได้เริ่มตามแผนสักที’ คิดได้ดังนั้น ฟ้าใสจึงรีบตอบตกลง “ได้คะ คุณแม่ นัดที่ไหนคะ”

“ดีใจจังเลยลูก เดี๋ยวแม่ส่งโลเคชั่นไปให้นะคะ”

“ได้คะ แล้วคุณแม่จะไปยังไงคะ ให้หนูไปรับมั้ยคะ”

“ไม่เป็นไรจ๊ะ เดี๋ยวแม่ไปเองก็ได้ แล้วเจอกันนะลูกรัก”

“ฮัลโหล อร ฟ้าใสว่างจ๊ะ เย็นนี้ เจอกันที่ไหนดีจ๊ะ” เมื่อวางสายลูกสาวสุดที่รักลง ก็รีบโทรหาเพื่อนรักทันที ตื่นเต้น อยากเห็นเด็กทั้งสองคนเจอกันโดยเร็ว

“จริงเหรอ ดีจริงๆ เดี๋ยวฉันส่งโลเคชั่นไปให้นะ แล้วเธอจะไปยังไง ฉันส่งคนไปรับมั้ย”

“ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ ฉันนั่งแท็กซี่ไปเองได้ เดี๋ยวขากลับให้ลูกสาวไปส่ง”

“ได้ยังไง เธอเป็นเพื่อนสนิทฉันนะ และเป็นว่าที่แม่ยายท่านประธาน TK กรุ๊ป เชียวนะ นั่งแท็กซี่ได้ยังไง เดี๋ยวฉันให้คนไปรับ ขากลับให้คนไปส่ง เผื่อลูกๆ ของเราเค้าอยากไปทำความรู้จักกันต่อ จะได้ไม่ต้องมาพะว้าพะวง”

“แหม เธอนี่นะ ยังใจร้อนเหมือนสาวๆ เหมือนเดิม เอาอย่างนั้นก็ได้จ๊ะ แต่ฉันรับปากลูกนะ ว่าไม่บังคับ ให้เขาทำความรู้จักกัน ถ้าเข้ากันได้ ก็ไปต่อ” อัญชลี รีบบอกเพื่อนรักถึงข้อตกลงกับลูกสาวทันที ไม่อยากให้เพื่อนรีบใจร้อนวางแผนอะไร เพราะรู้จักนิสัยเพื่อนสนิทดีพอสมควร

“ได้จ๊ะ ให้เวลาเด็กๆ จ๊ะ แต่ถ้าช้าไป ฉันก็คงอยู่เฉยไม่ได้นะ” คุณหญิงอรพินท์ พูดพร้อมกลั้วหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์

“งั้นเจอกันนะจ๊ะ แต่รบกวนส่งโลเคชั่นมา เดี๋ยวจะส่งให้ฟ้าใสอีกทีจ๊ะ”

“ได้เลย แล้วเย็นนี้เจอกันจ๊ะ” หลังจากวางสายเพื่อนรัก คุณหญิงก็รีบแจ้งลูกสาวให้ทำการจองห้อง VIP ที่ห้องอาหารในโรงแรมหรูของเครือธันวา เพื่อนสนิทปกรณ์ พร้อมทั้งรีบส่งโลเคชั่นไปให้เพื่อนสาวที่จะได้ส่งต่อให้ฟ้าใสอีกทีนึง

ปกรณ์เมื่อได้ทราบจากแม่ว่าเย็นนี้จะได้เจอกับว่าที่คู่หมั้น ก็ปกปิดความดีใจไว้ไม่มิด ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ พร้อมทั้งวางแผนไว้ในใจว่าจะทำอย่างไร ให้ฟ้าใสเป็นฝ่ายถอนหมั้นไปเอง โดยอาการที่เกิดขึ้นทำให้แม่และน้องเข้าใจผิดคิดว่าชายหนุ่มดีใจที่จะได้เจอหน้าคู่หมั้นสาวเสียอีก

6:30 PM @ร้านอาหารโรงแรมหรูหกดาว ห้อง VIP

ตึก ตึก ตึก เสียงเดินบนส้นสูงของหญิงสาวรูปร่างเพรียวบางดังก้อง ก่อนจะหยุดที่หน้าห้อง VIP เพื่อสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป

แอ๊ด

“ขอโทษที่มาช้านะคะ พอดีรถฟ้าเสียคะ เลยต้องโทรเรียกช่างมาดูคะ” เสียงหญิงสาวเอ่ยออกมาท่ามกลางเสียงพูดคุยในห้องก่อนหน้านี้ ทำให้ตอนนี้ทุกคนหยุดเสียงลงแล้วหันกลับมามองหญิงสาวแต่งตัวดีที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามา

“อ้าว ฟ้าใสมาแล้วเหรอลูก มาๆ สวัสดีคุณป้าอรพินท์เพื่อนแม่ก่อนลูก” อัญชลีหันไปเจอลูกสาวแล้วรีบเดินไปหาเพื่อพามานั่งลงข้างตัวเอง และเป็นฝั่งตรงข้ามกับชายหนุ่มคนเดียวในโต๊ะทานอาหารนี้

“สวัสดีคะ คุณป้า” หญิงสาวพนมมือไหว้เพื่อนแม่อย่างงดงาม อ่อนช้อย ทำให้คุณหญิงซึ่งเอ็นดูฟ้าใสตั้งแต่เด็ก มีความเอ็นดูเพิ่มเข้าไปอีก

“ไหว้พระเถอะลูก ไม่ได้เจอกันนานเลย จำป้าได้มั้ยจ๊ะ” คุณหญิงอรพินท์รับไหว้อย่างใจดี พร้อมมองใบหน้าที่หมดจดตรงหน้าอย่างพอใจ

“พอจำได้คะ” หญิงสาวยิ้มตาหยี ทั้งที่ในใจพยายามนึกหน้าคุณป้าเพื่อนสนิทแม่ ที่ได้เจอเมื่อยังเด็กมากๆ ไม่ออก

“นี่ปกรณ์ และมินตราลูกป้าเองจ๊ะ เอ ปกรณ์กับเราอายุปีเท่ากัน แต่เหมือนปกรณ์จะแก่เดือนนะ หรือเราจะเรียกพี่ปกรณ์ดีจ๊ะ” คุณหญิงรีบแนะนำตัวเด็กทั้งสองคนให้รู้จักกัน และอยากให้ฟ้าใสเรียกปกรณ์ว่าพี่ เผื่อจะทำให้มีความสนิทสนมกันมากขึ้น

ฟ้าใสมองไปที่ชายหนุ่มคนเดียวบนโต๊ะอาหาร พลางคิดในใจ ‘หน้าตาก็ดีอยู่นะ แล้วทำไมไม่หาเมียเอง ต้องให้แม่หาให้เนี่ย ว่าแต่หน้าคุ้นๆ เหมือนเคยเจอที่ไหนน้า’ ในขณะที่ชายหนุ่มมองไปที่หญิงสาวอย่างตะลึงพอสมควร ‘ยัยเด็กผมเปียตอนนั้นว่าน่ารักแล้ว โตเป็นสาวน่ารักยิ่งกว่า ตาโต จมูกนิด แต่น่าจะดื้อพอสมควรนะเนี่ย ว่าแต่อายุขนาดนี้แล้ว ยังไม่มีแฟนอีกเหรอ ถึงต้องให้ผู้ใหญ่หาให้’ ทั้งสองจ้องมองกันโดยอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเอง จนกระทั่ง เสียงน้องสาวเอ่ยขึ้นมา ทั้งคู่จึงกลับมาอยู่ที่สถานการณ์ปัจจุบัน

“แหม คุณแม่ คุณน้าดูสิคะ มองตากันไม่กระพริบเลยคะ สงสัยจะตกหลุมรักกันตั้งแต่แรกพบเลยนะคะ”

“เอ่อ ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ น้องมินท์” ฟ้าใสรีบปฏิเสธ แต่หน้ากลับมีอาการเห่อร้อน และหูแดงขึ้นมา

“ใช่ ยัยมินท์ ใครจะไปตกหลุมรัก คนที่แม้แต่นัดกันครั้งแรกก็มาสายหละ พี่แค่คิดว่าต้องเป็นคนแบบไหน ถึงมาสายทั้งๆที่นัดกับผู้ใหญ่ไว้” ปกรณ์รีบปฏิเสธตามทันที เขาไม่มีทางให้ใครรู้หรอกว่าเขาสนใจยัยเด็กผมเปียนี้

“อ้าวคุณ ปกติฉันไม่เคยไปตามนัดสายนะ ฉันมีแบบแผนในการทำงานและการใช้ชีวิตตลอด แต่คราวนี้มันเป็นเหตุสุดวิสัย นายเข้าใจมั้ยว่าสุดวิสัย ถ้ารถฉันไม่เสีย ก็ไม่มาสายหรอก” ฟ้าใสได้ฟังก็โมโหขึ้นมา จากอาการหน้าแดงจากความเขินอาย กลายเป็นหน้าแดงจากความโมโหแทน คนอะไรเนี่ย กวนประสาทเป็นบ้าเลย

“ข้ออ้าง” ปกรณ์ยังไม่ยอมลดละ

“นาย.....” ฟ้าใสก็ไม่ยอมเช่นกัน