บทที่ 8 ภาพซ้อน

“กรณ์ ลูกนี่ น้องก็ขอโทษแล้วบอกเหตุผลแล้วนิ ว่ารถเสีย ทำไมยังไปว่าน้องอีกหนะ ไม่เป็นไรลูกฟ้า ป้าเข้าใจจ๊ะ ว่าแต่หนูมายังไงจ๊ะ” ประโยคแรกปรามลูกชายเสียงดัง ประโยคหลังพูดกับว่าที่ลูกสะใภ้เสียงอ่อนโยน

“แหม แม่ไม่ค่อยลำเอียงเลยนะคะ กับว่าที่ลูกสะใภ้เสียงสองเชียว มินท์ว่าพี่กรณ์กลายเป็นหมาหัวเน่าแล้วแหละ แม่มีลูกคนใหม่แล้ว แบร่” มินท์ได้ทีรีบแกล้งแหย่พี่ชายทันที

ปกรณ์ทำท่าจะเขกหัวน้องสาวตัวแสบที่นั่งอยู่ข้างๆ เสียงแม่ก็รีบปรามเป็นคำรบสอง

“หยุดเลยนะ สองคนนี้ โตกันแล้ว อยู่ต่อหน้าหนูฟ้าใส และคุณน้าอัญเรายังจะตีกันเป็นเด็กๆ ไปได้” อรพินท์ส่ายหน้า พร้อมพูดอย่างไม่ใส่ใจมากนัก

“ทั้งสองคนยังร่าเริงกันเหมือนเดิมนะ น่ารักน่าเอ็นดูกันจริงๆ” อัญชลีเอ่ยปากออกมาอย่างเอ็นดู

“ว่าแต่หนูฟ้าใสมาอย่างไรจ๊ะ เราเลยไม่มีโอกาสได้บอกป้าสักทีเพราะสองคนนี้แย่งเราพูดใช่มั้ย” คุณหญิงหันกลับมาถามคำถามที่ยังไม่ได้คำตอบสักที

“มารถไฟฟ้าคะ ตอนนี้รถส่งไปเข้าศูนย์คะ” ฟ้าใสตอบอย่างสุภาพ หลังจากที่สูดหายใจลึกๆ เพื่อไม่ให้โมโหคนกวนประสาทไปมากกว่านี้

“อ้าว แล้วขากลับเรากลับยังไงหละจ๊ะ”

“กลับรถไฟฟ้าได้คะ คอนโดฟ้าอยู่ xxx ใกล้สถานีรถไฟฟ้าพอดีคะ”

“งั้นให้ตากรณ์ไปส่งดีกว่านะจ๊ะ ดึกๆ กลับคนเดียวต่อให้เป็นรถไฟฟ้าก็ต้องเดินต่อเข้าไปอีกนี่จ๊ะ” คุณหญิงรีบเอ่ยปากให้เด็กทั้งสองได้มีโอกาสอยู่ใกล้ชิดกัน ฟ้าช่างเป็นใจเสียจริง

‘ทำยังไงดี’ ใจนึงก็เป็นโอกาสดีที่จะได้คุยกับนายนี่เรื่องการหมั้น แต่อีกใจนึงก็ไม่ชอบให้ใครที่ไม่รู้จักมารู้ที่อยู่ของตัวเอง ฟ้าใสขมวดคิ้วคิดอย่างหนัก โดยไม่รู้ว่าการกระทำนั้นอยู่ในสายตาชายหนุ่ม เมื่อเห็นดังนั้นชายหนุ่มเลยรีบพูดออกมา เพื่อชิงความได้เปรียบ

“เขาคงไม่อยากไปกับผมหรอกครับคุณแม่ คุณน้า สงสัยคุณ เอ้ย น้องฟ้าใสคงจะรังเกียจผม งั้นเรื่องงานหมั้นคงเป็นไปไม่ได้แล้วหละครับ” ปกรณ์พูดเสียงเศร้าๆ ออกมา แล้วรีบตัดสรุปเพื่อให้ผู้ใหญ่ทั้งสองท่านเห็นว่างานหมั้นนี่จะล้มเลิกไม่ใช่เพราะเขาแต่เป็นสาวสวยคนนี้

“อ้าว ทำไมอย่างนั้นหละลูก ไปรังเกียจอะไรพี่เขา เราคุยกันแล้วนี่คะ ว่าจะให้โอกาสพี่เขา ลองพูดคุยดู” แม่อัญรีบทวงสัญญากับลูกสาวเมื่อเห็นว่าที่ลูกเขยมีอาการน้อยใจ

“เปล่านะคะแม่ ฟ้าไม่ได้รังเกียจนายนี่ เอ้ย พี่เขาเลยคะ” ฟ้าใสรีบปฏิเสธ เพื่อไม่ให้แม่เข้าใจผิดว่าตนเองไม่รักษาสัญญา

“ถ้าอย่างนั้นก็ให้พี่เขาไปส่งนะคะ” คุณหญิงรีบสรุปอย่างดีใจ

“คะ” เท่านั้นจริงๆ ที่ฟ้าใสพูดออกมาได้ พร้อมเหลือบไปมองปกรณ์ที่นั่งยักคิ้ว และยกยิ้มมุมปากอยู่ตรงหน้า ‘หนอย นายนี่ กวนประสาทจริงๆ ฉันจะอดทนคุยกับคนแบบนี้ไปได้มั้ยนี่ หงุดหงิดจริง’

หลังจากนั้นการรับประทานอาหารระหว่างสองครอบครัวก็เป็นไปด้วยความราบรื่น คนที่มีความสุขที่สุดคงเป็นคุณแม่ทั้งสองที่ไม่ได้เจอกันนานพอสมควร เนื่องจากต้องไปจัดการชีวิตครอบครัวของตัวเองหลังจากสูญเสียหัวหน้าครอบครัวไป ตอนนี้สถานการณ์กลับมาดีขึ้น ลูกๆ เริ่มเข้ามามีบทบาท ทำให้แม่ๆ ได้โอกาสถอยออกมา แล้วกลับมาหามิตรภาพดีๆ ที่คิดถึงกัน

คนที่พูดน้อยที่สุดคงเป็นฟ้าใส ซึ่งยังไม่ชินกับความสนิทสนมของทั้งสองครอบครัวในการทานข้าวครั้งนี้ พร้อมกับคิดในใจ ‘อะไรจะสนิทกันเร็วขนาดนั้น’ หลังจากเห็นน้องมินท์ แซวคุณแม่อัญเรื่องว่าที่ลูกเขยในอนาคต ในขณะที่แม่อรก็พยายามให้ปกรณ์ชวนฟ้าใสคุย ทันใดนั้น เหมือนมีภาพซ้อนขึ้นมาในหัวฟ้าใสแวบนึง เป็นภาพคล้ายๆ กับที่กำลังเกิดขึ้น มีสองครอบครัว พร้อมผู้นำครอบครัวที่เสียไปแล้วทั้งสอง ในภาพมีเด็กหญิงสองคนกำลังเล่นกันอยู่ ซึ่งหนึ่งในนั้นมีเด็กผมเปียด้วย และมีเด็กชายนั่งมองเด็กทั้งสองเล่นกันอยู่ห่างๆ สักพักเด็กผู้ชายก็เดินมาดึงผมเปียของเด็กผู้หญิงคนนั้น แล้วทั้งสองก็วิ่งไล่ตีกัน สักพักภาพก็จางหายไป พร้อมอาการปวดหัว

“โอ้ย” ฟ้าใสกุมขมับพร้อมอุทานด้วยความเจ็บปวดออกมาค่อนข้างดัง

“เป็นอะไรหรือเปล่าลูก” เมื่อได้ยินเสียงลูกสาว แม่ๆ ทั้งสองหยุดคุยพร้อมกับมินท์กับปกรณ์ แม่อัญถามลูกสาวด้วยความเป็นห่วง

“ปวดหัวอีกแล้วเหรอลูก”

“ค่ะแม่ แต่ค่อยยังชั่วแล้วค่ะ” ฟ้าใสไม่ต้องการให้แม่รู้ว่าโรคปวดหัวของเธอที่เคยเป็นตอนเด็กๆ กลับมากำเริบอีกแล้ว

“โอเคจ๊ะ แต่ถ้าเป็นอะไรต้องรีบบอกแม่นะ ห้ามโกหกเด็ดขาด บางอย่างต้องรักษาตั้งแต่เนิ่นๆ เข้าใจมั้ยลูก”

“เข้าใจค่ะ แม่ไม่ต้องห่วงนะคะ ถ้าฟ้าเป็นอีกจะรีบบอกแม่คนแรกเลย” พร้อมกับส่งยิ้มหวานกลับไปให้แม่ คาดหวังให้แม่ไม่ต้องเป็นห่วงเธอมาก

“หนูฟ้าปวดหัวบ่อยเหรอจ๊ะ” คุณหญิงอรถามด้วยความเป็นห่วงเฉกเช่นเดียวกับแม่อร

“เป็นบางครั้งค่ะ คุณน้า สงสัยช่วงนี้คิดแผนงานหนักไปหน่อยค่ะ”

“อย่าหักโหมมากนะจ๊ะ เดี๋ยวไม่สบาย”

“ขอบคุณค่ะ คุณน้าที่เป็นห่วง”

“ต้องเป็นห่วงสิ ว่าที่ลูกสะใภ้น้าทั้งคน จริงมั้ยกรณ์” สุดท้ายก็ชงมาให้ลูกชายจนได้ ปกรณ์ได้แต่คิดในใจ

“นั่นสิคุณ อย่าหักโหมงานหนักมาก นอกจากปวดหัวแล้วทำให้หน้าแก่อีกนะ ดูสิหน้าคุณนี่ ถ้าไม่บอกว่าอายุเท่าผม ผมนึกว่าอายุเลย 30 ไปแล้วนะเนี่ย” เหมือนห่วงใยในประโยคแต่ประโยคถัดมาทำให้ฟ้าใสแทบอยากจะข่วนหน้าหล่อๆ นั้นทีเดียว

“นาย นี่มัน” ฟ้าใสกำหมัดแน่นในมือ ‘ถ้าไม่ติดว่าอยู่ต่อหน้าแม่นาย กับแม่ฉัน นายตายแน่’

“ตายแล้วลูก!!!! หนูฟ้าใสออกจะหน้าเด็ก ทำไมไปพูดแบบนั้นกับเขาหละ” แม่อรจัดการให้ก่อนเลย บังอาจมาว่าว่าที่ลูกสะใภ้ได้อย่างไร

“ใช่พี่ พี่ฟ้าหน้าอ่อนจะตาย ถ้าในที่นี้มีคนหน้าแก่ ก็คงเป็นพี่นั่นแหละที่หน้าแก่” สมาคมปกป้องสตรีก็มาสิงานนี้ บ่งบอกเลยว่าผมกำลังจะเป็นหมาหัวเน่าในไม่ช้าแน่เลย

“ครับๆ ผมผิดเองครับ ผมแค่ล้อเล่น อยากให้เขาหัวเราะ เขาว่ากันว่าหัวเราะทำให้หายปวดหัวนะครับ” ปกรณ์รีบแก้ตัวกับสมาคมปกป้องสตรี (ว่าที่ภรรยา) ของที่บ้านทันที

“มันใช่เรื่องที่เราจะเอามาล้อเล่นหรือไง น้องเขาไม่ขำด้วยหรอกนะ” แม่อรค้อนให้กับลูกชายตัวดี

“ไม่เป็นไรหรอก กรณ์เขาแค่แหย่เล่นเอง ฟ้าไม่ถือสาใช่มั้ยลูก” นี่ก็อีกคน ผู้ปกป้องว่าที่ลูกเขย แทนลูกสาวมาอีกแล้ว ฟ้าใสได้แต่มองบน ในขณะที่ปกรณ์รีบเข้ามาประจบแม่อัญเมื่อเห็นว่ามีคนเข้าข้าง

“ใช่ครับคุณน้า ผมแค่ล้อเล่น แต่ทุกคนก็ว่าผมกันหมดเลย” ปกรณ์รีบพูดพร้อมทำเสียงน้อยใจ

“ยะ แม่จะพยายามเชื่อ”

“ว่าแต่ทุกคนทานอิ่มกันหรือยังครับ นี่ก็ดึกแล้ว ไว้วันหลังเรานัดกันในเวลากลางวันดีกว่ามั้ยครับ จะได้มีเวลาคุยกันมากขึ้น แต่วันนี้เราควรจะกลับไปพักผ่อนได้แล้วนะครับ เพราะคุณแม่ต้องพักผ่อนนะครับ” ปกรณ์รู้ว่าคุณแม่กับคุณน้ามีเรื่องอยากคุยกันมากมาย แต่มันดึกแล้วจริงๆ แล้ว ตัวเขาจะได้มีเวลาคุยกับว่าที่คู่หมั้นระหว่างไปส่งกลับบ้านด้วย เรื่องสัญญานี้จะได้จบสักที

“นั่นสิอัญ เวลาผ่านไปเร็วมากเลย ไว้เรานัดคุยกันนะ”

“ได้จ๊ะ อร”

“คุณแม่จะกลับยังไงคะ ฟ้านั่งแท็กซี่ไปส่งคุณแม่ก่อนก็ได้นะคะ แล้วค่อยกลับ” ฟ้าใสรีบพูด วันนี้เธอไม่มีอารณ์อยากคุยกับนายนี่เท่าไหร่ ทั้งๆ ที่จะต้องเริ่มตามแผนแล้วแท้ๆ แต่จากการพูดคุยกันวันนี้ น่าจะจบที่ไม่สวยแน่

“ไม่ต้องจ๊ะ หนูฟ้า แม่และมินท์จะไปส่งแม่หนูเองจ๊ะ หนูไปกับปกรณ์เถอะ” คุณหญิงอรพินท์รีบบอก เพื่อเปิดโอกาสให้ทั้งสองได้มีโอกาสอยู่ด้วยกัน

“ค่ะ ถ้าอย่างนั้น หนูฝากคุณแม่ด้วยนะคะ” ฟ้าใสทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมรับว่าแผนต้องเริ่มแล้ว

“งั้นคุณแม่ คุณน้า และยัยมินท์กลับเลยครับ เดี๋ยวผมออกไปเคลียร์ค่าใช้จ่ายและจะไปส่งฟ้าใสเองครับ” ปกรณ์ ก็อยากรีบคุยเร็วๆ เช่นเดียวกัน

“ได้จ๊ะลูก แม่ฝากลูกสาวแม่ด้วยนะจ๊ะ”

“ครับ ไม่ต้องห่วงครับ”