Share

บทที่ 134

Author: อิงเซี่ย
โจวจิ่งอันถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยประคองยืนขึ้น เห็นสายตากังวลและรีบร้อนของซูมั่ว จึงพูดเสียงหอบว่า

“ไม่เป็นไร ฉันโอเค ยังไหวอยู่”

ซูมั่วเดินไปหาชายแปลกหน้า พร้อมกับยื่นมือไปประคองแขนของอีกฝ่าย ทุกอย่างทำให้ฟู่อี้ชวนตาแดงอีกครั้ง และพยายามผลักเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยออกไปอย่างแรงเพื่อจะเข้าไปอีกรอบ

เขาอยากจะฆ่าไอ้ผู้ชายสารเลวนั่น ฆ่าเขาให้ตาย!!!

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสามคนขวางเขาไว้ จากนั้นซูมั่วก็หันหลัง เดินเข้าไปหาฟู่อี้ชวน

“เขาคือผู้ชายคนนั้นที่เธอชอบมาตลอดใช่ไหม? ครั้งก่อนเธอก็โทรหาเขา!” ฟู่อี้ชวนตะโกนใส่ซูมั่ว ด้วยความหึงหวงอย่างบ้าคลั่ง

สมุดบันทึกเล่มนั้น แม้ซูมั่วจะแต่งงานแล้วก็ยังพกติดตัวตลอด แอบรักมาตั้งแต่สมัยมัธยมปลาย!

คือผู้ชายคนนี้ใช่ไหม!!!

“ซูมั่ว เธอเคยชอบฉันบ้างไหม? แค่สักนิดก็ยังดี!” เขาแผดเสียงออกมา น้ำเสียงสั่นเครือ

“ฉันเคยบอกไปตั้งนานแล้วว่า ไม่เคย”

ซูมั่วตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา ดวงตาเยือกเย็น จากนั้นเธอก็หยุดฝีเท้า ก่อนจะตบหน้าฟู่อี้ชวนอีกครั้งอย่างเต็มแรง

ฟู่อี้ชวนถึงกับหน้าหัน แก้มร้อนผ่าวอีกครั้งด้วยความเจ็บปวด เขาค่อยๆ หันกลับมา แล้ว
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Latest chapter

  • นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ   บทที่ 170

    ตอนนี้ซูมั่วขึ้นไปนั่งที่เบาะข้างคนขับ หยิบทิชชูเปียกออกมาเช็ดมือกับข้อมือ ฟู่อี้ชวนเห็นภาพนี้ ก็รู้สึกเจ็บปวดในใจอีกครั้งเฟอร์รารี่แล่นออกไปอย่างรวดเร็ว เขาวิ่งตามไปสองก้าว ก่อนจะขึ้นรถขับตามไปในรถพอซูมั่วเช็ดมือเสร็จ หลีโย่วก็เอ่ยขึ้น “สารภาพมาซะดี ๆ นะ”“ขอโทษนะ” ซูมั่วก้มหน้าพูด“ขอโทษฉันทำไมกัน ฉันอยากรู้ว่าเธอไปยุ่งเกี่ยวกับฟู่อี้ชวนได้ยังไง แต่งงานกันตั้งแต่เมื่อไร? ทำไมไม่เคยบอกฉันเลย? ไม่รักษาน้ำใจในฐานะเพื่อนกันเลยนะ” หลีโย่วพูดไม่หยุด“ขอโทษที่ปิดบังเธอ คิดว่าเธอจะโกรธน่ะ” ซูมั่วเอ่ยหลีโย่วเงียบไปหนึ่งวินาที “โกรธน่ะมันเรื่องรอง ที่จริงคือฉันแปลกใจมาก ตกใจมาก ฉันจำได้ว่าเธอเป็นเด็กกำพร้า ตามหลักแล้วไม่น่าจะมีอะไรเกี่ยวข้องกับตระกูลฟู่เลยนี่นา”ซูมั่วเอนตัวพิงเบาะ สายตามองอากาศ แล้วเล่าทุกอย่างตั้งแต่ต้นจนจบอย่างช้า ๆหลีโย่วนั่งฟังเงียบ ๆ ตลอดทาง ไม่พูดอะไรเลย พอฟังจบ แววตาก็สับสนเล็กน้อย อยากพูดอะไรสักอย่างแต่ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน และทำได้เพียงพูดออกมาแห้ง ๆ หนึ่งประโยค“...เธอชอบฟู่อี้ชวน แถมยังชอบมาหลายปีขนาดนั้นเลยเหรอ”“มันเป็นเรื่องในอดีตไปแล้ว” ซูมั่วพ

  • นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ   บทที่ 169

    ใจเย็นลงก่อน อย่าตื่นตระหนก ไม่เป็นไรหรอก ยังมีคุณปู่ฟู่อยู่ เขาคงไม่ยืนดูเฉย ๆ แน่“ต่อให้เชิญเทพมา การหย่าครั้งนี้เป็นเรื่องที่แน่นอนแล้ว” ซูมั่วพูดเสียงหนักแน่นเด็ดขาด“ได้ งั้นไว้เจอกันตอนนั้นแล้วกัน” ฟู่อี้ชวนพูดซูมั่วเบือนหน้าหนี ไม่มองเขาอีก แต่ก็ยังพยายามสะบัดมือให้หลุดจากอีกฝ่าย ขณะเดียวกันก็ให้หลีโย่วช่วยดึงเธอออกหน่อยหลีโย่วได้สติแล้ว ใช้แรงดึงมืออีกครั้ง ขณะเดียวกันยังยกเท้าไปกระทืบรองเท้าหนังของฟู่อี้ชวนด้วย“หย่ากันแล้ว ผัวเก่าที่ดีก็ควรจะทำตัวเหมือนตายไปแล้วสิ!” หลีโย่วพูดอย่างไม่สบอารมณ์ฟู่อี้ชวนหลบไปพลางยังดึงซูมั่วไว้ไม่ยอมไป ตอนนี้ซูมั่วจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาด้วยมืออีกข้าง และพูดกับผู้ชายคนนี้“ถ้านายยังไม่ปล่อยอีกฉันจะแจ้งตำรวจ นายอยากให้คุณปู่ฟู่ต้องไปสถานีตำรวจอีกรอบเหรอ?”ฟู่อี้ชวนได้ยินก็มองไป และกัดฟันแน่น ก่อนพูด“อย่าแจ้งความ ฉันแค่อยากคุยกับเธอ ซูมั่ว ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก”“ก็ดี งั้นไปคุยกันที่สถานีตำรวจ” ซูมั่วพูดเสียงเย็นชา และกดโทรเบอร์แจ้งความออกมา“อย่า!” กลัวว่าซูมั่วจะโทรแจ้งความอีกครั้งจริง ๆ ฟู่อี้ชวนจึงปล่อยข้อมือของเธอทันทีในที่สุดมือ

  • นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ   บทที่ 168

    ซูมั่วไม่พูดอะไร หันไปมองหลีโย่วที่กำลังตกตะลึงตาค้าง ตนยังไม่ได้สารภาพกับอีกฝ่าย จึงรู้สึกตื่นตระหนกไปครู่หนึ่ง“มั่วมั่ว เธอรู้จักกับฟู่อี้ชวนเหรอ?” หลีโย่วถามในตอนนั้น“เดี๋ยวฉันค่อยอธิบายทีหลังนะ” ซูมั่วพูด จากนั้นก็พยายามดึงแขนให้หลุด“ทำไมไม่พูดตอนนี้? ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเธอทำให้เธอรู้สึกรังเกียจเหรอ? จนเธอถึงกับพูดออกมาไม่ได้เลย??” ฟู่อี้ชวนได้ยินก็โกรธเกรี้ยว และกัดฟันพูดพอได้ยินประโยคนั้น หลีโย่วก็เบิกตากว้างโดยพลัน มองฟู่อี้ชวนที่สีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ แล้วหันไปมองเพื่อนสนิทที่มีแต่สีหน้ารังเกียจและต่อต้านนี่มันเรื่องอะไรกันแน่?? มั่วมั่วกับฟู่อี้ชวนสนิทกันขนาดนั้นเลยเหรอ?คำพูดนั้นของฟู่อี้ชวนท่าทางชัดเจนว่ามีความสัมพันธ์เชิงชู้สาว (ขีดฆ่า) ความสัมพันธ์ของพวกเขาสองคนมันยังไงกันแน่??“ในเมื่อนายรู้แล้วยังจะถามอะไรอีก!” ซูมั่วหันกลับไปจ้องอีกฝ่ายอย่างเดือดดาล ใส่ผู้ชายที่ยังจับเธอไม่ปล่อยฟู่อี้ชวนมองเธอ มือที่จับไว้ยิ่งกำแน่นขึ้น แววตาแข็งกร้าวซูมั่วไม่อยากยอมรับเขา เรื่องนี้เขารู้มาตลอด แต่พอตอนี้ได้ยินเธอพูดออกมาด้วยตัวเอง ก็ยังรู้สึกอึดอัดเจ็บปวดในใจ“

  • นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ   บทที่ 167

    รุ่นพี่ [พวกเธอหย่ากันแล้วแต่ฟู่อี้ชวนยังโพสต์ข้อมูลแต่งงานต่อสาธารณะ ทำให้เธอกลายเป็นเป้าของทุกคน เขาคงไม่ยอมรามือแน่ ถ้าถึงขั้นนั้นจริง ๆ ฉันจะช่วยเธอติดต่อทนาย]ซูมั่วหลุบตามองข้อความของอีกฝ่าย กล่าวขอบคุณ เธอรู้สึกว่าตัวเองควรต้องเตรียมตัวให้พร้อมจริง ๆฟู่อี้ชวนลงมือกับติ่งเซิ่งแล้ว ทั้งยังตามตอแยเธอไม่เลิก เดิมทีเธอคิดจะรักษาหน้าให้ตระกูลฟู่ ไม่ได้อยากหักหน้ากันแบบนี้ แต่ตอนนี้ล้วนเป็นฟู่อี้ชวนที่กดดันกันนึกถึงอำนาจของฟู่อี้ชวน ซูมั่วกำหมัดแน่น แววตาฉายแววเด็ดเดี่ยวถึงแม้จะสู้ได้ยาก เธอก็จะดิ้นรนให้ถึงที่สุด ในเมื่อออกจากกรงมาแล้ว เธอก็ไม่อยากกลับไปอีก......ช่วงเย็นเวลาเลิกงาน ริมถนนหน้าตึกใหญ่เฟอร์รารี่จอดอยู่ข้างทาง ที่เบาะคนขับคือหลีโย่วกำลังเติมลิปสติกเห็นว่าใกล้ได้เวลาแล้ว เธอก็หยิบโทรศัพท์เตรียมลงจากรถ ทว่าด้านข้างกลับมีโรลส์รอยซ์สีดำคันหนึ่ง จอดหน้ารถเธอหนึ่งตำแหน่งพอดีเดิมทีเธอไม่คิดจะสนใจ แต่อีกฝ่ายก็เปิดประตูรถเช่นกัน ยิ่งไปกว่านั้นแผ่นหลังยังดูคุ้นตาเล็กน้อยตอนที่ชายคนนั้นปิดประตูรถหางตาเหลือบไปเห็นข้างทาง จึงชะงักเล็กน้อยแล้วหันหน้ามาพูด “คุณหลี”“เ

  • นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ   บทที่ 166

    ในหมู่พวกเขามีเพียงซ่งผิงที่รู้ข้อมูลมากกว่าเล็กน้อย นึกถึงตอนที่ประธานโจวชวนเขาไปกินข้าวเมื่อวานตอนเที่ยงรอยแผลบนหน้าของอีกฝ่าย มิน่าล่ะถึงได้อ้ำอึ้งไม่ตอบ ที่แท้ก็ถูกประธานฟู่ต่อยเขามองไปที่ซูมั่วอีกครั้ง สวยมากจริง ๆ ทั้งยังการศึกษาสูง ทำงานเก่ง มีความฉลาดทางอารมณ์ ไม่แปลกใจเลยที่จะทำให้ประธานทั้งสองคนลงไม้ลงมือกันเพราะเธอหลังมื้อกลางวันจบลง ซูมั่วก็ขึ้นไปพร้อมกับทุกคน เพราะเธอเป็นคนที่อาวุโสน้อยที่สุด จึงช่วยแตะบัตรเปิดประตูลิฟต์โดยอัตโนมัติแม้จะเป็นเพียงมารยาทเล็กน้อย แต่ทุกคนต่างก็หันไปมองบัตรลิฟต์ในมือของเธอ แม้แต่ซ่งผิงก็ยังแปลกใจเล็กน้อย และถามออกมา“ประธานโจวให้บัตรคุณมาเหรอ?”ซูมั่วตอบรับเสียงหนึ่งทุกคนต่างสบสายตากัน ในสายตานั้นต่างรู้ความคิดของกันและกันดูท่าประธานโจวจะชอบซูมั่วจริง ๆ ถึงได้ดูแลเป็นพิเศษหลังจากขึ้นมาชั้นบน ซูมั่วกลับไปยังฝ่ายออกแบบพร้อมซ่งผิง เมื่อนึกบางอย่างได้ เธอก็ถาม“ผู้อำนวยการคะ พวกคุณรู้เรื่องที่ฟู่อี้ชวนโพสต์อินสตสแกรมเร็วขนาดนี้ได้ยังไงเหรอคะ?”“แวดวงสังคมก็แค่นั้น ข้อมูลก็ย่อมแพร่เร็ว ถึงแม้พวกเราจะไม่มีช่องทางติดต่อส่วนตัวของป

  • นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ   บทที่ 165

    หัวหน้าฝ่ายธุรกิจยิ้มโดยไม่ได้พูดอะไร แล้วมองหญิงสาวตรงหน้าอีกครั้งถึงอย่างไรเขาก็คิดไม่ถึงว่าพนักงานใหม่คนนี้จะไม่ใช่แค่เพื่อนร่วมรุ่นของท่านประธานโจว แต่ยังเป็นภรรยาของฟู่อี้ชวนผู้เป็นประธานฟู่ซื่อกรุ๊ปด้วย เรียกได้ว่าซ่อนตัวตนอยู่กลางเมืองอย่างแท้จริง พอพวกเขารู้เรื่องนี้เมื่อช่วงเช้า ทุกคนต่างก็ช็อกไปหมด“เดี๋ยวก่อนค่ะ หัวหน้าทุกท่าน...” ซูมั่วยิ่งฟังก็ยิ่งงง จึงเอ่ยขึ้น“เส้นสายอะไรคะ? หรือว่า สาเหตุที่ทุกคนมาหาฉันเป็นเพราะประธานโจวคะ?”“ไม่ใช่หรอก พวกเขาเข้ามาหาเธอเพราะสถานะคุณนายฟู่ต่างหาก” ซ่งผิงตอบทันทีที่ได้ยินคำว่า ‘คุณนายฟู่’สามพยางค์นี้ ซูมั่วก็แข็งค้างทันทีเธอปกปิดเรื่องคู่แต่งงานของตัวเองไว้ แม้แต่ในการประชุมเมื่อวานก็ยังเบลอชื่อของฟู่อี้ชวน คนพวกนี้รู้ได้ยังไง?เธอถามออกไปด้วยความสงสัย หัวหน้าฝ่ายบุคคลก็รีบพูด“อย่าเข้าใจผิดนะ พวกเราไม่ได้ใช้วิธีผิดกฎหมายตรวจสอบเรื่องส่วนตัวของคุณ”“คือแบบนี้นะ เมื่อคืนประธานฟู่โพสต์ในอินสตสแกรม แชร์ทะเบียนสมรส ชื่อกับรูปตรงกันหมด พวกเราก็เลยรู้ว่าคุณนายฟู่ก็คือคุณ” หัวหน้าฝ่ายธุรกิจพูดซูมั่วได้ยิน มือที่ถือตะเกียบก็จับแน่

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status