บทที่ 144

บอกว่าตอนแรกคุณชายก็เงียบไปแล้ว นึกว่าสงบลงแล้ว แต่ไม่รู้ทำไมถึงได้สะอึกสะอื้นขึ้นมาอีก ใครได้ยินก็เศร้า ใครเห็นก็ถึงกับน้ำตาไหล

ในห้องโถงด้านหน้า คุณท่านฟู่ที่กำลังดื่มชาก็ได้ยินดังนั้นจึงวางถ้วยชาลง แล้วพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า

“ทำงานเหนื่อยยังรู้จักพัก ร้องไห้เหนื่อยแล้วก็หยุด พักให้พอแล้วค่อยร้องต่อ”

พ่อบ้าน เอ่อ...

“เราไม่ทำอะไรสักอย่างเหรอครับ? คุณชายเป็นแบบนี้ ไม่ดีต่อสุขภาพนะครับ ไม่แน่อาจจะกระทบกับงานวันจันทร์ด้วย” พ่อบ้านพูดด้วยความเป็นห่วง

“ไม่ต้องไปสนใจ ก็แค่สองวันเท่านั้น ถ้ามันกระทบกับงาน ตำแหน่งประธานฟู่ซื่อกรุ๊ปของเขาก็คงจะรักษาไว้ไม่ได้ เดี๋ยวก็มีพวกหมาป่าจ้องจะขย้ำอยู่ข้างหลังเอง” คุณท่านฟู่พูดอย่างไม่สบอารมณ์

เมื่อพ่อบ้านได้ยินดังนั้นก็นึกถึงลูกนอกสมรสคนนั้นที่อยู่ข้างนอก อายุน้อยกว่าคุณชายน้อยเพียงครึ่งปี ตลอดหลายปีที่ผ่านมาคุณท่านไม่เคยอนุญาตให้พวกเขาเข้าบ้านเลย ไม่ต้องพูดถึงการมีชื่ออยู่ในทะเบียนตระกูล

“คุณชายขยันมาตั้งแต่เด็ก กว่าจะมาถึงจุดนี้ได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย คงไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ หรอกครับ” พ่อบ้านกล่าว

แค่รู้สึกว่าน่าสงสารมาก ถึงจะเสียใจก็เสียใจได้แค่ส