บทที่ 342

หลีโย่วทนฟังต่อไปไม่ไหว พี่ชายของนางนี่มันเจ้าเล่ห์เอาแต่แกล้ง คิดจะรังแกผู้หญิง มันนับว่าเก่งกาจตรงไหนกัน?

เพียงวินาทีเดียว ซูมั่วก็คิดคำตอบที่สมบูรณ์แบบที่สุดออกแล้ว เธอยิ้มแล้วพูดว่า

“ความหล่อของประธานหลีคือความหล่อที่ตัวตนของคุณ ดังนั้นไม่ว่าจะวันธรรมดาหรือวันนี้ก็ไม่ต่างกันค่ะ”

พอได้ยินประโยคนี้ มุมปากของหลีเชินก็ยกขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่

บางครั้งเขาก็ไม่ได้รังเกียจคำเยินยอของคนอื่นเสียทีเดียว อย่างเช่นตอนนี้ อารมณ์ก็ค่อนข้างดีทีเดียว

“ตอบได้คะแนนเต็มร้อยเลย เป็นคำตอบที่ฉลาดมาก” หลีโย่วยกนิ้วโป้งให้ซูมั่วด้วยความชื่นชม

“ขึ้นรถสิ แดดไม่ร้อนหรือไง?” หลีเชินพูดกับซูมั่ว

เมื่อเห็นว่าในที่สุดเขาก็ปล่อยเธอไป ซูมั่วจึงเปิดประตูหลังรถแล้วเข้าไปนั่ง

รถสตาร์ต แอร์ในรถเปิดแรงมาก สักพักซูมั่วก็รู้สึกเย็นสบายขึ้น

ตอนนี้หลีโย่วหันหน้าไปด้านหลัง แล้วคุยกับเธอว่า

“มั่วมั่ว ทำไมเธอออกจากบ้านไม่กางร่มล่ะ? ผิวคล้ำยังเป็นเรื่องเล็ก แต่ถ้าผิวไหม้แดดขึ้นมาจะไม่ดีนะ”

“ฉันคิดว่าระยะทางที่ต้องโดนแดดมันสั้น ก็เลยไม่ได้พกร่มมาน่ะ” ซูมั่วยิ้มตอบ

“สั้นก็ต้องกางสิ ผิวผู้หญิงน่ะบอบบางที่สุดแล้ว” หลีโย่