BAD - 68 เริ่มสงสัย

ฉันไม่ยอมไปเปิดประตูให้พี่ติณเอาแต่นั่งร้องไห้ไม่ได้สติ มันโทษใครไม่ได้นอกจากตัวฉันเองที่ไม่คำนึงถึงเรื่องนี้ หากว่าฉันป้องกันอย่างจริงจังตั้งแต่แรกเรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้น

( แกใจเย็นๆ นะน้ำมนต์แล้วตั้งสติ บ้านพี่ติณอยู่แถวไหนเดี๋ยวฉันจะไปหา )

( ขะ เขาอยู่หน้าห้อง อึก~ ใบข้าวถ้าพี่ติณเปิดประตูเข้ามาแล้วฉันจะทำยังไง )

( แกต้องตั้งสติร้องไห้แบบนี้มีหวังโดนสงสัยแน่ๆ )

( เขาต้องถามว่าฉันร้องไห้ทำไม อึก~ )

( แกไปเปิดประตูแล้วอ้างไปก่อนว่าหมาตายหรืออะไรก็พูดไป ส่งโลเคชั่นมาด้วยนะ )

( อื้อ อึก~)

ใบข้าววางสายไปฉันจึงรีบส่งโลเคชั่นให้เธอ ก่อนจะเช็ดน้ำตาออกจากแก้มพยายามตั้งสติแล้วลุกขึ้นไปเปิดประตูให้พี่ติณ

เมื่อประตูถูกเปิดออกก็เห็นกับใบหน้ายักษ์ของพี่ติณที่จ้องฉันเขม็ง แต่สายตาก็ดูอ่อนลงเมื่อมองเห็นคลาบน้ำตาที่พวงแก้มของฉัน

“ร้องไห้ ?”

“มะ หมาที่บ้านตายค่ะ หนูเสียใจเลยร้องไห้” ฉันอ้างไปตามที่ใบข้าวบอก ทำให้แววตาของพี่ติณกลับมาแข็งกร้าวอีกครั้ง

“แค่หมาตาย ?”

“อื้อ”

พี่ติณขมวดคิ้วเข้มเขาคิดอะไรบางอย่างอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะเอ่ยถามออกมาเสียงเย็น “ที่บ้านเธอเลี้ยงหมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ?”

“