สระว่ายน้ำ

“ขออย่าให้เราเป็นคนที่รู้จักกันเลยนะคะ  ขอให้คุณเดินทางไกลอย่างปลอดภัยนะคะ”

เพียงพอใจออกมานั่งตรงริมระเบียงของห้องนอนที่คล้ายๆกับห้องขังของเธอ  เงยใบหน้ามองไปยังท้องฟ้าที่ในวันนี้พระจันทร์กำลังทอแสงสีทองอร่ามเต็มท้องฟ้านั้นเลย

จิตใจของเธอกำลังหวนนึกถึงคนที่ต้องมาตายอยู่ตรงหน้าคนนั้นอีกครั้งหลังจากที่เหตุการณ์ก็ผ่านมาสามวันได้แล้ว

เธอไม่อาจลืมภาพจำนั้นได้จนเก็บไปฝันร้ายอยู่บ่อยๆ  และก็ไม่อาจลืมใบหน้าของผู้ชายคนนั้นได้ด้วย  แม้เธอจะไม่รู้จักเขา  จำเขาไม่ได้  แต่ทว่าพอนึกดูดีๆก็คุ้นหน้าผู้ชายคนนั้นอยู่ไม่น้อยเลย

ใจดวงเล็กๆของเธอก็ได้แต่ขอพรกับดวงจันทร์ดวงโตดวงนั้น  ขออย่าให้เธอรู้จักผู้ชายคนนั้นเลย  เพราะถ้าความทรงจำของเธอกลับมา  เธอคงไม่อยากจำได้หรอกว่ามีคนรู้จักมาตายตรงหน้าเธอ

และนับว่าช่วงนี้โชคของเธอยังดีอยู่บ้าง  เมื่อจิตใจของเธอกำลังอยู่ในช่วงสับสนกับการผ่านเหตุการณ์ไม่คาดฝันมา  เขาคนนั้นก็ไม่ได้มากวนใจเธอเลย   เรียกได้ว่าหายหน้าไปเลย  เหลือแต่ลูกน้องของเขาที่คอยมาส่งข้าวส่งน้ำและของใช้ที่จำเป็นให้เธอเท่านั้น

แต่ลึกๆแล้วเธอก็อยากเจอหน้าเขา  อยากให้เขามาอยู่ข้างๆกับเธอ  เพราะมีเขาอยู่ด้วยก็อาจทำให้เธอได้หลับสนิทกว่านี้  ไม่ต้องมาทนนอนฝันร้ายซ้ำแล้วซ้ำแล้วแบบนี้

“นายส่งของขวัญมาให้  รีบเอาไปเปลี่ยนซะ”

เพียงพอใจอยู่อย่างเงียบๆภายในห้องนอนที่ใช้ขังนางบำเรออย่างเธอไม่กี่วัน  ลูกน้องของเขาก็เอาถุงกระดาษที่มีไว้สำหรับใส่เสื้อผ้ามายื่นให้กับเธอ  เรียกได้ว่าเป็นสิ่งแปลกใหม่พอสมควร  เพราะปกติเสื้อผ้าของเธอก็มักจะมีเด็กผู้หญิงเอามาให้และก็ไม่ได้ใส่ถุงผ้ามาด้วย

“ค่ะ”

“มีเวลาสิบนาที  แล้วก็รีบออกมาด้วยล่ะ  นายไม่ชอบรอนาน”

“ค่ะ”

เธอรับถุงกระดาษนั้นมาจากมือของลูกน้องเขาทั้งที่ยังไม่ได้เปิดดูว่ามันคือเสื้อผ้าอะไร  เธอก็เอ่ยรับปากออกไปก่อนแล้วเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่อาจพาลให้ตัวเธอต้องเจ็บตัวไปก่อน  รอกระทั่งลูกน้องของเขาเอาหน้าออกจากห้องนี้ไปถึงได้เปิดถุงกระดาษนั้นดู

“เฮ้ออออ”

ก็เห็นได้ว่ามันเป็นชุดว่ายน้ำสองชิ้น  ชิ้นบนนิดเดียวชิ้นล่างก็นิดเดียวเช่นกัน  ทำเอาเธอถึงกับถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่อย่างหนักใจ  คราวนี้จะใส่เดินออกจากห้องขังนี้ไปได้ยังไงล่ะ

มันหาใช่ของขวัญไม่  แต่กลับเป็นของที่ชวนให้ไม่กล้าก้าวขาเดินออกจากห้องขังนี้ตั้งหากล่ะ

แต่แล้วเพียงพอใจก็หาทางแก้ปัญหาของเธอเข้าจนได้  โดยการหยิบเอาเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ของเขามาใส่ทับชุดว่ายน้ำที่เธอใส่อยู่ออกไป  เสื้อที่เธอยังไม่ได้คืนเขาและก็ยังไม่ได้ส่งออกไปซัก  และก็โชคดีเสียด้วยเพราะเสื้อของเขาตัวใหญ่พอที่จะคลุมทั้งตัวของเธอได้อย่างสบายเลยล่ะ

“ใส่เสื้อคุมมาทำซากอะไรห๊ะ”

เซนต์กำลังนั่งรอนางบำเรอของเขาอยู่ที่ริมสระน้ำของบ้าน  ดื่มเหล้าที่ไอ้บอนเนอร์มันส่งมาเป็นของกำนัลที่เขาเหมาเด็กๆของมันมาตั้งห้าคนไปพลางด้วย

เขากำลังตั้งตารอจะดูนางบำเรอของเขากับชุดว่ายน้ำที่เขาไปเลือกซื้อมาเองภายในห้างสรรพสินค้าที่เขาเป็นเจ้าของกิจการ

แต่เธอกลับทำเขาเสียอารมณ์โดยการใส่เสื้อเชิ้ตตัวนั้นของเขาทับชุดว่ายน้ำที่เขาไปเดินซื้อตอนห้างปิดมา

มันน่านัก  กล้าดียังไงมาทำเขาเสียอารมณ์ตั้งแต่หัววัน  น่าจับกลับไปขังในห้องไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวันอีกจริงๆ

“ฉันอายไม่กล้าเดินมาทั้งที่โป้แบบนั้น  ก็เลยใส่เสื้อของคุณมาด้วย”

เพียงพอใจเอ่ยบอกเขาไปตามความจริง  เมื่อตลอดทางเดินตั้งแต่ห้องนอนมาถึงยังสระว่ายน้ำนั้น  มันเต็มไปด้วยลูกน้องหน้าโหดของเขาทั้งนั้น  เธอไม่กล้าเดินใส่ชุดว่ายน้ำผ่านหน้าคนพวกนั้นหรอก  เธออายเกินกว่าจะทำได้

“ก็ถอดออกซิวะ”

มือหนาโบกไล่ลูกน้องให้ออกไปจากบริเวณที่เรียกว่าใช้หาความสุขส่วนตัวตรงนี้ออกไปให้หมด

ก่อนจะสั่งให้หญิงสาวตรงหน้าทำหน้าที่ของเธอซะ  ก่อนที่เขาจะหมดความอดทนกับเธอและสั่งลงโทษเธอ

“ค่ะ”

หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆเพื่อเรียกความมั่นใจให้กับตัวเอง  ก่อนจะปลดเอาเสื้อเชิ้ตของเขาออกจากตัว  เปิดเผยให้เรือนกายกับชุดว่ายน้ำสีดำนั้น

“อืม  ก็พอใช้ได้”

สายตาคมจ้องมองไปยังร่างเล็กอย่างนึกสำรวจ  มองจากบนลงล่างแล้วก็มองจากล่างขึ้นบนอีกที  ก่อนจะพึมพำอย่างพอใจไปกับความงามตรงหน้านั้น

หน้าอกขนาดกำลังพอดีมืออยู่กันอย่างเบียดเสียดภายในชุดว่ายน้ำท่อนบน  ความอิ่มอูมด้านล่างที่เขาชอบให้มันครอบครองเขาอยู่บ่อยๆอิ่มฟูอยู่กับชุดว่ายน้ำท่อนล่าง

นับว่าเขาค่อนข้างเลือกชุดว่ายน้ำได้ดี  พอได้เห็นว่าเธอใส่มาแล้วก็มีอารมณ์พลุ่งพล่านขึ้นมาทันทีทันใดเลย

“ฉัน....

หญิงสาวยืนบิดตัวเล็กน้อยไปกับความเขินอายต่อสายตาของเขา  ปกติเขาไม่เคยมองเธอนานขนาดนี้มาก่อน  ก็เลยไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวยังไงเมื่อถูกมอง

“ว่ายน้ำเป็นไหม”

“ฉันไม่แน่ใจเหมือนกัน  มันจำไม่ได้”

“ก็ลองลงไปซิ”

ร่างหนาลุกขึ้นยืนพร้อมกับมือก็ปล่อยแก้วเหล้าออก  รีบเดินไปยังหญิงสาวที่ยืนห่างออกไปสองก้าวในทันที

คว้าเอาร่างบางนั้นเข้ามาไว้ในอ้อมแขน  ก่อนจะพาเธอกระโดดลงน้ำไปพร้อมกับเขา

“กรี๊ดดดด”

เพียงพอใจกรีดร้องดังลั่นด้วยความตกใจกลัวตาย  ด้วยเธอไม่มีความทรงจำอะไรเกี่ยวกับสระน้ำมาก่อนเลย  และก็ไม่ได้รู้สึกคุ้นชินเหมือนกับรู้สึกคุ้นหน้าเขาเป็นที่สุดแบบนั้นด้วย

“หึๆ”

แต่เซนต์เขากลับหัวเราะชอบใจที่อีกคนดูตกใจกลัวจนตัวสั่นแบบนั้น  จนถึงขั้นหัวเราะออกมาเสียงดัง

“อย่าปล่อยมือนะคะ”

สองมือเล็กคว้าต้นคอของคนตัวสูงเอาไว้แน่น  กอดเอาไว้อย่างแน่นหนาไม่ยอมปล่อย  ลืมไปเลยว่าเขาเคยร้ายกาจไม่น่าเข้าใกล้มาแค่ไหน  ด้วยเธอกำลังกลัวจะตกน้ำตายมากกว่ากลัวเขาฆ่าตาย

“ทำให้ฉันอยากอยู่กับเธอซิ”