ความตาย

“มึงเฝ้าเอาไว้  อย่าให้ใครเข้าใกล้รถได้ถ้ากูไม่ได้อนุญาต”

เซนต์พานางบำเรอของเข้ามายังจุดที่เรียกได้ว่าใกล้กับความตายหมู่แค่เอื้อม  ก่อนที่เขาจะลงจากรถไปจัดการกับพวกลูกน้องของพ่อเธอด้วยมือตัวเอง  เขานั้นยังคงให้เธอนั่งอยู่บนรถเพื่อรอดูสิ่งดีๆที่เขาเตรียมเอาไว้ให้  โดยมีลูกน้องของเขาอย่างมาลิคคอยเฝ้าเธอเอาไว้ที่รถอย่างใกล้ชิด

“ครับนาย”

มาลิคกลับขึ้นไปนั่งบนรถตามเดิมเมื่อเขานั้นจำยอมรับหน้าที่อันแสนน่าเบื่อที่เจ้านายนั้นออกคำสั่งออกมา  ทั้งที่ใจของเขานั้นอยากออกไปลุยฆ่าไอ้พวกแกรนด์เดย์ให้มันตายคามือเขาใจแทบขาด

“ที่นี่ที่ไหนเหรอคะ”

เพียงพอใจมองไปรอบๆรถเพื่อสำรวจแต่กลับไม่คุ้นชินกับสถานที่เอาเสียเลย  ก็เลยเอ่ยถามคนที่นั่งอยู่ด้วยบนรถ  หวังให้อีกฝ่ายบอกอะไรกับเธอกลับมาบ้าง

“ไม่ต้องรู้หรอกน่ะ นั่งเงียบๆไปเหอะ”

มาลิคหันไปตวาดหญิงสาวด้วยความไม่สบอารมณ์นักเมื่อเขาต้องมาทำหน้าที่น่าเบื่อนี้ก็เพราะเธอ  แทนที่เขาจะได้ออกไปยิงปืนสักนัดสองนัดให้มันหายคันมือ

“ปังๆ”

เสียงปืนดังระงมโดยรอบรถที่เพียงพอใจนั่งอยู่  แต่ทว่ากลับดังเข้ามาภายในรถไม่ได้ชัดเจนนักเนื่องจากรถคันนี้ถูกปรับแต่งมาให้เก็บเสียงได้มากพอสมควร

“เสียงอะไรเหรอคะ”

แต่ถึงอย่างนั้นก็ทำให้เพียงพอใจที่หวาดกลัวเสียงปืนเป็นทุนเดิมอยู่แล้วรู้สึกหวาดหวั่นไปกับเสียงนั้นได้  ขยับก้นเข้าไปหาคนที่นั่งอยู่ด้านหน้าหวังให้เขาช่วยเหลือ

“กูบอกให้หุบปากไง  ไม่ต้องเสือกถามมากได้ไหม”

มาลิคที่ไม่เคยเข้าใจผู้หญิงพอๆกับเจ้านายของเขาหันไปตวาดอีกฝ่ายเป็นครั้งที่สอง  เมื่อเธอทำตัวน่ารำคาญเกินจะทนไหว

“กรี๊ดดดดด”

เพียงพอใจหันหน้าไปมองกระจกด้านข้างที่เธอนั่งอยู่เมื่อรู้สึกเหมือนมีใครกำลังเดินเข้ามาหาเธอ  แต่แล้วก็ต้องกรีดร้องสุดเสียงเมื่อมีใบหน้าเปื้อนเลือดมาโผล่อยู่ข้างๆเธอโดยมีเขาเป็นคนหิ้วร่างนั้นมา

“แหกตาดูซิวะ”

เซนต์หิ้วคอลูกน้องคนสนิทของอัลวินมาใกล้ๆกับรถ  ใกล้จนใบหน้าเปื้อนเลือดที่ถูกเขากระทืบมานั้นจะมองเห็นภายในรถได้  เพื่อให้อีกฝ่ายได้เห็นอะไรดีๆก่อนตาย

“คุณหนู.....

ฟาร์โกลูกน้องคนสนิทของอัลวินจ้องมองไปยังกระจกสีดำสนิทตามที่อีกฝ่ายบอกให้ทำจนเขานั้นได้เห็นคุณหนูของเขาที่เขานั้นรักและเอ็นดูเธอเหมือนน้องสาวคนหนึ่งนั่งอยู่ภายในรถนั้น

รอยยิ้มเล็กๆที่แสนดีใจที่รู้ว่าเธอยังไม่ตายปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่เปียกชุ่มไปด้วยเลือดของเขา  

“ปัง  มึงไม่มีโอกาสจะคาบข่าวไปบอกเจ้านายของมึงได้หรอก  เพราะว่ามึงต้องชดใช้กับสิ่งที่ไอ้อัลวินมันทำเอาไว้”

เซนต์ยกปืนขึ้นมาจ่อไปยังศีรษะของอีกฝ่ายก่อนจะเหนียวไกปืนออกไป  จบสิ้นชีวิตของพวกแกรนด์เดย์อีกคนอย่างสาสมและสมควรตาย  เพราะนอกจากพวกมันจะเป็นศัตรูกับเขาแล้วพวกมันยังกล้ามาทำการค้าในเขตของเขาอีกด้วย  ไม่สมควรตายก็ไม่มีคำไหนจะเหมาะสมกับพวกมันอีกแล้วล่ะ

“กรี๊ดดดดดด”

เพียงพอใจกรีดร้องเสียงดังลั่นรถเมื่อเห็นคนตายต่อหน้าต่อตาเธอ  ร่างเล็กๆถึงกับสั่นผวาไปทั้งตัวก่อนจะทรุดลงไปกองกับพื้นข้างเบาะรถ

แล้วเธอก็ขดตัวอยู่กับพื้นแคบๆนั้นด้วยความหวาดกลัว  ยังคงกรีดร้องออกมาเป็นระยะๆด้วยภาพที่ฝังใจ  และด้วยใบหน้าของผู้ชายคนนั้นมันคุ้นตาเอาซะเหลือเกิน

“เอาศพมันไปทิ้ง  ใกล้ๆกับโกดังของเจ้านายมัน”

เซนต์ปล่อยศพนั้นลงนอนกองกับพื้นก่อนที่เขาจะสั่งให้ลูกน้องเอาศพนั้นไปทิ้ง  แล้วตัวเขาก็เองก็ทำการเช็ดไม้เช็ดมืออย่างสบายใจและอารมณ์ดี

“ครับนาย”

“พากลับไปบ้าน  เฝ้าเอาไว้ให้ดีอย่าให้หนีไปได้”

และเขาก็ไม่ลืมที่จะให้ลูกน้องคุมตัวนางบำเรอของเขากลับไปยังบ้านของเขา  เมื่อวันนี้นั้นเขาเล่นสนุกกับเธอมากพอแล้ว   และเธอก็คงสนุกแบบจดจำไปชั่วชีวิตแล้วอย่างแน่นอน

“ครับนาย”

“ออกรถ  กูจะไปพักผ่อนซะหน่อย”

ส่วนตัวเขานั้นก็ขึ้นรถอีกคันที่มีลูกน้องคอยขับให้ออกไป  ไม่ได้กลับบ้านไปพร้อมกับเธอเพราะเขาไม่ได้ชอบการกลับบ้านสักเท่าไหร่  ถ้าไม่ได้กลับไปเพื่อมีอะไรกับเธอเขาก็ไปหาที่นอนที่อื่นเสมอ

“ไปผับไหมครับนาย”

ลูกน้องที่นานๆทีจะมีโอกาสได้มาดูแลเจ้านายเอ่ยถามออกไปด้วยความกล้าๆกลัวๆ  ด้วยปกติตำแหน่งนี้มักจะเป็นมาลิคมาทำ  เพราะปกติเจ้านายมักไม่ค่อยใช้งานลูกน้องที่ไม่รู้ใจ  แต่ทำไมวันนี้ถึงยอมก็ไม่รู้เหมือนกัน

“อืม”

มาเฟียหนุ่มพยักหน้าเล็กน้อยเมื่อจุดหมายปลายทางของเขาในวันนี้นั้นคือผับของเพื่อนเขาที่มันนั้นถือหุ้นมากกว่าเขาอยู่หนึ่งเปอร์เซ็นต์  ทำให้มันเป็นเจ้าของผับ

ปกติแล้วผับเปิดให้บริการตอนกลางคืน  แต่สำหรับเขาที่เกือบได้เป็นเจ้าของผับจะสั่งให้ผับเปิดให้บริการเขาตอนไหนก็ได้

“อารมณ์ดีอะไรมาวะ”

บอนเนอร์เจ้าของผับหรูที่ตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่ใจกลางแหล่งท่องเที่ยวตอนกลางคืนเดินเข้ามาทักทายเพื่อนรักเพื่อนร้ายของเขาที่ในวันนี้มาเปิดเหล้าดื่มแต่หัววัน  แถมสั่งเหล้ามาวางกองเต็มหน้าอีกตั้งหาก  ถ้าไม่เรียกว่ามันอารมณ์ดีก็คงเรียกว่ามันใช้เงินสิ้นเปลืองอีกตามเคย  เพราะปกติมันกินเหล้าแค่ขวดเดียวแต่วันนี้มันสั่งมาวางเต็มโต๊ะทำไม  ยังไงมันก็กินไม่หมดอยู่ดี

“จะแดกก็แดก  ไม่แดกก็ไม่ต้องเสือกพูดมาก”

เซนต์สั่งเหล้ามามากมายเพื่อจะมาเลี้ยงเพื่อนของเขาและก็ลูกน้องด้วย  แต่ทว่าพอมีคนถามเขาก็กวนตีนออกไปตามนิสัยก็แค่นั้นเอง

“เอาเหล้ามาให้มากกว่านี้  แล้วก็ให้แพงกว่านี้ด้วย  กูไม่กินของไอ้คนปากหมา”

บอนเนอร์ออกอาการฉุนเฉียวขึ้นมา  เมื่อไม่ได้คำตอบที่ตรงกับคำถาม

“ครับนาย”

“เรื่องมาก”

เซนต์สบถออกมาเบาๆอย่างนึกรำคาญไอ้คนเพิ่งมาใหม่  แทนที่เห็นเหล้ามากองตรงหน้าจะรีบกินๆเข้าไป  ดันพูดมากอยู่ได้

“กูไม่ได้มากเรื่อง  แค่กูอยากเอาชนะก็แค่นั้นเอง”

“เออ  ไอ้เวร”

“กูมีของเด็ดมาเสนอ  เพิ่งได้เข้าสังกัดมาใหม่  สนใจไหมวะ”

บอนเนอร์พักเรื่องเหล้าเอาไว้ก่อน  เพราะเขามีเรื่องสำคัญมากกว่านั้น  ด้วยเขามีนางแบบสาวคนใหม่เพิ่งย้ายเข้ามาเป็นเด็กในสังกัดของเขาสดร้อนๆ  เขาคิดว่าไอ้เพื่อนรักน่าจะชอบและก็ตกเงินรางวัลให้เขางามๆเลยล่ะ

“ไม่”

เซนต์ปฏิเสธเสียงดังออกไปทั้งที่ยังไม่ได้รู้รายละเอียดอะไรเลยแม้แต่น้อย  และเขาก็ไม่ได้สนใจด้วย  เพราะตอนนี้นางบำเรอที่บ้านก็มีให้กินฟรีๆไม่จำเป็นต้องเสียเงินซื้อใครมากินอีกแล้ว

“เป็นเหี้ยไรของมึง  ทำไม  เดี๋ยวนี้ไม่สนใจของกูแล้วเหรอวะ”

นี่ไม่ใช่แค่ครั้งแรกที่บอนเนอร์มาเสนอขายเด็กของเขาแล้วเพื่อนไม่สนใจ  แต่ไอ้เซนต์มันตอบปฏิเสธเด็กของเขามาหลายครั้งแล้ว  จนตอนนี้เด็กๆของเขาที่รอจะขึ้นเตียงกับมันเริ่มบ่น  บางคนถึงกับย้ายสังกัดออกไปเลยก็มี

“มึงไปเสนอให้คนอื่นเหอะ  กูไม่ว่าง”

“เมื่อก่อนมึงเป็นลูกค้าเบอร์หนึ่งของกูเลยนะ  ตอนนี้เสือกมาบอกว่าไม่ว่าง”

“เออ  ไม่ว่างก็ไม่ว่างซิวะ”

“งานเยอะแล้วมันไม่อยากเย็ดหรือไง  ไอ้เวร”

“เรื่องของกู”

จะให้เขาบอกกับไอ้บอนเนอร์ว่าเขามีนางบำเรออยู่ที่บ้านก็คงไม่ได้  ไม่ใช่เขาไม่ไว้ใจมันหรอกนะ  แต่ทว่าขี้เกียจต้องพูดมากออกไปแค่นั้นเอง

“เก็บเหล้า  เก็บแก้ว  เก็บน้ำแข็ง  วันนี้ผับปิดแล้ว”

บอนเนอร์นึกหมั่นไส้ในท่าทีของไอ้เพื่อนรักจนเขาถึงกับสั่งลูกน้องให้มาเก็บเหล้าออกไปจากโต๊ะให้หมด  ในเมื่อมันบอกเป็นเรื่องส่วนตัวของมันที่จะไม่ซื้อเด็กของเขาเพราะฉะนั้นเขาจะสั่งให้ผับปิดผับเปิดมันก็เป็นเรื่องของเขาเพราะที่นี่มันคือของเขาไม่ใช่ของมัน

“ไอ้เวร  กูจะกินเหล้า”

“เรื่องของกู”

“ไอ้เหี้ยบอนเนอร์”

“เอาไง”

“เออๆ  กูเหมาเด็กของมึงห้าคน  วันมะรืนส่งไปที่บ้านกูก็แล้วกัน”

เซนต์จำต้องยอมซื้อเด็กของไอ้บอนเนอร์จนได้เพื่อแลกกับสถานที่กินเหล้าให้ตัวเขาเองและก็ลูกน้อง  ด้วยไม่มีที่ใดกินเหล้าแล้วรู้สึกสบายเหมือนอยู่บ้านเท่าที่นี่อีกแล้ว  มีทั้งความปลอดภัยมีทั้งเหล้าที่มีบริการไม่อั้น

“เฮ้อ  วางเหล้าลงซิวะ  ไปเอากับแกล้มมาเพิ่มด้วยซิวะ”

บอนเนอร์กลับคำในทันทีเมื่อไอ้เซนต์ตกปากรับคำกลับมาเป็นลูกค้าคนเดิมของเขา  เรื่องรายได้ไม่สำคัญแต่ทว่าพอมีข่าวว่าไอ้เพื่อนรักคนนี้จะหิ้วสาวๆเข้าบ้าน  พวกบรรดาสาวๆที่ค่าตัวแพงๆลูกค้าเยอะๆก็จะยอมมาอยู่ในสังกัดของเขากันอย่างล้นหลามเพื่อให้เป็นผู้ถูกเลือกเพื่อจะได้ไปนอนซบอกไอ้มาเฟียปากหมาคนนี้  เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกันแต่ทว่าขอแค่มันยังเป็นลูกค้าของเขาแค่นั้นก็พอ  เพราะธุรกิจของเขาจะได้ไปได้สวยๆเงินทองไหลมาเทมาเยอะๆแค่นั้นพอ

“ครับนาย”