Chapter 97เมฆารับรู้ถึงความผิดปกติ เพราะยิ่งเดินเข้ามาใกล้น้ำตก ระยะห่างเพียงสามสิบเมตร แต่ไม่มีการเคลื่อนไหวใดจากฝั่งตรงข้าม เสียงปืนที่ดังรัวหลายนัดมันค่อนข้างได้ยินชัด และจุดที่ใกล้ที่สุดคือลำธาร เดินมาใกล้ขนาดนี้หากอีกฝ่ายเห็นก็ต้องยิงปืนใส่มาบ้างหรือไม่ก็ทำอะไรสักอย่าง แต่นี่ไม่เลย ไม่มีเสียงใดๆ หรือสัญญาณให้เห็นว่า เจ้าของเสียงปืนอยู่ฝั่งตรงข้ามลำธาร “หยุดก่อน” เมฆาพูดเบาๆ พอให้ทุกคนได้ยิน “มีอะไร” ก้องเกียรติถาม “ฉันว่ามันผิดปกติ” “ยังไง” “เดินมาใกล้ขนาดนี้พวกมันจะไม่เห็นเชียวเหรอ ถ้ามันเห็นมันก็ต้องยิงสกัดหรือทำอะไรสักอย่างที่จะไม่ให้เราเข้าใกล้พวกมัน แต่นี่เงียบมากเลยนะ” เมฆาตอบ เขาเริ่มใจไม่ดี “เออจริงด้วย มันเงียบจริงๆ” ก้องเกียรติเห็นด้วย “ทั้งที่เสียงปืนมาดังมาจากทางนี้ หรือว่าพวกมันไปกันแล้ว” “แล้วพวกมันยิงอะไร” เมฆาพูดพลางนึก ขณะนั้นเสียงหนึ่งดังขึ้น ปัง ปัง ปัง... เกิดเสียงปืนดังขึ้นหลายนัด เสียงปืนดังมาจากด้านหลังเมฆากับพวกที่ยืนอยู่ใกล้ลำธาร ทุกคนพร้อมใจกันหันไปทางต้นเสียง
Chapter 96จวนตีสอง ณ ไร่กอบกุล ภายในห้องพักคนงานเล็กๆ บนฟูกที่ให้ความนุ่มมากกว่าการนอนเสื่อ ศีรษะน้อยๆ ของเมฆินทร์หนุนแขนกำยำของเมฆาแทนหมอน มีผ้าห่มแสนอบอุ่นเป็นอ้อมกอดของคนเป็นพ่อที่นอนกอดลูกชายไว้ตลอดเวลา เป็นความใกล้ชิดที่เมฆาปรารถนามานานวัน หลังจากที่สองพ่อลูกพากันมายังห้องพัก เมฆากับเมฆินทร์ได้นั่งเล่นกันตามประสา ราวสองทุ่มณัฐรวีเดินมาหาลูกชายพร้อมนมจืดหนึ่งกล่อง มือที่กำลังจะยกขึ้นเคาะประตูชะงัก เมื่อหล่อนได้ยินเสียงหัวเราะของเมฆินทร์ลอดออกมา เป็นเสียงหัวเราะที่คนเป็นแม่รู้ดีว่า มีความสุขมากแค่ไหน ความกลัวเกิดขึ้นในใจณัฐรวีทันที หล่อนไม่อยากคิดเลยว่า หากเมฆาไม่อยู่ที่นี่ กลับไปไร่ดุจตะวัน เมฆินทร์จะเป็นเช่นไร แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น หล่อนต้องก้าวข้ามผ่านมันไปให้ได้ ณัฐรวียกมือขึ้นเคาะประตู อึดใจต่อมาบานประตูเปิดกว้าง เมฆายืนฉีกยิ้มเมื่อรู้เป็นใคร “รวีจะมานอนกับเราเหรอ” เมฆาพูดเย้า “ดีเลย อยากนอนกอดอยู่พอดี” “ทะลึ่ง” ณัฐรวีกระแทกเสียงและถลึงตาใส่ “ฉันเอานมมาให้คีย์” “แม่ฮะ” เมฆินทร์เมื่อได้ยินเสียงมารดาก็รีบวิ่งออกมาด้านนอก “แม่เ
Chapter 95แก้วตาวางมีดปลายแหลมตรงหัวใจกิ่งโพยม กระตุกยิ้มมองกิ่งโพยม หญิงชราที่มีบุญคุณล้นหัว แต่หล่อนไม่มีความสำนึกแม้แต่น้อย มีแต่ความโลภ ความสะใจเข้าครอบงำ ก่อนจะกดปลายมีดเข้าสู่ผิวเนื้อกิ่งโพยม ความคมของมีดฝ่ากลางหัวใจกิ่งโพยมราวกับจับวาง“อือ...เฮือก” เสียงลมหายใจเฮือกสุดท้ายของชีวิตกิ่งโพยมดังยาว ตามหลังเสียงร้องเจ็บ“เป็นไง เจ็บไหมอีแก่” แก้วตาถามหญิงชราใกล้สิ้นใจ ไม่เพียงแค่นั้นหล่อนยังบิดมีดให้อีกฝ่ายเกิดความเจ็บปวด ซึ่งก็ใช่ ใบหน้ากิ่งโพยมเหยเกด้วยความเจ็บปวดที่รุมเร้าอย่างหนักจนทานทนแทบไม่ไหว น้ำตารินไหลเป็นทาง ชีพจรค่อยๆ แผ่วลงช้าๆ ช้าๆ และหยุดนิ่งในที่สุดกิ่งโพยมจากโลกนี้ไปอย่างไร้คนสนใจ หรือมีลูกหลานห้อมล้อมกล่าวลา ไม่มีน้ำตาของคนในครอบครัว และไม่มีหมู่ญาติคนใดรู้ว่า นางจากโลกนี้ไปอย่างเดียวดาย นางได้รับผลกรรมจากการกระทำของตัวเอง กรรมที่ไม่ว่าใคร จะยากดีมีจน จะสูงด้วยยศศักดิ์ก็หนีไม่พ้น ทุกคนล้วนเป็นไปตามกรรม“ตายซะทีอีแก่” แก้วตาพูดกับร่างไร้วิญญาณของกิ่งโพยม ก่อนหันไปดูเมฆที่รื้อค้นข้าวของในห้อง ทำให้เหมือนกับว่า โจรขึ้นบ้าน “แกเอาทองและเงินสดที่อีแก่มันเก็บไว้ในลิ้น
Chapter 94“คุณแก้วตาเก่งจัง สุดยอดไปเลย” เข้มชมจากใจ จูบหน้าอกแก้วตาอย่างหลงใหล แก้วตาหลุบตามองเข้ม พร้อมกับความคิดบางอย่างแล่นเข้ามาในหัว “แกอยากมีเงินใช้สักล้านไหม” เข้มเงยหน้ามองคนพูด “คุณแก้วตาจะให้ผมทำอะไร” “ทำงานที่แกเคยทำไง” แก้วตาตอบเสียงเรียบเย็น “ฆ่าคน” “ฆ่าใคร” เข้มไม่สะทกสะท้านกับเรื่องที่แก้วตาอยากให้ทำ “ฆ่าอีแก่ไง” คิ้วเข้มขมวดกันราวกับสงสัยว่า อีแก่ที่ว่านี้คือใคร เพราะเขาเพิ่งมาไร่ดุจตะวันครั้งแรก “มันเป็นย่าของเจ้าของไร่นี้ ฉันอยากให้แกฆ่ามันด้วยค่าจ้างหนึ่งล้านบาท แกสนใจไหม” “น่าสนมาก เงินตั้งล้านนึง” เข้มตอบรับทันที เกิดมาเขาไม่เคยได้จับเงินล้าน มีโอกาสด้วยงานง่ายๆ ทำไมจะไม่รีบคว้า “ว่าแต่จะให้ลงมือเมื่อไหร่ เป้าหมายอยู่ที่ไหน” “คืนนี้เลย คืนนี้เหมาะสุด” แก้วตาตอบ “ส่วนเป้าหมายก็นอนเป็นผักอยู่ในห้องฝั่งตรงข้าม” “ถ้านอนเป็นผักตามที่คุณบอก ทำไมคุณแก้วตาไม่ทำเองล่ะครับ ไม่ต้องเสียเงินล้านด้วย” เข้มถามกลับอย่างสงสัย “เพราะมันไม่แนบเนียนไง ถ้าถูกคนอื่นฆ่าตายมันจะดูแนบเนียนกว่า” แก้
Chapter 93รถตาหมีเป็นรถกระบะมีโครงสูงด้านหลัง เป็นรถของไร่ดุจตะวันที่ใช้งานอเนกประสงค์ ด้านหน้ามีตาหมีเป็นคนขับ เบาะด้านข้างมียายแหนม แม่ของตาหมีเป็นคนจับจองที่ ส่วนคนอื่นๆ ที่ร่วมเดินทางไปด้วยนั่งอยู่ท้ายรถกระบะ รวมทั้งเย็น นุ่มและป้าอิ่ม “ถ้าเป็นแต่ก่อนนะ คุณท่านต้องไปดูลิเกกับฉันแล้ว” อิ่มรำพันให้สองสาวใช้ฟัง “คิดไปคิดมาก็สงสารคุณย่านะ ตั้งใจจะไปหาเหลนแต่ก็มาเป็นอย่างนี้ซะก่อน” เย็นพูดขึ้น และนั่นทำให้อิ่มสะดุดหู “เหลนหรอ เหลนที่ไหนวะ” อิ่มถามทันที “อ้าวป้าอิ่มไม่รู้เรื่องรวีเหรอ” เย็นย้อนถาม “รวียังไม่ตายนะ แล้วลูกในท้องก็ยังอยู่ด้วย ตอนนี้อายุได้หกขวบกว่าๆ ที่สำคัญคุณเมฆรู้เรื่องนี้แล้วด้วย ตอนนี้อยู่กระบี่กับคุณรัตน์” อิ่มตกใจอ้าปากค้าง หัวใจเต้นถี่แรง ระรัวเร็วจนนางกลัวว่า หัวใจจะหลุดออกมานอกอก อิ่มไม่คิดว่า เรื่องที่ได้ยินเป็นเรื่องจริง ยาตัวนั้นมีฤทธิ์แรงมาก เฮียเจ้าของร้านขายยาบอกว่า คนท้องหากได้ดื่มยาชุดนี้ แม้ว่าท้องห้าหกเดือน ลูกก็ต้องหลุดออกมา ณัฐรวีตั้งครรภ์อ่อนๆ แต่ทำไมทนฤทธิ์ยาร้ายแรงนี้ได้ นางไม่อยากเชื่อหูเลย
Chapter 92 “ไม่เป็นไรจ้ะ ตามฉันมาเลยนะ ฉันกำลังเอานมไปให้คุณย่าดื่มพอดี” สองเจ้านายลูกน้อง พากันเดินขึ้นไปชั้นบนของบ้าน ตรงไปยังห้องกิ่งโพยม ที่ภายในห้องนั้นมีอิ่มคอยดูแลคนป่วยอยู่ “คุณท่านจะเอาอะไรคะ อิ่มไม่เข้าใจ” อิ่มเกาหัวเพราะไม่รู้ว่า กิ่งโพยมสื่อสารอะไร คนเป็นอัมพาตทำเสียงพูดอือๆ ขยับหน้าไปทางประตูห้อง พยายามยกมือขึ้น แต่ดูเหมือนว่ามือของกิ่งโพยมจะหนัก ยกไม่ขึ้นเลยสักนิดเดียว “จะหาคุณแก้วตาหรือคะ เธอไปเอานมค่ะเดี๋ยวก็มาค่ะ” อิ่มคิดเอาเอง กิ่งโพยมส่ายหน้าช้าๆ ทำเสียงอือๆ เช่นเดิม ดวงตาขยายกว้างเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อแก้วตาจากปากอิ่ม “ไม่ใช่อีก แล้วจะเอาอะไรล่ะคะ” อิ่มจนปัญญา ถอนหายใจออกมาอย่างหนักอก เป็นจังหวะเดียวกันกับที่แก้วตาเปิดประตูห้องเข้ามา กิ่งโพยมรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติทันที “เหมือนสวรรค์โปรดเลย คุณย่าจะเอาอะไรไม่รู้ค่ะ ทำเสียงอือๆ อยู่นั่นแหละ” “คุณย่าคงอยากดื่มนมน่ะสิ เย็นช่วยพยุงคุณย่าให้ลุกนั่งที” เย็นรีบทำตามโดยมีอิ่มคอยช่วย “คุณย่าดื่มนมนะคะ จะได้หลับสบาย” แก้วตานำหลอดมาใส่ในแก้ว เพื่อให้กิ่งโพยมดื่มนมไ