EP4...นักโทษพิทยา

นับตั้งแต่หมอแป้งร่ำ หรือหมอแป้งเข้ามาเป็นหมอในเรือนจำขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง ซึ่งตั้งอยู่ในต่างจังหวัดแถบภาคใต้ ชีวิตที่เหี่ยวเฉาและน่าเบื่อของเธอก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง!!!

การเป็นหมอที่ต้องคอยดูแลคนไข้ในเรือนจำชาย ดูเหมือนจะน่ากลัวในตอนแรก แต่พอเธอได้เจอกับนักโทษคนหนึ่งเข้าเมื่อสามเดือนก่อน ความน่ากลัวกลับแปรเปลี่ยนเป็นความท้าทายขึ้นมาเลย

ตอนที่ต้องรักษาอาการบาดเจ็บของเขาครั้งแรก เพราะเขาซัดกับนักโทษกลุ่มมาเฟียจนเลือดตกยางออก โดยไม่รู้จักกลัวเลยสักนิด และครั้งนี้ก็เหมือนกัน เขายังคงมาหาเธอพร้อมบาดแผลฟกช้ำจากการถูกรุมทึ้งเช่นเคย

“ไปก่อเรื่องมาอีกแล้วเหรอ...แผลเก่ายังไม่ทันจะหายดี”

นักโทษหนุ่มถูกนำตัวเข้าห้องตรวจมาอีกครั้ง ด้วยสภาพสะบักสะบอม มีแผลฟกช้ำตามเนื้อตัวหลายจุด ทว่า สีหน้าของเขากลับดูพออกพอใจกับบาดแผลเหล่านี้ มากกว่าเจ็บปวดตามที่ควรจะเป็น

“ผมไม่ได้ก่อ...มีคนก่อให้”

เขาทอดตัวนอนลงบนเตียง โดยไม่ต้องรอให้หมอสั่ง

“ถึงมีคนก่อให้ ก็ต้องหัดหลีกไปไกลๆ เพราะถ้าตั้งหน้าจะสู้ คุณได้สู้ไม่มีวันจบแน่” เธอยื่นมือลงจับรอยแผลตามลำแขนและหน้าท้องแบนเรียบของเขา

นักโทษหนุ่มเอาแต่มองใบหน้าอ่อนเยาว์สวยงามของเธอ หมอสาวแสนสวยผู้อ่อนโยน แต่ก็เข้มแข็ง ดูแกร่งในสายตาเขาเสมอ

ส่วนเขานั้น...ไม่ใช่แค่หล่อเข้มและร่างแน่นกล้ามบึกบึนที่ชวนน้ำลายไหลเท่านั้นหรอกนะ แต่เขายังเป็นคนที่มีเสน่ห์ในแววตา แววตาที่ซ่อนเรื่องราวบางอย่างไว้อย่างลึกลับ

ตั้งแต่คราวแรกที่เจอกัน เธอสบตากับเขาแล้วรู้สึกประหลาดในอารมณ์ รู้สึกต้องชะตากับเขา รู้สึกสั่นสะท้านยามเนื้อสัมผัสเนื้อ เขาทำให้หัวใจเธอสูบฉีดพลุ่งพล่านไปหมด เธอยอมรับว่าไม่เคยเป็นอย่างนี้กับผู้ชายคนไหนมาก่อนเลย

หมอสาววัยยี่สิบเก้าผู้น่ารักและสดใสตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า หญิงสาวที่ห่างหายจากความรักครั้งแรกในสมัยเรียนมานานกระทั่งวันนี้

“หมอเป็นห่วงผมเหรอ” น้ำเสียงเขาแผ่วเบา สายตาหวานลึกล้ำเร้นร้อน

“เอ่อ...หมอก็เป็นห่วงคนไข้ของหมอทุกคนแหละ”

“จริงเหรอ?”

“จริงสิคะ”

“ว้า...ได้ยินแบบนี้แล้วผมจะเจ็บตัวไปเพื่ออะไรครับเนี่ย” แน่นอน ตัวเขานั้นเฝ้าฝันทุกวันคืนว่าจะได้เจอหน้าหมอ ได้อยู่ใกล้ ได้สัมผัส ได้มองตา เขาถึงได้หาเรื่องเจ็บตัวอยู่บ่อย ๆ ไงล่ะ เธอก็น่าจะรู้ดีนี่นา

“ผมคิดถึงหมอนะ...หมอไม่คิดถึงผมบ้างเหรอ โอ๊ย!”

เธอกดแผลที่หน้าท้องของเขาเพราะหวังจะให้เขารู้สึกตัวว่าพูดมากไปแล้ว

“เจ็บนะครับ”

“ก็เห็น...ชอบหาเรื่องเจ็บตัวนี่”

“โธ่หมอ ผมไม่ได้ชอบเจ็บตัวหรอกน่า ผมแค่ชอบมาอยู่ในห้องนี้ต่างหาก” สายตาที่มองหมอสาวหวานเชื่อมกว่าเดิม มันยิ่งทำให้เธอเขินอายจนไม่กล้าสบตา “ถึงจะเจ็บก็คุ้ม”

เธอตวัดสายตาดุมองเขา ระหว่างทายาให้เขาอย่างเบามือที่สุด