6...สเปกมันเปลี่ยนกันได้ (1)

ระหว่างกำลงเช็ดเครื่องสำอางหลังถ่ายงานเสร็จแล้วอยู่หน้ากระจก มือบางก็หยิบโทรศัพท์มาเช็กดูตั๋วเครื่องบินเพื่อจองไว้ล่วงหน้าเพราะเดือนหน้าเธอตั้งใจกลับไปพักกับพ่อแม่ที่บ้านช่วงสั้นๆ ที่ไม่ได้รับงาน แต่เบอร์ที่โชว์ว่าไม่ได้รับทำให้เฌอเอมขมวดคิ้ว มันเป็นเบอร์ที่โทรเข้าหลายครั้งในช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมา ตั้งแต่เกิดเรื่องในวันนั้น เธอคิดว่าอาจเป็นเบอร์ของโจชัวจึงไม่รับ

“อลิซ มีคนมาหาแน่ะ”

คนเคาะประตูโคลงศีรษะให้เฌอเอมมองตาม ด้านหลังสาวร่างเล็กอวบอิ่มคือชายหนุ่มผมบลอนด์กำลังส่งยิ้มกว้างมาให้

“เชิญเลยค่ะ ฉันขอตัวนะ มีนัดเหมือนกัน”

ประโยคหลังริกะบอกเธอ แล้วรีบเดินจากไป

“เดี๋ยว...”

อีกฝ่ายก้าวเท้าเร็วทำเหมือนกลัวเธอรั้งเอาไว้อย่างนั้นแหละ

“อลิซครับ”

ชายหนุ่มก้าวเข้ามาในห้องพร้อมเรียกเสียงอ่อน แต่หญิงสาวลุกขึ้นหยิบกระเป๋าสะพายและกระเป๋าลากใบย่อมในทันที ไม่รอเรียกทีมงานมาช่วยถือ

“ขอโทษนะโจชัวร์ ฉันคงต้องขอตัว”

ร่างสูงของเขาก้าวมาขวางเธอ

“อลิซผม...ผมจำเป็นต้องทำแบบนั้น ผมรัก...”

หญิงสาวชักสีหน้า หลังจากเดินแบบในลอนดอนจบเธอก็ไปถ่ายงานที่อเมริกาใต้ อิตาลี แล้วเพิ่งกลับมาได้สองวันเพื่อถ่ายแฟชั่นเซตใหม่ที่ลอนดอน เขารู้ได้ยังไงว่าเธออยู่ที่นี่

“คุณไม่ได้รักฉันหรอก คุณรักตัวเอง”

เธอพูดตรงๆ อย่างไม่มีเยื่อใย แล้วรีบหลบเดินออกประตูไป โจชัวพยายามคว้าแขนเรียวไว้แต่เฌอเอมก็ยังไวพอที่จะสะบัดออก รู้แล้วว่าการอยู่กับอีกฝ่ายตามลำพังหรือใจดีกับเขาเกินไปนั้นไม่ปลอดภัย

“ฟังผมก่อน อลิซ...”

ร่างระเหิดระหงก้าวเร็วๆ ออกประตูไปทำให้เขาต้องรีบก้าวตาม กว่าจะหาทางเข้ามาพบเธอไม่ใช่เรื่องง่ายเพราะหญิงสาวไม่ยอมรับโทรศัพท์เขาเลย ฉะนั้นต้องคว้าโอกาสนี้เอาไว้ให้ได้

===================

ทันทีที่ร่างสูงกำยำในเสื้อเชิ้ตสบายๆ ไม่เป็นทางการก้าวเข้ามาด้านหน้าสตูดิโอพร้อมกับมองซ้ายมองขวา ริกะก็ยิ้มกว้างรีบเดินเข้าไปเขย่งขึ้นโอบรอบลำคอพร้อมจูบริมฝีปากได้รูป ทว่าชายหนุ่มให้เธอแตะปากเขาเพียงเล็กน้อยเหมือนทักทายก่อนผละออก

“ทำไม ไม่คิดถึงริกะเหรอ”

“ผมคิดว่า เราไม่อยู่ในสถานะที่จะทำแบบนี้ในที่สาธารณะ”

เขาบอกเสียงเรียบและเหลือบมองทีมงานที่เดินผ่านไปมา บางคนก็เหล่มองบ้างแต่ไม่ถึงกับจ้อง

“แทนรับนัดวันนี้ ไม่ได้หมายความว่าตกลงตามที่ริกะเคยพูดไว้เหรอ”

“ผมมาเพราะอยากตกลงเรื่องนี้ให้ชัดเจน ผมบอกไปแล้วนี่”

“ก็หมายถึงโอเค...”

เธอหยุดสบตาเขานิ่งแต่ไม่ยอมปล่อยมือ ซ้ำยังเบียดตัวเข้าหาเขาอย่างจงใจด้วยกิริยาเว้าวอนเชิญชวนกลายๆ แบบที่ชอบทำ พยายามมองหาวี่แววหวั่นไหวในแววตาคมก่อนถามต่อ

“ไม่ใช่เหรอ หืม? แทน”

เธอกระซิบใกล้ปากเขา เสียงหวานพร่าน้อยๆ เป็นน้ำเสียงที่เธอมักใช้กับเขาเสมอ ถึงจะเรียกชื่อเขาไม่ชัดเจนตามหลักการออกเสียง แต่ริกะก็พยายามอย่างเต็มที่ด้วยความใส่ใจไม่เคยเปลี่ยน

ชายหนุ่มแอบผ่อนลมหายใจเบาบาง ก่อนจะยิ้มเล็กน้อย

“ริกะคิดถึงแทนตลอดเวลา คิดถึงเสมอ ขาดแทนไม่ได้”

อีกฝ่ายยังเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ทำให้ผู้ชายต้องคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ แต่ชายหนุ่มเคยชินจึงเพียงแค่ใจเต้นนิดหน่อยด้วยร่างกายคุ้นเคยกันดีทุกซอกทุกมุม เมื่อแตะต้องย่อมก่อเกิดเคมีเป็นธรรมดา

“อย่าคุยกันตรงนี้เลยดีกว่า”

“งั้นไปโรงแรมริกะก็ได้ค่ะ”

“เอ่อ ผมว่า...”

เขาพูดได้แค่นั้นก็หันไปมองเสียงรองเท้าส้นสูงที่ก้าวเร็วๆ กับล้อลากของกระเป๋าตรงมาทางส่วนรับแขกที่ทั้งคู่อยู่แล้วหยุดนิ่ง แววตาคู่สวยที่เขาจำติดตาไม่เคยลืมมองนิ่งหากก็เห็นชัดถึงความแปลกใจระคนตกใจ

ความเงียบของธิติทำให้ริกะหันมองตามแล้วก็เห็นว่าเป็นอลิซเซียที่ยืนนิ่ง โดยมีร่างสูงของโจชัววิ่งตามออกมา

“ให้โอกาสผมบ้างสิอลิซ”

โจชัวคว้าแขนเรียวได้อีกครั้งเพราะหญิงสาวไม่ทันระวังตัว และนั่นทำให้ธิติผละออกจากริกะอย่างเร็วไม่สนใจสักนิดว่าสาวร่างเล็กถึงกับเซเกือบหงายหลัง หญิงสาวมองตามชายหนุ่มที่เดินตรงไปยังอลิซเซียอย่างงุนงง

ขณะเดียวกันเฌอเอมที่สะดุ้งเพราะแรงดึงของโจชัวก็หันไปพยายามดึงแขนของตนเองออก ร่างสมส่วนถอยหลังจนปะทะกับไออุ่นและกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ที่คุ้นเคยในช่วงหลังมานี้ มือหนาข้ามไหล่เธอไปฉุดมือบางจากโจชัว

“ถ้าคุณไม่เลิกยุ่งกับผู้หญิงของคนอื่น ผมจะไม่ทำแค่เตือนอีก”

โจชัวมองผู้ชายที่เพิ่งเข้ามาตาขวาง หมอนี่สูงกว่าเขาเล็กน้อย และเขาจำมันได้ดี แต่ก็สืบมาดีแล้วเหมือนกันว่าหมอนี่ไม่ใช่แฟนตัวจริงของอลิซเซีย

“โกหก ผมรู้ความจริงหมดแล้ว พวกคุณแค่เป็นเพื่อนสมัยเรียนกันเท่านั้นเอง”

ธิติก้มมองหญิงสาวขณะที่เธอเองก็เงยขึ้นมองเขาเช่นกัน แต่แล้วตากลมคู่สวยก็หลบเมินไปทางอื่นเสียเหมือนให้เขาจัดการเอง

หากความจริงคือเฌอเอมใบหน้าร้อนผ่าว รู้สึกเหมือนร่างของตนเองอยู่ในอ้อมแขนของธิติกลายๆ แม้ในใจอยากขยับตัวออกแต่ต้องตามน้ำเพราะอยู่ต่อหน้าโจชัว นอกจากสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้วยังแปลกใจด้วยที่อยู่ๆ ก็พบธิติที่นี่

“นั่นสิ นี่เล่นอะไรกันอยู่จ๊ะอลิซ แทนคะ”

ริกะเข้ามาเกาะแขนข้างหนึ่งของธิติอย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ แม้จะงงในสิ่งที่ชายหนุ่มทำก็ตาม ทว่าที่คาดไม่ถึงคือเขาปลดมือของเธอออกขยับตัวเล็กน้อยพร้อมมือข้างหนึ่งไหล่ก็โอบไหล่เพื่อนที่เธอรู้จักมานานแทน

“ขอโทษนะริกะ ที่ผมรับนัดคุณวันนี้ก็เพื่อจะบอกเรื่องนี้กับคุณ”

“เรื่อง...อะไรคะ”

เธอถามแต่ตามองมือหนาบนไหล่อลิซเซียตาเป็นประกาย ในหัวบอกตัวเองว่าสิ่งที่เธอกำลังคิดมันไม่จริง

“ผมคบกับเอม อลิซเซีย”

เขาย้ำชื่อที่ริกะและโจชัวคุ้นเคย

“ไม่จริง แทน...คุณอย่าล้อเล่นแบบนี้สิคะ ไม่ตลกสักนิด”

ริกะส่ายหน้าละสายตาจากไหล่เพื่อนมามองใบหน้าหล่อเหลาที่สลักในหัวใจเธอเสมอมาและมองเห็นเพียงความนิ่งเฉย ก่อนจะเลื่อนไปสบตากับอลิซเซียอย่างคาดคั้น

“เธอกำลังโกหกเพราะอยากสลัดโจชัวทิ้ง เธอใช้ไม้ไหนแทนถึงยอมทำตามเธออลิซ”

เธอไม่เคยคิดเลยว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้น ทั้งคู่แทบไม่เคยคุยกันเลยสมัยเรียนเพราะเรียนคนละสาขา จะเจอกันบ้างก็ตอนที่เธอควงแฟนตัวเองไปพบเพื่อนๆ เท่านั้น หน้าที่การงานก็อยู่คนละทิศละทางแล้วทั้งคู่ไปเจอกันตอนไหน เมื่อไร ที่สำคัญ...

“เธอบอกฉันว่าไม่ชอบผู้ชายผมดำ เธอไม่ชอบตาสีดำ สไตล์เขาไม่ใช่สเปกเธอ ฉันรู้ดี เธอใช้แทนเป็นเครื่องมือ คุณอย่าเชื่ออลิซนะแทน”

ประโยคหลังเธอพูดกับธิติ ทว่าความนิ่งลึกในแววตาเขาทำให้เธอใจหาย ดวงตาสีดำล้ำลึกคู่นี้ไม่เคยเปลี่ยนเลย มันยังเหมือนวันที่เธอบอกเลิกเขา ไม่มีความเว้าวอน ร้องขอ หรือโหยหา

“มันเป็นอย่างที่ริกะบอกใช่ไหมอลิซ คุณแค่ใช้เขามาหลอกผม หรือไม่คุณก็ใช้เขาเพื่อลืมผม คุณยังลืมผมไม่ได้หรอกอลิซ”

เฌอเอมรับรู้ได้ว่าแขนกำยำที่โอบเธออยู่เกร็งขึ้นเล็กน้อย แต่เขาก็ยังรักษาท่าทางได้ดี อาจเพราะมาดนิ่งๆ ของนักวิชาการในตัวเขาทำให้โจชัวจับปฏิกิริยาไม่ได้

“ผิดแล้วค่ะโจชัว คุณไม่มีความหมายอะไรกับความรู้สึกของฉันแล้ว ฉันไม่จำเป็นต้องใช้ใครเพื่อลืมคุณ”

“ถ้าไม่จำเป็นก็ปล่อยแทนมาสิ”

ริกะพูดพร้อมกับคว้ามือชายหนุ่มด้วยมือทั้งสองข้างมากุมไว้

“เดือนที่แล้วเรายังมีความสุขด้วยกันอยู่เลยนี่แทน”

คำพูดนี้ทำให้เฌอเอมคอแข็ง กอดอกตัวเองฉับโดยไม่รู้ตัว และมันเป็นท่าทางเวลาไม่พอใจของคุณหนูเอาแต่ใจที่ธิติรู้ดี

“ตอนนั้นก็คือตอนนั้นครับ ส่วนตอนนี้ผมมีเอมแล้ว ผมอยากบอกให้คุณเข้าใจตั้งแต่แรกที่มาที่นี่ แต่คุณไม่ฟังผมเลย”

“หมายความว่าที่คุณมาที่นี่ ก็เพราะรู้ว่าอลิซอยู่ที่นี่เหรอคะ”

“ครับ”

ธิติรับคำหน้าตายทั้งที่ความจริงเขาไม่รู้เลย เห็นร่างสวยเดินมายังตกใจด้วยซ้ำ และมันก็ช่วยไม่ได้ที่ขาเขาขยับก้าวเข้ามายุ่งทันทีที่เห็นโจชัวแตะต้องเฌอเอม อาจเป็นเพราะเขารู้ว่าหมอนี่มันจ้องทำอะไร

ชายหนุ่มดึงมือออกจากเธอช้าๆ ริกะมองคนที่ตนเองทั้งรักทั้งหลงด้วยความเสียใจ แล้วเหลือบมองเพื่อนที่รู้จักกันมานานอย่างไม่พอใจ

“เพิ่งรู้ว่าเธอเปลี่ยนรสนิยมแล้ว”

“ของแบบนี้มันเปลี่ยนกันได้จ้ะ”

เฌอเอมตอบกลับไปเสียงเรียบแล้วหันไปหาชายหนุ่มข้างตัว

“ถ้าคุณมีอะไรที่ต้องเคลียร์ตัวเองอีก ฉันออกไปรอที่รถก่อนก็ได้นะ”

“ไม่มีแล้วที่รัก”

เขาเอ่ยพร้อมยิ้มน้อยๆ ดูอ่อนโยนแบบที่ริกะไม่เคยเห็น มีแต่เฌอเอมที่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังกวนประสาทเธอ

“งั้นฉันไปล่ะ หวังว่าคงไม่เจอคุณอีกนะคะ”

สาวสวยบอกลาเพื่อนที่ไม่ค่อยสนิทกันนัก แล้วพูดกับชายหนุ่มอีกคนแข็งๆ ก่อนจะเดินออกประตูตัวปลิวไปโดยมีร่างสูงกำยำหันไปคว้ากระเป๋าลากของเธอก้าวตามยาวๆ ไม่เร่งรีบ และไปโดยไม่บอกลาใคร

“นี่คุณโดนไอ้หน้าอ่อนนั่นหลอกฟันมานานแค่ไหนแล้วเนี่ย”

“หุบปากนะ เขาเคยเป็นแฟนฉัน”

หญิงสาวตลาดแว้ดด้วยความโมโห แน่นอนว่าทั้งคู่รู้จักกันดีเพราะทำงานในวงการ ยิ่งกว่านั้นยังเคยสนุกด้วยกันบ้างตามประสาคนไม่ถือสา และโจชัวก็รู้จากริกะว่าวันนี้อลิซเซียมาทำงานที่นี่ เนื่องจากทั้งคู่บังเอิญเจอกันเมื่อคืนและหญิงสาวรู้ว่าเขากำลังแอบภรรยาหาเบาะแสเพื่อนเก่าเธออยู่

แน่นอนว่า สำหรับคำว่าเพื่อนของริกะอย่างอลิซเซียไม่เคยลึกซึ้งไปกว่าคนที่เคยเรียนที่เดียวกัน และตอนนี้ก็เลื่อนขั้นขึ้นมาเป็นศัตรูหัวใจแล้วด้วย

“วันนี้คุณคงเซ็ง ไปหาอะไรผ่อนคลายดีกว่า”

เสียงกระซิบพร่าข้างใบหูทำให้สาวร่างเล็กที่มองชายหนุ่มหญิงสาวที่กำลังจะขึ้นรถผ่านกระจกหน้าสตูดิโอตาวาววับ ไม่ละสายตาจากเหตุการณ์ด้านนอกแม้แต่นิดขณะพูด

“คุณอยากเป็นหุ้นส่วนกับฉันไหม”

=====