ตอนที่ 11 เอริค ซาวันเดอร์ & คริสตี้ เลอนาร์ด

“ช่วยแนะนำหน่อยสิ” เอริคตอบกลับด้วยท่าทางสบายๆ

            “ค่ะ...สองที่รับเหมือนกันเลยมั้ยคะ ชุดฟูร์คอร์ดมื้อเช้า ตามภาพนี้เลยค่ะ” คริสตี้พยายามข่มความสั่นเทาของมือและใจ ที่ตอนนี้เธอควบคุมมันไม่ได้เลย เอริคยิ้มเมื่อเห็นอาการตื่นกลัวของคริสตี้ ดี!เพราะเขาต้องการให้เธอเป็นแบบนั้น สำหรับเขาแล้วเขาไม่เคยปล่อยให้ใครที่เข้ามาล้วงคอแล้ว จะมีความสุขต่อไปได้ง่ายๆ

            คริสตี้รีบเดินออกมาจากโต๊ะ เพื่อมาส่งออร์เดอร์ทันทีเมื่อเอริครับเมนูตามคำเสนอของเธอ

            “คริสตี้ เป็นอะไรนะ?” พ่อครัวถามเธอเมื่อเห็นว่าเธอมีท่าทางเปลี่ยนไป ดูเหมือนเธอตื่นกลัวอย่างชัดเจน

            “ปะ...เปล่าๆ ค่ะ” คริสตี้ตอบกลับด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักลมหายใจขาดช่วง คริสตี้นั่งลงบนเก้าอี้สองมือประสานกันบีบมือตัวเองอย่างกระวนกระวาย “บังเอิญ มันเป็นเรื่องบังเอิญ เขาคงไม่รู้อะไรทั้งนั้น” คริสตี้พึมพำเบาๆ เหงื่อแตกพรั่ก เพราะเธอร้อนตัวจริงๆ กลัว เธอกลัวผู้ชายคนนี้ เอริค ซาวันเดอร์ เขาทำให้เธอตื่นกลัวเพียงแค่สายตาที่เขามองเธอ

            คริสตี้อยากหนีออกไปจากร้านตอนนี้เลย เธอคงจะทำได้ ถ้าทั้งร้านไม่ได้มีเธอเป็นพนักงานเสิร์ฟและต้อนรับเพียงคนเดียว เธอต้องเอากาแฟไปเสิร์ฟลูกค้ามาใหม่ทั้งสองได้แล้ว คริสตี้สูดอากาศเข้าปอดอย่างต้องการเรียกกำลังใจให้กับตัวเอง และย้ำบอกตัวเองว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ

            เอริค ทอดสายตามองคริสตี้อีกครั้ง เมื่อเธอออกมาโดยที่ในมือมีถาดที่ใส่กาแฟร้อนเดินมายังทิศทางโต๊ะของเขา คริสตี้หลบเลี่ยงที่จะสบสายตากับเอริค และพยายามขยับขาให้เดินไปข้างหน้า

            “กาแฟค่ะ” คริสตี้เอ่ยออกมา พร้อมกับที่รีบยกทุกอย่างในถาดวางบนโต๊ะของลูกค้าทั้งสอง และรีบเอาถาดไปเก็บไว้หลังท็อปสูง เมื่อมีลูกค้าใหม่เข้ามา เธอทำตามปกติทุกอย่าง โดยที่เธอพยายามสลัดความรู้สึกที่ถูกจับตามองทุกอิริยาบถอยู่ตอนนี้ ช่วงเวลาเพียงสี่สิบนาทีที่เอริคเป็นลูกค้าของร้านอาหารเช้า คริสตี้รู้สึกดั่งกับโลกกำลังบีบอัดกำจัดพื้นที่ระหว่างเขากับเธอให้แคบลงเรื่อยๆ กว่าจะถึงช่วงเวลาการชำระเงินและการแยกห่างออกไปของลูกค้ากิตติมศักดิ์ ก็ทำให้คริสตี้อยู่ไม่เป็นสุข เธอเกือบจะเทกาแฟรดใส่ลูกค้าอื่นอยู่หลายครั้ง แล้วต่อจากนั้นเธอก็ต้องเจอกับรอยยิ้มขบขำของเขา เอริค ซาวันเดอร์ ที่เขาคอยแต่จะมองเธอ ไม่มีหลบหรือแอบมองเลย เขามองเธอตรงๆ แบบไม่ปิดบัง แต่ไม่ใช่สายตาของผู้ชายที่มองผู้หญิง ตามความคิดของเธอ เพราะคนอย่างเอริคไม่มีทางจะมองเธอแบบนั้น...

            คริสตี้เร่งฝีเท้าเมื่อตอนนี้เป็นเวลาเกือบเที่ยงวัน เธอกำลังเดินกลับห้องเช่าเมื่องานที่ร้านอาหารเช้าปิดแล้วนั่นเอง

            “ปัง!” คริสตี้ปิดประตูห้องเช่าทันทีที่เธอเข้ามาในห้อง พร้อมล็อค ลงกลอนประตูทุกอันที่มีอยู่ ดีนยังไม่กลับมา หลังจากที่เขาออกไปตั้งแต่เมื่อคืน ไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับคริสตี้ เพราะตลอดเวลาดีนมักจะเป็นแบบนี้ตลอด ยามที่เขาออกไปทำงานนานสุดคือแปดวันกว่าเขาจะกลับมา ดีนเป็นพนักงานรับจ้างก่อสร้างทั่วๆไป บางครั้งเขาก็ไปทำงานต่างเมืองนานหลายวัน แต่เมื่อถึงวันหยุดเขาก็จะกลับมาหาเธอ พาเธอไปกินอาหารดีๆ สักมื้อเมื่อเขาได้รับค่าแรง บางครั้งเขาก็จะมีรองเท้าและเสื้อผ้าชุดใหม่ให้เธอบ้างแล้วแต่โอกาส สำหรับเธอแล้วดีนแค่ไม่มีกำลังเงินมากมาย แต่กำลังน้ำใจที่เขามีต่อเธอมากมาย เป็นโชคดีของเธอที่ดีนเมตตาและช่วยเหลือเธอไว้

            คริสตี้สลัดเรื่องบังเอิญในตอนเช้าทิ้งไป เธอกลับเข้าห้องนอนของ    ตัวเองเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเครื่องแต่งตัวใหม่ เพราะเธอต้องเข้าไปทำงานเป็นพนักงานขายสินค้าในห้างสรรพสินค้าตั้งแต่บ่ายสองไปถึงสี่ทุ่ม คริสตี้เดินเข้าห้องน้ำโดยที่เธอไม่รู้เลยว่าในห้องเช่าแห่งนี้ไม่ได้มีเธอเพียงลำพัง เอริค เดินออกมาจากห้องขนาดเล็กไม่ต่างกัน คือห้องนอนของดีน เลอร์นาร์ด ห้องนี้ก็สะอาดแต่ไม่มีกลิ่นหอมเหมือนกับอีกห้องที่ตอนนี้เจ้าของห้องอยู่ในห้องน้ำ เอริคมองห้องนอนของคริสตี้ เตียงขนาดเล็กที่เพียงพอแค่เจ้าของเตียง ผ้าปูที่นอนสีเหลืองสะอาดตาเรียบตึงอย่างสวยงาม เอริคเปิดตู้เสื้อผ้าที่มีเสื้อผ้าแขวนอยู่เพียงไม่กี่ตัว เอริคดึงผ้าพันคอผืนเล็กที่แขวนไว้อยู่หลายผืนติดมือมา และเขาก็ดึงเนคไทของตัวเองออกมาเพื่อการกระทำบางอย่างที่เขาจะจัดการกับหญิงสาวที่กำลังอาบน้ำ

            คริสตี้พันตัวด้วยผ้าขนหนูที่ปกปิดร่างกายเธอได้เป็นอย่างดี เธอเดินออกมาจากห้องน้ำเพื่อไปยังตู้เสื้อผ้า

            “อ๊ะ!!!”

            “ถ้าไม่อยากตาย อยู่เฉยๆ หุบปากและหลับตาซะ” คริสตี้ เนื้อตัวสั่นเทาเมื่อเธอถูกจู่โจมจากด้านหลัง เธอไม่มีโอกาสได้ร้องขอความช่วยเหลือด้วยซ้ำ เมื่อมือใหญ่โอบรอบคอมาปิดปากเธอและรัดร่างเธอแนบกับแผ่นอกกว้าง