ตอนที่ 10 คริสตี้ เลอนาร์ด

“อย่าคิดมากเลยคริสตี้ งานนี้ทำให้เรามีรายได้มากกว่าที่ลูกต้องไปรับจ้างทำงานรวมถึงพ่อด้วย” คริสตี้ทำหน้าเศร้าเมื่อได้ยินดีนพูดแบบนี้ จริงอยู่ที่ช่วงสัปดาห์หลังมานี้ พ่อมักมีของดีๆมาให้เธอได้กิน แต่เธอไม่อยากทำงานนี้เลย เธอขอไปรับจ้างทำงานตามร้านอาหารค่าแรงต่ำดีเสียกว่า เพราะงานแบบนั้นทำให้เธอสบายใจและรู้สึกปลอดภัยแม้จะเหนื่อยกายก็ตามที แต่กลางคืนเธอนอนหลับได้อย่างสบาย แบบนี้ดีกว่าสำหรับเธอ

            “พ่อ เรากำลังทำอะไรอยู่กันแน่คะ?...บอกตามตรงเลยนะคะว่าหนูกลัวจริงๆนะคะ” ดีนเงยหน้ามองคริสตี้ และลุกขึ้นยืนเพื่อที่จะออกไปส่งของให้กับคนที่ว่าจ้างเขา

            “ไม่มีอะไรที่น่ากลัวเลย คนอย่างเอริคห่างไกลจากเรามาก เขาไม่มาสนใจและคาดไม่ถึงในสิ่งที่คริสตี้ทำเพราะลูกไม่ได้ทำอะไรเลย เราแค่ถ่ายภาพห้องทำงานเขามาก็เท่านั้น” คริสตี้ทำหน้าเหมือนคนอยากร้องไห้ ถึงแม้เธอจะทำเพียงแค่นั้น แต่ช่วงเวลาที่เธอทำแค่นั้นตามคำพูดของพ่อ เธออยากจะบอกพ่อของเธอเหลือเกินว่า เธอรู้สึกถูกจับตามองอยู่ตลอดเวลาในห้องนั้น ห้องทำงานของเอริคใหญ่กว่าที่เธอคาดไว้ จะว่าไปห้องทำงานของเขามีพื้นที่ใหญ่กว่าห้องเช่าเก่าๆ ที่เธอและพ่ออาศัยอยู่ตอนนี้เสียอีก

            คริสตี้มองตามหลังดีนที่เดินออกไปจากห้องเช่าพร้อมโทรศัพท์เครื่องนั้นที่ไม่ใช่ของเธอตั้งแต่แรก มันเป็นอุปกรณ์ที่ผู้ว่าจ้างมอบมันมาให้พ่อของเธอและบอกสิ่งที่ต้องทำ คริสตี้นั่งลงอย่างหมดเรี่ยวแรง เพราะไม่ใช่ง่ายๆ ที่เด็กพาร์ทไทม์อย่างเธอจะได้รับโอกาสในการเข้าไปทำความสะอาดในห้องของประธานซาวันเดอร์กรุ๊ป เธอคงไม่มีทางเดินเข้าไปและบอกหัวหน้าว่าเธอขอเข้าไปทำความสะอาดห้องนั้นเป็นแน่ เธอใช้เวลากว่าห้าวันมองหาโอกาสและช่องทางที่จะได้รับคำสั่งให้เข้าไปทำความสะอาดในห้องนั้น เธอต้องแอบวางยาคู่หูการทำงานของเธอ เพราะห้องนั้นต้องใช้คนสองคนทำ เพราะเวลาอันสั้นที่ถูกกำหนดไว้ในการทำความสะอาดห้องนั้น

            “คริสตี้ ขอโทษนะ” ลินซี่คู่หูในการทำความสะอาดเอ่ยกับคริสตี้ หลังจากเธอรู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนหลังมื้อเที่ยง เมื่อทั้งสองต้องเข้าไปทำความสะอาดห้องนั้น

            “ไม่เป็นไรจ๊ะ ลินซี่อย่ากังวลไปเลย เรื่องนี้จะไม่มีใครรู้ หนูทำได้ค่ะ”   คริสตี้บอกกับลินซี่ที่อายุมากกว่าเธอหลายปี ลินซี่ที่มักจะได้รับหน้าที่นี่บ่อยครั้งและนั่นทำให้คริสตี้เลือกเข้ามาตีสนิทกับเธอ เพื่อเธอจะได้รับโอกาสที่พระเจ้าก็ช่างเข้าข้างเธอ เมื่อเธอใช้เวลาเพียงไม่กี่วันก็สามารถเข้าถึงหน้าที่นี้ นั่นอาจเพราะนิสัยของเธอที่ต้องขยันมากกว่าคนอื่นๆ เพราะเธอไม่ได้เรียนต่อเธอจึงรับจ้างทำงานหลายที่เพื่อปากท้องของพ่อและเธอ ที่ไม่ต้องการไปใช้ชีวิตอยู่ข้างถนน

            คริสตี้ที่ใบหน้ายัังเศร้าไร้ซึ่งความสุขและเธอรู้สึกว่าหลังจากนี้ไปชีวิตของเธอน่าจะต้องเจอเรื่องที่แสนลำบากกว่าที่เธอเคยเจอมาหลายเท่า ร่างผอมบางตามวัยที่ค่อนข้างจะผอมกว่าปกติสักหน่อย เดินเข้าห้องนอนของตน ที่เธอผลักประตูเข้ามาก็เจอเตียงนอนขนาดเล็กกับตู้เสื้อผ้าเล็กๆ แต่ที่เธอชอบห้องนอนนี้คือเธอมีห้องน้ำส่วนตัว และภายในห้องของเธอเข้าของที่มีน้อยชิ้นถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบ คริสตี้มองเงาสะท้อนตัวเองในกระจก เธอไม่รู้ว่าพ่อแม่เธอเป็นใคร เธอถูกเก็บมาเลี้ยงเมื่อสิบปีก่อน ตอนนั้นเธออายุเก้าขวบตอนที่ดีนเจอเธอที่ข้างถนน เขาให้เธอได้เรียนหนังสืออยู่หลายปี แต่เขาไม่มีเงินมากพอในการส่งให้เธอเรียนต่อในระดับที่สูงกว่าเกรดสิบสอง(มัธยมศึกษาปีหก)เธอเข้าใจและยินดีที่จะมีการศึกษาเพียงแค่นั้น และออกมาทำงานหาเงินช่วยดีนอีกแรง ในการที่เขาต้องรับภาระค่าใช้จ่ายทุกอย่าง รวมถึงค่าเช่าห้องนี้ด้วย

            คริสตี้หวังว่าวันจันทร์ที่จะมาถึงในอีกสองวันข้างหน้า เธอไม่ต้องเข้าไปที่นั่นอีกแล้ว หลังจากที่พ่อบุญธรรมของเธอกลับมาและบอกว่างานของพวกเธอจบลงแล้ว

            คริสตี้ที่นอนมองเพดานอยู่ขณะนี้เธอไม่อาจรู้เลยว่าที่ริมถนนหน้าตึกห้องเช่าเธอมีรถบีเอ็มดับบลิวสีเข้มจอดนิ่งอยู่

            “เด็กคนนั้นพักที่นี่ครับ” เอริคพยักหน้ารับรู้และบอกให้เดธออกรถไป เพราะคืนนี้เขาแค่ต้องการมาเห็นที่พักของคริสตี้เท่านั้น และเชื่อเถอะ! ว่าคริสตี้กับเขาต้องได้เจอกันอย่างบังเอิญแบบที่แผนได้ถูกวางไว้

เอริค ซาวันเดอร์ & คริสตี้ เลอนาร์ด

‘เช้าวันเสาร์ ที่เหมือนกับทุกเสาร์ของคริสตี้’

            กริ๊งงงงงงง  คริสตี้หยิบสมุดจดพร้อมปากกาเพื่อเดินเข้าไปรับออร์เดอร์ เมื่อเสียงกริ่งประตูแจ้งเตือนให้รู้ว่ามีลูกค้า

            “สวัสดียามเช้าค่ะ...เช้านี้รับอะ...ไร...ดีคะ!!!” คริสตี้ที่กล่าวทักทายลูกค้าที่นั่งที่โต๊ะว่างแล้ว เมื่อเธอละสายตาจากสมุดสำหรับจด มองหน้าลูกค้า คริสตี้กลายเป็นคนติดอ่างทันที เมื่อเช้าวันเสาร์ในร้านอาหารของคนรายได้ระดับต่ำจนถัดขึ้นไปถึงระดับกลางจะเข้ามาใช้บริการ แต่ลูกค้าใหม่ตรงหน้าเธอหนึ่งในสองเขาคือเอริค ซาวันเดอร์ ที่มองหน้าเธอพร้อม    รอยยิ้มเล็กๆ ที่แสดงให้เห็นถึงความเย้ยหยัน