บทที่ 26

ลูกศิษย์เพียงหนึ่งเดียวของหุบเขาต้องพยายามอย่างยิ่งที่จะเก็บสีหน้า...

คล้ายชายคนนี้จะรับรู้ถึงสายตาซุกซนจึงเหลียวมองกลับเช่นกัน

เพียงเท่านั้น ทัศนียภาพเบื้องหน้าเสี่ยวจวี๋ฮวาก็กลายเป็นแผ่นหลังในชุดคลุมสีน้ำเงินเข้ม

“นำทาง” ท่านจ้าวหุบเขาเอ่ยสั้นๆ

บุรุษปริศนาเลิกคิ้วเล็กน้อย แม้สีหน้ายังคงสงบนิ่งแต่แววตามีร่องรอย

รื่นเริงระคนอยากรู้อยากเห็นอยู่ในนั้น

ความเงียบเข้าครอบงำในชั่วอึดใจ

ไม่ต้องรอให้จ้าวหุบเขาหลี่เอ่ยซ้ำ แขกลึกลับรีบเก็บสายตา ก้าวขาเดินนำไปทันที

“แผ่นหลังข้า”

เสียงเตือนนี้ทำเอาอาจูต้องรีบเก็บสายตา ถามเสียงเบา “ซือฝุเจ้าขา...บุรุษผู้นี้...บุรุษผู้นี้ไม่ใช่คนอันตรายใช่หรือไม่?” ถามแล้ว ลูกศิษย์คนงามก็ขยับเข้าชิดซือฝุอีกเล็กน้อย ดวงตาฉ่ำน้ำฉายแววหวาดวิตกราวกับกระต่ายน้อยขวัญอ่อนก็ไม่ปาน

ท่านดูสิ...ซือฝุ ท่านดู!

เมื่อครู่นี้ ที่ข้ามองเขามากหน่อย ก็แค่เพราะหวาดกลัวเท่านั้นจริงๆ นะ~

ชายแปลกหน้าพาท่านจ้าวหุบเขาเดินผ่านกลุ่มบุรุษชุดดำโพกผ้าปกปิดใบหน้า ที่เอาแต่เอ่ยคำว่า ประมุข ประมุข มุ่งตรงไปยังเรือนพักเล็กๆ หลังหนึ่ง ก่อนก้าวขาเข้าเรือน บุรุษปริศนารับผ้าสีดำจากคนเฝ้าประตูมาปิดปากและจมูก ซ้ำยังแนะนำให้ท่านจ้าวหุบเขาและเธอกระทำแบบเดียวกัน ในตอนนี้เสี่ยวจวี๋ฮวาจึงมีผ้าปกปิดใบหน้าอยู่ถึงสามชั้น ดูอย่างไรก็ชวนให้นึกถึงนักฆ่าลึกลับมากกว่าดรุณีน้อยในห้องหอผู้รู้จักสงวนรูปโฉมและท่าที

“พวกเราพบสิ่งนี้” ชายชุดดำบอกเสียงขรึม

เมื่อมองตาม อาจูพบว่า “สิ่งนี้” ที่ว่าไม่ใช่สิ่งของ แต่เป็นชายใบหน้าเต็มไปด้วยตุ่มหนองผู้หนึ่ง

“นี่มัน...ฝี...?” อาจูอดอุทานไม่ได้

“แม่นางน้อยช่างมีความรู้กว้างขวาง สมกับที่เป็นสตรีของจ้าวหุบเขา”

คำชื่นชมแกมหยอกนี้ไม่ได้ทำให้สตรีเพียงหนึ่งเดียวในห้องกระดากอายแม้แต่น้อย แม้แต่ท่านจ้าวหุบเขาก็ยังไม่มีแก่ใจจะถือสา

“ซือฝุ...ไม่ใช่ว่าคนผู้นี้ป่วยเป็นโรคระบาดหรือ” อาจูอดกำแขนเสื้อจ้าวหุบเขาหลี่ดึงให้เขาถอยหลังตามไม่ได้

“รออยู่ตรงนี้” ท่านจ้าวหุบเขาผูกผ้าปิดปากและจมูกของลูกศิษย์ให้แน่นขึ้น จากนั้นล้วงหยิบถุงมือหนังสัตว์ออกมาสวม แล้วขยับเข้าไปดูอาการอย่างไม่กลัวเกรง

“เป็นตุ่มฝีหนองแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้ว” จ้าวหุบเขาหลี่ถามสั้นๆ

เผชิญหน้ากับผู้ป่วยต้องสงสัยว่าติดโรคระบาดเช่นนี้ ท่านอาจารย์จ้าวหุบเขาของเธอก็ยังคงใจเย็น สีหน้าเรียบเฉย คิ้วกระบี่ไม่ขยับเขยื้อนเลยสักนิด

“ว่าอย่างไร” จ้าวหุบเขาหลี่ถามซ้ำ แต่ที่ตอบกลับมามีเพียงเสียงอ้าอ้ายเท่านั้น

“โดนตัดลิ้น” ประโยคนี้ชายชุดดำเป็นผู้ตอบ ตอบแล้วก็ปิดปากนิ่งเงียบ คล้ายไม่อยากเปิดปากพูดในห้องที่มีผู้ป่วยติดโรคร้าย

ผู้ป่วยต้องสงสัยว่าเป็นโรคระบาดที่เป็นใบ้เพราะโดนตัดลิ้น...?

อาจูขมวดคิ้วมุ่น ยิ่งนึกถึงเหล่าคนชุดดำด้านนอก เส้นคิ้วโค้งสวยก็ยิ่งย่นเข้าหากันแน่นขึ้น

อา...ดูเหมือนเรื่องนี้จะไม่ใช่แค่มีผู้ป่วยจึงตามตัวหมอเทวดามารักษาอาการเสียแล้ว