บทที่ 25

“คนของสมาพันธ์พบเรื่องน่าสนใจ”

สมาพันธ์อะไรกัน เรื่องน่าสนใจอะไร...?

เมื่อต่อมอยากรู้เรื่องชาวบ้านตื่นตัวขึ้นมา จากที่เคยคิดว่าตัวเองจะทนนั่งนิ่งๆ ต่อไปไม่ได้อีกแม้แต่วินาทีเดียว อาจูก็รู้สึกเหมือนได้ยาชูกำลัง กลับมานั่งนิ่งหลังตรงดิ่งยิ่งกว่าพระพุทธรูปหิน แม้แต่ลมหายใจยังแผ่วเบาลงโดยอัตโนมัติ เหมือนกลัวว่าถ้าหายใจดังเกินไปจะฟังพลาดหรือไม่ได้ยิน

“ออกไปรอข้างนอก” ท่านจ้าวหุบเขาเอ่ยสั้นๆ

วัดจากน้ำเสียงผู้มาเยือน อาจูไม่คิดว่าคำแรกที่ท่านจ้าวหุบเขาเอ่ยจะเป็น “ออกไปรอข้างนอก” ทั้งอย่างนั้นคำว่า “ออกไปรอข้างนอก” ประโยคนี้ก็ฟังดูหนักแน่นจริงจังไม่เบา

ออกไปรอข้างนอก?

ให้ข้าออกไปรึ?

ก่อนที่อาจูจะได้ขยับตัวก็แว่วเสียงประตูบานไม้กระทบกันแผ่วเบา

ดูท่าท่านจ้าวหุบเขาผู้นี้จะไม่ได้พูดกับจวี๋ฮวา แต่เป็นผู้มาเยือนที่เพิ่งจะก้าวขาออกจากห้องปรุงยา…ซ้ำยังช่วยปิดประตูแถมให้อีกด้วย

หลังปล่อยให้ความเงียบครอบงำอยู่ครู่หนึ่ง อาจูอดเรียกไม่ได้

“ซือฝุ…”

ไม่ทันจะได้ถามอะไร มืออันแข็งแกร่งที่คุ้นเคยก็ตวัดเสื้อคลุมบนร่างเธอกลับขึ้นสวมให้ตนเอง แล้วสวมหมวกไม้ไผ่สานใบใหญ่หน้าตาคล้ายหมวกกุยเล้ย[1]พิเศษกว่ากันเล็กน้อยตรงที่มีผ้าผืนบางเย็บติดปีกหมวกเอาไว้ต่างม่านปกปิดใบหน้าให้เธอ

“วันนี้พอเท่านี้ อีกเดี๋ยวตอนออกจากหุบเขา ดูแลหมวกไม้ไผ่กับผ้าปิดหน้าให้ดี”

เห…?

“ตามมา” จ้าวหุบเขาหลี่เอ่ยเรียบๆ

ฟังจากที่พูด หมายความว่าท่านจะให้ข้าตามไปดูอะไรบางอย่างที่สมาพันธ์อะไรนั่นพบเจอในสภาพนี้งั้นเรอะ?

ได้หยุดทรมานตัวเองออกไปสูดอากาศนอกหุบเขาก็ดีอยู่หรอก แต่หมวกกับผ้าผืนนี้ไม่รุ่มร่ามเกินไปหน่อยหรือไง?

เสี่ยวจวี๋ฮวาขมวดคิ้วมุ่น ช้อนตาถาม “ศิษย์คล้องผ้าปิดหน้าไว้แล้วยังต้องสวมหมวกนี่อีกหรือ...” หากข้าเดินสะดุดตอไม้เพราะมองไม่ถนัดจะทำอย่างไร?  

ราวกับจะอ่านใจเธอได้ แทนการตอบ ท่านจ้าวหุบเขาผู้ไม่ชื่นชอบการอธิบาย ขยับริมฝีปากออกคำสั่งกึ่งตักเตือนด้วยในที “เดินตามมาทุกฝีก้าวก็พอ จำไว้ว่าเพียงไม่ละสายตาจากแผ่นหลังนี้ จะไม่เกิดเรื่องไม่ดีใดทั้งนั้น”

ทันทีที่ก้าวขาพ้นกรอบประตูห้องปรุงยา ท่านจ้าวหุบเขายกร่างจวี๋ฮวาขึ้นพาดบ่า แบกลูกศิษย์ไร้วรยุทธไต่ยอดไม้ข้ามหุบเหวตามติดแขกปริศนาจากสมาพันธ์ลึกลับ  ทำเอาคนโดนยกร่างขึ้นพาดบ่าโดยไม่บอกกล่าวใจหายใจคว่ำ

ไม่ทันที่อาจูจะหายตกใจ ทุกคนก็มาถึงวัดร้างกลางป่าเสียแล้ว

“ที่นี่...” เสี่ยวจวี๋ฮวาเอ่ยเสียงแผ่ว หลังดึงสติกวาดตาดูจนทั่ว อาจูค่อนข้างแน่ใจว่าที่นี่คือสถานที่ที่ตัวเองลืมตาตื่นขึ้นมา “ใช่วัดร้างที่ตอนนั้น…”

จ้าวหุบเขาหลี่ไม่ตอบอะไร เพียงถามสามสี่คำสั้นๆ

“ยืนไหวแล้วหรือยัง”

ข้า....ยืนไหว? จนถึงตอนนี้อาจูถึงได้รู้ตัวว่ากำลังขาสั่น แถมยังกำเสื้อผ้าท่านจ้าวหุบเขาเอาไว้แน่น

หวา...

“ขะ...ขออภัย” ลูกศิษย์ขี้ตกใจรีบปล่อยมือ พยายามสงบจิตสงบใจ ตอบเสียงนุ่ม “จวี๋ฮวาไม่เอาไหนจนน่าตี ประพฤติตนเช่นนี้...ทำให้ซือฝุต้องขายหน้าแล้ว”

แม้จะรู้สึกว่ามีท่านจ้าวหุบเขาคอยประคองก็สะดวกดี แต่อยู่ต่อหน้าคนนอกเช่นนี้ จะออดอ้อนออเซาะก็ต้องมีขอบเขตเสียหน่อย มิฉะนั้นผู้คนอาจติฉินนินทาเอาได้ นอกจากนี้…

คนเพิ่งหายตกใจลอบเหลียวมองไปทางด้านซ้าย

ซือฝุ...หลบไป! ข้าไม่อยากให้ท่านมาขัดขวางการสำรวจของดีหรอกน่ะ!

อาจูเลื่อนมือขึ้นจัดหมวกไม้ไผ่และผ้าคลุมนัยน์ตาเป็นประกาย ยิ่งเหลียวมองจอมยุทธหน้าหล่อหุ่นดีรายที่สองที่ได้พบหน้า ก็ยิ่งรู้สึกว่าชะตาชีวิตเกี่ยวกับเรื่องอาหารตาของจวี๋ฮวานับว่าดีงามไม่เบา

แขกลึกลับจากสมาพันธ์บางอย่างรายนี้เป็นบุรุษรูปร่างสูงโปร่ง สูงยิ่งกว่าท่านจ้าวหุบเขา ทั้งอย่างนั้นหุ่นทรงกลับไม่ได้ผอมกะหร่องดูเก้งก้าง ตรงกันข้าม ชายคนนี้มีหุ่นทรงสมส่วนตามแบบฉบับของผู้ฝึกยุทธ ใบหน้าก็ดูคมคายรับกับผิวสีทองแดง ชวนให้นึกถึงพยัคฆ์สีดำรูปร่างปราดเปรียวที่ทั้งงดงามและทรงพลัง

แม้คนผู้นี้จะไม่ได้หล่อเหลาตรงสเปคเท่าจ้าวหุบเขาหลี่ แต่ยิ่งมองบุรุษชุดดำผู้นี้ อาจูก็ยิ่งนึกถึงหนึ่งในบรรดาตัวเอกฝ่ายชายผู้เข้าชิงตำแหน่งพระเอกของซีรีย์ “ศิษย์พี่...เลิกไล่ฆ่าข้าเถอะ!” ซีรีย์จีนโบราณแนวโรแมนติกคอมเมดี้ตลกร้ายที่กำลังได้รับความนิยม

อา...บุรุษใบหน้าคมคาย รูปร่างสูง หุ่นดี ผิวสีทองแดง ผู้ชมชอบการสวมชุดดำ...

จะว่าไปแล้วหมวกไม้ไผ่ติดผ้าคลุมใบนี้ก็ช่างใช้การได้ดีจริงๆ ถึงตอน

แรกสวมจะรู้สึกว่าหมวกใบนี้ค่อนข้างบดบังทัศนวิสัย แต่หลังจากเริ่มคุ้นชินก็คล้ายจะมองอะไรต่อมิอะไรได้ชัดเจนมากขึ้น มิหนำซ้ำยังช่วยเพิ่มอรรถรสในการมองสิ่งละอัน ชวนให้รู้สึกเพลิดเพลินอย่างน่าประหลาด

ก็ดูสิ...มองผิวคล้ำแดดนั่นผ่านผ้าผืนนี้แล้ว ให้ความรู้สึกคล้ายกำลังแอบดูคุณชายตระกูลนักรบสักรายจากหลังม่านไม่มีผิด ♥

อุฮิ~

[1] หมวกไม้ไผ่สานของจีนชนิดหนึ่ง มีใช้กันมาตั้งแต่สมัยโบราณ ความหมายโดยตรงของชื่อหมายถึงงอบของคนแซ่กุย