บทที่ 27

ภายในห้องพักที่เงียบเชียบจนอาจได้ยินเสียงเข็มตก ท่านจ้าวหุบเขาสั่งให้ผู้ป่วยวัยกลางคนบนเตียงอ้าปาก หลังตรวจดูจนพอใจก็เลื่อนมือขึ้นสัมผัสตุ่มหนองชวนขนลุก แตะๆ ดูถึงขนาดนั้นแล้วถึงค่อยสั่งให้ผู้ป่วยถอดเสื้อ เผยให้เห็นตุ่มหนองที่แพร่กระจายไปทั่วร่าง

ตุ่มหนองที่มีรอยบุ๋มตรงกลาง...

ยิ่งเห็นภาพนี้อาจูก็ยิ่งรู้สึกเหมือนหายใจติดขัด

อาจูแค่รู้สึกเหมือนจะหายใจติดขัด แต่อีกคนข้างๆ ใบหน้าเคร่งเครียด เขียวคล้ำ นัยน์ตาสีดำสนิทที่เคยฉายแววสนุกสนานรื่นเริงก็ดูดิ่งลึกสุดหยั่ง ชวนให้นึกถึงคนโดนสะกัดจุดให้ไม่อาจเคลื่อนไหวแล้วจับโยนลงแม่น้ำ แม้ไม่อาจออกอาการ แต่ในใจอึดอัด ทุรนทุราย ใกล้หมดลมหายใจเต็มที

ท่ามกลางบรรยากาศเคร่งเครียดเป็นการเป็นงาน บุรุษชุดดำโพล่งถามออกมาเสียดัง ดูก็รู้ว่าทนรอต่อไปไม่ไหว

“เป็นโรคระบาดจริงๆ ใช่ไหม”

ก่อนตอบ ท่านจ้าวหุบเขาเหลียวมองใบหน้าลูกศิษย์เล็กน้อย

“ออกไปข้างนอกค่อยคุยกัน” ท่านจ้าวหุบเขาเอ่ยเรียบๆ

เพียงเท่านั้นคนไข้บนเตียงก็คล้ายจะคลุ้มคลั่งขึ้นมา

เขาคว้าเสื้อคลุมท่านจ้าวหุบเขาไว้แน่นเท่าที่พอจะมีเรี่ยวแรง ทั้งสีหน้าและแววตาล้วนบ่งบอกว่าต่อให้ตีให้ตายก็ไม่ยอมปล่อย

“วางใจเถอะ ดูจากอาการแล้วยังพอมีทางรักษา” ท่านจ้าวหุบเขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ พูดจบแล้วก็นิ่งรอให้อีกฝ่ายปล่อยมือ ดูไม่สะทกสะท้าน

เป็นอาจูเสียเองที่แทบอยากถลาเข้าไปแยกผู้ป่วยออกจากจ้าวหุบเขาหลี่ ติดที่ว่าอีกฝ่ายกำลังป่วย ไม่สมควรถูกปฏิบัติด้วยความรุนแรง

“พี่ชายท่านนี้ ในเมื่อท่านจ้าวหุบเขาเอ่ยปากว่ารักษาได้ก็ย่อมรักษาได้ ท่านยังมีอะไรต้องกังวล?” อาจูพยายามหว่านล้อมด้วยเหตุผล “รีบปล่อยท่านจ้าวหุบเขาออกมาก่อนเถอะ โรคนี้ติดต่อกันได้ หากทำหมอพลอยเจ็บป่วยตามไปด้วยแล้วใครจะเป็นผู้รักษาเยียวยา”

คนป่วยฟังแล้วมีท่าทีอ่อนลงแต่ยังคงกำชายเสื้อคลุมไว้แน่น ปากก็ส่งเสียงอ้าอ้ายไม่ยอมหยุด

“หรือพี่ชายมีเรื่องอยากพูด?”

เพียงอาจูเอ่ยคำนี้ ผู้ป่วยที่ไม่อาจสื่อสารด้วยการพูดก็พยักหน้าขึ้นลง ดวงตาแดงก่ำจ้องลึกลงในดวงตาจ้าวหุบเขาหลี่ ท่าทางคล้ายคนมีเรื่องที่ไม่อาจปล่อยวางอยากวิงวอน

“เขียนหนังสือเป็นไหม” ท่านจ้าวหุบเขาถาม

คราวนี้คนฟังส่ายหน้า แต่ไม่นานก็เปลี่ยนเป็นพยักหน้าหงึกหงัก

ชายชุดดำที่ยืนมองเงียบๆ มาตลอดรีบออกคำสั่งให้คนด้านนอกนำกระดาษ หมึก และพู่กัน เข้ามาทันที ไม่แน่ว่าสิ่งนี้อาจเป็นสิ่งที่คนผู้นี้รอคอยอยู่เช่นกัน

จะเรื่องอะไรก็ช่างเถอะ...

อาจูขมวดคิ้วมุ่น แม้ตอนนี้ผู้ป่วยบนเตียงจะยอมปล่อยมือ แต่เสื้อคลุมท่านจ้าวหุบเขาก็เปื้อนคราบเหลืองอมส้ม ไม่สมควรปล่อยทิ้งไว้

เธอเคยเห็นภาพถ่ายตุ่มหนองที่มีรอยบุ๋มลักษณะนี้มาก่อน ถึงแม้จะจำไม่ได้ว่าเป็นลักษณะอาการของโรคอะไร ก็ค่อนข้างแน่ใจว่าไม่ใช่แค่โรคผิวหนังธรรมดาๆ

ถ้าเธอจำไม่ผิด ที่เห็นอยู่นี้เป็นลักษณะอาการของโรคติดต่อบางอย่างที่ร้ายแรงพอตัว...

ในหนังสือเรียนสุขศึกษาพวกนั้นสอนไว้ว่ายังไงนะ?

เชื้อโรคโดยมากกำจัดได้ด้วยความร้อน...ส่วนโรคภัยไข้เจ็บก็ป้องกันได้ด้วยการระมัดระวังรักษาความสะอาด หลีกเลี่ยงการสัมผัสเชื้อโรคโดยตรง?

“ซือฝุ จะอย่างไรถอยออกมาทำความสะอาดร่างกาย ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า...” ถึงแม้จะไม่แน่ใจว่าการอาบน้ำชำระล้างร่างกายจะเพียงพอหรือเปล่า แต่สำหรับยุคสมัยนี้ ไม่แน่ว่านี่อาจเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด

ไม่ว่าจะอย่างไร เอาถุงมือกับเสื้อผ้าติดเชื้อนั่นออกจากตัวก่อนเป็นดี!

ทว่าท่านจ้าวหุบเขาก็ยังคงเป็นท่านจ้าวหุบเขา เขาไม่แม้แต่จะเหลียว

มองมา ไม่พูดไม่จา ไม่หือไม่อือแม้แต่น้อย

ตาทึ่มหน้าตายคนนี้นี่! นี่เขาคิดว่าตัวเองมีวรยุทธสูงส่ง ชำนาญการแพทย์ แล้วจะเอาชนะเชื้อไวรัสได้หรือไง?

“ไม่มีอะไรน่ากังวลถึงเพียงนั้น”

ประโยคนี้จากหลี่หยางทำเอาความอดทนของอาจูขาดผึง

ขืนปล่อยไว้แบบนี้ อีกไม่นานเสี่ยวจวี๋ฮวาคงไม่แคล้วต้องกลายเป็นศิษย์กำพร้าอาจารย์แล้ว...

ไม่เอา! ข้ายังฝึกฝนเดินลมปราณทะลวงจุดไม่ถึงไหนเลยนะ!