บทที่ 32

“รู้หรือไม่ว่าหุบเขาเดียวดายเป็นสถานที่เช่นไร” จู่ๆ ท่านจ้าวหุบเขาก็ถามคำถามใหม่ขึ้นมา

ไม่รอให้เธอตอบอะไร ท่านจ้าวหุบเขาผู้ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ในใจก็ขยับริมฝีปากเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อยราวกับกำลังท่องตำราสักเล่ม

“หุบเขาเดียวดายตั้งอยู่กึ่งกลางระหว่างสามอาณาจักรใหญ่...ตั้งอยู่บนที่สูง มีแม่น้ำสายสำคัญไหลผ่าน สถานที่เช่นนี้จะนับว่าเป็นแผ่นดินกันชนหรือเส้นแบ่งเขตแดนก็ย่อมได้ จะเรียกว่าเป็นชัยภูมิที่ดีที่สุดในการเข้ายึดครองอีกสองอาณาจักรก็ไม่ผิด

ตั้งอยู่บนที่สูงก็คือมองเห็นทิวทัศน์กว้างไกล มีแม่น้ำสายสำคัญไหลผ่านก็คือสามารถควบคุมสิ่งสำคัญในการดำรงชีวิตที่เรียกว่า ‘น้ำ’ สถานที่สำคัญเช่นนี้ไม่สมควรตกเป็นของแว่นแคว้นใด ผู้ครอบครองยิ่งไม่สมควรเข้าร่วมเป็นฝักฝ่ายใด ผิดไปจากนี้สมดุลจะถูกทำลาย ผู้คนมากมายจะต้องหลั่งเลือด ใต้หล้าจะค่อยๆ ลุกเป็นไฟ...หุบเขาเดียวดายนับเป็นสถานที่เช่นไร จะใช้ชีวิตอยู่ในสถานที่เช่นนี้อย่างไร...เมื่ออาศัยอยู่บนที่สูง เหยียบหุบเขาอยู่ใต้ฝ่าเท้า สองสิ่งนี้ต้องใคร่ครวญให้ดี”

“ซือฝุ...” จู่ๆ อาจูก็รู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นทายาทคนสำคัญของ

ผู้ยิ่งใหญ่ระดับโลกขึ้นมา...

ท่านจ้าวหุบเขายังคงกล่าวต่อไป “ของบางสิ่งไม่อาจตัดสินว่าดีหรือเลว เรื่องบางอย่างแม้ตั้งคำถามไปก็ไร้ประโยชน์ ดีก็ช่าง เลวก็ช่าง หน้าที่ของพวกเราคือรักษาสมดุลสรรพชีวิต” จ้าวหุบเขาหลี่จ้องลึกลงในตาเธอ คล้ายต้องการกำชับกำชาเรื่องสำคัญเท่าชีวิต “ไม่สำคัญว่าผู้อื่นจะเป็นใคร เลือกมาพบเราด้วยเหตุผลอะไร หากไม่ใช่เรื่องขัดศีลธรรมทำร้ายชีวิตและไม่ผิดกฏของหุบเขา พวกเราย่อมต้องช่วย”

อาจูอยากจะแย้งว่า“แต่ท่านก็ช่วยเฉพาะคนที่มีเงินจ่ายไม่ใช่หรือ...มิหนำซ้ำ เมื่อไม่นานมานี้ยังทำร้ายคุณชายผู้หนึ่งเพียงเพื่อจะรีดไถทองบ้านเขาอีกถึงหนึ่งหมื่นตำลึงอีกด้วย...” แต่เพราะไม่อยากจะทำลายสุนทรพจน์อันน่าซาบซึ้งใจต่อหน้าบรรดาบุรุษจากสมาพันธ์เฮยอิง ลูกศิษย์รุ่นล่าสุดของหุบเขาเดียวดายจึงได้แต่เม้มริมฝีปากแน่นสนิท รับฟังประโยคต่อๆ ไปอย่างตั้งใจ ฟังจบแล้วก็ทำท่าซาบซึ้งเหมือนหนึ่งน้ำตาจะไหล ทั้งชื่นชมทั้งปลาบปลื้มสุดกำลัง

พวกเราชาวหุบเขาเดียวดายล้วนเป็นคนดี หุบเขาของพวกเราคือสถานที่สูงส่งมีหลักการ ช่างเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ทรงคุณค่า น่าเลื่อมใสศรัทธาเสียนี่กระไร...

ฮือๆ ท่านอย่าพูดอีกเลย ซือฝุ...

หากท่านพูดมากกว่านี้อีกนิด เสี่ยวจวี๋ฮวาคงไม่แคล้วต้องหลั่งน้ำตาแล้ว...

ออกอาการซาบซึ้งอยู่ครู่ใหญ่ อาจูถึงได้สังเกตว่าไกลออกไปมีคนจำนวนไม่น้อยกำลังร่วมซาบซึ้งไปกับเสี่ยวจวี๋ฮวา มาถึงตรงนี้ พอลองนิ่งคิดดูดีๆ คนที่เคยอวยตัวเองว่าเป็นเจ้าของแอคติ้งระดับพันล้านก็แทบหลุดอุทานออกมาว่า เหยดดด[1]

เธอไม่ค่อยแน่ใจนักว่าท่านจ้าวหุบเขาพูดเรื่องเหล่านี้ขึ้นมาเพราะอะไร แต่ดูจากสีหน้าเหล่าบุรุษชุดดำที่ลอบฟังทั้งไกลใกล้ เดาว่าอาจเป็นเพราะคำถามล่อแหลมที่เธอถามออกไปคำถามนั้น

อา...ต้องให้ซือฝุผู้แสดงละครไม่เก่งท่องบทอาขยานยืดยาวถึงเพียงนั้น นับว่าเสี่ยวจวี๋ฮวาประมาทขาดระวังเกินไปแล้ว

ช่างเป็นซือฝุที่ดี...ช่างเป็นซือฝุที่ดี...

ในใจอาจูรู้สึกเลื่อมใสท่านจ้าวหุบเขาขึ้นมาอีกเล็กน้อย

[1] เป็นภาษาปาก, ภาษาวัยรุ่น ใช้แสดงอาการตกใจหรือประหลาดใจ *ไม่สุภาพ