บทที่ 33

เห็นท่านจ้าวหุบเขายังคงนิ่งมองลูกศิษย์ราวกับคาดหวังให้นางพูดอะไรสักคำ อาจูจึงยกชายแขนเสื้อขึ้นซับหยดน้ำล่องหนที่หางตา ตอบด้วยน้ำเสียงแบบเดียวกับนางเอกละครประเภทสวยใสตอนครึ้มอกครึ้มใจอยากแปลงร่างเป็นวีรสตรี

“จวี๋ฮวาเข้าใจแล้ว เรื่องอื่นล้วนไม่สำคัญ” เสี่ยวจวี๋ฮวาคลี่ยิ้มงดงาม แววตาเต็มตื้น “แต่ยารักษาโรคตรงหน้านี้สำคัญ...” ยิ่งพูด รอยยิ้มจริงใจบนใบหน้าหวานแฉล้มก็ยิ่งสว่างไสวกว่าแสงจันทร์ “ข้างนอกยังมีคนเดือดร้อนอีกมาก ในเมื่อมีคนมากมายรอยาพวกนี้อยู่ พวกเราก็เร่งเตรียมยาพวกนี้สำรองไว้ต่อไป อย่าได้ใส่ใจเรื่องที่ไม่สลักสำคัญอะไรพวกนี้เลย...” อามิตตาพุทธ...อามิตตาพุทธ...

อาจูไม่แน่ใจนักว่าท่านจ้าวหุบเขาพอใจประโยคนี้หรือไม่พอใจ เพราะตั้งแต่ต้นจนจบใบหน้าจ้าวหุบเขาหลี่ก็ยังคงไร้ร่องรอยอารมณ์เหมือนที่ผ่านๆ มา ทั้งอย่างนั้น ท้ายที่สุดชายที่เพิ่งพูดอะไรเสียยืดยาวเป็นประวัติการณ์ก็ยอมลดสายตาลง กลับไปตั้งหน้าตั้งตาบดยาจนได้ ผู้ช่วยว่างงานอย่างเธอจึงผละไปจุดกำยานไล่แมลง ติดเตาเล็กสำหรับต้มน้ำ เตรียมอุ่นชา

ที่จริงแล้วอาจูยังมีอีกสองสามเรื่องที่อยากจะถาม หนึ่งในนั้นคือเรื่อง

วัดร้างที่ยิ่งดูก็ยิ่งรู้สึกว่าไม่ใช่วัดร้างธรรมดาๆ เหมือนฉากหน้า แต่ในเมื่อท่านจ้าวหุบเขาตอบเรื่องแรกมาแบบนี้ เธอก็ไม่มีแก่ใจจะซอกแซกซักไซ้เรื่องอะไรอีกแล้ว

เรื่องบางเรื่องรู้ไปก็เท่านั้น เธอไม่รู้จักโลกใบนี้ แต่เดิมก็ไม่ใช่คนของโลกนี้ ตั้งแต่แรกสิ่งที่คิดก็มีแค่ “ต้องใช้ชีวิตแบบไหนถึงจะมีความสุขสมบูรณ์ดี” นับตั้งแต่อยู่ร่วมกันมาจนถึงตอนนี้ อย่างน้อยๆ ก็มีมากกว่าสามครั้งที่เห็นได้ชัดว่าจ้าวหุบเขาหลี่แสดงออกว่าเธอเป็นคนของเขา จะหนักจะเบาก็คอยกางแขนปกป้อง ไม่ใช่คนจำพวกที่อยากเห็นเธอตายหรือคิดร้าย...ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้วจะยังมีอะไรต้องกังวล?

เรื่องไหนสมควรบอกตอนไหน สมควรบอกหรือไม่สมควรอย่างไร จากนี้ไปเธอจะให้เขาเป็นฝ่ายตัดสินใจเอง...

อย่างน้อยๆ ก็จนกว่าจะอดทนไม่ไหวน่ะนะ...

“ท่านจ้าวหุบเขา แม่นาง”

เสียงจากด้านหน้าเรือนเรียกให้อาจูละความสนใจจากเตาต้มน้ำชงชา[1] ดูเหมือนว่าคนสนิทที่เยว่เทียนฟงทิ้งไว้คอยช่วยกำกับดูแลเหล่าบุรุษจากสมาพันธ์จะมีธุระอะไรอีกแล้ว

 “ให้น้ำหมดแล้วใช่ไหม” จ้าวหุบเขาหลี่หมายถึงน้ำบริสุทธิ์กาที่สั่งให้ชายที่รับหน้าที่ดูแลคอยป้อนให้คนป่วยเพื่อรักษาสมดุลธาตุทั้งห้า ฟังจากที่ท่านจ้าวหุบเขาเคยพูดมา อาจูพอจะสรุปคร่าวๆ ได้ว่า นอกจากให้ยาตามอาการแล้ว ยังจะต้องให้น้ำผู้ป่วยให้มากๆ เพื่อชดเชยการสูญเสียน้ำจากบาดแผลตุ่มหนองบนร่าง

ชายที่รับหน้าที่เข้าออกเรือนพักผู้ป่วยที่ว่านี้เป็นคนของสมาพันธ์เฮยอิงรายที่เคยล้มป่วยด้วยโรคชนิดเดียวกันนี้ในเมื่อราวสองปีก่อน เป็นคนประเภทที่จ้าวหุบเขาหลี่ระบุกับเยว่เทียนฟงด้วยตนเองว่าต้องการให้มาช่วยงานชนิดนี้มากที่สุด

ถ้าจะว่ากันตามหลักการแพทย์สมัยใหม่ โดยปกติแล้ว หลังจากที่ร่างกายต่อสู้จนเอาชนะเชื้อโรคร้ายมาได้หนหนึ่ง คนคนนี้ก็สมควรจะมีภูมิคุ้มกันโรคชนิดนี้อยู่บ้าง ไม่น่าจะเจ็บป่วยซ้ำง่ายๆ นับได้ว่าเป็นคนที่มีโอกาสติดโรคซ้ำน้อยที่สุด ต่อให้ติดโรคซ้ำอาการก็จะไม่หนักหนาเท่าคนที่เพิ่งเคยเผชิญโรคชนิดเดียวกันนี้ครั้งแรก...เดาว่าท่านจ้าวหุบเขาเองก็น่าจะรู้หลักการนี้ด้วยเหมือนกัน

อันที่จริงท่านจ้าวหุบเขายังเสนอวิธีป้องกันโรคให้ทุกคน ณ ที่นี้อีกด้วย

แต่คนที่กล้ายืดอกรับวิธีการป้องกันโรคระบาดที่ว่านี้กลับมีนับคนได้ สามในห้าก็เป็นชายที่โดนกักตัวไว้ดูอาการ มีแนวโน้มว่าจะติดโรคมากอยู่แล้ว

วิธีการที่ว่านี้ก็คือการนำคนเหล่านี้มาทำให้ติดเชื้ออ่อนๆ ด้วยวิธีการบางอย่าง จากนั้นก็รีบรักษาให้พวกเขากันตั้งแต่เนิ่นๆ ฟังดูแล้วก็คล้ายๆ การฉีดวัคซีน เพียงแต่ไม่รู้ว่าวิธีการทำให้ติดเชื้ออ่อนๆ ที่ว่านี้มีความปลอดภัยมากน้อยแค่ไหน...ท่านจ้าวหุบเขากล่าวว่าปรมาจารย์จ้าวหุบเขารุ่นก่อนก็เคยทำแบบนี้เช่นกัน

อาจูไม่แน่ใจนักว่าวิธีการสร้างภูมิคุ้มกันโรคอย่างที่ว่าจะใช้กับโรคระบาดชนิดนี้ได้ผลมากน้อยแค่ไหน เพราะจนถึงตอนนี้ ถึงแม้เธอจะรู้สึกว่าบางทีโรคฝีเมล็ดถั่วอาจจะเป็นโรคเดียวกันกับ “โรคฝีดาษ” แต่ในยุคสมัยของเธอโรคฝีดาษที่ว่านี้หายสาบสูญไปนานแล้ว ไม่ว่าเธอหรือใครก็ไม่เคยเห็นผู้ป่วยโรคฝีดาษกับตาเลยสักครั้ง อย่างดีก็เคยเห็นแค่ผู้ป่วยโรคงูสวัดหรืออิสุกอิใส เธอจึงยังไม่ค่อยแน่ใจนัก ว่าโรคที่ท่านจ้าวหุบเขาพยายามรักษาอยู่นี้จะใช่โรคที่ว่าหรือไม่ใช่

ดูจากการที่ท่านจ้าวหุบเขาคล้ายจะรู้วิธีรับมือกับโรคนี้ คนมีความรู้เรื่องการแพทย์เท่าหางอึ่งอย่างเธอก็ได้แต่เชื่อใจและคอยสนับสนุนด้วยการปาวารณาตัวช่วยควบคุมเหล่าบุรุษชุดดำทำความสะอาดข้าวของเครื่องใช้ด้วยการต้มและนึ่งก่อนจะนำไปซักล้างอีกหน ช่วยคัดแยกและบดสมุนไพร ตลอดจนดูแลเรื่องข้าวปลาอาหารและสุขภาพร่างกายท่านจ้าวหุบเขา...ถึงแม้ว่าในช่วงเวลาที่ทุ่มเททำงานแบบนี้ เขาจะยิ่งทำตัวคล้ายวัวดื้อด้านไม่ค่อยจะฟังที่เธอพูดสักเท่าไหร่ก็เถอะ เห็นเขาทำงานทั้งวันไม่ได้หยุดพัก แถมยังเข้าไปดูอาการคนป่วยด้วยตัวเองเป็นระยะแบบนี้...เธอกลัวว่าร่างกายฟิตปั๋งนั่นจะอ่อนแอลงจนพลอยป่วยตามไปด้วยจริงๆ

คืนก่อนก็แทบไม่ได้นอน คืนนี้ดึกดื่นค่อนคืนก็ยังไม่ได้พักผ่อน...

แล้วดูสิ จู่ๆ ก็พุ่งตรงมาหากลางดึกแบบนี้ ไม่รู้ว่าคนของเยว่เทียนฟงจะแค่มารายงานตามปกติหรือตามตัวท่านจ้าวหุบเขาไปทำอะไรอีก...

อาจูขมวดคิ้วมุ่น อดสอดมือเข้ายุ่งไม่ได้

[1] เตาต้มน้ำชงชา หรือฉาสุ่ยหลู (茶水炉) เป็นเตาขนาดไม่ใหญ่นัก ถูกออกแบบมาสำหรับตั้งกาโดยเฉพาะ สำหรับในยุคแรกๆ ที่ผู้คนไม่ค่อยพิถีพิถันในการชงชา นิยมชงชาด้วยการใส่ใบชาลงไปในหม้อหรือชามโดยตรง เตาที่ใช้ต้มน้ำชงชาจะมีปากค่อนข้างกว้างเพราะต้องรองรับชามหรือหม้อต้มที่ค่อนข้างใหญ่ ต่อมาเมื่อวัฒนธรรมการดื่มและชงชาค่อยๆ เปลี่ยนแปลงไป จึงมีการผลิตเตาที่มีขนาดเล็กลงจนถึงขั้นนำมาตั้งโต๊ะได้ ทั้งยังมีลวดลายสวยงามรับกันกับกา