บทที่ 31

“ถ้ามีโรคระบาดขึ้นมาจริงๆ พวกชาวบ้านจะทำอย่างไร” อาจูถอนหายใจเฮือกใหญ่ ครั้งนี้เธอไม่ได้เสแสร้งเลยสักนิด

ในยุคสมัยที่วิทยาศาสตร์การแพทย์ยังไม่ก้าวหน้า ไม่แน่ว่าถ้าเกิดโรคระบาดขึ้นมาจริงๆ เพื่อจำกัดการแพร่กระจายของโรค อาจมีการสั่งปิดเมือง ทิ้งผู้ป่วยและชาวบ้านเคราะห์ร้ายในพื้นที่ให้ใช้ชีวิตไปตามยถากรรม

“ซือฝุ...สมาพันธ์เฮยอิงที่ว่านี้เป็นสมาพันธ์สำนักคุ้มภัยจริงๆ หรือ เหตุใดสมาพันธ์สำนักคุ้มภัยจึงพัวพันกับโรคระบาดและการลักพาตัวเช่นนี้” แม้ตอนถามคำถามนี้ครั้งแรกท่านจ้าวหุบเขาจะตอบว่า “ไม่นับเป็นเรื่องสำคัญอะไร ไม่จำเป็นต้องใส่ใจให้มากนัก” แต่ยิ่งเขาไม่ตอบ เธอก็ยิ่งอยากจะรู้ให้ได้

สมาพันธ์อะไรนี่คงไม่ใช่องค์กรผู้ร้ายในคราบผู้ดีที่มีเบื้องลึกเบื้องหลังน่าตกใจ แถมยังชอบตัดลิ้น ชอบฆ่าคนปิดปากหรอกนะ?

สิ่งที่เธอและจ้าวหุบเขาหลี่กำลังทำคือการปรุงยาช่วยชีวิตคน ในเมื่อเธอและจ้าวหุบเขาหลี่กำลังช่วยชีวิตคน คนที่เป็นเจ้าภาพเชื้อเชิญท่านจ้าวหุบเขามาร่วมวงก็น่าจะเป็นคนดีที่อยากช่วยชีวิตคนด้วย...กระมัง?

ถึง “อาจู” จะไม่ใช่คนดีที่เห็นแก่คนอื่นสักเท่าไหร่ แต่ก็ยังรู้จักคำว่ามโนธรรม ฆ่าคนแพร่โรคระบาดเป็นเรื่องใหญ่ ถ้าคำตอบคือไม่ใช่ เธอคงทำใจยอมรับไม่ได้จริงๆ

ดูเหมือนท่านจ้าวหุบเขาจะรู้เท่าทันความคิดนั้น ในที่สุดเขาก็ยอมเปิดปากพูดจนได้

“สำนักคุ้มภัยนับว่าเป็นคนทำงานประเภทใด ไม่ว่าจะเป็นข้าวของมีค่า ผู้คน หรือข้าวของน่าตกใจ ย่อมอยู่ในขอบข่าย ‘สิ่งของ’ ที่รับคุ้มครองดูแลทั้งสิ้น เพราะสาเหตุนี้ พ่อค้าข้าวของต้องห้ามรวมถึงผู้ครอบครองสิ่งของอันตรายที่ไม่อาจขนย้ายด้วยตนเองจึงพบช่องทางในการใช้เงินซื้อผู้คนมาช่วยทำเรื่องเสี่ยงอันตรายและเรื่องสกปรก เรื่องนี้สร้างปัญหาให้ทางการไม่น้อย ชื่อเสียงของสำนักคุ้มภัยฝ่ายที่วางตัวอยู่ในร่องในรอยก็พลอยได้รับผลกระทบ...คนกลุ่มหลังนี้ทนไม่ไหว จึงร่วมกันก่อตั้งสมาพันธ์เฮยอิงขึ้นมา นับตั้งแต่มีสมาพันธ์เฮยอิง พวกเขาก็ตกลงกันว่าจะไม่รับคุ้มกันหรือขนย้ายสิ่งของผิดทำนองคลองธรรม สำนักคุ้มภัยใดไม่เคารพกฏเกณฑ์จะถูกขับออกจากสมาพันธ์ กลายเป็นศัตรูของทุกค่ายพรรคสำนักคุ้มภัย พบเจอเมื่อไหร่ สังหารได้ทันที” ท่านจ้าวหุบเขาเอ่ยประโยคท้ายสุดไม่ดังไม่เบา “เห็นเยว่เทียนฟงปล่อยตัวตามสบาย ทำตัวคล้ายคนจำพวก ‘คุณชายลอยลม’ ถึงเพียงนั้น กระบี่ในมือเขาอาบเลือดผู้คนมาไม่น้อย”

แค่ลองนึกตามดูว่าคนที่เดี๋ยวก็ยิ้มเดี๋ยวก็หัวเราะแววตาเจ้าเล่ห์พราวพรายคนนั้นจะหัวเราะน้ำเสียงยียวนพลางตวัดดาบบั่นคอคนท่าไหนบ้าง อาจูก็ขนลุกชูชัน

คนบางคน ถึงแม้จะมีหุ่นทรงที่ชวนให้นึกเชื่อมโยงไปถึงพวกนักรบ แต่บุคลิกลักษณะกลับขัดแย้งจนเกินไป

อึ๋ย... พอลองคิดว่าคนที่มีบุคลิกลักษณะคล้ายคุณชายเสเพล ชอบยิ้ม ชอบหัวเราะ เที่ยวจับดาบออกวิ่งไล่ฆ่าคน ก็ยิ่งรู้สึกว่าไม่เข้ากันอย่างที่สุด

“ช่าง..." อาจูนิ่งคิดเล็กน้อย พยายามหาคำที่เหมาะสมมาเยินยอ สุดท้ายก็สุ่มๆ เลือกคำพูดดีๆ มาหนึ่งคำ "...ช่างห้าวหาญดีจริงๆ”

ฆ่าคนไป ยิ้มไป หัวเราะไป ทำหน้าตายียวนกวนประสาทไปด้วยแบบนั้น... เข้าตำราคนโรคจิตชัดๆ!

ตอนนี้ภาพลักษณ์เยว่เทียนฟงในใจอาจู ตกต่ำจนเทียบชั้นฆาตกรโรคจิตกระหายเลือดแล้ว...

“ซือฝุ...ฟังจากที่ท่านพูดมา เช่นนั้นเรื่องครั้งนี้ก็เป็นการตามเก็บกวาดเรื่องที่สำนักคุ้มภัยแตกแถวเป็นผู้ก่อไว้?”

 ท่านจ้าวหุบเขาตอบคำถามนี้ด้วยการถามกลับเช่นกัน

“ใช่แล้วอย่างไร ไม่ใช่แล้วอย่างไร”

อาจูไม่รู้จะตอบอะไร ไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าท่านจ้าวหุบเขากำลังถามคำถามหรือกล่าวสัจธรรม รอจนแล้วจนรอดตัวเขาเองก็ไม่ได้ช่วยขยายความ สุดท้ายความเงียบสงัดจนเกินกว่าคำว่าสงบจึงเข้าครอบงำโถงเล็กๆ หน้าเรือนพัก

ผ่านไปอีกครู่ใหญ่ กระทั่งนกกลางคืนส่งเสียงร้องสั่นประสาท ท่านจ้าวหุบเขาก็ขยับริมฝีปากถามเรื่องที่คล้ายจะไม่เกี่ยวข้องกับประเด็นสนทนาก่อนหน้าสักเท่าไหร่ “นับตั้งแต่สองวันก่อน ตอนนั้น ไม่ว่าข้าหรือใครล้วนไม่เคยบอกว่าจะใช้เพียงน้ำสะอาดชำระล้างโรคชนิดนี้ไม่ได้ ยังต้องใช้ความร้อนช่วยทำลายความสกปรก...รู้ได้อย่างไรว่าต้องต้มหรือนึ่งข้าวของพวกนั้น”

“นั่นเป็นเพราะ...” อาจูชะงักปาก ไม่รู้ว่าควรจะตอบอะไร จะตอบว่ามีเทพยดามากระซิบข้างหูก็แสดงละครเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์ไม่ไหว จะตอบว่าเป็นความบังเอิญก็ดูไม่น่าเชื่อถือเกินไป จะให้ตอบว่าเป็นเพราะทะลุมิติมาจากโลกอีกใบก็ใช่ที่

ขืนตอบอย่างหลัง...จากผู้ป่วยความจำเสื่อมธรรมดาๆ คงได้เลื่อนขั้นเป็นคนบ้าแน่ๆ

“ความทรงจำกลับคืนมากี่ส่วนแล้ว”

เอ๊ะเอ๋...?

เสี่ยวจวี๋ฮวากะพริบตาสองปริบ

“จวี๋ฮวายังจำอะไรไม่ได้เลยสักนิด”

แค่เธอพูดประโยคนี้ ท่านจ้าวหุบเขาก็เงยหน้าขึ้นมองเหมือนจะบอกว่า “จำไม่ได้แล้วรู้ได้อย่างไร”

อาจูลอบชั่งตวงวัดอยู่ครึ่งอึดใจ สุดท้ายก็ตัดสินใจตอบแบบกำปั้นทุบดิน

“ศิษย์เพียงแต่รู้เท่านั้น” ต่อให้ไม่ได้บอกความจริงก็ไม่ได้โกหกเลยสักนิด

มองตาข้าสิ ซือฝุ! หนนี้ข้ายึดหลักความซื่อสัตย์สุจริต สุจริตสุดๆ เลยนะ!