บทที่ 38

ตอนนั้นเธอแค่จะช่วยดูแผลที่ไหล่ให้ท่านจ้าวหุบเขาแท้ๆ แต่ดูเหมือนจะทำให้เหล่าบุรุษสมาพันธ์เฮยอิงเข้าใจผิดเพิ่มอีกเรื่อง พอพยายามอธิบายและแก้ไขเรื่องที่เคยเออออกับ “ความเข้าใจผิด” ของเยว่เทียนฟงจนทุกคนพลอยเข้าใจผิดตามกันไปหมด ทุกคนก็แสร้งวางท่าสุภาพสำรวม พยักหน้าเออออ ทั้งๆ ที่สีหน้าแววตาล้วนบ่งบอกว่าไม่เชื่อถือเลยสักนิด!

เธออุตส่าห์ยืนกรานจนพวกเขาเริ่มไขว้เขว ยอมหันกลับมาพิจารณาเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างท่านจ้าวหุบเขากับแม่นางน้อยปริศนาใหม่อีกครั้ง ตอนนี้เยว่เทียนฟงกลับช่วยตอกย้ำความเชื่อเดิมของพวกองครักษ์ชุดดำ...มลทินที่ท่านจ้าวหุบเขาโดนป้ายให้ครั้งนี้ ไม่แน่ว่าต่อให้ผ่านไปอีกนับสิบนับร้อยปีก็ยังล้างไม่หมด

หนึ่งในตัวการที่ทำให้เกิดความเข้าใจผิดช้อนตาขึ้นมองใบหน้าที่ในที่สุดก็กลับมามีสีหน้าเรียบเฉยแววตาสงบนิ่งอีกครั้ง ในใจอยากถาม แต่ไม่กล้า

ซือฝุ...ถามจริงๆ เถอะ...นี่ท่านไม่รู้สึกว่าสมควรรีบแก้ไขความเข้าใจผิดนี้บ้างเลยหรือ?

อาจูลอบมองหัวไหล่ท่านจ้าวหุบเขา เมื่อเห็นว่าแผลที่เคยช่วยทำความสะอาดให้ตามวิธีการที่เขาบอกไม่มีเลือดไหลซึมออกมามากนักก็ลอบถอนหายใจยาว

เพราะไหล่ข้างที่จ้าวหุบเขาหลี่โดนยิงลูกดอกเข้าใส่เป็นไหล่ซ้าย ส่วนมือข้างที่โดนแส้เหล็กหนามบาดเป็นฝ่ามือข้างขวา การหยิบจับสิ่งต่างๆ จึงดูติดขัดเชื่องช้า หลังจากทนดูท่านจ้าวหุบเขาทรมานตนเองด้วยการออกแรงบดยาอยู่ชั่วอึดใจ อาจูก็ทนไม่ไหว ต้องออกปาก “ขอเรียนรู้” วิธีปรุงยา แล้วฉวยเอาหินบดในมือท่านจ้าวหุบเขามาใช้เสียเอง ท่านจ้าวหุบเขาจึงสลับบทบาทหันไปช่วยชั่งและหยิบสมุนไพรเติมให้ ไม่นานนักห้องปรุงยาก็เกิดเสียงบดคลึงสมุนไพรและหยุดยกหินบดยาเป็นจังหวะสม่ำเสมอเชื่องช้า...เป็นเสียงที่ชวนให้จิตใจสงบลงได้อย่างน่าประหลาด

“ใส่ใจด้วยหรือ”

“เอ๊ะ...?”

จู่ๆ ท่านจ้าวหุบเขาก็เอ่ยขึ้นมา “เกี่ยวกับเรื่องเข้าใจผิดทำลายชื่อเสียงนั่น ไม่มีความจำเป็นต้องกังวลถึงเพียงนั้น”

หมายถึงเรื่องที่ทุกคนเข้าใจว่าข้ากับท่านมีสัมพันธ์เกินเลยน่ะเรอะ?

ท่านจ้าวหุบเขาส่งสัญญาณให้หยุดมือ อาจูจึงช่วยหยิบโกร่งบดยา[1]ลักษณะคล้ายชามปากกว้างขนาดพอดีมือส่งให้ตามความเคยชิน กระทั่งเห็นตัวยาทั้งหมดลงไปอยู่ในโกร่ง ลูกศิษย์ไม่เอาไหนถึงค่อยคลับคล้ายคลับคลาว่าสิ่งนี้คือยาสำหรับพอกแผล

ขณะใช้ลูกบด[2]บดเคล้าตัวยาเข้าด้วยกัน ท่านจ้าวหุบเขาขยับริมฝีปากเอ่ยต่อไป “นับตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ หากไม่นับพวกชาวบ้านหาของป่าที่เคยนำทางมาที่นี่ ไม่ว่าจะเป็นสมาพันธ์เฮยอิง สำนักคุ้มภัยสกุลซุน หรือผู้คนด้านนอกหุบเขากลุ่มใด ล้วนไม่เคยรู้จักชื่อแซ่ที่แท้จริงและหน้าตา ‘ศิษย์สตรีของหุบเขาเดียวดาย’ ”

ที่เขาอยากจะบอกก็คือ “วันหน้าย่อมไม่กระทบถึงชื่อเสียงของเจ้าอย่างแน่นอน” ?

“ศิษย์ไม่ได้พะวงเรื่องตนเองเลยสักนิด เป็นห่วงก็แต่...”

เอ๊ะ เดี๋ยวนะ...?

“ซือฝุ...หรือว่าสาเหตุที่ให้ศิษย์คล้องผ้าปกปิดใบหน้า...”

ความเงียบคือคำตอบที่ชัดเจนที่สุด

ที่แท้ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ ท่านจ้าวหุบเขาที่ดูคล้ายไม่ใส่ใจอะไรผู้นี้ ก็ทั้งใส่ใจและละเอียดรอบคอบ รู้จักคิดเผื่อลูกศิษย์ที่ไม่ค่อยเต็มใจรับเข้าหุบเขา ทั้งยังคาดเดาปัญหาที่อาจเกิดขึ้นตามมาได้ยิ่งกว่าแม่นยำ

ในโลกนี้อาจมีคู่ศิษย์อาจารย์หญิงชายอยู่มากมาย แต่จะมีคู่ศิษย์อาจารย์หนุ่มสาวสักกี่คู่ใช้ชีวิตร่วมกันเพียงลำพังในหุบเขาลับตาคนทุกค่ำเช้า

ปัจจัยแวดล้อมชวนคิดถึงขนาดนี้...ต่อให้ฝ่ายหญิงเป็นผู้หญิงสุภาพแสนดีวางตัวเหมือนแม่ชีเคร่งศาสนา ฝ่ายชายเป็นสุภาพชนวางตัวเหมือนนักพรตผู้ทรงศีล และระมัดระวังกันดีสักแค่ไหน เกรงว่าคงหนีไม่พ้นตกเป็นข้อครหาเช่นเดียวกัน

จู่ๆ อาจูก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนางมารชั่วที่ผุดขึ้นมาทำให้ผู้บำเพ็ญตนเป็นเซียนต้องแปดเปื้อนมัวหมอง...ถึงแม้ท่านจ้าวหุบเขาจะไม่ใช่ผู้บำเพ็ญตนเป็นเซียน แถมยังมีพฤติกรรมและอุปนิสัยโดยรวมห่างไกลจากพวกนักพรตผู้บำเพ็ญในอุดมคติอยู่มากก็เถอะ...

[1] ครกบดยา

[2] แท่งที่ใช้คู่กันกับโกร่งบดยา ใช้สำหรับทุบและบดวัสดุที่ต้องการให้ละเอียดและผสมเข้ากัน