บทที่ 37

สมาพันธ์เฮยอิงขนส่งสิ่งของและผู้คนรวดเร็วสมกับที่เป็นสมาพันธ์สำนักคุ้มภัย

ทันทีที่เยว่เทียนฟงมาถึง เพียงจวี๋ฮวาแจ้งความประสงค์ เยว่เทียนฟงก็ไม่ถามอะไรให้มากความ ทำเพียงเร่งจัดหาเกี้ยวขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กให้จ้าวหุบเขาเดียวดายและแม่นางน้อยข้างกายขึ้นนั่ง แล้วสั่งให้องครักษ์วรยุทธสูงแปดชีวิตเข้าหามเกี้ยว ส่วนตนเองคอยติดตามกำกับดูแล “การขนย้าย” อย่างใกล้ชิด ใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งก้านธูป เกี้ยวสีแดงคันงามก็เคลื่อนผ่านพายุกลีบดอกสาลี่มาถึงเรือนใหญ่ใจกลางคฤหาสน์...หากไม่นับเรื่องที่โดนยอดฝีมือแบกลอยละลิ่วข้ามประตูใหญ่มาอย่างอุกอาจ เกี้ยวหลังนี้ จะอย่างไรก็ชวนให้นึกถึงเกี้ยวส่งตัวเจ้าสาวคนสำคัญ

ทันทีที่องครักษ์ทั้งแปดวางเกี้ยวลงแนบพื้น อาจูรีบประคองท่านจ้าวหุบเขาลงจากเกี้ยว ก่อนจะก้าวขาเข้าเรือนพัก จ้าวหุบเขาหลี่เหลียวมองเกี้ยวของเยว่เทียนฟง จากนั้นก็เหลียวมองหน้าเจ้าของเกี้ยวผู้ทำหน้าคล้ายจะบอกว่า “ทุกอย่างล้วนเป็นเรื่องสุดวิสัย” อีกเล็กน้อย แม้ไม่ได้พูดอะไรแต่แววตาเย็นเยียบกลับชวนให้ขนลุกขนพองจนองครักษ์รอบกายประมุขสมาพันธ์เฮยอิงต้องรีบชิงหลุบตาลงมองพื้น ­

หนะ...ไหนตอนจัดหาเกี้ยว ท่านประมุขกล่าวว่าจ้าวหุบเขาต้องการใช้เกี้ยวส่งตัวเจ้าสาวเช่นนี้กัน? ไม่ว่าจะก่อนขึ้นเกี้ยวหรือตอนลงเกี้ยว แม่นางน้อยข้างกายท่านจ้าวหุบเขารึก็คอยช่วยประคองแขนเดินตามซับเหงื่อให้ แม้กิริยาท่าทีสุภาพสำรวม ดูระมัดระวัง ไว้ตัว แต่ก็ช่างน่าเอ็นดูรักใคร่ พวกเขายังคิดกันว่าสมแล้วที่ท่านจ้าวหุบเขาผู้เฉยชาทั้งยังไม่เคยชายตาแลหญิงใดจะใส่ใจนางถึงเพียงนั้น ครั้งนี้ท่านจ้าวหุบเขาอยากปลอบโยนแม่นางน้อยข้างกายผู้เสียขวัญด้วยการพาขึ้นเกี้ยวเจ้าสาวเข้าหุบเขา...แม้การขึ้นไปนั่งร่วมกันในเกี้ยวเจ้าสาวเช่นนั้นออกจะประหลาดผิดธรรมเนียมอยู่บ้าง แต่พวกคนมั่งมีจำนวนหนึ่งก็ชมชอบกิจกรรมละเล่นแปลกประหลาด ช่างสรรหาวิธีการใหม่ๆ มาเอาใจหญิงงามกันได้เรื่อยๆ เรื่องนี้ตั้งแต่ต้นจนจบทุกอย่างก็ล้วนดูงดงามหมดจดดี แล้วท่านจ้าวหุบเขาผู้นี้จะยังไม่พอใจสิ่งใด

เอ...หรือจะไม่พอใจที่คนไข้ของตนโดนนักฆ่ากลุ่มเมื่อคืนอาศัยจังหวะช่วงสถานการณ์ชุลมุนเข้าไปลอบสังหาร?

นึกถึงตรงนี้ เหล่าองครักษ์ข้างกายเยว่เทียนฟงก็ทอดถอนใจ ในอกยิ่งเลื่อมใสศรัทธาท่านจ้าวหุบเขายิ่งขึ้น

อา...หากคนทั่วไปได้รู้ว่าจ้าวหุบเขาเดียวดายเป็นผู้มีเมตตาใส่ใจสรรพชีวิตถึงเพียงนี้ก็คงดีไม่น้อย ไม่รู้ว่าเหตุใดท่านจ้าวหุบเขาผู้นี้จึงไม่ใส่ใจแก้ไขภาพลักษณ์...

บางครั้งบุรุษผู้รักสันโดษก็ช่างรักสันโดษจนเกินไปจริงๆ

บรรดาองครักษ์คิดเองเออเองกันอย่างไร อาจูไม่มีแก่ใจจะใส่ใจ จึงไม่เคยรับรู้ เรื่องเดียวที่รู้มีเพียงเรื่องที่ประมุขเยว่ผู้นี้ช่างเจาะจงเลือกเกี้ยวแบบนี้มาให้เหมือนจงใจ ไม่รู้ว่าคิดทำตัวเป็นเทพอุ้มสม หรือกำลังสนุกสนานที่ได้เห็นสหายทางการค้าต้องผูกติดพัวพันกับลูกศิษย์สตรีที่ไม่มีใครเชื่อว่าเป็นเพียงลูกศิษย์นางหนึ่ง

“ครั้งนี้ประมุขเยว่ล้อเล่นเลยเถิดเกินไปแล้วจริงๆ” อาจูอดบ่นไม่ได้

บ่นแล้วก็อดใจไม่ไหว ต้องยกผ้าผืนบางในมือขึ้นซับเหงื่อให้อาจารย์อีกหน

“ตำหนิเขาเสียทีเดียวก็ไม่ได้” ท่านจ้าวหุบเขาเอ่ยเรียบๆ ดังเช่นทุกครั้ง “แถบนี้รอบด้านล้วนเป็นชายแดน มีเกี้ยวให้หยิบฉวยมาใช้รวดเร็วทันใจถึงเพียงนี้ก็นับว่าดีตั้งเท่าไหร่”

“ศิษย์จะรู้ได้อย่างไรว่าแถบนี้ขาดแคลนเกี้ยวถึงเพียงนั้น” อาจูส่งเสียงค้อน พลางช่วยประคองท่านจ้าวหุบเขาลงนั่งบนตั่งไม้ในห้องปรุงยา จากนั้นรีบผละไปหยิบขวดหยกขาวในช่องลับที่เพิ่งจะรู้ว่ามีพร้อมทั้งรินน้ำชาส่งให้ รอจนจ้าวหุบเขาหลี่กลืนยาแก้พิษลงไปจึงค่อยช่วยหยิบจับวัตถุดิบที่จำเป็นต้องใช้มาจัดเรียงไว้ข้างกาย ในใจยิ่งกว่ารู้สึกผิด

ย้อนกลับไปในไม่ถึงสองชั่วยามก่อนหน้านี้ หลังจากที่โดนท่านจ้าวหุบเขาทรุดตัวลงพิงร่าง อาจูก็รู้ได้ในทันทีว่าคนคนนี้อาการหนักมากแล้วจริงๆ

เพราะสภาพของท่านจ้าวหุบเขาในตอนนั้นดูอ่อนแรงกว่าปกติจนน่าตกใจและสถานการณ์ข้างนอกยังไม่แน่ชัด ต่อให้ขวัญหนีดีฝ่อเพราะสภาพภายในห้องแค่ไหน อาจูก็แกล้งทำเป็นมองไม่เห็นอะไร ต่อให้ร้อนใจแค่ไหนก็ปิดปากแน่นสนิท ไม่โต้แย้ง ไม่สอบถาม ทำเพียงช่วยประคองเขาไปนั่งพักที่เตียงด้านใน แล้วพยายามเค้นสมองนึกหลักปฐมพยาบาลที่เคยเห็นท่านจ้าวหุบเขาใช้ดูแลผู้ถูกแทงด้วยอาวุธอาบยาพิษ ช่วยดูแผลที่ไหล่ ในใจได้แต่นึกขอบคุณที่การประมือก่อนหน้านี้ทำให้สายรัดม่านเตียงนอนขาดสะบั้น  ปลดปล่อยผ้าม่านลงมา คราบเลือดเปียกแฉะจึงไม่อาจสาดกระเซ็นทะลุผ้าผืนหนาเข้ามาเปรอะที่นอนด้านใน

สภาพท่านจ้าวหุบเขาในตอนนั้นดูเปราะบางเหมือนแค่ออกแรงผลักก็

ล้มลงได้ เธอไม่อยากให้เขาต้องฝืนใช้เรี่ยวแรงที่เหลืออยู่น้อยนิดเปิดปากพูดอะไรแล้ว

ไม่นานนักคนของเยว่เทียนฟงก็บุกเข้ามา ต่อให้คนเหล่านี้จะพยายามเก็บอาการสักแค่ไหน ก็ดูออกว่าทุกคนล้วนผงะ แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะซากศพนักฆ่าและคราบเลือดภายในห้อง เป็นเพราะภาพล่อแหลมระหว่างเธอกับท่านจ้าวหุบเขา หรือเป็นเพราะทั้งสองอย่างรวมกันกันแน่

ด้านในสุดของห้องที่เต็มไปด้วยคราบเลือดและซากศพ มีหนึ่งชายหนึ่งหญิงนั่งร่วมเตียงชิดใกล้ ฝ่ายหญิงเสื้อผ้ายับยู่ ผมเผ้ายุ่งเหยิง กำลังถอดเสื้อผ้าฝ่ายชาย...นึกๆ ดูแล้วคงจะเป็นภาพที่น่าตกใจเกินไปจริงๆ