บทที่ 39

“สามหาว!”

เสียงตวาดบาดหูจากหน้าเรือนทำเอาอาจูตกใจจนสะดุ้ง กระทั่งท่านจ้าวหุบเขายังชะงักมือไปชั่วครู่

จ้าวหุบเขาหลี่คล้ายจะเดาความได้ เขาส่งโกร่งบดยาให้ลูกศิษย์ถือไว้

ปากก็ส่งเสียงบอกไปเพียงสั้นๆ “เชิญประมุขเซี่ยเข้ามา”

ชั่วอึดใจเดียวหลังจากจ้าวหุบเขาหลี่เอ่ยประโยคนั้น ประตูบานไม้ก็ดีดผึงเหมือนโดนอันธพาลยันฝ่าเท้าเข้าใส่ เมื่อมองตามก็เห็นร่างงามระหงในอาภรณ์สีเขียวพลิ้วสยายยืนเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่หน้าห้อง

“เจ้าบอกข้า เกี้ยวเจ้าสาวนั่นมันอะไรกัน!” อาจารย์ป้าแซ่เซี่ยถามเกรี้ยวกราด

เห็นเซี่ยอะไรสักอย่างเหยาๆ ออกอาการถึงขนาดนี้ อาจูรีบขยับเข้าชิดท่านจ้าวหุบเขาโดยอัตโนมัติ ทำตัวสุภาพอ่อนหวานที่สุดในชีวิต

“อาจารย์ป้าโปรดระงับโทสะ...เกี้ยวหลังนั้นก็แค่เกี้ยวหลังหนึ่ง ไม่นับว่าสลักสำคัญอะไร...”

“หุบปาก!”

เสี่ยวจวี๋ฮวาปิดปากฉับ หลุบตาลงมองพื้น

เหตุการณ์ในวัดร้างเตือนให้อาจูได้สติแล้วว่าพวกจอมยุทธยามคิดจะ

ลงมือขึ้นมาจริงๆ ล้วนน่าขนลุก...พวกจอมยุทธที่กำลังโกรธเกรี้ยวแผ่จิตสังหารอย่างอาจารย์ป้านางนี้ยิ่งน่าขนลุกเข้าไปใหญ่

ตอนนี้ท่านจ้าวหุบเขาบาดเจ็บแถมยังต้องพิษ คงออกหน้าใช้ลมปราณปัดอาวุธหรือซัดเข็มอาบยาพิษตอบโต้ศิษย์พี่หญิงของตนไม่ถนัด ในเมื่อเป็นเช่นนี้...คนไร้วรยุทธอย่างจวี๋ฮวา สงบปากสงบคำให้มากหน่อยเป็นดี

โดยที่ไม่คาดคิด ชั่วพริบตานั้น จ้าวหุบเขาหลี่ลุกขึ้นยืนด้วยท่าทีองอาจผึ่งผายราวกับไม่ได้รับบาดเจ็บที่ใด ร่างสูงใหญ่บดบังร่างลูกศิษย์ไว้อย่างเป็นธรรมชาติ “เป็นเพียงเกี้ยวธรรมดาๆ เท่านั้นจริงๆ ห้องปรุงยารกรุงรัง น่าขายหน้านัก เชิญประมุขเซี่ยที่โถงด้านหน้าจะดีกว่า”

ท่านจ้าวหุบเขาผายมือเชื้อเชิญพาศิษย์พี่หญิงเดินกลับออกไปยังโถงด้านหน้า ศิษย์พี่หญิงแซ่เซี่ยผู้นี้ แม้แววตาไม่ยินยอม กลับไม่กล้าบุกเข้ามาด้านใน

เกิดเสียงเอะอะโวยวายถึงเพียงนี้ ประมุขสมาพันธ์เฮยอิงผู้ถือวิสาสะต้อนรับขับสู้ตนเองในฐานะแขกคนสำคัญของเรือนประธาน ออกมาช่วยยืนคุมเชิงอยู่นานแล้ว ขณะเดินออกจากห้องปรุงยา ท่านจ้าวหุบเขาจึงได้โอกาสขยับริมฝีปากฝากฝัง “ยาที่ประมุขเยว่จำเป็นต้องใช้ยังไม่เสร็จสมบูรณ์ดี ถ้าอย่างไรเชิญประมุขเยว่พักผ่อนรอยาที่ตกลงกันไว้ที่ศาลาริมสระบัวสักครึ่งชั่วยาม ศิษย์ข้าผู้นี้ แม้ไม่ประสีประสา แต่ยังพอจะชงชาชั้นดีเป็นอยู่บ้าง”

“จ้าวหุบเขาเกรงใจเกินไปแล้ว” เยว่เทียนฟงรับคำ ใบหน้าเปื้อนยิ้ม

ดูเหมือนแม้ท่านจ้าวหุบเขาจะตัดจวี๋ฮวาออกจากการสนทนา ประมุขเซี่ยอะไรสักอย่างเหยาๆ ผู้นี้ก็ยังไม่พอใจ กระทั่งจะกลับหลังหันเดินจากไปก็ยังถลึงตาจ้องศิษย์หลานร่างเล็กไม่วางตา

ท่ามกลางความเงียบงัน อาจูมองตามแผ่นหลังท่านจ้าวหุบเขาตาไม่กะพริบ ยิ่งร่างสูงสง่าที่คลุมทับด้วยเสื้อคลุมสีน้ำเงินเข้มเคลื่อนห่างออกไปไกลเท่าไหร่ เส้นคิ้วคมสวยก็ขมวดเข้าหากันแน่นขึ้น รู้ตัวอีกครั้งก็ตอนที่ประมุขสมาพันธ์เฮยอิงขยับมายืนบังทัศนวิสัย หัวเราะเสียงเบา

“ดูทำตาเข้าสิ...แววตาเจ้าตอนนี้ดูเหมือนลูกสุนัขถูกทอดทิ้งอย่างไรอย่างนั้น”

“จวี๋ฮวาเพียงแต่เป็นห่วงเท่านั้น”

“ถ้าจะห่วงเรื่องแผลกับพิษในร่าง เจ้าห่วงตัวเองให้มากจะดีกว่า จ้าวหุบเขาน่าตายผู้นั้นเป็นผู้รู้ขีดจำกัดตนเองดี”

อาจูปั้นหน้ายิ้มน้อยๆ แต่ก่นด่าในใจ

ท่านน่ะสิ น่าตาย! ท่านจ้าวหุบเขาของข้ายังไม่ได้ใส่ยาเลยด้วยซ้ำ!

“รีบเตรียมน้ำชาแล้วตามข้ามา ท่านจ้าวหุบเขาของเจ้าฝากฝังไว้เช่นนี้

ข้าย่อมไม่อาจห่างจากเจ้า” เยว่เทียนฟงยกมุมปากยิ้มน้อยๆ ชวนให้นึกถึงพวกคุณชายเจ้าชู้จอมเสเพล “ข้าไม่อาจห่างจากเจ้าแต่ก็ไม่อาจเข้าไปยุ่มย่ามในห้องปรุงยาได้เช่นกัน เจ้าก็รู้...ที่นี่นับเป็นเขตหวงห้ามที่ไม่ว่าผู้ใดก็ไม่อาจล่วงล้ำ”

เอ๋...?

แต่เขาให้จวี๋ฮวาเข้ามาที่นี่...เข้ามาบ่อยมากเสียด้วย...