บทที่ 41

ภายในห้องกว้างใต้แสงตะเกียงเรืองรอง อาจูบรรจงป้อนน้ำแกงไก่ตุ๋นโสมและรากบัวให้ท่านจ้าวหุบเขาผู้ใช้มือไม้ไม่ถนัดทีละคำ หลังดูแลท่านจ้าวหุบเขาจิบชาและซับปากให้แล้ว ก็หันไปคนลูกบดเคล้ายาพอกที่เตรียมไว้ในโกร่งบดยาอย่างตั้งอกตั้งใจ รอจนตัวยาผสมกลมกลืนเป็นเนื้อเดียวกันจึงค่อยชำระล้างมือทั้งสองข้างซ้ำอีกหน แล้วช่วยปลดเสื้อคลุมถอดผ้าพันแผลให้คนเจ็บ ใช้ปลายนิ้วน้อยๆ ค่อยๆ ป้ายยาลงทาพอกทับบาดแผลที่ไหล่ซ้ายอย่างแผ่วเบา สองมือขยับทำหน้าที่ สองตาก็คอยจับสังเกตสีหน้าแววตาท่านจ้าวหุบเขาไปด้วย

อืม...ทำแบบนี้...น่าจะดีกว่าจริงๆ นั่นแหละ...

ใช้ไม้ป้ายช่วยทายาให้คนเจ็บก็ดูสะอาดสะอ้านถูกหลักอนามัยดีอยู่หรอก แต่ของพวกนั้นควบคุมแรงกดหนักเบายากกว่า แถมยังสัมผัสแข็งกระด้าง ไม่รู้ว่าจะทำให้คนเจ็บต้องเจ็บแผลเพิ่มอีกตั้งเท่าไหร่...

“ซือฝุ...หากว่ารู้สึกเจ็บ...”

“ต้องบอกแน่นอน” เขาชิงต่อประโยคให้เรียบๆ ทั้งอย่างนั้นคนฟังกลับยิ้มได้ อดคิดไม่ได้ว่าตลอดระยะเวลาสองสามวันมานี้ ท่านจ้าวหุบเขาจอมเผด็จการผู้นี้ช่างทำตัวน่ารัก ว่าง่าย แถมยังรู้จักเปิดปากพูดอะไรต่อมิอะไรมากขึ้น

สงสัยยาพิษนั่นจะไปกระตุ้นต่อมพฤติกรรมน่ารักน่าหยิก...

“ยิ้มอะไร”

เอ๋...? ข้าน่ะรึ?

“ศิษย์ดีใจที่บาดแผลพวกนี้ดีขึ้นรวดเร็ว ยาพิษสองชนิดนั้นก็คล้ายจะค่อยๆ หมดฤทธิ์ ไม่ส่งผลร้ายแรงอะไร” อาจูตอบด้วยสีหน้าท่าทีที่คิดว่าช่วยขับให้ดูคล้ายสตรีสงบเสงี่ยมมีหลักการมากที่สุด

ชั่วขณะนั้นมุมริมฝีปากหยักเข้มคล้ายจะยกขึ้นเล็กน้อย...แค่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น

“เมื่อกี้ท่านยิ้ม” อาจูยื่นหน้าเข้าใกล้ใบหน้าท่านจ้าวหุบเขามากขึ้นโดยไม่รู้ตัว ริมฝีปากเล็กๆ ขยับยิ้มน้อยๆ อย่างกลั้นไม่อยู่ มือน้อยๆ ข้างที่วางทาบทับเนื้อตัวแกร่งกร้าวก็ขยับขึ้นนาบสนิทไปกับแนวไหปลาร้ายิ่งกว่าเป็นธรรมชาติ “ท่านยิ้ม...ข้าไม่ได้ตาฝาดแน่ๆ เมื่อครู่นี้ท่านยิ้มจริงๆ!”

“ข้าไม่มีทางยิ้ม”

“ท่านยิ้มจริงๆ” อาจูยืนยัน ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าจะตื่นเต้นอะไร

เพราะคำพูดประโยคนี้ ท่านจ้าวหุบเขาคล้ายจะชะงักไปชั่วครู่

“ซือฝุ?” กับแค่เผลอยิ้มต่อหน้าผู้อื่น จำเป็นต้องตกใจถึงขั้นนั้นเลยหรือไง?

ท่านจ้าวหุบเขาจ้องมองใบหน้าใต้ผ้าคลุมที่โดนแสงตะเกียงขับให้ดูยิ่งกว่าโปร่งบางอยู่ครู่หนึ่ง ท้ายที่สุดก็ขยับริมฝีปากพึมพำแผ่วเบา “ข้าอาจยิ้มจริงๆ ก็ได้”

อาจูสบตาท่านจ้าวหุบเขา ในสมองยิ่งกว่าไม่เข้าใจ ทั้งอย่างนั้นไม่รู้เป็นเพราะอะไร การสบตาครั้งนี้กลับทำให้เกิดบรรยากาศแปลกๆ บางอย่าง กระทั่งฝ่ามือและปลายนิ้วที่ทาบทับร่างกายท่านจ้าวหุบเขาก็อุ่นร้อนขึ้นโดยไม่รู้ตัว

เอ๊ะเอ๋...บรรยากาศแบบนี้มัน...

จู่ๆ ก็มีเสียงกระแอมไอดังขึ้นมา

เสียงที่ดังขึ้นขัดจังหวะทำเอาลูกศิษย์จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเผลอออกแรงกดใกล้บาดแผล กดไปแล้วก็สะดุ้งโหยงเหมือนเป็นเจ้าของแผลบวมฉึ่งเสียเอง

“ซือฝุ ขะ ขออภัย” เสี่ยวจวี๋ฮวารีบเลื่อนสองมือออกห่างจากแผล สองตาเพ่งดูบาดแผลสลับกับสีหน้าอาจารย์ไปมา แทบไม่รู้ตัวว่าตอนนี้วางมือวางไม้เอาไว้ตรงไหน

เทียบกับอาจูแล้ว ท่านจ้าวหุบเขาดูสงบนิ่งกว่ามาก

คนที่น่าจะเจ็บแผลอยู่มากไม่ต่อว่าอะไร ทำเพียงขยับริมฝีปากถามแขกไม่ได้รับเชิญเท่านั้น “กลับมากะทันหันเช่นนี้ ประมุขเยว่ไม่เพียงสืบสาวราวเรื่องจนรู้ความ ยังพบเจอปัญหาใหม่ด้วยกระมัง”

แม้โดยปกติแล้วประมุขสมาพันธ์เฮยอิงจะถืองานเป็นงาน ภารกิจหยอกเย้าผู้อื่นก็ส่วนภารกิจหยอกเย้าผู้อื่น ล้วนไม่เคยเอามาปะปนกัน แต่ภาพลูกศิษย์ร่างน้อยยืนเกาะไหล่เปลือยเปล่าของอาจารย์หนุ่มเสียชิดใกล้ก็ช่างชวนให้คันยิบๆ ในหัวใจจนเกินไป แววตาที่เคร่งเครียดจริงจังจึงพานเปลี่ยนเป็นจับผิด หยอกเย้า

“สืบสาวได้เรื่องมาบ้างจริงๆ แต่หนักไปทางอย่างหลังมากกว่า”

กลายเป็นว่าอาจูกลายเป็นคนที่หน้าบางที่สุดในที่นี้

“ประมุขเยว่เพิ่งมาถึงเหนื่อยๆ ศิษย์จะไปเตรียมน้ำชา” เสี่ยวจวี๋ฮวาหลบฉากออกไปด้วยกิริยาสงบไว้สง่า แต่ใบหน้าร้อนผ่าวจนแทบไหม้

เห็นลูกศิษย์คนงามของหุบเขาเดียวดายน่ารักน่าชังปานนั้น เยว่เทียนฟงอดเย้าแหย่สหายคู่ค้าสักคำสองคำไม่ได้

“ศิษย์อาจารย์อันใดกัน...ข้าว่าท่านรีบๆ ยกเลิกสถานะรัดคอพรรค์นี้ไปเสียจะดีกว่า”

“จวี๋ฮวาเป็นเพียงลูกศิษย์ที่ข้ารับเข้าหุบเขามาเท่านั้น” ท่านจ้าวหุบเขาบอกเสียงขรึม

“อ้อ...เห็นท่านหวงแหนถึงขั้นให้นางคล้องผ้าปกปิดใบหน้าต่อหน้าผู้อื่นไม่เว้นวัน ทั้งยังใส่ใจนางถึงขั้นไม่กล้าปลดปล่อยพลังปราณออกมาปกป้องร่างกาย ยอมทนรับคมหอกคมดาบแต่ไม่ยอมเสี่ยงให้นางได้รับผลกระทบ ข้าก็นึกว่าจ้าวหุบเขาเดียวดายใกล้มีงานมงคล ที่แท้เป็นเพราะเห็นแก่สัมพันธ์ศิษย์อาจารย์...” เยว่เทียนฟงยกมุมปากยิ้ม เอ่ยกลั้วหัวเราะ “ถ้าเช่นนั้นยกนางให้ข้าเป็นอย่างไร ประมุขสมาพันธ์เช่นข้ายังไม่มีภรรยา สาวใช้ห้องข้างสักรายก็ไม่เคยเลี้ยงไว้ เรื่องอายุอานาม เทียบเคียงกับนางแล้วก็นับว่าเหมาะสมไม่เบา หากท่านยินยอม ข้ายินดีเคารพท่านดุจอาจารย์ จะให้เรียกขานเป็นบิดาคนที่สองก็ยังได้”