บทที่ 42

จ้าวหุบเขาหลี่ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ ทำเพียงคว้าผ้าพันแผลขึ้นพันให้ตนเอง ใบหน้าเรียบเฉยยังคงรักษาส่วนผสมระหว่างรูปปั้นพยัคฆ์หน้าประตูและพระพุทธรูปหินเอาไว้ได้อย่างเท่าเทียม

“ทำเหมือนผู้อื่นเป็นแมลงรำคาญเช่นนี้ ช่างเย็นชาเสียจริง” แม้สหายคู่ค้าจะนิ่งเงียบเย็นชาถึงเพียงนั้น นึกถึงดวงตางดงามที่โผล่พ้นผ้าปิดหน้าของดรุณีน้อยในประเด็นสนทนาแล้ว เยว่เทียนฟงก็ขยับริมฝีปากถามขึ้นมา “แม่นางน้อยผู้นี้เป็นใครมาจากไหนกัน เหตุใดเหยี่ยวราตรีของข้าจึงไม่เคยระแคะระคายว่าจ้าวหุบเขาอย่างท่านลักลอบเลี้ยงดู ‘ศิษย์สตรี’ กว่าจะรู้เรื่องข้างนอกก็มีข่าวเล่าลือระหว่างจ้าวหุบเขาเดียวดายกับลูกศิษย์แพร่ออกมาเต็มไปหมด”

“นางเป็นใคร ผู้อื่นพูดอะไร สองข้อนี้ล้วนไม่สำคัญ” ท่านจ้าวหุบเขาเอ่ยชัดถ้อยชัดคำ “ยามนี้นางเป็นลูกศิษย์เพียงหนึ่งเดียวของหุบเขา นี่คือข้อเท็จจริงที่ไม่ว่าใครก็เปลี่ยนแปลงไม่ได้”

คนฟังกำลังจะแย้ง กลับได้ยินเสียงฝีเท้าบุรุษจากที่ไกล

เยว่เทียนฟงรอจนองครักษ์ผู้ยกป้านชามาให้แทนสตรีในประเด็นสนทนากลับออกไปแล้ว จึงค่อยเอ่ยประโยคสำคัญกึ่งเล่นกึ่งจริง

“ไม่มีผู้ใดไร้ที่มา...สตรีที่งามพร้อม ผิวละเอียด ผมเป็นเงา เค้าหน้างดงามเช่นนี้ ยิ่งไม่มีทางเป็นสตรีไร้หัวนอนปลายเท้า จ้าวหุบเขา...ท่านรู้หรือไม่ หากนางปรากฏตัวเร็วกว่าในข่าวเล่าลือสักเล็กน้อย และไม่ใช่สตรีบริสุทธิ์ไร้เดียงสาถึงปานนั้น ข้าคงคิดว่า ‘จ้าวหุบเขาเดียวดายลอบชิงตัวองค์หญิงคนสำคัญของเทียนจิน จุดชนวนสงครามระหว่างสองอาณาจักรใหญ่’ เสียแล้ว”

แม้ยังคงวางท่าทีเฉยชา แต่ยังพอมองออกว่าจ้าวหุบเขาหลี่ให้ความสนใจประเด็นสนทนาตรงหน้านี้มากขึ้นเล็กน้อย

“สุดท้ายคนพวกนี้ก็ฉีกสัญญาสงบสุขจอมปลอม ประกาศสงครามกันจริงๆ”

“ถูกต้อง ข้ารีบกลับมาที่นี่ก็เพราะเรื่องนี้...” เยว่เทียนฟงเห็นสหายคู่ค้าผูกผ้าพันแผลลำบากนักก็ก้าวขาเข้าช่วยผูกปมให้ ปากก็เอ่ยต่อไป “เพราะองค์หญิงเทียนจินที่เทียนเฉาระบุว่าต้องการให้แต่งงานเชื่อมสัมพันธ์หายสาบสูญไประหว่างทาง เทียนเฉาอ้างว่า ‘เทียนจินบิดพลิ้วในสัญญา สร้างเรื่องว่าองค์หญิงหายตัวไป หลู่เกียรติเทียนเฉา’ ประกาศสงครามกับเทียนจิน ฝ่ายเทียนจินก็ฮึดฮัด กล่าวว่า ‘เทียนเฉาเหี้ยมโหดอำมหิต สังหารองค์หญิงคนสำคัญของเทียนจินเพื่อหาเหตุก่อสงคราม หยามหมิ่นเกียรติขององค์หญิงสี่ เทียนจิน และราชวงศ์ คบหาไม่ได้’ ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมลงให้แก่กัน พวกเขามีใจจะโรมรันเช่นนี้ อีกไม่นานหุบเขาเดียวดายคงครื้นเครงน่าดู”

“กระจายข่าวออกไปว่าจ้าวหุบเขาเดียวดายรุ่นปัจจุบันเป็นบุคคลอันตรายที่เกลียดชังราชสำนักและการเมืองเป็นอย่างยิ่ง มารร้ายผู้นี้เป็นบุรุษไร้เหตุผล พร้อมจะสังหารผู้คิดลากตนลงข้องเกี่ยวเรื่องยุ่งยากได้ทุกเมื่อ” จ้าวหุบเขาหลี่บอกโดยไม่ต้องคิด

“อีกแล้ว? ใช้วิธีการเดิมๆ เช่นนี้ ไม่กลัวผู้คนจับทางได้บ้างรึ?” เยว่เทียนฟงทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้ รินน้ำชาให้ตนเอง ปากก็เอ่ยน้ำเสียงติดจะจริงจังขึ้นเล็กน้อย “จะจับทางได้หรือไม่ได้ก็ช่างเถอะ กลัวแต่ว่าพวกเขาจะไม่ใส่ใจเรื่องพวกนี้เลยด้วยซ้ำ ท่านก็รู้ คนบางจำพวกเพียงเพื่อชัยชนะแล้วไม่สนใจวิธีการ ในหมู่ชาวยุทธแม้เกิดเรื่องยุ่งยากไม่เว้นวัน ผู้คนส่วนใหญ่ยังตรงไปตรงมา ผู้ทำผิดคิดชั่วเมื่อจวนตัวก็ยังรู้จักยอมรับว่าเป็นฝ่ายอธรรม ไม่เหมือนพวกทางการและราชสำนัก ปากก็กล่าวอ้างความถูกต้องชอบธรรม วางท่าเป็นผู้ดี เป็นปัญญาชน แต่ลับหลังผู้คน เพียงเพื่อให้บรรลุวัตถุประสงค์กลับทำเรื่องชั่วช้าสารพัด กระทั่งโดนจับขึ้นแท่นประหารก็ยังเที่ยวป่าวประกาศว่าตนเองเป็นคนดี”

“คนดีที่โดนประหารทั้งๆ ที่ไร้ความผิดเองก็มีไม่น้อย” หลี่หยางเอ่ยเรียบๆ

เยว่เทียนฟงแค่นหัวเราะ แววกะล่อนขี้เล่นในดวงตาพลันจางหาย คงเหลือไว้เพียงนัยน์ตาดำทะมึน ดูดิ่งลึก

“คนประเภทนั้นท้ายที่สุดแล้วก็มีนับคนได้...ราชสำนักยุคนี้ล้วนเน่าเหม็น ข้าเห็นมามากจนเอือมระอาเต็มทีแล้ว”

จ้าวหุบเขาหลี่ไม่ออกความเห็นอะไร เพียงนิ่งฟังประมุขสมาพันธ์เฮยอิงบอกเล่าสถานการณ์ปัจจุบันของสามอาณาจักรรอบหุบเขาและแคว้นข้างเคียงเท่านั้น

กระทั่งเยว่เทียนฟงบอกเล่าสถานการณ์จนครบถ้วน ท่านจ้าวหุบเขาขยับริมฝีปากถามคู่สนทนาเพียงสั้นๆ “สำนักค้าข่าวเหยี่ยวราตรีและสมาพันธ์เฮยอิงยังคงวางตัวเป็นกลางต่อไปหรือไม่”

“ท่านคิดว่าอย่างไร?” ประกายเด็ดเดี่ยวคั่งแค้นที่ฉายปลาบขึ้นบนดวงตาเยว่เทียนฟงในชั่วขณะนั้น บ่งบอกหมดแล้วทุกอย่าง

ทั่วทั้งสามอาณาจักรหกแคว้นล้วนรู้ว่าสมัยก่อนบิดาเยว่เทียนฟงก่อตั้งสมาพันธ์เฮยอิงขึ้นมา ขัดผลประโยชน์ของสามอาณาจักรใหญ่ ท้ายที่สุดจึงโดนป้ายความผิด ถูกกล่าวหาว่าเป็นผู้จงใจก่อชนวนสงครามจนต้องจ่ายชีวิตเซ่นสังเวยสัญญาสงบสุขของสามอาณาจักรใหญ่ด้วยทัณฑ์ห้าม้าแยกร่าง[1] ชิ้นส่วนแต่ละชิ้นล้วนถูกโยนให้สุนัขกัดกิน...นับเป็นหนึ่งในบรรดาผู้ไร้ความผิดที่โดนประหารด้วยวิธีการโหดร้ายทารุณจนยากจะทำใจยอมรับ

ประมุขเยว่ผู้นี้มีความแค้นต่อทั้งเทียนจิน เทียนเฉา และต้าเว่ยลึกล้ำถึงเพียงนี้ อย่างน้อยๆ เมื่อสามอาณาจักรใหญ่ก่อสงคราม ก็ย่อมไม่มีใจเข้าข้างฝ่ายใดทั้งนั้น จะให้ฉวยโอกาสลุกขึ้นสร้างแรงกระเพื่อมที่สามารถทำลายทั้งสามอาณาจักรจนราบคาบ บุรุษที่ใส่ใจชีวิตผู้คนอย่างเยว่เทียนฟงก็ย่อมทำไม่ลง

หากไม่นับเรื่องที่ชอบแสดงตนเป็นคุณชายเสเพลผู้ชมชอบเรื่องสนุก ในสายตาหลี่หยาง...เยว่เทียนฟงนับเป็นยอดบุรุษที่น่ายกย่องมากทีเดียว

“เช่นนั้นข้อตกลงระหว่างประมุขเยว่กับหุบเขาเดียวดายก็ยังอยู่” ท่านจ้าวหุบเขายกถ้วยชาที่ไม่ค่อยจะร้อนแล้วขึ้นจิบ เมื่อน้ำชาสีอำพันไหลลงคอ เส้นคิ้วคมเข้มพลันขมวดเข้าหากันเล็กน้อย

“มีอะไร?” สหายร่วมดื่มชาอดถามไม่ได้

“เพียงรู้สึกว่าชากานี้ช่างเย็นชืดจืดจางเกินไปเท่านั้น”

เยว่เทียนฟงลองลิ้มรสและสูดดมชาอย่างจริงจัง

“ก็เหมือนปกติไม่ใช่หรือ”

ท่านจ้าวหุบเขาจ้องลึกลงในถ้วยชา ทั้งจ้องมองทั้งดมกลิ่นก็ไม่พบว่ามีสิ่งใดผิดแปลกไป

“เหมือนปกติจริงๆ” หลี่หยางพึมพำ

น่าประหลาดนัก ไม่นึกว่าเพียงเปลี่ยนคนยกมา น้ำชาชนิดเดิมที่ชงโดยคนคนเดิม จะรสชาติเปลี่ยนแปลงไปได้ถึงเพียงนี้...

จ้าวหุบเขาหลี่วางถ้วยชา แม้สีหน้าท่าทียังคงสงบนิ่งนัยน์ตากลับเปล่งประกายวูบไหวขึ้นมา

[1] การลงโทษด้วยวิธีการนี้ คือการลงโทษด้วยวิธีผูกรยางค์ทั้งห้าของผู้ต้องโทษอันได้แก่ แขน ขา และลำคอเข้ากับม้า ให้ม้าทั้งห้าออกวิ่งแยกไปคนละทิศ ทำให้ชิ้นส่วนร่างกายขาดแยกออกจากกันเป็นเสี่ยงๆ