บทที่ 40

เห็นอาจูทำหน้าประหลาดใจ เยว่เทียนฟงก็หัวเราะเบาๆ ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้นเล็กน้อย...ไม่รู้ว่าทำเพราะต้องการยืนยันหรือปลอบใจ

“แม่นางน้อย...เจ้ายังไม่รู้อะไร ท่านจ้าวหุบเขาของเจ้าทั้งหวงแหนทั้งให้อภิสิทธิ์เจ้ามากมายจริงๆ”

ท่านจ้าวหุบเขาใช้เวลาทำความเข้าใจและทำข้อตกลงกับศิษย์พี่หญิงของตนเสียใหม่ ขอเลื่อนระยะเวลาในข้อตกลงดั้งเดิมออกไป โดยสัญญาว่าจะมอบยาถอนพิษเพิ่มให้อีกสองชนิด ชดเชยที่ยามนี้เกิดเหตุสุดวิสัย ทำให้ไม่อาจปรุงยาที่เคยสัญญาไว้เสร็จสิ้นตามเวลา

เซี่ยซูเหยาผู้ไม่ว่าจะมองจากมุมใดก็ล้วนได้กำไรฟังแล้วไม่ติดใจเรื่องสัญญา กลับสอดส่ายสายตาจนจับสังเกตได้ว่าศิษย์น้องไม่เพียงบาดเจ็บที่มือขวายังบาดเจ็บที่ไหล่ซ้าย บาดแผลที่อาจูเคยช่วยดูแลให้จึงถูกประมุขเซี่ยผู้ดื้อรั้นบังคับทำความสะอาดและตกแต่งบาดแผลให้เสียใหม่ ที่เห็นว่าจำเป็นต้องเย็บก็ช่วยเย็บให้ ที่จำเป็นต้องใส่ยาก็ดูแลใส่ยาให้ด้วยตนเอง...

แต่ก็ได้ดูแลแค่เพียงเท่านั้น เพราะไม่ว่าจะอย่างไรท่านจ้าวหุบเขาก็ยัง

ขีดเส้นแบ่งให้นางเป็นคนนอก และเลือกใช้เวลาส่วนใหญ่ร่วมกับลูกศิษย์สตรีผู้อ่อนหวานว่าง่าย

สตรีสองนาง นางหนึ่งเกรี้ยวกราดโวยวาย อีกนางหนึ่งอ่อนหวานสงบเสงี่ยม ช่างเอาใจใส่...เหล่าบุรุษสมาพันธ์เฮยอิงซึ่งยามนี้โดนประมุขทอดทิ้งไว้ช่วยงานจ้าวหุบเขาเดียวดายต่างก็คิดตรงกัน

แม้สตรีทั้งสองต่างงดงามโดดเด่น แต่สตรีมากเรื่องช่างโวยวายล้วนน่าปวดเศียรเวียนเกล้า สุดท้ายแล้วปุถุชนมีเนื้อหนังหากอยู่กับผู้ใดแล้วสบายใจก็ย่อมอยากอยู่กับคนผู้นั้น หากพวกเขาเป็นท่านจ้าวหุบเขา ก็ย่อมต้องเลือกฝ่ายหลังเช่นเดียวกัน

เห็นแม่นางน้อยคนงาม ขยันขันแข็ง ดูแลท่านจ้าวหุบเขาดีเช่นนี้ ก็อดนึกอิจฉาไม่ได้...

ท่านจ้าวหุบเขาผู้นี้ แต่ไหนแต่ไรเก็บตัวเงียบเชียบ กิริยาท่าทีรึก็ดูเย็นชา พวกเขายังนึกว่าบุรุษเช่นนี้จะใช้ชีวิตเดียวดายในหุบเขาไปจวบจนวาระสุดท้าย ใครจะนึกว่าคนเช่นนี้จะได้แม่นางน้อยผู้อ่อนหวานสงบเสงี่ยม ทว่ายามเจรจาพาทีก็ช่างเจรจา เปี่ยมอัธยาศัยไมตรี ทั้งยังจิตใจดีมีเมตตาเช่นนี้คอยเคียงข้าง

อา...ช่างน่าอิจฉา...

ท่านจ้าวหุบเขาผู้นี้ช่างเป็นบุรุษที่น่าอิจฉาเกินไปแล้ว...

เยว่เทียนฟงทิ้งผู้ติดตามไว้ในหุบเขาเดียวดายถึงสามวันเต็ม เมื่อจอมก่อกวนตัวชักนำเภทภัยไม่อยู่ ซ้ำอาจารย์ป้าแซ่เซี่ยก็ยังทำเพียงส่งอาหารและน้ำแกงบำรุงมาให้เป็นระยะ รู้จักเก็บตัวอยู่ในที่ทางของตนเองเกินคาด บรรยากาศในหุบเขาจึงค่อนข้างสงบสุข...เรียกได้ว่ากลับเข้าสู่สภาวะดีงามตามปกติอีกครั้ง

เย็นนี้ เสี่ยวจวี๋ฮวาก็ยังคงทำหน้าที่ดูแลท่านจ้าวหุบเขาเช่นทุกวัน

ช่วงมีบาดแผลเช่นนี้ท่านจ้าวหุบเขาจะชำระล้างร่างกายผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าลำบากสักหน่อย แม้เยว่เทียนฟงจะมอบคนไว้ช่วยดูแล อาจูก็ยังไม่เบาใจ อดช่วยลงมือหยิบจับบางเรื่องที่พอจะช่วยเหลือไหวด้วยตัวเองไม่ได้ เหล่าบุรุษสมาพันธ์เฮยอิงเห็นแม่นางน้อยของท่านจ้าวหุบเขามีใจอยากเอาใจใส่บุรุษของตนก็ไม่มีแก่ใจจะรบกวนคู่ยวนยาง ต่างช่วยอำนวยความสะดวกและเปิดโอกาสให้คู่รักผู้วางสถานะกันและกันไว้แปลกประหลาดได้ใช้เวลาร่วมกันตามลำพังอย่างเต็มที่

ที่จริงแล้วหากคำนึงถึงสถานะที่คนทั้งคู่กล่าวอ้าง วิถีปฏิบัติเช่นนี้ย่อมนับว่าหมิ่นเหม่ ล่อแหลม ขัดศีลธรรมและจารีตประเพณีเป็นอย่างยิ่ง...

ทว่าเหล่าบุรุษจากสมาพันธ์เฮยอิงต่างขึ้นเหนือล่องใต้ เดินทางไปนั่นมานี่กันมาแล้วตั้งไม่รู้เท่าไหร่ จึงมีทัศนคติค่อนข้างเปิดกว้างจนน่าตกใจ แม้บางรายไม่ใคร่จะเห็นชอบนัก ก็ล้วนเคารพการตัดสินใจเจ้าของความสัมพันธ์ ไม่มีใจอยากก้าวก่าย

สำมะหาอันใดกับการอยู่ในห้องเพียงลำพัง แตะเนื้อต้องตัว ชิดใกล้ ในเมื่อคนคู่นี้เป็นมากว่าศิษย์อาจารย์ตั้งแต่แรก หนำซ้ำท่านจ้าวหุบเขายังเคยทำถึงขั้นพาแม่นางน้อยผู้นั้นนั่งเกี้ยวสีแดงมงคลแปดคนหามข้ามหุบเขาเข้าประตูมาแล้ว!

...แน่นอนว่าทั้งอาจูที่เพียงอยากดูแลตอบแทนคนคนหนึ่งให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ และท่านจ้าวหุบเขาผู้ใส่ใจเพียงสิ่งที่ตนสนใจ ต่างไม่รู้ว่าใครต่อใครล้วนคิดไปไกลถึงเพียงนี้