ตอนที่26 ห่มผ้าผืนเดียวกัน

 พอพานางมาถึงเรือนที่พัก ว่านชิงอีก็หลุดหัวเราะออกมากับกิริยาท่าทางของเขา ที่ดูถือตัวขึ้นมาเมื่อสตรีนางนั้นอยากเช็ดคราบสุราที่นางทำหกใส่แขนเสื้อของเขา

 “เป็นบุรุษรูปงามก็แบบนี้แหละเพคะไปที่ไหนมีแต่สตรีหมายปอง”

 “เจ้าไม่โกรธเคืองสตรีเหล่านั้นหรือ?”

 “โกรธแล้วจะทำอย่างไรได้เล่าเพคะ ห้ามสายตาสตรีเหล่านั้นได้ที่ไหนกัน แต่ว่ามันก็ทำให้หม่อมฉันภูมิใจ ที่ท่านอ๋องหล่อเหล่ามากขนานนี้ มากจนจนหม่อมฉันใจละลาย มอบหัวใจให้ท่านไปจนหมดแล้ว” เหว่ยอ๋องยกนิ้วขึ้นมาเคาะจมูกนาง สตรีนางนี้พูดจาเป็นเรื่องเป็นราว ไม่มีท่าทีกระดากอายเลยสักนิด เขาละจนใจกับความมึนของนาง ก่อนองครักษ์จะตามเข้ามา เหว่ยอ๋องจึงเดินไปนั่งเก้าอี้ข้างเตียง

 “พวกเจ้าก็หามุมที่จะนอนเอาเองละกัน”

 “แต่ว่าหากตกดึกอากาศจะหนาวหรือไม่ ฮุ่ยเจียงไปเอาผ้าห่มบนรถม้ามาเพิ่มอีกมีหลายผืน” ว่านชิงอีนึกกังวล เพราะตกดึกอากาศมักจะหนาวเย็น ฮุ่ยเจียงกลับมาพร้อมกับผ้าห่มในอ้อมแขน เหว่ยอ๋องคิ้วกระตุกเมื่อคิดว่า สิ่งที่นางเคยใช้ องครักษ์ของเขาจะได้ใช้ด้วย ไม่ได้เขาไม่มีทางยอม 

 “เอามานี่ ส่วนผ้าห่มที่ทางนี้จัดหาให้พวกเจ้าเอาไป”

 “ท่านอ๋องแต่ว่าผ้าห่มจะครบคนหรือเพคะ?

 “ผืนนี้ให้เจ้าฮุ่ยเจียง อันนี้ของเจ้าอู่ถง เหลืออีกสามผืนเป็นเจ้ากับข้า” ว่านชิงอีมองเขาอย่างไม่เข้าใจ 

 “พวกท่านลองตรวจดูว่าครบคนหรือไม่ หาก..”

 “หากไม่พอพวกเจ้าก็ห่มด้วยกัน” เขาเอ่ยขัดขึ้น ว่านชิงอีกลอกตามองบน ก็แค่ผ้าห่มเขาจะคิดมากไปทำไมกัน 

 “ขาดอีกสองผืนพ่ะย่ะค่ะ”

 “ท่านอ๋องให้พวกเขาไปเถอะเพคะ”

 “ไม่ได้!สิ่งที่เจ้าใช้อาจมีกลิ่นของเจ้า ข้าไม่อยากให้ใครสูดดม”

 “แต่ว่าผ้าห่มพวกนี้หม่อมฉันไม่เคยใช้เลยนะเพคะ” เขาชะงักทันทีนางไม่เคยใช้หรอกหรือ

 “ถ้าให้ไปแล้วก็เหลือแค่ผืนเดียว” เขาเอ่ยขึ้น ว่านชิงอียกยิ้มก่อนจะเข้ามากระซิบเบาๆ ที่หูเขา

 “หากท่านอ๋องกอดหม่อมฉันก็อุ่นแล้วเพคะ” เขาหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อขึ้นมาทันที นางชอบทำให้ใจเขาเต้นแรงและเต้นยุบยิบอยู่ตลอดเวลา ยิ่งตอนนี้แทบกระเด็นกระดอนออกมาแล้วจริงๆ แต่ว่านชิงอีกลับเอ่ยขึ้นมาอีกแบบ ทำให้เหว่ยอ๋องคิ้วขมวดด้วยความไม่เข้าใจ

 “เราห่มด้วยกันก็ได้เพคะ”

 “....” เขามองหน้านาง ก่อนหน้ายังบอกให้เขากอด เหตุใดมาเปลี่ยนใจ นางแอบขำกับท่าทางผิดหวังของเขา ห่มผ้าผืนเดียวกันก็เหมือนนอนกอดกันอยู่แล้ว เหตุใดเขาถึงคิดไม่ได้ บุรุษยุคโบราณสมชื่อจริงๆ นางมาจากยุคปัจจุบัน หากไม่มีอะไรเกินเลยถูกเนื้อต้องตัวกันบ้าง นางไม่คิดมากอะไร เพราะอย่างไรนางกับเขาก็ชอบพอกัน จากนั้นว่านชิงอีก็ขึ้นไปนั่งบนเตียง แล้วตบที่ด้านข้างให้เขาตามขึ้นไป เขาก้าวขึ้นไปนั่งพิงหัวเตียงนางจึงขยับมานั่งข้างเขา ก่อนนางจะห่มผ้าให้เขา แล้วขยับไปซบไหล่เขา เหว่ยอ๋องยกยิ้มด้วยความพอใจ ก่อนจะพูดออกไปต่อหน้าทุกคน

 “หากใครหลุดพูดเรื่องนี้ออกไป รู้ใช่หรือไม่ว่าผลจะเป็นเช่นไร”

 “ทราบแล้วพ่ะย่ะค่ะ” องครักษ์ขานรับอย่างพร้อมเพรียงกัน

 พอตกดึกอากาศเริ่มหนาวว่านชิงอี ก็เริ่มหันมากอดเขา เหว่ยอ๋องจึงขยับร่างของนางให้มานอนพิงร่างของเขา จากนั้นเขาจึงสวมกอดนางจากทางด้านหลังแล้วห่มผ้าอีกที คราวนี้เขารู้สึกอบอุ่นสบายยิ่งนัก จนเผลอหลับไปอย่างง่ายดาย 

 ตกดึกบรรยากาศยิ่งเงียบสงัดวังเวงดูน่ากลัว จู่ ๆ ว่านชิงอีก็ถูกสะกิดจากปิงปิง นางค่อย ๆ ขยับตัวลืมตาขึ้น เหว่ยอ๋องเห็นนางขยับตัวก็ลืมตาขึ้นมามอง 

 “มีอะไรหรือปิงปิง?”

 “คุณหนูด้านนอกมีวิญญาณอาฆาตหลายดวง คาดว่าคงถูกส่งมาจากผู้ที่มีอาคมเก่งกล้า

 “ท่านอ๋องบอกทุกคนให้ระวังตัวเพคะ ยันต์ที่หม่อมฉันมอบให้ ทุกคนมีกันครบทุกคนหรือไม่เพคะ?” พอเขาได้ยินเช่นนั้นก็รีบบอกองครักษ์ให้เตรียมพร้อม

 “อู่ถงปลุกทุกคน ให้ทุกคนตรวจสอบว่ามียันต์ครบทุกคนหรือไม่?” เหว่ยอ๋องรีบออกคำสั่งทันที

 อู่ถงรีบลุกขึ้นมาปลุกทุกคนให้ตื่น และบอกทุกคนให้ตรวจดูยันต์ป้องกัน เมื่อทุกคนยืนยันว่ามีกันครบทุกคน ว่านชิงอีและปิงปิงก็รีบนั่งสมาธิตั้งจิตให้มั่นคง ในนิมิตนางเห็นชายผู้หนึ่ง กำลังนั่งทำพิธีอยู่หน้าโคร่งกระดูกมากมาย อีกทั้งยังมีดวงวิญญาณมากมายถูกขังเอาไว้ ก่อนนางจะลืมตาขึ้นมา

 “ปิงปิงดวงวิญญาณที่อยู่ด้านนอกถูกเวทมนตร์สะกด ส่งพลังความดีสยบพลังความชั่วร้าย”

 ว่านชิงอีและปิงปิงปล่อยพลังความดีออกไป เผยให้เห็นแสงสีทองเปล่งประกาย ก่อนจะเคลื่อนตัวขยายออกไปด้านนอก ห้าดวงวิญญาณถูกแสงสีทองครอบคลุม จากร่างสีดำค่อยๆ กลายเป็นร่างในชุดสีขาว ว่านชิงอีและปิงปิงก้าวออกไปด้านนอก วิญญาณห้าดวงก็รีบคุกเข่าลง ก่อนจะคำนับให้นางอย่างเคารพ

 “ขอบคุณแม่นางน้อยที่ช่วยปลดปล่อยความชั่วร้าย ออกจากวิญญาณของพวกข้า ไม่เช่นนั้นพวกข้าต้องตกอยู่เป็นทาสของมนต์ชั่วร้ายตลอดไปเป็นแน่”

 “ไม่เป็นไรจากนี้ไปพวกท่านก็เป็นอิสระแล้ว ขอให้ไปสู่ภพที่ดี” วิญญาณเหล่านั้นก้มคำนับอีกครั้งก่อนจะหายไป ว่านชิงอีจึงกลับเข้าไปในเรือนพักรับรองอีกครั้ง

 บนภูเขาในถ้ำที่ห่างไกลผู้คน จอมลัทธ์ที่นั่งทำพิธีต้องสะดุ้งตกใจ ที่จู่ ๆ เทียนวิญญาณห้าดวงก็ดับลง นี่มันเกิดอะไรขึ้น เหตุใดเทียนวิญญาณถึงดับลงได้ หรือว่าจะมีใครที่มีความสามารถทำลายดวงวิญญาณเหล่านั้น? ใครกันที่บังอาจมาขัดขวางข้า! วิญญาณที่เขาเพียรสะสมมา ถูกทำลายไปแล้วห้าดวงกับอีกหนึ่งดวงที่หายไป เขาต้องหามาเพิ่มทดแทนที่เสียไปอีกมันน่าเจ็บใจนัก! 

 ว่านชิงอีเดินเข้ามาด้านใน ก็พบว่าทุกคนกำลังยืนรออยู่ นางส่งยิ้มให้ก่อนจะเอ่ยขึ้น

 “กลับไปนอนต่อเถอะทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว หากเป็นคนข้าคงสู้ไม่ได้ แต่กับผีและวิญญาณข้าเก่งสู้ได้สบายมาก”

 “....” ท่านหญิงนางบอกว่านางเก่งสู้กับผีและวิญญาณแต่กับคนนางสู้ไม่ได้ หมายความว่าเช่นไร? ว่านชิงอีเห็นสีหน้าไม่เข้าใจของพวกเขาก็ยกยิ้ม

 “อย่าใส่ใจคำพูดของข้า ข้าก็พูดไปเรื่อยนี่ก็ใกล้จะเช้าแล้ว ใครอยากนอนก็นอนต่อเลย”

 ทางด้านเมืองหลวง ณจวนเจ้าสัวโจว ยามนี้โจวป๋อเหวินนั่งรอฟังข่าวจากด้านนอก แต่กลับเงียบเชียบไร้วี่แววว่าจะมีคนมารายงาน จากท่าทีสบายๆ เขาก็เริ่มกระวนกระวายร้อนใจขึ้นมา 

 “หานไจ๋พาคนไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น หากมีสิ่งใดผิดพลาด เจ้าคงรู้ว่าควรทำอย่างไร อย่าให้มีเรื่องใดมากระทบถึงข้าเด็ดขาด!”

 “ขอรับ” หานไจ๋คนสนิทข้างกายเจ้าสัวโจวรับคำ ก่อนจะรีบพาคนออกไปสืบข่าว หานไจ๋ถูกอุปการะจากเจ้าสัวโจว เขารับเลี้ยงมาตั้งแต่หานไจ๋ยังเด็ก หานไจ๋จึงรักและเคารพเจ้าสัวดั่งบิดา ไม่ว่าเจ้าสัวจะใช้ให้เขาทำอะไร เขาก็ทำตามด้วยความเต็มใจ เพราะอยากตอบแทนบุญคุณ ที่เจ้าสัวชุบเลี้ยงเขามาเป็นอย่างดี

 โจวเหม่ยหลิงบุตรสาวคนโตของโจวป๋อเหวิน เดินผ่านมาเห็นบิดามีสีหน้าเคร่งเครียด ก็เอ่ยถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง

 “เกิดอะไรขึ้นหรือเจ้าคะท่านพ่อ?”

 “ก็คนที่ข้าส่งไปให้จัดการเหว่ยอ๋องกับท่านหญิง ป่านนี้ยังไม่ส่งข่าวมา ข้ากังวลว่าแผนการอาจจะไม่สำเร็จ”

 “จะเป็นไปได้อย่างเจ้าคะ คนที่ส่งไปก็เป็นยอดฝีมือกันทั้งนั้น หรือว่าพวกเขาจะรู้แผนการของเรา เลยเตรียมหาวิธีรับมือ ข้าอุตส่าห์คิดหาแผนการให้จ้าวลัทธิช่วยเหลือ สร้างสถานการณ์ที่หมู่บ้านตงซาน เพื่อให้เขาและนางเดินทางไปที่นั่น หากครั้งนี้ผิดพลาดต่อไปคงลงมือยากขึ้น” โจวเหม่ยหลิงเอ่ยขึ้น นางผู้ซึ่งเป็นหัวเรือใหญ่ในการคิดแผนการต่าง ๆ ตระกูลโจวเติบโตขึ้นมาได้อย่างยิ่งใหญ่ในทุกวันนี้ เป็นเพราะมีนางอยู่เบื้องหลังทั้งสิ้น แม้จะไม่ได้ออกหน้ามากนักแต่ทุกคนรู้ดีว่านายใหญ่คือใคร แต่จู่ ๆ เหม่ยลี่บุตรสาวของนางที่ยืนแอบฟัง ก็พรวดพราดเข้ามาด้วยสีหน้าไม่พอใจ

 “ท่านแม่!ท่านคิดจะทำอะไรท่านอ๋อง บอกไว้เลยนะว่าข้าไม่ยอม เขาเป็นบุรุษที่ข้าชื่นชอบ หากเขาเป็นอะไรไปข้าไม่ยอมแน่”