ตอนที่3 การเปลี่ยนแปลงของนาง

 ว่านชิงอีหยิบประคำหยกเจ็ดสีออกมาสวมใส่ ก่อนจะรับรู้ถึงพลังบางอย่างไหลเวียนทั่วร่างก่อนจะหายไป จากนั้นนางก็หยิบสิ่งของที่อยู่ในยามออกมา มีข้าวสารเสก สายสิญจน์ ยันต์ มีดอาคม และหนังสือเก่าโบราณเล่มหนึ่ง พอนางเปิดขึ้นมาอ่านตัวอักษรในหนังสือ ก็ลอยมาเข้าตัวนางจนหมด จากนั้นหนังสือก็หายไป 

 “ปิงปิงแปลกมากเลยหนังสือหายไปแล้ว”

 “ก็ไม่แปลกนี่เจ้าค่ะ ก็ท่านเป็นเทพผู้พิทักษ์ ย่อมมีอะไรเหนือกว่าผู้อื่นอยู่แล้ว” ปิงปิงอธิบายอย่างคล่องแคล่ว แต่จู่ๆ ก็มีบ่าวรับใช้หญิงเดินเข้ามาอย่างกล้าๆ กลัว

 “คุณหนูสามท่านอยากจะชำระร่างกายเลยหรือไม่ ข้าจะได้เตรียมน้ำเจ้าค่ะ” บ่าวรับใช้หญิงยืนก้มหน้าเนื้อตัวสั่น ว่านชิงอีสังเกตเห็นว่าดวงตาของนางบอดหนึ่งข้าง จึงลุกเดินเข้าไปหา

 “เจ้าเงยหน้าขึ้น” บ่าวรับใช้หญิงยิ่งตัวสั่นมากกว่าเดิมเมื่อได้ยินเช่นนั้น

 “เป็นอะไรตัวสั่นมากขนานนี้กลัวข้าเหรอ?” ว่านชิงอีกล่าวจบก็เอื้อมมือไปสัมผัสตัวนางเพื่อปลอบขวัญ แต่ทันใดภาพต่างๆ ในความทรงจำก็วิ่งแล่นเข้ามา ภาพที่ว่านชิงอีตบหน้าและสาดน้ำแกงใส่หน้าบ่าวรับใช้คนนี้ จนนางตาบอดเพราะน้ำแกงเผ็ดร้อนจากเครื่องเทศ นี่มันอะไรกัน!ร่างนี้ร้ายกาจได้ขนานนี้เลยหรือ? ว่านชิงอียกมือไปสัมผัสกับดวงตาของนางอย่างรู้สึกผิด

"ข้าขอโทษด้วยนะ” จู่ๆ ปลายนิ้วของว่านชิงอีก็เปล่งแสงไปดวงตาของบ่าวคนนั้น จากที่นางตาบอดดวงตาก็เริ่มหายดี และกลับมามองเห็นอีกครั้ง ว่านชิงอีเองก็ตกใจกับความพิเศษของตน นางสามารถรักษาคนตาบอดให้หายได้เลยเหรอ บ่าวนางนั้นตกใจและดีใจที่จู่ๆ ดวงตาก็กลับมาหายดี ก่อนจะรีบคุกเข่าคำนับว่านชิงอีด้วยความซาบซึ้ง

 “คุณหนู ขอบคุณเจ้าค่ะๆ” นางพูดขอบคุณซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างดีใจ ว่านชิงอีเองก็ดีใจไม่แพ้กันที่สามารถลบความผิดที่ร่างนี้ได้กระทำเอาไว้ 

“เจ้าชื่ออะไร?”

 “เสี่ยวหมานเจ้าค่ะ”

 “ต่อไปก็มาคอยดูแลข้าอยู่ที่เรือนนี้ เจ้าไม่ต้องกลัวข้าจะไม่ทำร้ายเจ้าอีกแล้ว ข้าต้องขอโทษกับเรื่องที่ข้าได้ทำผิดต่อเจ้า” ว่านชิงอีกล่าวขึ้นอย่างอ่อนโยน 

 “เจ้าค่ะ” เสี่ยวหมานดีใจมากที่ดวงตาหายดี เรื่องต่างๆ ในอดีตจึงไม่คิดจะใส่ใจ

 “เจ้าไปเตรียมน้ำเถอะข้าก็อยากแช่น้ำอุ่นอยู่เหมือนกัน”

 “เจ้าค่ะ” เสียวหม่านรีบออกไปจัดการอย่างร่าเริงและคล่องแคล่ว ว่านชิงอียกยิ้มการได้ช่วยเหลือคนอื่น มันทำให้จิตใจรู้สึกผ่อนคลายและมีความสุขได้จริงๆ 

 “คุณหนูท่านเทพมากเจ้าค่ะ” ปิงปิงยกนิ้วให้นางอย่างเยินยอนายสาวเต็มที่ 

 “ข้าก็แปลกใจในความสามารถนี้เหมือนกัน แต่ก็ดีข้าจะได้รู้สึกผิดน้อยลงหน่อย ร่างนี้ร้ายกาจไม่เบาเลยนะปิงปิง ไม่รู้ว่ามีอีกมากน้อยแค่ไหน ที่นางได้ไปทำร้ายคนอื่นไว้” ว่านชิงอีเอ่ยขึ้นอย่างหนักใจ

 “ข้าว่านี่ก็คงเป็นอีกเหตุผลหนึ่ง ที่ท่านได้มาอยู่ในร่างนี้”

 “ตามเช็ดตามล้างสิ่งที่นางทำไว้นะหรือเฮ้อ!แค่คิดข้าท้อไว้รอแล้ว” ว่านชิงอีถอนใจ ก่อนจะเดินไปหลังม่านเพื่อชำระร่างกาย เพราะน้ำอุ่นเสี่ยวหมานได้เตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้ว 

 เรือนกลางจวนสกุลว่าน ว่านซูอวี้นั่งปักผ้าด้วยความเหม่อลอย บุตรสาวคนที่สามของนาง เติบโตมาเป็นคุณหนูที่เอาแต่ใจและร้ายกาจ เพราะถูกเลี้ยงดูจากแม่สามีและยังมีว่านจื่อหยวนคอยให้ท้ายและตามใจ นางแทบไม่มีสิทธิ์ดูแลว่านชิงอี หลังคลอดแม่สามีก็ให้คนรับใช้คนสนิท มาเอาทารกไปดูแลเเละเลี้ยงดูเอง นิสัยของว่านชิงอี นางรู้ดีว่าไม่ถูกต้องแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ ฮูหยินผู้เฒ่ามอบความรักทั้งหมดให้ว่านชิงอี ส่วนหลานสาวอีกสองคนนางไม่เคยรับรู้ ว่านจื่อหยวนก็เช่นกัน เขาทุ่มเททุกอย่างที่มีให้กับว่านชิงอี ไม่ว่าว่านชิงอีอยากได้อะไร เขาต้องไปสรรหามาให้นาง ต่างกับว่านชิงหลินและว่านชิงหลาน ที่ไม่เคยเหลียวแลหรือแม้แต่ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ ความลำเอียงนี้สร้างความเจ็บปวดให้นางมาโดยตลอด

 หลายเดือนก่อนว่านชิงอีล้มป่วยลงโดยไม่ทราบสาเหตุ ฮูหยินผู้เฒ่าและว่านจื้อหยวน ต้องหมดเงินทองมากมายเพื่อจ่ายให้กับหมอที่มารักษา แต่อาการของนางก็ไม่ดีขึ้น แต่ทั้งสองก็ไม่ละความพยายาม ที่จะพยายามติดต่อหาหมอที่ความสามารถมารักษา แต่สุดท้ายว่านชิงอีก็จบชีวิตลง แต่จู่ๆ นางก็ฟื้นคืนชีพ และนิสัยที่เคยเป็นอยู่ก็แทบไม่หลงเหลืออยู่อย่างกับคนละคน แต่คนเป็นมารดาเช่นนางก็ดีใจจนกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ สิ่งที่นางเฝ้าขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์เป็นจริงขึ้นมาแล้ว ว่านชิงอีเติบโตและรู้ความอยากที่นางอยากให้เป็น

 “ท่านแม่ท่านคิดอะไรอยู่หรือเจ้าคะ” ว่านชิงหลินบุตรสาวคนโตหรือคุณหนูใหญ่ เห็นมารดานั่งเหม่อลอยอยู่นาน จึงเอ่ยถามขึ้น 

 “แม่กำลังคิดถึงเรื่องราวของน้องสาวของเจ้า” แต่ว่านซูอวี้พูดยังไม่ทันจบ ว่านชิงหลานที่เดินเข้ามาก็พูดสวนขึ้นมาทันที

 “ข้าว่านางก็แค่เสแสร้ง ใครจะไปเปลี่ยนนิสัยได้ง่ายดายถึงเพียงนี้ รอดูไปอีกสักสามสี่วัน นิสัยเดิมของนางต้องกลับมาแน่” ว่านชิงหลานเอ่ยน้ำเสียงดูแคลน เพราะนางไม่เชื่อการกระทำของว่านชิงอีในวันนี้ แต่แล้วเสี่ยวหมานก็เดินเข้ามา

 “ฮูหยิน คุณหนูใหญ่ คุณหนูรอง ตาของข้าหายดีแล้วเจ้าค่ะ” เสี่ยวหมานรีบเข้ามาเล่าให้ฟังด้วยความดีใจ 

 “ตาเจ้าหายได้อย่างไร หมอที่ใดรักษาเจ้า?” ว่านซูอวี้เอ่ยถามด้วยความแปลกใจ

 “เป็นคุณหนูสามเจ้าค่ะ”

 “เจ้าว่าอย่างไรนะ!” ทั้งสามสาวร้องขึ้นพร้อมกันอย่างไม่เชื่อหู ว่านชิงอีจะมีความสามารถรักษาคนได้อย่างไร เรื่องนี้น่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว

 “เจ้าพูดจริงเหรอเสี่ยวหมาน?” คุณหนูใหญ่ถามให้แน่ใจอีกรอบ

 “จริงเจ้าค่ะนางใช้มือสัมผัสที่ดวงตาของข้า แล้วนางก็เอ่ยขึ้นว่า ขอโทษนะ จากนั้นข้าก็มองเห็นทันทีเลยเจ้าค่ะ” เสี่ยวหมานเล่าไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ

 “นิสัยเปลี่ยนไปแถมยังมีวิชาแพทย์รักษาคน จะเป็นนางจริงหรือเจ้าคะท่านแม่” ว่านชิงหลานยังคงหวาดระแวงและสงสัย 

 “นั่นสิเจ้าค่ะคนเราจะเปลี่ยนแปลงเพียงชั่วข้ามคืนได้จริงๆ เหรอ” ว่านชิงหลินคิดถึงความเป็นไปได้

 “แต่ว่านางบอกได้ไปพบเทพเซียน แม่ว่าท่านเทพคงได้ให้อะไรนางติดตัวมาบ้างแน่” ว่านซูอวี้เปรยขึ้น

 “ท่านแม่! ท่านคิดหน่อยสิเจ้าคะ ท่านเทพเซียนจะให้ของดีของวิเศษกับคนเช่นนางได้อย่างไร” ว่านชิงหลานแย้งขึ้นอย่างไม่เห็นด้วย เทพเซียนนะหรือจะให้ของวิเศษกับคนนิสัยเลวร้ายเช่นนาง นางไม่มีทางเชื่อแน่นอน