ตอนที่4 พี่น้องคืนดีกัน

 วันต่อมาว่านชิงหลินและว่านชิงหลาน ก็มาหาว่านชิงอีที่เรือน เพราะเรื่องที่นางสามารถรักษาดวงตาของเสี่ยวหมาน ทำให้ทั้งสองคลางแคลงมาก เมื่อมาถึงก็เห็นว่านชิงอีเตรียมตัวจะออกไปข้างนอก การแต่งเนื้อแต่งตัวก็เปลี่ยนไปจากเดิม ผมของนางเพียงแค่ม้วนเป็นก้อนกลมๆ ตรงกลางศีรษะแล้วปักปิ่นเรียบๆ ชุดที่นางสวมใส่ของเรียบๆ ไร้สีสันเหมือนแต่ก่อน

 “นี่เจ้าเตรียมตัวจะออกไปข้างนอกหรือ?” ชิงหลินเอ่ยถามขึ้น

 “เจ้าค่ะพี่ใหญ่จะไปด้วยกันหรือไม่? ข้าอยากไปเดินเที่ยวตลาดและอยากซื้ออะไรมาทำกินด้วย”

 “ฮึ!นิสัยเจ้าก็ไม่เปลี่ยนแปลงไปจากเดิมเลยสักนิดวันๆ เอาแต่เที่ยวเล่นและใช้เงินทองอย่างสุรุ่ยสุร่าย เป็นนิสัยที่เจ้าทำอยู่เป็นประจำ เจ้ารู้หรือไม่ยามนี้จวนของเราใกล้จะถังแตกอยู่แล้ว ทุกอย่างมันเป็นเพราะเจ้า!” ว่านชิงหลานเอ่ยอย่างโกรธเคือง กับนิสัยของว่านชิงอีที่แก้ไม่หาย

 “ชิงหลานเจ้าใจเย็นก่อนเถิด” ชิงหลินรีบเอ่ยปราม ว่านชิงอีทำหน้างงเพราะนางไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน

 “ข้าหรือ?” ว่านชิงอีชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง

 “ก็ใช่นะสิ ตั้งแต่เจ้าเกิดมาท่านพ่อ ท่านย่า ก็ดูแลเจ้าอย่างกับองค์หญิง เรือนของเจ้าก็สั่งให้ปลูกแบบพิเศษ เสื้อผ้าอาภรณ์เครื่องประดับก็ขนซื้อให้เจ้า ยามเจ้าเจ็บป่วยก็เสาะหาหมอดีๆ มารักษา หมดเงินหมดทองไปไม่รู้เท่าไหร่ พอเจ้าฟื้นหายดีสิ่งแรกที่เจ้าทำคิดจะทำคือออกไปใช้เงิน ข้าละยอมใจคนนิสัยเช่นเจ้าจริงๆ” ว่านชิงหลานเอ่ยด้วยอารมณ์โมโหและน้อยใจ กับความลำเอียงของบิดาและท่านย่า ว่านชิงอีพอได้ยินก็ถึงกับตัวชาไปทั้งร่าง ท่านพ่อและท่านย่าทำเพื่อนางจนเกิดความลำเอียง ไม่ได้นางต้องรีบแก้ไข สกุลว่านจะถังแตกเพราะนางไม่ได้! ปึก!ว่านชิงอีคุกเข่าลงกับพื้นอีกครั้ง

“พี่หญิงใหญ่ พี่หญิงรอง ข้าขอโทษกับสิ่งที่ผ่านมา วันนี้ข้าคิดได้แล้วและจะรีบแก้ไขเรื่องนี้ ไม่ให้ครอบครัวสกุลว่าน ต้องประสบพบกับความเดือดร้อนแน่นอนเจ้าค่ะ ข้าอยากให้ท่านพี่ทั้งสองเชื่อใจและให้โอกาศข้าสักครั้ง” ว่านชิงหลินและว่านชิงหลานมองนางอย่างชั่งใจ ก่อนจะมองหน้ากันและตัดสินใจ

 “ได้ข้าจะให้โอกาสเจ้าอีกครั้ง”

 “ขอบคุณเจ้าค่ะ” ว่านชิงอีรีบลุกขึ้นมาจับมือของพี่สาวทั้งสองด้วยความดีใจ

 “เช่นนั้นพี่ใหญ่พี่รองมาคุยกับข้าก่อนเถิดเจ้าค่ะ เรื่องนี้ข้าคิดว่าเราต้องช่วยกันคิด” ว่านชิงอีจูงมือพี่สาวทั้งสองไปนั่งที่โต๊ะกลางห้อง ก่อนจะรินชาให้อย่างเอาใจ จากนั้นว่านชิงอีก็นั่งลง และเริ่มพูดคุยเรื่องราวอย่างจริงจัง

 “ยามนี้ทรัพย์สินที่ข้ามี ข้าจะยกให้เป็นกองกลาง เครื่องประดับมากมายข้าก็ไม่ต้องการ ยกเป็นกองกลางทั้งหมด ท่านจะว่าอย่างไร?”

 “เรื่องนี้ข้ากลัวว่าท่านพ่อกับท่านย่าจะไม่เห็นด้วย” ว่านชิงหลินรู้จักนิสัยบิดาและท่านย่าดีว่าเป็นอย่างไร

 “ไว้เป็นหน้าที่ข้าเองเจ้าค่ะ”

 “แล้วเจ้าจะยังออกไปเดินตลาดอีกหรือไม่?” ว่านชิงหลานถามขึ้น

 “ไปเจ้าค่ะข้าต้องออกไปสำรวจตลาด เพื่อจะได้มีช่องทางหาเงินเจ้าค่ะ” 

“แค่ไปเดินตลาดเจ้าก็รู้วิธีหาเงินแล้วหรือ?” ว่านชิงหลินมองนางอย่างแปลกใจ ฟื้นกลับมาชีวิตคราวนี้นางเปลี่ยนไปมากจริงๆ 

 “ข้าก็ยังไม่รู้ว่าจะมีวิธีหาเงินได้หรือไม่ แต่ก็ต้องไปเดินสำรวจดูก่อน ท่านพี่จะไปกับข้าหรือไม่เจ้าคะ?” ว่านชิงอีถามขึ้นอีกครั้ง 

 “ได้ข้าจะไปกับเจ้า”

 ใช้เวลาไม่นานรถม้าสกุลว่านก็มาถึงตลาด เสียงผู้คนคุยกันตามท้องถนน และแม่ค้าพ่อค้าตะโกนขายของกันเซ็งแซ่ ว่านชิงอีบอกให้คนขับรถม้า นำรถม้าไปจอดที่จุดพักม้า ก่อนจะพาว่านชิงหลินและว่านชิงหลาน เดินชมตลาดกันอย่างสนุกสนาน ว่านชิงหลินและว่านชิงหลานไม่เคยคิดเลยว่า จริงๆ แล้วว่านชิงอีก็เป็นน้องสาวที่น่ารักผู้หนึ่ง ก่อนหน้านี้นางทำตัวสูงส่ง ไม่เข้าใกล้และสุงสิงกับพวกนางเลยแม้แต่น้อย แต่พอวันนี้ได้มาสัมผัสจริงๆ กลับทำให้รู้ว่าเข้ากันได้ดีทีเดียว

 “พี่หญิงเราแวะหาอะไรกินกันดีหรือไม่ จากนั้นเราค่อยหาซื้ออะไรกลับไปทำกินกันที่จวน”

 “ตามใจเจ้าเลยเพราะว่าวันนี้เจ้าเป็นคนจ่าย” ว่านชิงหลินเอ่ยยิ้มๆ 

“ได้อยู่แล้ว” ว่านชิงอีรู้สึกเบิกบานใจยิ่งนัก ที่สามารถทำให้พี่สาวทั้งสองลดความบาดหมางในใจลงได้ ก่อนว่านชิงอีจะเห็นร้านข้างทางร้านหนึ่ง ที่แทบไม่มีลูกค้ามานั่งกินเลย เพราะตรงข้ามเป็นร้านภัตตาคารร้านอาหารใหญ่โต ผู้คนดูแล้วให้ความสนใจกับความหรูหรามากกว่า แต่ว่าว่านชิงอีชอบนั่งร้านข้างทางเพราะชอบบรรยากาศ มองเห็นผู้คนเดินกันไปมาเพลิดเพลินดี ทั้งสามพากันนั่งที่โต๊ะตัวหนึ่ง ก่อนเจ้าของร้านจะรีบมาบริการด้วยความดีใจ เพราะวันนี้แทบไม่มีลูกค้ามานั่งร้านเขาเลย

 “เอาบะหมี่สามชามเจ้าค่ะ” ว่านชิงอีบอกกับพ่อค้า

 “ได้ขอรับ” ผ่านไปซักพักพ่อค้าก็ยกบะหมี่มาวางที่โต๊ะ ว่านชิงอีมองบะหมี่ตรงหน้าด้วยความพอใจ กลิ่นของบะหมี่และน้ำซุปหอมกรุ่น เสียดายที่ไม่ค่อยมีลูกค้า ระหว่างนั่งกินอยู่นั้น โต๊ะข้างๆ ก็เริ่มพูดคุยกัน แต่ว่านชิงอีก็ต้องสะดุดเพราะพวกเขาพูดถึงนาง

 “เจ้าได้ข่าวหรือไม่ว่าคุณหนูสามสกุลว่านตายไปแล้ว แต่อยู่ๆ ก็ฟื้นขึ้นมา ข้าได้ยินแล้วขนลุกเลย” ชายคนนั้นพูดแล้วก็ทำท่าขนลุก

 “ข้าได้ยินสิข่าวนี้คนพูดถึงกันทั้งเมือง คนไปงานศพพากันวิ่งหนีกระเจิงเลย”

 “แต่คนก็พากันพูดอีกนะว่า เป็นเพราะนางมีนิสัยที่ไม่ดี นรกก็เลยไม่กล้ารับนางไว้อะนะ”

 “อันนี้ข้าก็ได้ยินมาเหมือนกัน ว่านางนะร้ายสุดๆ ไปเลย บ่าวไพร่ในจวนต่างพากันหวาดกลัวนางกันหมด”

 ว่านชิงอีนั่งกินบะหมี่อย่างสบายใจ ดีเหมือนกันถือเสียว่ามานั่งรับฟังข้อมูลของร่างนี้ ว่าคนภายนอกคิดกันยังไง แต่ว่านชิงหลินและว่านชิงหลานกลับรับมันไม่ได้ จะลุกขึ้นไปต่อว่าคนกลุ่มนั้น แต่ว่าว่านชิงอีห้ามไว้เสียก่อน นางไม่สนใจอยู่แล้วเพราะคนที่พวกเขาพูดถึง จากโลกนี้ไปแล้ว แต่อยู่ๆ ก็มีคุณหนูกลุ่มหนึ่งเดินผ่านมาและจำว่านชิงอีได้ นั้นก็คือ ซูโม่หลัน กู้ผิงอัน จางเจียอี พวกนางจำว่านชิงอีได้จึงพากันเดินเข้ามาทัก

 “คุณหนูสามเหตุใดวันนี้มานั่งกินอาหารริมถนนได้ละ ปกติเจ้ากินแต่อาหารบนโรงเตี๊ยมหรือไม่ก็ภัตตาคาร หรือว่าพอฟื้นขึ้นมาจากความตาย เจ้าก็เลยเห็นความจริงที่ว่า คนที่ถึงคราวจะตาย จะกินอาหารบนยอดไม้หรือกินอาหารบนดิน ก็ตายได้เหมือนกันหมด” ซูโม่หลันกล่าวอย่างเหน็บแนมเย้ยหยัน เพราะนางไม่เคยชอบว่านชิงอีมาแต่ไหนแต่ไร เพราะว่านชิงอีทำตัวสูงส่งเกินใคร และไม่เห็นผู้ใดอยู่ในสายตา 

 “นี่เจ้า!กล้าดีอย่างไรมาเหน็บแนมน้องสาวข้า” ว่านชิงหลานลุกขึ้นเตรียมเอาเรื่องทันที แต่ว่านชิงอีดึงแขนนางให้นั่งลง ก่อนเอ่ยขึ้นอย่างสบายๆ

 “ก็จริงอย่างที่เจ้าพูดข้าตายแล้วฟื้นขึ้นมา ถึงได้รู้ว่ากินอาหารที่ไหนก็เหมือนกัน จึงอยากแนะนำเจ้าบ้างว่าลองตายดูสักครั้ง แล้วเจ้าจะรู้อะไรๆ ขึ้นเยอะเลยละ”

 “นี่เจ้า!ว่านชิงอีกล้าดีอย่างไรมาแช่งข้า” ซูโม่หลันยามนี้โกรธจนแทบจะเข้าไปกระชากร่างของว่านชิงอี ที่นั่งยิ้มแย้มอย่างไม่ทุกข์ร้อนใดๆ ผู้คนที่อยู่บริเวณนั้นเมื่อได้ยินก็พากันมามุงล้อมดู เพราะอยากเห็นหน้าว่านชิงอี สตรีตายแล้วฟื้น ว่าหน้าตาเป็นอย่างไร เพราะว่าชื่อของนางไม่มีใครไม่เคยได้ยิน