บทที่หก บาดเจ็บ

เมื่อตกลงรวมกลุ่มกันเสร็จ ทั้งห้าก็แยกย้ายกันไปเตรียมของเพื่อใช้ในการเดินทางทำภารกิจ 

หลี่ถงถงได้อาสาเป็นคนทำเรื่องยื่นขอทำภารกิจเพราะมีเรื่องอยากจะพูดคุยกับคนผู้หนึ่งด้วย 

"...เจ้า?" 

"ยินดีที่ได้พบนะ..." 

หลี่ถงถงเอ่ยกับคนที่นั่งหันหน้ามามองตนอย่างตกใจ 

 

หลายชั่วยามผ่านไป... 

ถึงเวลาเดินทางออกทำภารกิจ หลี่ถงถงกับหนิงอันเดินมาจุดนัดรวมตัวกัน ที่นั่นมีอวี้ซือเหลียงยืนรออยู่ก่อนแล้ว ด้านข้างมีฉีหานฟงที่ยืนหน้านิ่งมองไปรอบๆ 

"ฟางซูล่ะ?"หลี่ถงถงเอ่ยถามทั้งสองคนทันทีที่มาถึง สายตาเหลือบมองหาคนกะล่อนที่ไม่ได้อยู่ด้วย 

"คงกำลังมา"อวี้ซือเหลียงตอบพลางหันมองไปที่หนิงอันที่ยืนหลบอยู่หลังของหลี่ถงถง 

อา...ก็นางเป็นผู้หญิงนี่นะ(...) 

"รออีกสักครู่แล้วกัน"หลี่ถงถงพาหนิงอันไปนั่งตรงม้านั่งข้างๆ อวี้ซือเหลียงหันไปเห็นว่าข้างที่นั่งของหนิงอันว่างตนก็รีบไปนั่งทันที 

"!?"หนิงอันมีท่าทีเขินอายหนักกว่าเดิม พวงแก้มนวลขึ้นสีแดงก่ำมือบางทั้งสองจับแขนของหลี่ถงถงแน่น 

เฮ้อ...ทำไมผู้หญิงต้องเขินเวลาอยู่ใกล้คนที่ชอบแบบนี้กันด้วยนะ 

"หลี่ถงถง..." 

"หืม?"หลี่ถงถงเงยหน้าขึ้นมองฉีหานฟงที่เมื่อครู่เอ่ยเรียกตน 

"คือว่า..."ฉีหานฟงมองหนิงอันเพื่อสื่อความ 

อ้อ...หมายความว่าขอนั่งตรงนี้ได้มั้ยงั้นสินะ? หลี่ถงถงพยักหน้ารับเบาๆก่อนจะแกะมือของหนิงอันออกและลุกขึ้นยืน 

หนิงอันเงยหน้าขึ้นมองหลี่ถงถงอย่างตกใจ

"ข้าจะไปตามฟางซูมานะ พวกเจ้าก็นั่งรออยู่นี่ไปก่อน"หลี่ถงถงเอ่ยออกมาอย่างรวดเร็ว

ทันทีที่หลี่ถงถงลุกออกฉีหานฟงก็รีบเข้ามานั่งตรงนั้นทันที ช่างเป็นภาพที่น่าดูชมยิ่งนัก รักสามเศร้าของพระเอก นางเอกและตัวร้าย...

หุๆๆ...หลี่ถงถงรีบวิ่งออกมาทันทีโดยไม่รีรอให้หนิงอันกับอวี้ซือเหลียงเอ่ย 

"ถงถง!!!!"

ขอโทษนะอันอัน แต่ข้าขอตัวก่อน!!! หลี่ถงถงเอ่ยในใจพลางเอาใจช่วยหนิงอันผู้มีเสน่ห์ล่อลวงเหล่าชายหนุ่ม 

เป็นนางเอกนี่นะ ชะตากรรมของเจ้าก็คงต้องเป็นเช่นนี้นั่นแหละ!  

 

หลี่ถงถงเดินมาทางหอพักชายเพื่อไปตามฟางซู แต่ว่าเมื่อมาถึงห้องพักของฟางซู ก็กลับไม่พบร่างของเขาเลย 

"ฟางซูอยู่ที่ใดหรือ?"หลี่ถงถงหันไปถามเพื่อนร่วมห้องของฟางซูอย่างสงสัย 

"ฟางซูหรือ? เจ้านั่นออกไปตั้งนานแล้วนะ ประมานหนึ่งก้านธูปได้แล้วนี่ล่ะ" 

หนึ่งก้านธูปเหรอ? มันเท่าไหร่นะ? อ้อ!!!  

15นาที! 

ว่าแต่ว่า...ถ้าออกไปนานขนาดนั้นแล้ว ทำไมถึงยังไม่เห็นไปรวมกลุ่ม? หรือว่าจะหลงทาง? 

หลี่ถงถงรีบเดินออกไปตามหาฟางซูทันทีจนเดินมาถึงป่าข้างๆหอพัก ก็พบว่าฟางซูกำลังมีเรื่องชกต่อยกับคนกลุ่มหนึ่งอยู่ 

เกิดอะไรขึ้น? 

หลี่ถงถงแอบมองภาพที่เกิดขึ้นอย่างสงสัย เห็นฟางซูยกมือเช็ดเลือดที่มุมปากก่อนจะก่นด่าออกมาอย่างไม่พอใจ 

"ไอ้ชาติหมา!!!"

พลั่ก!!! 

"ทำให้มันพิการ!!!"ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังของคนกลุ่มนั้นเอ่ยสั่งการด้วยน้ำเสียงดุดัน 

พวกนั้นง้างหมัดขึ้นต่อยฟางซูอย่างแรงจนฟางซูล้มหงายหลังลงกับพื้น เลือดไหลลงจากมุมปากเพิ่ม 

"ไอ้พวกขี้ขลาด! แน่จริงก็อย่าหมาหมู่สิว่ะ!!!"ฟางซูเอ่ยออกมาเสียงดัง 

"ฮ่าๆ! ปากเก่งนักนะ! พวกเจ้าถ้าข้าไม่สั่งให้หยุด ก็อย่าหยุด! ซัดมันต่อ!!!" 

ท่าไม่ดีแล้ว จะเกิดอะไรขึ้นก็ช่างแต่ตอนนี้ต้องช่วยเจ้าโง่นั่นก่อน!!! 

หลี่ถงถงกระโดดเข้าไปกลางวง

"หนึ่งกฎข้อห้ามสำคัญของสำนักคือห้ามทำร้ายร่างกายคนในสำนักเดียวกัน พวกเจ้าเห็นกฎสำนักเป็นเรื่องล้อเล่นรึ?"หลี่ถงถงเอ่ยออกมาเสียงเรียบเย็นก่อนจะก้มไปพยุงตัวของฟางซูขึ้นมาจากพื้น 

"ชิ! พวกข้าแค่หยอกเล่นกันขำๆเท่านั้นเอง พวกเรากลับ!!!"พวกนั้นยอมล่าถอยอย่างง่ายดาย หลี่ถงถงมองพวกนั้นเดินจากไปก่อนจะหันมาสนใจฟางซูที่หน้าบวมป่องม่วงคล้ำ 

"หู่วว...หน้าบวมฉึ่งเลยนะเนี่ย?"หลี่ถงถงเอ่ยแซวฟางซูอย่างติดตลก 

"หนวกหูน่า!!!"ฟางซูตวาดออกมาเพื่อกลบเกลื่อนอาการเขินอายของตน 

หลี่ถงถงหัวเราะออกมาอย่างตลกขบขันก่อนจะยื่นผ้าเช็ดหน้าสีขาวให้กับชายหนุ่ม 

ฟางซูรับมาเช็ดเลือดออกบาดแผลตรงพวงแก้มก่อนจะกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอู้อี้"ขอบใจ" 

หลี่ถงถงส่ายหน้าให้กับคนตรงหน้าก่อนจะตบไปที่หลังของชายหนุ่มเบาๆ 

"มาข้าทำแผลให้" 

ฟางซูกับหลี่ถงถงเดินมานั่งใต้เงาต้นไม้ต้นหนึ่งข้างๆ มือบางของหลี่ถงถงบรรจงทำแผลให้ฟางซูอย่างเบามือ 

สายตาคมมองใบหน้างามของคนทำแผลให้ตนก่อนจะหลุบหันไปมองทางอื่น 

"เกิดอะไรขึ้น? เหตุใดไปโดนทุบตีเช่นนั้น?"หลี่ถงถงเอ่ยถามทันทีที่ทำแผลเสร็จ 

"...มันอาจจะเป็นเหตุผลไร้สาระ" 

"เอาน่าบอกมาเถอะข้าไม่ถือสา!"หลี่ถงถงเอ่ย 

ฟางซูกลืนน้ำลายก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองก้อนเมฆสีขาวที่ล่องลอยอยู่บนฟ้า 

"พวกมันมาดูหมิ่นแม่ของข้า"ชายหนุ่มเอ่ยตอบออกมาเสียงแผ่วเบา 

หลี่ถงถงหันไปมองใบหน้าหล่อเหลาที่ดูอมทุกข์ก่อนจะแหงนหน้าขึ้นไปมองท้องฟ้าตาม

"ก็ไม่ไร้สาระเสียหน่อย..."