LOGINShare
บทที่ 28 (รุ่ยอ๋องเปลี่ยนไป (ตอนปลาย)
Last Updated:
2025-05-25 22:22:01
Latest chapter
นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง บทที่ 28 (รุ่ยอ๋องเปลี่ยนไป (ตอนปลาย)
บทที่ 28 (รุ่ยอ๋องเปลี่ยนไป (ตอนปลาย) แม่ครัวคนงามไม่ได้รู้เลยว่า รอยยิ้มงดงามเจิดจ้าของนาง ทำคนข้างๆตาพร่าไปแล้ว มือเรียวใช้ส้อมอันเล็กที่อ้างว่าซื้อมาจากตลาดท่าเรือ จิ้มวุ้นสังขยาและวุ้นกะทิใส่จานแบ่งให้ชายหนุ่มก่อน จากนั้นจึงแบ่งใส่จานตัวเองสองชิ้นพอเป็นมารยาท สุ่ยหลงก้าวมารินน้ำชาให้ทั้งสอง ก่อนขออนุญาตนายเหนือหัวไปห้องน้ำ ตามคำสั่งจากสายตาของอีกฝ่าย! "ของหวานชนิดนี้เรียกว่าวุ้นสังขยากับวุ้นกะทิสินะ หอมอร่อยสดชื่น กลมกล่อมไม่หวานมากเปิ่นหวางชอบ…อันที่จริงต้องบอกว่า ‘ชอบ‘ ทุกอย่างที่ชิงเอ๋อร์ทำให้กินถึงจะถูก" ถ้อยรับสั่งหยุดตรงคำว่า ชอบ ผินมองร่างบางข้างๆด้วยสายตาลึกซึ้งก่อนรับสั่งต่อ และเมื่อของหวานหมดลง มือใหญ่ล้วงบางสิ่งออกมาจากอกเสื้อ ปักลงบนมวยผมของเซียวหนิงชิงอย่างรวดเร็ว "ทำดีก็ต้องมีรางวัลให้ คราวนี้ชิงเอ๋อร์จะมาอ้างว่าต้องใช้มือทำงาน ใส่เครื่องประดับแล้วไม่ถนัดอีกไม่ได้แล้วนะ" สุ้มเสียงนุ่มนวลแววตาหวานซึ้ง กอปรกับดวงพักตร์หล่อเหลาทรงเสน่ห์ ทำเอาเซียวหนิงชิงหน้าร้อนผะผ่าว หัวใจเต้นระรัวผิดจังหวะ นี่นางกำลังโดนรุ่ยอ๋องเต๊าะอย่างนั้นหรือ?! "สวยจริงๆด้วย เหมาะกับชิงเอ
นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง บทที่ 28 รุ่ยอ๋องเปลี่ยนไป (ตอนต้น)
บทที่ 28 รุ่ยอ๋องเปลี่ยนไป (ตอนต้น) จากเหตุการณ์ที่หลัวซื่อเป็นลมล้มหัวฟาดพื้น เป็นเหตุให้กลายเป็นอัมพาต ฉวนซื่อจึงต้องไปทำไร่แทนแม่สามี งานบ้านทุกอย่างรวมถึงการดูแลหลัวซื่อ จึงกลายเป็นของสองพี่น้อง "โอ้ยย ท่านย่าา ท่านจะมาบ่ายเบี่ยงไม่ยอมดื่มยาแบบนี้ไม่ได้นะเจ้าคะ! ท่านพูดอะไรข้าฟังไม่ออกหรอกเจ้าค่ะ!! เฮ้อ เรื่องมากจริงๆ หากไม่ยอมดื่มข้าก็ขี้เกียจมานั่งป้อนท่านแล้ว เสียเวลาชะมัด!" มู่อวี๋โหรวกระแทกถ้วยยาต้มลงกับโต๊ะเล็กข้างเตียง ก่อนสะบัดก้นเดินจากไป ทิ้งให้หลัวซื่อมองตามหลังหลานสาวคนโปรดด้วยดวงตาแดงก่ำ มู่อวี๋ฉิงที่ยกยาต้มมาให้พี่สาวป้อนหลัวซื่อ ยืนทอดถอนใจให้กับสภาพการณ์ตรงหน้า เด็กสาวผละไปยกตะกร้าผ้าเพื่อนำไปซักที่แม่น้ำ ระหว่างทางนางได้พบกับเผยปิน เขาถามไถ่ถึงทุกคนในสกุลมู่ด้วยความสนใจ ทั้งมอบเงินจำนวนหนึ่งให้เด็กสาว เพื่อมอบให้กับมารดาของนาง บอกว่าฮูหยินเจ้าของที่ดินมอบเงินช่วยเหลือ เพราะได้ข่าวเรื่องที่สกุลมู่ถูกยกเค้า เผยปินนำชื่อของลิ่วฮูหยินมาอ้างเพราะฉวนซื่อเคยไปช่วยงานอีกฝ่ายที่บ้านอยู่หลายครั้ง… ด้วยความที่มู่อวี๋ฉิงเป็นคนซื่อ นางจึงรับเงินนั้นมาและรับปากว่าจะมอ
นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง บทที่ 27 แม่ครัวประจำตัวรุ่ยอ๋อง (ตอนปลาย)
บทที่ 27 แม่ครัวประจำตัวรุ่ยอ๋อง (ตอนปลาย) "ท่านอ๋องเพคะ กำไลที่ทรงมอบให้งดงามมาก เพียงแต่หม่อมฉันต้องทำอาหาร ต้องขายของเก็บล้างถ้วยชามไม่ได้อยู่เฉยๆ แบบคุณหนูในห้องหอ หากใส่กำไลจะทำงานไม่ถนัด อีกอย่างหากไม่ระวังหม่อมฉันอาจทำแตกได้ เสียดายน่ะเพคะ" "ได้ เปิ่นหวางเข้าใจแล้ว ขอบใจมากที่อธิบายถึงเหตุผลให้ฟัง พรุ่งนี้จะให้ชิวยวี่นำตั๋วเงินค่าอาหารไปมอบให้" ทีนี้เขาก็รู้แล้วว่าต่อไป หากต้องการมอบของขวัญให้นาง ก็ต้องเป็นสิ่งที่นางสวมใส่ได้ไม่เกะกะการทำงาน ดีจริงที่ตัดสินใจถาม "เช่นนั้นหม่อมฉันขอตัวกลับก่อนเพคะ ท่านพ่อท่านแม่กับน้องๆรออยู่ หนิงชิงน้อมส่งท่านอ๋อง พบกันวันมะรืนเพคะ" ร่างบางยอบกายให้ชายหนุ่มและผละไป ดวงเนตรคู่คมมองตามแผ่นหลังบอบบางจนลับสายตา "พวกเราก็กลับกันเถอะพะย่ะค่ะ" ในเมื่อรุ่ยอ๋องยอมเปิดเผยตัวตนกับอีกฝ่าย เขาก็ไม่จำเป็นต้องปกปิดฐานะของนายเหนือหัวอีกต่อไป "อืม กลับกันเถอะ สุ่ยกงกง" ซวินเหิงเยว่หน้าตาแช่มชื่นขณะเอ่ยรับ ทั้งคู่สะกิดปลายเท้าทะยานออกไปทางหน้าต่าง จากนั้นจึงไปขึ้นรถม้าที่จอดอยู่ข้างหอโอสถเสียนเย่า ครอบครัวสกุลเซียวเองก็กลับถึงโรงเตี๊ยมที่เช่าห้องพักไ
นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง บทที่ 27 แม่ครัวประจำตัวรุ่ยอ๋อง (ตอนต้น)
บทที่ 27 แม่ครัวประจำตัวรุ่ยอ๋อง (ตอนต้น) สายตาของซวินเหิงเยว่ที่ใช้มองมา ทำเอาร่างบางในอ้อมแขนหน้าร้อนวาบ ใบหน้าหล่อเหลาปานเทพบุตรของเขาอยู่ใกล้ใบหน้าของนางเพียงฝ่ามือกั้น กลิ่นอายบุรุษกอปรกับกลิ่นหอมเย็นละมุนจากกายของชายหนุ่ม ทำเอาจังหวะหัวใจของนางกระตุก หญิงสาวไม่รู้เลยว่า เวลานี้แก้มนวลเปล่งปลั่งขึ้นสีระเรื่อ จนคนมองเกิดอาการคันยุบยิบในหัวใจ "อะ แฮ่ม!" เสียงกระแอมของสุ่ยหลงที่ยืนมองออกไปนอกหน้าต่างดังขึ้น ช่วยเรียกสติคู่หนุ่มสาวให้หวนคืนจากห้วงภวังค์ "ท่านอ๋อง เอ่อ หม่อมฉันยืนเองได้แล้วเพคะ ขอบพระทัยที่ทรงช่วยพยุง" หลังจากขาแข้งหายอ่อนเพราะเจอเซอร์ไพร์ใหญ่เข้า เซียวหนิงชิงในชุดเซฟสีดำรีบสาวเท้าถอยหลังไปสามก้าว ยืนตัวตรงเหยียดแผ่นหลังประสานมือไว้ที่หน้าท้อง ก้มหน้าหลุบตาต่ำพยายามควบคุมความรู้สึกขัดเขินของตนเอง "แม่นางเซียวอยากนั่งพักเสียหน่อยหรือไม่ คงเพราะยืนทำอาหารนาน ขาแข้งเลยอ่อนกระมัง มานั่งเถอะ เปิ่นหวางไม่แกล้งเจ้าหรอก" "เชิญแม่นางเซียว" สุ่ยหลงรู้หน้าที่ รีบผายมือเดินนำหญิงสาวไปนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับนายเหนือหัว พร้อมรินชาให้นางอย่างไม่รังเกียจ เซียวหนิงชิงเ
นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง บทที่ 26 เจ้าของอาคารผู้ลึกลับ (ตอนปลาย)
บทที่ 26 เจ้าของอาคารผู้ลึกลับ (ตอนปลาย) ในชั่วขณะที่รอสุ่ยหลงไปเรียกเซียวหนิงชิงให้มาพบ แววตาของชายหนุ่มเริ่มสั่นไหว นั่งตรึกตรองว่าเขาควรจะเริ่มสนทนากับนางอย่างไรดี ความประหม่าบังเกิดขึ้นในจิตใจ หากเขาจะขอให้นางทำอาหารให้กินทุกวัน ก่อนที่นางจะย้ายเข้ามาเปิดกิจการนางจะยินดีหรือไม่ เขาจะกลายเป็นคนเห็นแก่ตัว…หรือเห็นกินในสายตาของนางหรือเปล่า แต่ก่อนที่ชายหนุ่มจะเริ่มวิตกกังวลไปมากกว่านี้ เสียงของสุ่ยหลงก็ดังขึ้นหน้าห้อง “นายท่าน แม่นางเซียวมาแล้วขอรับ” “แม่นางเซียว ข้าต้องขอชมจากใจจริงว่า อาหารของแม่นางเลิศรสเป็นอย่างยิ่ง ข้าพอใจมากอนุญาตให้ท่านเช่าอาคารแห่งนี้ทำร้านอาหารได้ เพียงแต่ข้ามีข้อแลกเปลี่ยนบางอย่าง ที่ต้องการความคิดเห็นจากแม่นางมาเสนอ" สุ้มเสียงทุ้มกังวานดังขึ้นจากในห้องส่วนตัว และหยุดลงหลังประโยคสุดท้าย เซียวหนิงชิงมุ่นเรียวคิ้วยามได้ยินเสียงของบุรุษจากในห้อง เสียงที่ได้ยินไยถึงคุ้นหูนักนะ ตอนที่ใช้เนตรปีศาจเพ่งมองก็เห็นเพียงด้านหลัง ก่อนหน้านี้นางมัวแต่ยุ่งกับการทำอาหาร เลยไม่มีเวลาไปสอดส่องสิ่งอื่นรอบกาย แต่สิ่งสำคัญกว่าในเวลานี้ คือนางต้องเจรจาเรื่องสำคัญให้เสร
นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง บทที่ 26 เจ้าของอาคารผู้ลึกลับ (ตอนต้น)
บทที่ 26 เจ้าของอาคารผู้ลึกลับ (ตอนต้น) …อาหารจานที่สามวางอยู่ในจานก้นลึกสีนวลที่ถูกทำให้ร้อน ตรงกลางมีสิ่งที่เรียกว่า ตอร์เตลลินี่ วางอยู่แปดชิ้น คนรอกินคิ้วกระตุก พลางคิดว่าเกี๊ยวชิ้นเล็กๆแปดชิ้นมันจะไปพอกินอะไร! ครั้นผู้ช่วยเห็นนายเหนือหัวมุ่นคิ้ว จึงรีบกล่าวสิ่งที่แม่ครัวฝากบอกมาทันที “แม่นางเซียวบอกว่า หลังจากนายท่านได้ชิมอาหารจานสุดท้าย หากอยากได้อาหารจานใดเพิ่มขอให้แจ้งนาง ที่นางจัดมาอย่างละหน่อย เพราะกลัวท่านจะอิ่มเกินไปขอรับ” “อ่า เป็นเช่นนั้น ฉลาดไม่เบานี่” อาหารจานที่สามหมดลงในระยะเวลาเกือบหนึ่งถ้วยชา “อร่อยจริงๆ ช่วยไปบอกนางด้วย หลังจากอาหารจานที่สี่หมดลง ให้ส่งเกี๊ยวชนิดนี้มาอีกรอบ” “ได้ขอรับ” ครู่ต่อมาเสียง ฉ่า ฉ่า ก็ดังขึ้นหน้าห้อง เนื้อย่างชิ้นใหญ่ถูกหั่นเรียบร้อย วางอยู่บนแผ่นเหล็กร้อนรองด้วยไม้เนื้อดี บนชิ้นเนื้อราดน้ำจิ้มสีน้ำตาลแวววาว ข้างๆ กันมีถู่โต้วหรือมันฝรั่ง หั่นเป็นชิ้นผัดเนยเล็กน้อยกับใบโรสแมรี่กินเป็นเครื่องเคียง “แม่นางเซียวแนะนำว่าหลังกินเนื้อ ให้จิบเหล้าองุ่นแดงตามเล็กน้อย จะช่วยเสริมรสกันขอรับ” ผู้ช่วยที่มาด้วยกล่าวกับนายเหนือหัว ตาม
นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง บทที่ 25 วันทดสอบ (ตอนปลาย)
บทที่ 25 วันทดสอบ (ตอนปลาย) ลำดับถัดมาคือการหมักเนื้อส่วนที่เรียกว่า ริบอาย หรือเนื้อสันแหลมส่วนซี่โครงซึ่งมีไขมันแทรกทั่วชิ้น เนื้อจึงนุ่มชุ่มฉ่ำและมีรสชาติดีตลอดชิ้น นางใช้เพียงน้ำมันมะกอก พริกไทยดำ เกลือป่น และเหล้าจีนเพียงนิดหน่อยเพื่อดับคาว จากนั้นจึงหันไปตวงแป้งสาลีและร่อนใส่ชามใบใหญ่ ใส่เกลือป่นละเอียดเล็กตามลงไปคลุกให้เข้ากัน เทไข่แดงซึ่งแยกออกจากไข่ขาวเรียบร้อยลงไปนวดกับแป้ง จากนั้นใส่น้ำมันมะกอกอีกราวสองช้อนโต๊ะ นวดจนแป้งเนียนไม่ติดมือ ทำเป็นก้อนกลม ใช้ผ้าคลุมชามและพักไว้ และหันกลับไปหั่นเนื้อช่วงหัวไหล่ ที่หมักไว้ชิ้นหนึ่งให้เป็นลูกเต่า ผัดในหม้อสำหรับตุ๋นจนหอมและผิวสุก จากนั้นจึงใส่เหล้าองุ่นแดงรอจนแอลกอฮอล์ระเหย ตามด้วยใส่น้ำต้มกระดูกและใบกระวานตามลงไปตุ๋น อาหารจานแรกที่จะเอาขึ้นโต๊ะเพื่อเรียกน้ำย่อยคือ น้ำซุปกระดูกไก๋ตุ่นกับโรสแมรี่และหัวหอมผัดจนเหลือง กรองเอาแต่น้ำซุปใส ในถ้วยมีลูกชิ้นเนื้อกุ้งผสมหมูสับละเอียด ปั้นเป็นก้อนห่อด้วยแป้งบางๆ หน้าตาดูคล้าย เสี่ยวหลงเปา ลวกให้สุกก่อนใส่ลงไปในถ้วยซุป อาหารจานที่สอง คืออาหารเรียบง่ายอย่าง ซีซาร์สลัด โดยหั่นผักมิน
นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง บทที่ 25 วันทดสอบ (ตอนต้น)
บทที่ 25 วันทดสอบ (ตอนต้น) ซวินเหิงเยว่หยัดกายขึ้นเต็มความสูง ตบบ่าสหายรักเบาๆ รับสั่งขอบคุณเซียวเฟิงและหันไปทักทายชาวบ้านแถวนั้นด้วยดวงพักตร์ยิ้มแย้มก่อนหันมาสบตาเซียวหนิงชิง "ขอบคุณแม่นางเซียวที่ทำอาหารรสชาติอร่อย ราคาไม่แพงมาขายให้กับชาวเมืองอี้เฉิงได้ลิ้มรส เปิ่นหวางเป็นคนกินยาก พอได้ชิมอาหารจากร้านของแม่นางเซียวแล้วรู้สึกถูกปากจึงกลับมากินช้ำ การได้กินอาหารที่เพิ่งปรุงเสร็จใหม่ๆ ช่างดีจริงๆ" รับสั่งเสียงดังฟังชัดได้ยินกันถ้วนทั่ว ชาวบ้านทุกคนแถวนั้น ต่างพยักหน้าและเอ่ยว่าเห็นด้วยกับสิ่งที่ท่านเจ้าเมืองเพิ่งกล่าวไป “ท่านเจ้าเมืองพูดถูก ทั้งอร่อยและไม่แพง ยิ่งได้กินตอนทำเสร็จใหม่ยิ่งเลิศรส” ซวินเหิงเยว่สาวเท้าจากไปด้วยความรู้สึกวูบโหวงในอก สีหน้ารื่นรมย์ก่อนหน้าแปรเปลี่ยนเป็นเรียบนิ่งทันทีที่หันหลัง ดวงเนตรคู่คมหม่นหมองลงหลายส่วน ‘หวังว่าสิ่งที่ข้าพึ่งทำลงไป จะช่วยลบข่าวลือพวกนั้นได้นะเซียวหนิงชิง ขอโทษด้วยที่ทำให้เจ้าไม่สบายใจ' ชิวยวี่เดินมาจ่ายเงินตามหน้าที่ อ้าปากเหมือนต้องการจะพูดอะไรกับหญิงสาว ทว่าก็เปลี่ยนใจเร่งสาวเท้าตามหลังนายเหนือหัวที่ล่วงหน้าไปกับชิวเยี่ยแท
นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง บทที่ 24 ท่านมาทำอะไรตรงนี้ (ตอนปลาย)
บทที่ 24 ท่านมาทำอะไรตรงนี้ (ตอนปลาย) "แม่นางเซียวสบายดีนะขอรับ ข้าติดธุระมาไม่ได้สองวัน คิดถึง…อาหารของแม่นางมาก” โทนเสียงเซ็กซี่ฟังกี่ทีก็รื่นหู หยุดตรงคำว่า คิดถึง ไปชั่วอึดใจ ก่อนจะเอ่ยประโยคถัดมา แม่ค้าคนงามอมยิ้มแก้มแทบปริ รีบก้มหน้าหลบสายตาหวานซึ้งของทหารหนุ่มรูปงามด้วยความขัดเขิน ‘นอกจากรูปหล่อ เสียงก็เซ็กซี่แล้ว ยังหยอดสาวเก่งอีกต่างหาก เขินนะ’ ในชั่วขณะที่บรรยากาศรอบกายคนทั้งสอง กำลังเริ่มเปลี่ยนเป็นสีชมพูละมุนละไมอยู่นั้น… แคร่กกกก!! เสียงจอกชาแตกร้าวจากใต้ต้นแปะก๊วยได้ดังขึ้น ตามมาด้วยสุรเสียงเย็นชาของซวินเหิงเยว่ “หย่งหนานโหว! สายจนป่านนี้ไฉนยังไม่ไปค่ายทหาร มาเอ้อระเหยลอยชายอะไรอยู่แถวนี้” “…” จ้าวหลิวเหว่ย ‘เจ้าเมืองจอมกวนมาได้อย่างไรเนี่ย!' สรรพนามที่ซวินเหิงเยว่ใช้เรียกอีกฝ่าย ทำเอาเซียวหนิงชิงหายจากอาการเคลิ้มทันที พี่ชายทหารเสียงเซ็กซี่คือหย่งหนานโหว!!! แม่เจ้าาาาาา นี่นางโดนท่านโหวเต๊าะอยู่หรือเนี่ย โอ้ย จะบ้าตาย! ความวัวไม่ทันหาย ความควายเข้ามาแทรก! ทั้งท่านอ๋องทั้งท่านโหวไม่มีอะไรจะทำกันหรืออย่างไรเจ้าคะ ถึงได้มาป่วนแผงขายอาหารของนางเล่น! อุตส่าห์เลิกเ
You may also like
หวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.02
ชาไทยเย็น12.2K viewsทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ
หิมะที่ปลิดปลิว57.8K viewsหลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก
จิ้งซิง327.8K viewsเสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว
หลิ่วเยว่119.7K viewsไม่มีอีกแล้ว...สตรีที่เคยโง่งมผู้นั้น
หลงเวลา /จู้หมิง2.8K viewsองค์หญิงกาลกิณี
วริษา967 viewsปรปักษ์รักท่านแม่ทัพ
ceres328 viewsลิขิตรักภรรยาตัวร้าย
จิ้งจอกสะท้านหม้อไฟ23.2K views
