บทที่3

ลานหน้าคฤหาสน์ของพายุ  ศิลาเดินนำคิวเข้ามา 

"พี่ศิลาพาผมมาที่นี่ทำไมครับ" คิวถามเสียงสั่น ขณะมองรอบตัวอย่างงุนงง

 

ศิลาเบือนหน้าหนี ไม่กล้าสบตาคนรัก "มาหาเพื่อนนะ... บ้านของพายุ เพื่อนพี่"

 

ก่อนที่คิวจะได้ถามอะไรต่อ ประตูขนาดใหญ่ของคฤหาสน์ถูกเปิดออก ร่างสูงของพายุยืนรออยู่แล้ว สายตาของเขากวาดมองคิวด้วยรอยยิ้มบางๆ

 

"มาแล้วเหรอ เข้ามาก่อนสิ" พายุพูดเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยอำนาจ

 

คิวเริ่มรู้สึกถึงบางอย่างที่ผิดปกติ หัวใจเต้นแรงด้วยความหวาดหวั่น "นี่มันอะไรกัน..."

 

แล้วทันใดนั้น มือของคีรินก็เอื้อมมาจับแขนเขาแน่น คิวสะบัดตัวออกด้วยความตกใจ

"พี่ศิลาช่วยคิวด้วยครับ ปล่อยผมนะ"

แต่แทนที่ศิลาจะช่วย เขากลับเม้มปากแน่น หลบสายตา

"...คิว พี่ขอโทษ"

คิวยืนนิ่ง ความรู้สึกเหมือนถูกฟาดเข้าที่หน้าอย่างแรง "ขอโทษเหรอ?"

 

พายุหัวเราะในลำคอ ก้าวเข้ามาใกล้ "แฟนของนาย... เขาขายนายให้ฉันแล้ว"

คิวตัวสั่น มองหน้าพายุสลับกับศิลา "ขายเหรอ... พี่ศิลา?"

 

แววตาของเขาสั่นระริก ร่างกายอ่อนแรงราวกับกำลังจะล้ม

 

"พี่ทำแบบนี้ทำไม... พี่ไม่รักผมแล้วเหรอ?" เสียงของคิวเต็มไปด้วยความเจ็บปวด "แล้วใครจะทำอาหารให้พี่? ใครจะซักผ้าให้พี่? เวลาพี่ป่วยใครจะดูแลพี่?"

 

ศิลากำมือแน่น ก่อนจะพูดด้วยเสียงแข็งกระด้าง ราวกับกำลังพยายามบังคับตัวเองให้เชื่อว่าสิ่งที่เขาทำเป็นสิ่งที่ถูกต้อง

 

"เรื่องนั้น... คิวไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ไม่มีคิว... คนอื่นก็ทำแทนอยู่ดี"

คำพูดของศิลาเหมือนมีดกรีดลงกลางอกของคิว

 

เขามองศิลาด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ

"...พี่ศิลาหมายความว่ายังไงครับ"

แล้วจู่ๆ คิวก็หัวเราะออกมาอย่างขมขื่น ริมฝีปากสั่นระริกขณะมองหน้าคนรักที่เขาเคยเชื่อมั่น

"อ๋อ... คิวเข้าใจแล้วครับ"

 

เขาก้มหน้าลงเล็กน้อย น้ำตาร่วงหล่นอย่างไร้เสียง หัวใจของเขาแตกสลาย

 

พายุปรบมือเบาๆ อย่างพอใจ "พาคิวเข้าบ้าน"

 

คีรินรับคำสั่งทันที "ครับ นาย"

 

เขาดึงแขนของคิวให้เดินตามไป แต่ร่างบางยังคงยืนนิ่ง ราวกับไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะก้าวเดิน

 

พายุหันกลับไปหาศิลา หยิบธนบัตรจำนวนหนึ่งออกจากกระเป๋า แล้วโยนมันลงที่พื้นตรงหน้าอีกฝ่าย

 

"อ่ะ นี่เงิน ฉันให้นายไปตั้งตัว แล้วก็... อย่ากลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีก"

 

ศิลายืนนิ่ง น้ำตาเอ่อคลอ แต่เขาไม่อาจเอื้อมมือไปหยิบเงินเหล่านั้นได้

"รับไปสิ" พายุพูดด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน

 

ศิลามองใบหน้าของคิวเป็นครั้งสุดท้าย ดวงตาของคนที่เขาเคยรักเต็มไปด้วยความโกรธแค้นและความผิดหวัง

"...ฝากดูแลคิวด้วยนะ ถ้ามึงเบื่อเมื่อไหร่ก็เอามาคืนกูได้"

คิวสะอึกกับคำพูดนั้น มองศิลาด้วยสายตาสั่นระริก

พายุหัวเราะเบาๆ "เออ มึงไปได้แล้ว"

ศิลามองคิวอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ คิวไม่แม้แต่จะมองกลับไป เขากัดริมฝีปากแน่นเพื่อกลั้นน้ำตาไว้ ไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้ศิลาเห็นแม้แต่นิดเดียว

เมื่อศิลาเดินออกจากคฤหาสน์ไป คิวจ้องหน้าพายุด้วยสายตาแข็งกร้าว ก่อนจะพูดเสียงสั่น

"คุณมันเลว..."

พายุเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยอย่างสนใจ แต่คิวไม่ได้หยุดแค่นั้น

"คุณมันคนทรยศเพื่อนของคุณ คุณหักหลังพี่ศิลา คุณหลอกล่อพี่ศิลาให้เล่นการพนันจนหมดตัว คุณ..."

"ปากดีจัด" พายุพูดแทรกพร้อมยิ้มมุมปาก "แล้วถ้ามันเป็นอย่างที่นายพูดจริง... แล้วไง?"

คิวกำมือแน่น "เวรกรรมไง มันจะตามคุณไป"

พายุหัวเราะออกมาอย่างไม่แยแส "เหอะ เวรกรรมเหรอ? หน้าตาเป็นยังไง บอกฉันหน่อยสิ"

 

เขาก้าวเข้าไปใกล้คิว จนร่างบางต้องถอยหลังอย่างหวาดระแวง

 

"คืนนี้เรามาสนุกกันดีกว่า" พายุพูดเสียงทุ้มต่ำ แววตาเต็มไปด้วยความต้องการ

 

คิวส่ายหัวแรงๆ "ไม่ คืนนี้ผมไม่ยอมให้คุณทำอะไรผมหรอก"

พายุเลียริมฝีปาก "งั้นเหรอ... ไม่มีอะไรที่ฉันอยากได้แล้วไม่ได้"

เขาคว้าข้อมือคิวเอาไว้แน่น ดวงตาสีเข้มจับจ้องไปที่ร่างบางที่พยายามดิ้นรนหนี

พายุยังไม่ได้ทำอะไรก็มีคนเดินเข้า

ชายคนนั้นมีใบหน้าคล้ายพายุอยู่ไม่น้อย แต่ดวงตาของเขาไม่ได้เต็มไปด้วยความโหดร้ายและความกระหายอำนาจเหมือนพายุ 

 

"พี่พายุ..." ชายหนุ่มคนนั้นเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง

 

พายุชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะคลี่ยิ้มมุมปาก "วายุ? นายกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่"

"ก็สักพักแล้ว" วายุขมวดคิ้วก่อนหันไปมองคิวที่ยืนก้มหน้าอยู่ข้างๆ "นี่ใคร?"

 

พายุยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ "นี่คิว"

 

วายุเม้มปากแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธ "เอาอีกแล้วนะ พี่พายุ เมื่อไหร่พี่จะเลิกทำเลวสักที? คนก่อนก็ถูกพี่เอาไป..."

 

เพียะ

ฝ่ามือ ฟาดลงบนใบหน้าของวายุ

"วายุมึงไม่มีสิทธิ์มาด่ากู" พายุตวาดเสียงกร้าว "อย่ามาทำเป็นรู้ดี ไปไหนก็ไป ไปให้พ้น"

วายุหันหน้ากลับมาช้าๆ ดวงตาของเขาแดงก่ำจากแรงตบ แต่สิ่งที่อยู่ในแววตานั้นไม่ใช่ความเจ็บปวดทางกาย แต่เป็นความผิดหวังและโกรธ

เขาจ้องหน้าพายุ ก่อนจะแสยะยิ้มเย็น "พี่มันเลวไม่มีที่สิ้นสุดจริงๆ ... แต่มารอดูแล้วกันว่าเวรกรรมที่พี่ไม่เคยกลัว จะมาในรูปแบบไหน"

พูดจบวายุก็หันหลังเดินออกไป ทิ้งให้พายุยืนกำหมัดแน่นด้วยความขัดใจ

 

ส่วนคิว... ตอนนี้หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว