บทที่ 11 ปล้นหมดไม่สนลูกใคร

ตลอดหนึ่งอาทิตย์หญิงสาวตัวติดอยู่กับชายหนุ่มไม่ได้ห่างกันเลย เขาไม่ยอมที่จะปล่อยเธอให้เป็นอิสระ จะกินข้าวหรือจะทำอะไรก็ตามแต่ จะพาเธอไปด้วยตลอดไปทุกที่ แม้กระทั่งลำเลียงอาวุธลงจากเรือ ชายหนุ่มก็ยังพาเธอเคียงข้างไปด้วยไม่ให้ห่าง ประเด็นหลักคือ กลัวว่าหญิงสาวจะแอบหนีไปจากเขามากกว่า ขี้เกียจตามหาด้วย และรายนั้นก็ใจแข็งเสียเหลือเกินหน้าหงิกงอตลอดเมื่ออยู่กับเขา

"ทำไมต้องพาหนูมาด้วยคะ"

"เดี๋ยวเธอหนีฉันทำไง"

หญิงสาวใบหน้างอง้ำใส่ชายหนุ่มที่จ้องมองเธอด้วยสายตาดุ ท่าเรือที่นี่อยู่ไม่ห่างสนามบินมากเท่าไหร่ และในระหว่างที่เขากำลังทำงานอยู่ เธอหอบทุกอย่างแอบหนีออกไปจะแย่เอาได้

"หนูจะหนีไปได้ยังไงคะ ที่นี่ประเทศอะไรก็ไม่รู้ โอ๊ยยยย ร้อน!"

"ไปอยู่ในรถรอ"

"ค่ะ"

ใบหน้าสวยดูหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัดเจน เดินกลับไปขึ้นรถเพื่อรอให้เขาทำงานจนเสร็จ ไม่นานเขาก็เซ็นเอกสารบางอย่าง จากนั้นก็กลับไปขึ้นรถเพื่อเดินทางไปยังท่าเรือเพื่อกลับขึ้นไปยังเรือสำราญของตัวเอง

"บ่นอะไรนักหนายัยเด็กคนนี้ มาทำงานกับผัวมันจะตายเหรอไง"

"มันร้อนค่ะ อีกอย่างหนูไม่เห็นว่าจะช่วยอะไรได้ แล้วจะให้มาทำก็ไม่รู้ แล้วอย่ามาแทนตัวเองว่าผัวนะ ผัวเค้าใช้กับคนที่แต่งงานจดทะเบียนสมรสกันแล้ว ส่วนนี่เรียกคู่ขาค่ะ"

หญิงสาวยังคงปากดีใส่เขาไม่เลิก สงสัยโดนทุกคืนก็เลยแค้นหนักล่ะมั่ง ชายหนุ่มโอบเอวเธอดึงรั้งเข้ามาแนบชิดใกล้ ใบพัดตาโตพยายามดันตัวของเขาออกก่อนจะเอ่ยเสียงสั่น

"อ๊ะ...!"

"ปากดีนะเธอเนี่ย คืนนี้จะโดนไม่น้อย"

และเมื่อถูกข่มขู่แบบนั้นหญิงสาวก็รีบเปลี่ยนสีหน้าท่าทางให้ดีขึ้น ออดอ้อนชายหนุ่มเพื่อให้เขาปราณีเธอบ้าง

"หนูล้อเล่นเองค่ะ แหะ ๆ ใจเย็นก่อนนะคะ"

"หึ... นึกว่าจะแน่ คืนนี้อยากกินอะไรมั้ย เธอควรจะทำตัวน่ารัก และขยันอ้อนกว่านี้นะ เพราะฉันชอบผู้หญิงขี้อ้อนเปย์ไม่อั้นเลยแหละ"

ใบพัดนิ่งเงียบไปอย่างลังเล หรือว่าเธอจะออดอ้อนเขาดี เพราะดูท่าทางเขาก็หลงเธอไม่น้อยเหมือนกัน แต่ติดที่เอวดุเอาหนักแถมชอบขู่เธอจึงไม่อยากอยู่ด้วยเท่าไหร่

"งั้นหนูอ้อนคุณก็ได้ค่ะ"

"ก็ดี... ถือว่าอยู่เป็น"

ชายหนุ่มอุ้มเธอขึ้นมานั่งลงบนตัก ในระหว่างที่เดินทางไปยังเรือสำราญ ชายหนุ่มก็พาเธอแวะไปซื้อของที่อยากได้ ใบพัดเองมัวแต่ทำงานไม่ค่อยได้มีเวลาท่องเที่ยวเหมือนอย่างคนอื่น จึงรู้สึกตื่นเต้นไม่น้อยที่ได้ลงเรือสำราญแวะไปขึ้นฝั่งหลายที่

"นี่บัตรอยากได้อะไรก็ซื้อเอานะ"

"ขอบคุณค่ะ"

หญิงสาวยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดีที่ชายหนุ่มมักจะเปย์สิ่งของให้เธอไม่อั้น ถือว่าเป็นคนรวยที่จ่ายหนัก แถมยังเอาใจเก่งด้วย แต่ก็นั่นแหละเธออยู่ในฐานะนางบำเรอที่เขาเอาไว้บำบัดความใคร่ และคงจะต้องทำใจยอมรับว่าไม่มีทางได้เปลี่ยนสถานะเป็นอย่างอื่น

เธอเดินไปเที่ยวแหล่งช้อปปิ้งใกล้กับท่าเรือ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นของแบรนด์เนมที่มีราคาถูกกว่า shop ทั่วไปใจกลางเมือง เธอเองก็มีความชอบ และก็อยากจะมีของแบรนด์เนมไว้สะสม แต่ทว่าหาเงินมาได้เท่าไหร่ก็ต้องเอามาใช้หนี้ให้กับครอบครัวหมด ไม่น่าเชื่อเลยใช่ไหมล่ะ ว่าชีวิตเธอจะซวยแบบนี้

"คุณคะหนูซื้อนาฬิกาเพิ่มได้ไหม"

"ซื้อไปแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วจะซื้อทำไมอีก ไปซื้อทองหรือว่าซื้ออะไรดีกว่าไหม น่าจะมีประโยชน์กว่า"

ชายหนุ่มแนะนำในทางที่ดี แล้วก็ไม่ได้งกเงินกับหญิงสาวเลยแม้แต่น้อย ถ้าเกิดว่าใบพัดน่ารัก และอยู่กับเขาแบบนี้ เธอก็จะได้ทุกอย่างที่ต้องการ

"ซื้อทองเหรอคะ น่าสนใจดีงั้นเอาทองค่ะ"

เธอยิ้มออกมาก่อนจะเดินเข้าร้านขายทอง แล้วก็ทำการเลือกสร้อยคอ สร้อยข้อมือ ตุ้มหู ซื้อทุกอย่างพี่คิดว่าสามารถขายได้ในอนาคต ไม่ได้อยากจะเอามาสวมใส่เป็นเครื่องประดับ แต่เอาไว้ขายเพื่อให้ได้เงินมาเลี้ยงดูตัวเอง เธอเสียความบริสุทธิ์ให้คนรวยทั้งทีก็ต้องเอากลับคืนมาให้คุ้ม แล้วจะถือว่าเรื่องทุกอย่างมันเป็นแค่ฝันไป

ไมลส์นั่งอยู่ตรงโซฟาโซน VIP ให้หญิงสาวเลือกซื้อสินค้าที่ต้องการโดยใช้ Black card ของเขาชำระเงินกับพนักงาน

"นายใหญ่ครับอีก 2 ชั่วโมงเรือจะออกแล้ว"

"อืม... เดี๋ยวก็ออกไปแล้ว ทางนั้นโอเคเรียบร้อยดีใช่ไหม"

"เรียบร้อยครับไม่มีปัญหาอะไรเลย"

เขาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะหยิบโทรศัพท์มากดคุยกับเพื่อน พวกมันนัดกันไปดื่มที่ผับแต่ทว่าเขาลงเรือมาก่อนจึงต้องขอผ่าน ทุกคนก็เข้าใจดีไม่มีใครว่าอะไร ถ้าเขากลับไปถึงค่อยนัดเจอกันอีกที

"เงินออก 150,000 บาท"

"นายตามใจคุณใบพัดเกินไปหรือเปล่าครับ ผมว่าอยู่ด้วยกันอาทิตย์เดียว ได้ไปหลายสิบล้านแล้วนะครับ"

"ไม่เป็นไรให้เธอซื้อไปเถอะ นายก็รู้ว่าฉันไม่ได้เดือดร้อนอะไร เงินแค่นั้นไม่ได้ทำให้ฉันจนหรอก"

เขาเอ่ยออกมาก่อนจะเก็บโทรศัพท์ จ้องมองไปยังนางบำเรอคนสวย ที่ตอนนี้กำลังยิ้มแก้มปริเมื่อได้ของที่ตัวเองต้องการ

"ถ้าเกิดถึงท่าเรือ ผมว่าเธอหาทางหนีแน่นอน นายจะทำยังไงล่ะครับ"

"ไม่รู้สิยังไม่ได้คิดเลย นายคิดว่ายัยบ้านั่นจะหนีฉันเหรอ ฉันให้มากขนาดนี้จะคิดสั้นหนีไปดื้อ ๆ เหรอไง"

เขาเอ่ยถามโรเจอร์ที่ยืนอยู่เคียงข้าง พยายามใช้อำนาจเงินให้เป็นประโยชน์ เขารู้ว่าผู้หญิงที่เข้าหาเขาทุกคนก็ต้องการเงินทั้งนั้น เขาได้ความสุขจากร่างกายของเธอ ส่วนเธอก็ได้เงินจากเขา มันก็แฟร์กันดีนี่แล้วมีเหตุผลอะไรที่เธอจะไม่ยอมอยู่ล่ะ

"ดูท่าทางคุณใบพัดไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นนะครับ อีกอย่างผู้หญิงที่ผ่านมาไม่ได้ของมากเท่ากับคุณใบพัดเลยนะครับ ก็ไม่แปลกที่จะไม่หายไปไหน"

"ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าจะมีปัญญาหนีไปได้ขนาดไหน"

เมื่อเจ้านายของเขาพูดจบ โรเจอร์ก็เหมือนจะนึกขึ้นได้ว่านายใหญ่ให้ไปสืบเกี่ยวกับประวัติของคุณใบพัด ซึ่งเขาได้ประวัติเธอมาหลายวันแล้ว แต่นายใหญ่ตัวติดกับเธอเกินไปจนไม่มีเวลาได้คุยกันเลย

"ผมได้ประวัติของคุณใบพัดมาแล้วครับ สงสัยจะลืมเอาให้นายใหญ่ดู"

"เอามาดูสิ"

เขากดเปิดโทรศัพท์เข้าไปยังข้อมูลที่สายสืบส่งมาให้ดู ก่อนจะส่งไปให้เจ้านายเพื่อให้เขาอ่านรายละเอียดทุกอย่างด้วยตัวเอง นายใหญ่แห่ง Pandorica อ่านข้อมูลประวัติส่วนตัวของใบพัดคร่าวๆก่อนจะชะงักไปเมื่อเห็นประวัติการทำงานของเธอ

"เคยเป็นตำรวจมาก่อนเหรอ..."

"ใช่ครับนายใหญ่ เคยทำงานเป็นตำรวจมาก่อนแต่ดูเหมือนว่าจะรายได้น้อยเธอก็เลยลาออก แล้วก็ผันตัวไปทำงานเป็นสายลับ เป็นคนที่จับตัวยากนะครับ และทำงานไม่เคยพลาดด้วย"

"งั้นเหรอ... เป็นผู้หญิงที่น่าสนใจดี หึ..."