อย่าทำแบบนี้ได้ไหมเจี่ยฟู

กั่วชิงคุกเข่าลงกับพื้น ต่อหน้าอิงนา

“อิงนา ได้โปรด”

อิงนานั่งนิ่งดังหุ่นไม้ ไร้คำพูด

“เจ้าไม่ช่วยเรา ข้าคงไม่มีโอกาสได้พบกับฟางหลานอีกแน่ แล้วฟางหลานก็คงผิดหวังเพราะคิดว่า อิงนาเจ้าจะเข้าใจเราทั้งสองเข้าใจความรักของเราทั้งสอง ห้องนอนของฟางหลานมีการอารักขาอีกทั้งหากข้าเข้าไปพบ พี่เขยของเจ้า”

อิงนาครุ่นคิดอยู่ในเงาสลัวของจันทรา

โลกสดใสสวยหรูของอิงนาหายไป ทุกคนล้วนอ้างว่าทำเพื่อรัก หมิงเซ่อผู้นั้นอ้างว่ารักจึงสู่ขอฟางหลาน กั่วชิงอ้างว่าเพราะรักจึงทำเรื่องผิดศีลธรรม ฟางหลานอ้างความรักจึงยอมเป็นของกั่วชิงง่ายดาย ความรักทำไมถึงทำให้คนดีดีเปลี่ยนแปลงไปเช่นนี้

อิงนาเคยคิดตลอดมาว่ากั่วอิงเป็นสหายของฟางหลานที่เอ็นดูอิงนาที่สุด มาบัดนี้ ฟางหลานกับกั่วชิงหาใช่สหายกันต่อไป อีกทั้งยังทำเรื่องที่ต้องห้ามลักลอบพบกัน ฟางหลานในเมื่อมีกั่วชิงอยู่แล้วทำไมไม่ปฏิเสธการแต่งงานกับหมิงเซ่อ หมิงเซ่อเองก็ในเมื่อไม่เคยถามความสมัครใจฟางหลานเหตุใดต้องมาสู่ขอฟางหลานด้วยทุกอย่างวนเวียนไปมาไม่รู้จบ อิงนาทอดถอนใจ ดวงจันทร์ถูกเมฆหมอกบดบังเสียสิ้น

หมิงเซ่อเอามือไพล่หลังยืนมองอิงนาเงียบกริบ

“คิดอะไรอยู่”

ประโยคชวนคุย อิงนารีบหันหลังกลับตั้งใจกลับเข้าไปในห้องจงใจไม่ตอบคำถาม

“ถามว่าเจ้าคิดอะไรอยู่”

ส่ายหน้าไปมา สาวเท้าออกจากตรงนั้นแต่กลับถูกคว้าข้อมือบางกระชากเข้าหาตัว

“เป็นอะไรไปถึงหลบหน้าข้า”

ก้มหน้านิ่งไม่พูดจา หลากหลายความรู้สึกทั้งสงสารหมิงเซ่อทั้งอับอายเรื่องที่ฟางหลานทำ และสุดท้ายจบลงที่ความรู้สึกพิเศษที่มีให้หมิงเซ่อ

“อิงนา ง่วงแล้วอากาศก็เย็นอยากจะนอนเต็มทีแล้ว”

แม้น้ำเสียงที่พูดออกมาจะถูกปรับแต่งให้เรียบเฉย ทว่ากลับสั่นระรัวตามจังหวะหัวใจ

“ข้าถาม จะไม่ไร้มารยาทไปหน่อยหรือไม่ยอมตอบคำถามข้า หรือว่ายังเคืองโกรธข้าอยู่กันแน่เมื่อจวนตัวจึง กล้าพูด”

“เปล่าอิงนาง่วงนอนแล้วจริงๆ ”ยืนยันทว่าใจสั่นไหว

 น้ำตาหากเป็นเขื่อนก็กำลังจะพังทลายลงเสียแล้ว

“เจ้า โกรธข้าอย่างนั้นหรือ”

ไม่โกรธไม่เกลียดแต่รู้สึกว่าไม่อยากเข้าใกล้หมิงเซ่อ เมื่อเข้าใกล้เขาครั้งใดหัวใจของอิงนาเจ็บแปลบ คิดไปเองว่าตัวเองรู้สึกผิดที่ รู้ทั้งรู้ว่าฟางหลานมอบใจและกายให้กั่วชิงไปแล้วแต่ยังทำเป็นตีเนียนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นจึงกลายเป็นความรู้สึกผิดที่อิงนาคิดไปเอง

ส่ายหน้าไปมาอีกครั้ง หลบตาคมที่จ้องมองเหมือนกำลังค้นหาบางอย่างในสายตาของอิงนา

“เจ้าไม่โกรธแล้วทำไมหลบหน้าข้า”

"พี่เขย เจี่ยฟูท่านจะสนใจข้าทำไม ในเมื่อเราสองคนแค่เพียงพี่เขยกับน้องเมียไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกัน อิงนาไม่มีสิทธิไปโกรธท่านด้วยซ้ำในเมื่ออิงนามาอาศัยพักพิงที่นี่ แต่หากรู้ว่าพี่เขยจงใจจะไม่ยุ่งเกี่ยวอิงนาจึงจำต้องหาทางหลบหลีกเพื่อไม่ให้ท่านต้องรำคาญใจ”อธิบายยืดยาวเจ็บที่ข้อมือเล้กที่อีกคนกำและบิดมันอิงนาเองพยายามดึงมือออก

หมิงเซ่อจับไหล่บางให้หันมาจ้องตากลมโตที่บัดนี้มีแต่แววเศร้าสร้อยที่ทำเขารำคาญเหลือเกิน สองสามวันมานี้พบอิงนาทีไรเห็นแต่แววตาเศร้าสร้อยตลอดมา อิงนาหลบตาคม หมิงเซ่อก้มลงจ้องตาเอียงคอตามดวงหน้าที่หลบตาของเขา

“ไม่โกรธแล้วทำไมต้องหลบตาข้าด้วย”อิงนา ช้อนตาขึ้นมองดวงตาคมนั้นนิ่ง หมิงเซ่อเองก็จ้องมองอิงนา อย่างเผลอไผลโน้มตัวลงช้าๆ อย่างที่ไม่อาจห้ามใจในเมื่อริมฝีปากสีชมพูระเรื่อกับดวงตาเศร้าๆ นั้นเขาอยากจะประทับริมฝีปากกับดวงตาคู่นั้นเหลือเกิน อิงนานิ่งงัน เมื่อลมหายใจผะแผ่วอบอุ่นรินรดใบหน้าหมิงเซ่อมองริมฝีปากสีชมพูอย่างที่สุดจะห้ามใจ

“ไม่โกรธแล้วทำไม ..ใจเจ้าเต้นแรงจนข้า...รู้สึกถึงมันได้”

ริมฝีปากอุ่นจ่ออยู่ที่ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อ ความรู้สึกชั่วดีบังเกิดขึ้นในใจ ผลักร่างใหญ่สุดแรงก่อนจะวิ่งกลับห้องไปทันที

ตำหนักชิงหนิงกง

“หมิงเซ่อ วันก่อนแม่ให้คนส่งยาบำรุงไปที่ตำหนักจันทร์เคียงฟ้า ชายาเจ้าเมื่อไหร่จะพามาพบแม่เสียที”

“หมิงเซ่อรับบัญชา พรุ่งนี้ตั้งใจพานางถวายพระพรเสด็จแม่”

“เจ้าแปด มาเล่าให้แม่ฟังบ่อยๆ ว่าน้องภรรยาเจ้าหน้าตาน่าเอ็นดู พรุ่งนี้พานางมาพบแม่บ้าง ตามที่เจ้าแปดพร่ำพรรณนา จนแม่อดใจที่จะพบนางไม่ได้”

หมิงเซ่อก้มหน้านิ่ง

“ไม่สะดวกหรือไรหรือว่ามีเรื่องหนักใจใดกัน”

ฮองเฮาสังเกตสีหน้าของหมิงเซ่อ

“ไม่มีเรื่องใดให้กังวล พรุ่งนี้ลูกจึงพานางทั้งสองมาถวายพระพรเสด็จแม่อย่างแน่นอน”

แม้จะพูดไปแบบนั้นแต่แววตาเศร้าสร้อยและท่าทีเฉยชาของอิงนาเมื่อคืนที่ผ่านมาทำเอาหมิงเซ่อถึงกลับถอนหายใจ