“แต่งงานกับผมนะครับกระติ๊บ”
พลอยชมพูยืนอึ้งไปครู่หนึ่ง กระทั่งได้ยินเสียงปรบมือดังขึ้น หญิงสาวเงยหน้ากวาดสายตามองไปทั่วบริเวณ บริเวณนี้เป็นสถานที่ที่ลูกค้าเคยใช้จัดงานแต่งงาน ต้นไม้ที่เคยถูกประดับประดาด้วยนกกระดาษ ตอนนี้มีดาวกระดาษหลายร้อยหลายพันดวง ประดับประดาอยู่ตามต้นไม้เต็มไปหมด ดอกคัทลียาสีขาวถูกนำมาประดับตกแต่งอยู่บน แบ็กดรอปตรงที่เดิม ทุกอย่างเป็นอย่างที่เธอเคยบอกเขา ทั้งครอบครัวญาติพี่น้องของเธอ ซึ่งยืนอยู่ไม่ไกลต่างส่งยิ้มมาให้กำลังใจ พลอยชมพูหันไปสบตาบิดาและมารดา ท่านพยักหน้าให้เธอ ราวกับจะบอกว่าทุกอย่างขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเธอ พี่กระต่ายน้อยของเธอมองมาด้วยรอยยิ้มอบอุ่นอ่อนโยน พี่กระเต็นส่งยิ้มให้กำลังใจ ทั้งคนอื่นๆต่างก็มองมาอย่างให้กำลังใจ และร่วมลุ้นไปกับเธอ จู่ๆน้ำตาเจ้ากรรมก็เอ่อคลอเต็มหน่วยตา เธอตื้นตัน ความรู้สึกหลากหลายล้นปรี่อยู่ในอก หญิงสาวตั้งสติ สูดลมหายใจลึก ก่อนก้มมองคนที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้า เขารอคอยคำตอบจากเธออยู่
“ค่ะ”
คำตอบหนักแน่นไม่ลังเล ทำให้พบรักรีบล้วงเอากล่องกำมะหยี่ที่ใส่แหวนไว้ในกระเป๋ากางเกงออกมา เขาทำมันด้วยมือเดียวเพร
“แต่งงานกับผมนะครับกระติ๊บ”พลอยชมพูยืนอึ้งไปครู่หนึ่ง กระทั่งได้ยินเสียงปรบมือดังขึ้น หญิงสาวเงยหน้ากวาดสายตามองไปทั่วบริเวณ บริเวณนี้เป็นสถานที่ที่ลูกค้าเคยใช้จัดงานแต่งงาน ต้นไม้ที่เคยถูกประดับประดาด้วยนกกระดาษ ตอนนี้มีดาวกระดาษหลายร้อยหลายพันดวง ประดับประดาอยู่ตามต้นไม้เต็มไปหมด ดอกคัทลียาสีขาวถูกนำมาประดับตกแต่งอยู่บน แบ็กดรอปตรงที่เดิม ทุกอย่างเป็นอย่างที่เธอเคยบอกเขา ทั้งครอบครัวญาติพี่น้องของเธอ ซึ่งยืนอยู่ไม่ไกลต่างส่งยิ้มมาให้กำลังใจ พลอยชมพูหันไปสบตาบิดาและมารดา ท่านพยักหน้าให้เธอ ราวกับจะบอกว่าทุกอย่างขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเธอ พี่กระต่ายน้อยของเธอมองมาด้วยรอยยิ้มอบอุ่นอ่อนโยน พี่กระเต็นส่งยิ้มให้กำลังใจ ทั้งคนอื่นๆต่างก็มองมาอย่างให้กำลังใจ และร่วมลุ้นไปกับเธอ จู่ๆน้ำตาเจ้ากรรมก็เอ่อคลอเต็มหน่วยตา เธอตื้นตัน ความรู้สึกหลากหลายล้นปรี่อยู่ในอก หญิงสาวตั้งสติ สูดลมหายใจลึก ก่อนก้มมองคนที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้า เขารอคอยคำตอบจากเธออยู่“ค่ะ”คำตอบหนักแน่นไม่ลังเล ทำให้พบรักรีบล้วงเอากล่องกำมะหยี่ที่ใส่แหวนไว้ในกระเป๋ากางเกงออกมา เขาทำมันด้วยมือเดียวเพร
แม่กระแตพูดพร้อมกับมองไปทางพบรัก พลอยชมพูมองตามสายตาผู้เป็นแม่ เขามองมาที่เธอด้วยสายตาเป็นกังวล เธอรับรู้ได้ถึงความกังวลใจและเป็นห่วงที่เขาส่งผ่านมาทางสายตา หญิงสาวยิ้มทั้งน้ำตาพลอยชมพูไม่รู้ว่าน้ำตามันมาจากไหน มันไหลออกมาเอง เธอบอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร อย่างเดียวที่เธอรับรู้ได้ตอนนี้คือความรักและความห่วงใยจากทุกคนในครอบครัวและจากเขา หญิงสาวอ้อนขอกอดคนโน้นคนนี้ไปทั่ว กอดคุณแม่ กอดคุณพ่อ พี่สาว พี่ชาย เธออยากขอบคุณอะไรที่ทำให้เธอได้เกิดมาเป็นลูกของพ่อแม่ ได้มาอยู่ในครอบครัวที่แสนอบอุ่นหลังจากพูดคุยจนเข้าใจกันแล้ว พ่อเพชรจึงนำขบวนลูกและหลาน ทั้งลูกเขยคนโตไปพักผ่อนที่ไร่ภูอิงฟ้า ปล่อยให้พบรักได้อยู่กับพลอยชมพูตามลำพัง“คุณพบเจ็บมากไหมคะ” พลอยชมพูที่นั่งอยู่บนเตียงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง สีหน้าและแววตาของเธอมีแววกังวล“ไม่เลยครับ ผมไม่เป็นอะไรเลย แค่แขนหักแค่นี้ไม่เป็นไรหรอก เห็นกระติ๊บร้องไห้ ทำให้ผมเจ็บกว่าเยอะเลย คุณไม่เป็นไรใช่ไหม”พบรักขยับเข้าไปยืนข้างเตียง ยื่นมือไปลูบศีรษะหญิงสาวเบาๆ พลอยชมพูเงยหน้าขึ้นสบสายตาเขา หญิงสาวส่ายหน้า เธอยิ้มสดใสเ
เพลิงตะวันกลับมาที่โรงพยาบาลพร้อมกับภาพวิดีโอจากกล้องวงจรปิดหน้าร้านกาแฟ ทุกคนจึงได้ดูภาพวิดีโอกล้องวงจรปิดพร้อมกัน วาโยโทรสั่งลูกน้องตรวจสอบป้ายทะเบียนรถยนต์ทันที ครู่เดียวก็ทราบชื่อเจ้าของรถว่าเป็นของวิศรุตเรื่องราวประเด็นต่างๆในการเกิดอุบัติเหตุของพบรักและพลอยชมพูจึงสรุปได้ว่า วิศรุตจงใจขับรถเบียดทำให้เกิดอุบัติเหตุ พ่อเพชรจึงต่อสายหาคุณหญิงวิไลทันทีก่อนหน้านี้เมื่อสองวันก่อน พ่อเพชรได้เข้าพบคุณหญิงวิไลเพื่อบอกยกเลิกงานหมั้นหมายระหว่างลูกสาวตนกับหลานชายของคุณหญิงแล้ว คนทางนั้นโวยวาย และต่อว่าเสียๆหายๆ ต้องการให้ทางพ่อเพชรรับผิดชอบ โดยกล่าวอ้างว่าตัวเองเสียหน้าเพราะได้ประกาศบอกคนอื่นไปหมดแล้ว พ่อเพชรยอมฟังทางนั้นต่อว่า และยอมรับความผิดโดยไม่เถียงสักคำ แต่พ่อเพชรไม่นึกว่าวิศรุตจะผูกใจเจ็บ แล้วมาทำร้ายลูกสาวตัวเองแบบนี้ ซึ่งนี่เป็นสิ่งที่พ่อเพชรยอมรับไม่ได้“ตาโต๋มาเล่าให้ฉันฟังแล้วว่ามันเป็นอุบัติเหตุ เขาไม่ได้ตั้งใจทำแบบนั้น ก็ให้มันจบๆไปเถอะคุณเพชร ระหว่างเรามันก็ไม่มีอะไรต้องมาติดต่อกันแล้วนี่” คุณหญิงวิไลว่ามาตามสายอย่างไม่ใส่ใจพ่
“เออ...รู้แล้วโว้ย!”เพลิงตะวันเดินออกจากห้องไปแล้ว กวีหันมามองหน้าเพื่อนแล้วถอนหายใจ เขากำลังจะอ้าปากพูดคุยกับเพื่อน แต่เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อนพรรณดาราโทรมาบอกว่าพลอยชมพูออกจากห้องตรวจ ย้ายไปที่ห้องพักฟื้นแล้ว พบรักได้ยินดังนั้นจึงส่งสายตาอ้อนวอนเพื่อน กวีเข้าใจเขาพยักหน้าแล้วพาเพื่อนไปยังห้องพักฟื้นที่พลอยชมพูอยู่เมื่อพบรักและกวีไปถึงก็พบว่าพลอยชมพูนอนอยู่บนเตียง ภายในห้องมีพ่อนนท์ แม่พราว พรรณดารา และหยาดพิรุณนั่งอยู่ก่อนแล้ว“กระติ๊บ”พบรักไม่สนใจใคร เขาเดินไปที่เตียงกลางห้องเพื่อตรงไปหาหญิงสาว ตาคมมีแววกังวลฉาบฉายอยู่อย่างเห็นได้ชัด เขากวาดสายตาสำรวจคนที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง เมื่อเห็นว่าเธอไม่รู้สึกตัว เขาจึงหันกลับมาถามญาติผู้ป่วยที่นั่งมองเขาอยู่ทุกคน“กระติ๊บยังไม่รู้สึกตัวอีกหรือครับ คุณหมอบอกว่า เมียผมเป็นอะไรครับ”พ่อนนท์กับแม่พราวอมยิ้ม พรรณดาราและหยาดพิรุณก็มองคนถามอาการเมียยิ้มๆเช่นกัน“ไม่เป็นอะไรมากหรอกจ้ะ” แม่พราวเป็นคนตอบคำถามของชายหนุ่ม“แล้วทำไมยังไม่ฟื้นสักทีล่ะครับ”“ฟื้นแล้ว
“ไอ้พบ มึงจะไปไหน”กวีเพิ่งเปิดประตูเข้ามา เห็นว่าพบรักกำลังจะลงจากเตียงผู้ป่วย จึงรีบเอ่ยถามด้วยความหงุดหงิดแกมเป็นห่วงไอ้เพื่อนหัวดื้อ“กูจะไปหากระติ๊บ”“มึงไม่ต้องไปเลย นอนรออยู่ที่นี่แหละ ไปก็ช่วยอะไรไม่ได้ ให้คุณหมอเขาดูแลแหละดีแล้ว”“ไม่! กูจะไป กูเป็นห่วงของกู มึงไม่เข้าใจหรอก” พบรักพยายามจะเดินออกจากห้อง แต่ก็มีร่างเพื่อนเดินเข้ามาขวางไว้“มึงก็เจ็บตัวไม่ใช่น้อย ดูแลตัวเองให้ดีก่อนเถอะ” กวีว่าพร้อมกับหลุบตามองแขนซ้ายของเพื่อนที่เข้าเฝือกอยู่ มีผ้าพยุงแขนและข้อศอกคล้องไว้กับลำคอพบรักแขนหักจึงต้องผ่าตัดเข้าเฝือก แต่เขามีสติอยู่ตลอดเวลา ในตอนที่พาพลอยชมพูมาหาหมอที่โรงพยาบาล และเขาเป็นคนโทรบอกกวีว่าเขากับหญิงสาวประสบอุบัติเหตุ เมื่อมาถึงโรงพยาบาลพลอยชมพูและเขาถูกจับแยกกัน ทั้งที่เขาอยากตามเธอเข้าไปในห้องฉุกเฉินด้วยอยากเห็นกับตาว่าเธอปลอดภัยดี แต่ด้วยความที่เขาเองก็ได้รับบาดเจ็บด้วย เขาจึงถูกแยกมาเพื่อผ่าตัดและเข้าเฝือก คุณหมอแจ้งว่าแขนของเขาต้องใช้เวลาประมาณสองเดือนจึงจะถอดเฝือกได้“กระติ๊บออกมาอยู่ห้องพักฟื้นผู้
“พร้อมนะครับ” พบรักจับสัญญาณความกลัวของเธอได้ เพราะเมื่อเขาสตาร์ตรถแล้วบิดคันเร่งเล็กน้อย วงแขนที่กอดเขาอยู่ก็กระชับแน่นขึ้นโดยอัตโนมัติ“พร้อมค่ะ” พลอยชมพูตอบเสียงหนักแน่น แม้จะมีความกลัวอยู่บ้าง แต่เธอก็มั่นใจในตัวเขา เธอรู้ว่า เขาจะไม่ปล่อยให้เธอเป็นอันตรายแน่นอนพบรักขับรถออกมาตามเส้นทางภายในของรีสอร์ตจนถึงปากทางด้วยความเร็วที่ไม่มากนัก เขาเป็นห่วงกลัวว่าคนซ้อนท้ายจะกลัวเสียก่อนแล้วก็ขอลงโดยที่ยังไปไม่ทันถึงไหนพบรักชะลอรถที่ปากทางเข้ารีสอร์ต เพื่อที่จะรอขึ้นถนนใหญ่ เขามองซ้ายมองขวาอย่างระแวดระวัง จนมั่นใจว่าปลอดภัยแล้ว ชายหนุ่มจึงค่อยๆบิดคันเร่งพารถคันใหญ่ขึ้นไปบนถนนเส้นหลัก“คุณโอเคไหม” ขับออกมาได้ไม่ไกลพบรักก็ถามคนที่นั่งซ้อนท้ายด้วยความเป็นห่วง“ติ๊บโอเคค่ะ คุณพบตั้งใจขับไปเถอะ ไม่ต้องห่วงติ๊บหรอก” พลอยชมพูบอกเขา ด้วยความสัตย์จริง เธอไม่เป็นอะไรเลย ไม่ได้ตื่นเต้นเหมือนครั้งแรกที่ซ้อนท้ายเขา ออกจะสนุกด้วยซ้ำไป หญิงสาวคลายวงแขนออก นั่งด้วยท่วงท่าที่สบายยิ่งขึ้น เธอไม่เกร็งสักนิด สายลมเย็นที่พัดมาปะทะใบหน้าทำให้เธอรู้สึกสดชื่น วิวทุ่งหญ้ากว้าง
“ขอบคุณนะคะพี่หนูพรรณ ติ๊บเลยทำให้พี่ต้องเดือดร้อนด้วย ท้องโตขนาดนี้ก็ยังต้องมาหา ติ๊บเป็นน้องที่แย่จริงๆ ทำให้ทุกคนวุ่นวายเดือดร้อนกันไปหมด”พรรณดาราลูบแผ่นหลังน้องเบาๆอย่างปลอบโยน“ไม่มีใครเดือดร้อนอะไรเลย ทุกคนเต็มใจช่วยติ๊บทั้งนั้น ไม่ว่าติ๊บจะตัดสินใจเรื่องนี้อย่างไร ทุกคนพร้อมจะยอมรับในการตัดสินใจของติ๊บ รออยู่ที่นี่ด้วยความสบายใจเถอะ เชื่อพี่นะ”“ค่ะพี่หนูพรรณ” แม้ว่าสิ่งที่พรรณดาราพูดนั้น เธอจะไม่แน่ใจเท่าไหร่นัก แต่มันก็ทำให้พลอยชมพูรู้สึกใจชื้นขึ้นมาได้หลังจากปล่อยให้สาวๆได้พูดคุยกันนานพอสมควร สามหนุ่มที่เลี่ยงออกไปคุยด้านนอกก็เดินเข้ามาพร้อมกันเพลิงตะวันมีสีหน้าเคร่งเครียดกว่าคนอื่น พอเดินเข้ามาถึงในบ้าน เขาก็ตรงเข้าไปคว้ามือภรรยา“กลับกันเถอะน้ำฝน”หยาดพิรุณไม่ทันตั้งตัวว่าสามีจะชวนกลับเร็วขนาดนี้ เพราะเธอกะว่าจะมาอยู่เป็นเพื่อนพี่สาว คิดว่าจะได้อยู่คุยกันนานๆรวมทั้งอยู่รับประทานอาหารกลางวันด้วยกัน“ทำไมกลับเร็วจังล่ะคะพี่เพลิง น้ำฝนขออยู่คุยกับพี่ติ๊บต่อไม่ได้เหรอคะ”“พี่มีงานต้องทำอีกเยอะ กลับกันเถอะ”
พบรักสั่งแม่ครัวให้นำอาหารมื้อเช้ามาส่งตั้งแต่เช้า แต่พอพลอยชมพูเห็นว่าอาหารที่เขาสั่งมีแต่อาหารรสจัด หญิงสาวจึงโทรขอเปลี่ยนใหม่เป็นเปลี่ยนเป็นข้าวต้มปลากับน้ำส้มคั้นสด ซึ่งเป็นอาหารที่ไม่เข้ากับหน้าตาเขาเลย แต่ว่าชายหนุ่มก็ยินยอมที่จะกินมันโดยไม่เกี่ยงงอน เพราะถึงแม้อาหารจะไม่ถูกใจ แต่คนป้อนน่ารักถูกใจ เลยทำให้ไม่ว่าอะไรก็อร่อยไปเสียหมด“เหม็นความรักว่ะ”เสียงห้วนของใครบางคนที่เข้ามาในบ้านโดยไม่ได้รับเชิญทำให้สองหนุ่มสาวหันไปมองพร้อมกัน“พี่เพลิง” พลอยชมพูวางช้อนลงทันที หญิงสาวรีบลุกขึ้นไปหาพี่ชาย พอเห็นหน้าพี่เพลิงน้ำตาก็ไหลออกมาโดยอัตโนมัติ ร่างบางโผเข้าหาพี่ชายกอดเขาแล้วซบหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้น เธอเป็นอะไรก็ไม่รู้ช่วงนี้รู้สึกตัวเองอ่อนไหวง่ายเหลือเกินความจริงคือพลอยชมพูมีความกังวลอยู่ในหัวใจ การอยู่กับพบรักทำให้เธอรู้สึกดี แต่ความรู้สึกผิดมันกัดกร่อนอยู่ในหัวใจตลอดเวลา เธอรู้ว่าบิดามารดาและพี่กระต่ายจะต้องมาที่นี่ในสักวัน แต่เธอไม่รู้ว่าจะมากันเมื่อไหร่ และหากพวกท่านมาที่นี่จริงๆเธอจะรับมือกับท่านอย่างไร จะแก้ตัวกับท่านว่าอย่างไรกับการตัดสินใจแบบนี้
พลอยชมพูมองหน้าคนขี้อ้อนด้วยสายตาไม่เชื่อเธอเท่าไหร่นัก ทว่าเมื่อมองบาดแผลบนใบหน้าและ รอยฟกช้ำ บนเนื้อตัว ของเขาแล้ว เธอก็อดที่จะใจอ่อนไม่ได้ หญิงสาวสบสายตาคมกล้า เธอยืนนิ่งเงียบใช้เวลาตัดสินใจอยู่ครู่หนึ่ง“ก็ได้ค่ะ ติ๊บเชื่อใจคุณพบนะคะ ห้ามทำให้ติ๊บผิดหวังด้วย”“สัญญาด้วยเกียรติของลูกผู้ชายเลยครับ” พบรักรีบพยักหน้า เขาเอ่ยถ้อยคำสัญญาหนักแน่น เมื่อหญิงสาวเปิดประตูออกกว้างเปิดทางให้เขา ชายหนุ่มก็ยิ้มดีใจแล้วรีบพาตัวเองเดินเข้าไปในห้องนอนของเธอ ที่จริงเขาอยากพาเธอไปนอนที่ห้องของเขามากกว่า เพราะห้องและเตียงกว้างกว่าเยอะ แต่นาทีนี้ให้นอนที่ไหนก็ได้ ขอแค่มีเธอนอนอยู่ใกล้ๆกันพลอยชมพูในชุดนอนกระโปรงสีหวานยืนนิ่งอยู่ข้างเตียง หลังจากที่เธอขอตัวเข้าไปอาบน้ำซึ่งใช้เวลาไม่นาน แต่พอกลับออกมา เธอก็พบว่าคนตัวโตนอนหลับไปแล้ว หญิงสาวปิดสวิตช์ไฟทุกดวง แล้วเอนกายลงนอนเคียงข้างเขา เสียงลมหายใจจังหวะแผ่วเบาสม่ำเสมอ ทำให้เธอระบายยิ้มกว้าง พลอยชมพูขยับตัวเองเขาไปแนบชิดร่างกำยำ ไออุ่นจากเขาทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นทั้งตัวและหัวใจพบรักลืมตาในความมืด เขานอนนิ่ง รอจนกระทั่งคิดว่าเธอ