บทที่ 12 ห้องลับของหัวใจ ภาพที่ไม่มีวันแขวนไว้ให้ใครเห็น

ภายในจวนตระกูลหยาง ด้านในสุดของสวนรองถูกซ่อนด้วยทางเดินหินแกรนิตสะอาด กับรั้วหินอ่อนสลักเถาองุ่นไว้ประณีตตรงนั้นเอง… คือเรือนเล็กของไป๋หลิน แต่เป็นเรือนที่เขาสั่งช่างให้สร้างขึ้นมาใหม่ เพราะเธอเอ่ยเพียงคำเดียวว่า "ข้าอยากมีที่เงียบๆ ไว้ส่วนตัว"

เรือนกว้างไม่ถึงสิบจั้งแต่หน้าต่างเปิดโล่งทั้งสามด้าน รับแสงแดดและลมเย็นพัดผ่านผนังด้านหนึ่งเต็มไปด้วยกระถางเล็ก ๆ ดอกโบตั๋น กล้วยไม้ป่า และต้นชากลิ่นหอมที่เธอปลูกจากเมล็ดเองกับมือ

ผนังอีกด้าน… มีผ้าใบวางพิงไว้เงียบ ๆ พู่กันหลากขนาดเรียงเรียบร้อยบนผ้าและกระดาษหนา ๆ หลายสิบแผ่นส่วนใหญ่คือภาพธรรมชาติเถาองุ่นใต้ลมเย็น สะพานไม้ตรงลำธารท้ายจวนกลีบโบตั๋นที่ร่วงลงบนพื้นพรม…

แต่ลึกไปกว่านั้น เธอมี “แฟ้มลับ” ผ้าใบม้วนซ่อนไว้ใต้ชั้นไม้บรรจงวางมุมที่ไม่มีใครเปิด แม้แต่เขา…

เพราะข้างในนั้นคือ “ภาพของผู้ชายที่ทำให้ใจเธอหวั่นไหว”

เธอวาดภาพเขา… ในอริยบทที่เขาไม่เคยรู้ ไม่ใช่แค่ภาพหน้าตรงสง่างามแต่เป็น…

ภาพเขาตอนนั่งหลับคาโต๊ะ

ภาพเ