All Chapters of นิยายเรื่องนี้ข้ามีสามีถึง 7 คน: Chapter 1 - Chapter 10

“บัดซบ! แม่งจบแบบนี้เหรอ!? สารเลวววววววววววว!!!”ลี่เหยาปาโทรศัพท์ลงบนเตียงแรงพอให้ตุ๊กตาปลาวาฬกลิ้งตกพื้น หัวใจเธอยังเต้นระรัวด้วยความหัวร้อนเต็มขั้น น้ำเสียงเกรี้ยวกราดปนสิ้นหวังเหมือนคนที่เพิ่งเสียเวลาไปสามวันไถฟีดมืออถืออ่านนิยาย…แล้วเจอจบแบบขมปี๋นิยายเรื่อง "ชะตานางหงส์เจ็ดมังกร" พระเอกเจ็ดคน ‘แต่งงานกับนางเอกและไม่มีใครรักนางจริงซักคน ไม่มีแม้แต่ตอนจบที่มันอบอุ่น สักนิด! แล้วจะให้อ่านไปทำเพื่อ?! สรุปแล้วทั้งเรื่องคือโศกนาฏกรรมจุดจบของผู้หญิงที่ไม่มีใครรัก…แม่งโคตร toxic!“ให้ตายเหอะ คนเขียนแมร่งใจหมาจริงๆ ขอสาปให้หล่อน โดนดูดเข้านิยายตัวเอง แล้วโดน…..” เธอปิดตาแน่น ซุกหน้า ในหมอน พึมพำราวกับบทสาปส่งนักเขียน...ทันใดนั้น แสงสว่างพวยพุ่งออกมาจากหน้าจอ ตู้ม! โลกทั้งห้องเหมือนระเบิด กลิ่นเหมือนดิจิทัลไหม้ลอยเข้าจมูก เสียงแหลมแทรกกับเสียงประหลาดราวเปลวไฟกำลังเผาสคริปต์ ลี่เหยากรีดร้อง ก่อนที่ความมืดจะกลืนกินทุกอย่างกะพริบตาอีกที เธอก็ไม่อยู่ในโลกเดิมอีกต่อไปแล้วทันใดนั้นเอง...เสียงฟ้าผ่าราวกับรอยขีดจากสวรรค์ ฉีกม่านฟ้า และร่างของลี่เหยา หายไปจากโลกใบนี้เสียงกรีดร้องของหญิงสาวดัง

ฟ้าสางแล้ว แสงยามเช้าเล็ดลอดผ่านผ้าม่านสีเลือดนก ร่างของนางนอนแนบแผ่นอกกว้าง หายใจช้า ริมฝีปากเผยอเล็กน้อยจากความเหนื่อยล้าแบบที่ไม่ใช่แค่นอนกับใคร แต่เหมือน…ถูก “กลืนกิน” ทั้งตัวเขาลุกขึ้นจากเตียงราวกับยังไม่รู้สึกพอ ผิวกายเขาร้อนผ่าว เหงื่อซึมตามหน้าผากและแผ่นหลัง สายตาคมทอดมองร่างเธอที่ยังนอนหมดแรงเรียวขาเธอสั่นน้อย ๆ ขณะพยายามขยับตัว แต่ขาเปลี้ยเกินกว่าจะหนี เขาหยิบเสื้อคลุมมาพาดไหล่ตัวเอง แล้วช้อนร่างเธอขึ้นจากฟูกอย่างไร้คำพูด เธอผวา ซุกหน้ากับอกเขา“ท่าน… จะพาข้าไปที่ใด…”เสียงเธอแผ่วจัด แทบไม่มีแรง แต่ยังเต็มไปด้วย แรงต้านจาง ๆ เขาโน้มใบหน้าลงข้างหูเธอ กระซิบเสียงต่ำชิด เนื้อแก้มที่ยังแดงร้อนจากการถูกเขารังแกทั้งคืน“ข้าจะพาเจ้าไป… ล้าง”เพียงคำเดียว กล้ามเนื้อในท้องของเธอก็กระตุกเบา ๆเสียงน้ำในอ่างกระทบไม้ดังกึกก้อง กลิ่นสมุนไพรผสมดอกบัวคลุ้งในอากาศ หยางเซวียนวางร่างเธอลงในน้ำอุ่น แล้วถอดเสื้อคลุมตนเองตามลงมาทันที ร่างสูงล่ำเปลือยเปล่า… พร้อมสายตาที่ราวกับกำลัง “อ่าน” ร่างเธอทุกส่วนอีกครั้งมือเขาลงน้ำช้า ๆ ตักน้ำร้อนรินจากไหล่เธอ แล้วไล้ผ่านซอกคอ สบตาเธอชิด จนลมหายใจแทบจะเ

 เสียงของเขาไม่ต้องตะโกน ก็สะเทือนใจจนเธอเผลอกลืนน้ำลาย “ข้าเหมาห้องทั้งหมดในโรงเตี้ยมนี้แล้ว”เสียงนั้นสงบ เย็นชา แต่มีกระแสพลังบางอย่างแฝงอยู่ สายตาทุกคนในโรงเตี้ยมหันไปมองผู้มาใหม่ขุนนางหนุ่มร่างสูง ในชุดคลุมดำขลับ ปักตราหยกประจำตระกูลเขายืนอยู่กลางห้องราวเจ้าของโรงเตี้ยม“ใครอยากพักต่อ คืนเงินไปข้างนอก”“คืนนี้ โรงเตี้ยมนี้คือเรือนหอของภรรยาข้า”ไป๋หลินที่แอบฟังอยู่ข้างบน รู้สึกเหมือนมีลูกไฟเล็ก ๆ วิ่งวนไปทั่วร่างเขาพูดว่า "ภรรยา"…ประโยคนั้นไม่มีอยู่ในบทเดิมและในตอนนั้นเอง มีเสียงเคาะประตูห้องเธอเบา ๆ ก่อนประตูก็ถูกผลักเข้ามา หยางเซวียนเดินเข้ามาอย่างเงียบงัน ไม่แม้แต่จะถามว่าเธออยู่ไหมเขาวางห่อผ้าลงบนโต๊ะไม้เสียงดัง “ตุบ” แล้วค่อย ๆ คลี่ออกข้างในมี…เหรียญทองน้ำหนักดีถุงเงินที่เธอเคยซ่อนไว้ใต้เตียง…ซึ่งควรจะหายไปตอนหนีกับข้าวร้อน ๆ ที่มีกลิ่นอาหารโปรดของเธอและ “จี้หยกดอกเหมย” ที่เธอเคยทำตกไว้ในห้องหอ“เจ้าหนีเก่ง” เขาเอ่ยขณะยืนพิงเสากลางห้อง“แต่ข้าเรียนรู้มานานว่า...ของมีค่าไม่ควรปล่อยให้หายไปสอ

 หลังคืนที่เขาอุ้มนางกลับจากโรงเตี้ยม ไป๋หลินไม่ได้หลบหนีอีก ไม่ใช่เพราะเธอยอมจำนนต่อเขา... หากแต่เพราะกายยังสั่นไหวทุกคราที่เงาร่างของเขาปรากฏตรงบานประตู ส่วนหยางเซวียน... เขาไม่ได้เอ่ยคำใดอีก ไม่ได้ฝืนดึงรั้งเธออีก เขาเพียงเงียบ แต่ในความเงียบนั้น กลับคล้ายสิ่งใดในตัวเขาเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงเขาไม่พูดคำว่า "รัก"ไม่พูดคำว่า "อภัย"แต่เขาจัดหาสาวใช้ชั้นดีให้เธอหญิงสาวนาม “ซูเหนียง” ผิวขาวเสียงอ่อน พูดจานุ่มนวล คอยนวดให้ไป๋หลิน เช็ดผมให้ ในตอนค่ำ หาชาอุ่นในยามเช้าแม้แต่ชุดนอนที่เธอสวม ก็ถูกเปลี่ยนเป็นผ้าหรูโปร่งบางที่ “เขา” เป็นคนสั่งด้วยตัวเองแม้จะถูกจับขังในจวนนี้ แต่ไป๋หลินกลับไม่รู้สึก เหมือนนักโทษ...มันคล้ายกับการเธอถูกกักตัวไว้ในกรงทอง กรงที่เมื่อเปิดออก เธอกลับลังเลจะเดินออกไปเพื่อฆ่าเวลาเธอเริ่มลงมือปลูกสวนริมกำแพงด้านตะวันตกเธอคุกเข่าลงกลางดินอ่อน ปลายนิ้วกดเมล็ดองุ่นไว้ทีละเม็ด ไม้ไผ่ถูกสานเป็นซุ้มดิบ เถาองุ่นอ่อนงอกพันช้า ๆ มันกลายเป็นทางเดินที่ร่มรื่นที่สุดในจวนทุกอย่างเงียบสงบ… จนกระ

 ไป๋หลินยังนั่งคร่อมอยู่บนตักเขา กลีบกลางที่เปียกชุ่มจนหยดไหลซึมลงมาตามโคนเอ็นร้อน กลืนเขาเข้าไปจนหมด ไม่มีเหลือแม้ปลาย ลึกพอให้ท้องน้อยของเธอตึงอัด ทุกครั้งที่ขยับ เสียงน้ำก็แตกดัง แจะะ… แจะะ… ราวกับร่างเธอกำลังขยี้กับน้ำเชื่อมหนืดเขากัดฟันจนกรามขึ้นสัน มือใหญ่จับสะโพกเธอทั้งสองข้าง บังคับให้บดลงมาแรงและลึกยิ่งขึ้น ทุกครั้งที่เขายกสะโพกรับจากด้านล่าง พรวด เข้าสุดลำ กลีบในของเธอก็ตอดรัดแน่นเหมือนจะกลืนและรีดเอาเลือดข้างในเขาออกให้หมดเธอเมาหนัก ดวงตาพร่าเยิ้มแต่ยังคงสติพอจะทรมานเขา ปล่อยให้เขาเกือบหลุดจากร่องเพียงครึ่ง แล้วกดสะโพกลงครอบใหม่ทั้งดุ้น “อื๊อออ… มันเต็ม…แน่นเกินไป…เซวียนน..”เธอครางพร่าแต่แฝงรอยยิ้มที่รู้ว่ากำลังขยี้เส้นสติของเขาให้ขาดแรงเสียดสีทำให้เสียงน้ำยิ่งดัง แจะะ แจะะ ปั่ก สลับกับเสียงหอบแรงจากเขา ความร้อนภายในเธอโอบรัดทุกส่วนของเขาจนรู้สึกได้ว่ากำลังดูดกลืนและบีบคั้นอย่างต่อเนื่อง ผนังร่องนุ่มลื่นตอดรัดรุนแรงยามที่เขาซอยสั้นถี่ รวดเหมือนคมดาบฟันลึกซ้ำแล้วซ้ำเล่า